All Chapters of The Secret of His Obsession (POSSESSIVE BOYS SERIES 2): Chapter 1 - Chapter 10

“Ang iniiiit eeeeh,” reklamo ni Zarraeah habang napapapikit, halatang hindi na alam ang ginagawa. Napalunok si Azriel at napailing. “Naku po! Ilayo n’yo po ako sa tukso,” bulong niya habang pilit na iniiwas ang sarili. Pero nang makita niyang halos kita na ang panloob ni Zarraeah dahil nakabukas na ang mga butones ng suot nitong damit, agad niyang dinampot ang kumot at ibinalot iyon sa katawan ng dalaga. “Ayoko nitooo,” reklamo ni Zarraeah at bigla niyang hinila ang kumot, tinanggal ito sa kanyang katawan. Napaurong si Azriel, pulang-pula ang mukha, at pilit na hindi tumitingin sa dalaga. Ramdam niya ang mainit na pagdaloy ng dugo sa kanyang mukha, at kahit malamig ang paligid, butil-butil ang pawis sa kanyang noo. “Bakit ka namumula?” tanong ni Zarraeah na may halong panunukso sa tinig. Napaatras si Azriel nang maramdaman niyang dumikit ang malambot na dibdib ng dalaga sa kanyang braso. Lalong bumilis ang tibok ng puso niya, para bang may kumakabog na martilyo sa kanyang dib

Sa gitna ng musika at sayawan, isang matinding sakit ang biglang sumapul sa ulo ni Zephyrine. Para bang may matalim na kutsilyong bumabaon sa kanyang sentido, dahilan para mapahawak siya sa noo at bahagyang mapaluhod. "Wag naman ngayon..." pakiusap niya sa sarili, halos hindi marinig ang kanyang mahinang bulong sa sobrang ingay ng paligid. Alam niyang hindi siya maaaring magpakita ng kahinaan, lalo na sa harap ni Azriel. Kailangan niyang manatiling matatag, kahit na sa loob-loob niya ay nagsisimula nang lumobo ang kanyang pangamba. Mula sa gilid ng kanyang paningin, nahagip niya ang malamig ngunit matalas na tingin ni Azriel. Nakita nito ang pamumutla niya at agad siyang inalalayan, marahang hinawakan ang braso niya upang suportahan siya. "Are you okay?" tanong nito, ang boses ay bahagyang lumambot, ngunit hindi niya mabasa kung may tunay na pag-aalala sa mga mata nito o isa lamang itong pagpapakitang-tao. Hindi niya nagawang sumagot agad. Mabilis siyang pinaupo ni Azriel sa isang

Sa loob ng ilang sandali, napagpasyahan niyang sundan ang babaeng pamilyar sa kanya. Hindi niya maintindihan kung bakit, pero may kung anong puwersang nagtutulak sa kanya upang hanapin ito. Subalit, bago pa man siya makalapit, nawala na ito sa kanyang paningin. Sinubukan niyang hanapin, sinuyod ang bawat sulok ng lugar, ngunit bigo siyang makita ito. Sa huli, napabuntong-hininga na lang siya at nagpasiyang bumalik sa pinagmulang lugar. Pagkarating niya sa shop ng mga teddy bear, isang hindi inaasahang tagpo ang bumungad sa kanya. Muli niyang nakita ang babaeng kamukha ni Zephyrine—nakatayo sa harapan ng hanay ng mga stuffed toys, tila isang batang sabik na pumipili ng paborito niyang laruan. Ngunit may kakaiba sa kanya—sa kilos, sa paraan ng kanyang pagtitig, sa ngiti na hindi niya kailanman nakita mula sa kanyang asawa. Hindi niya maiwasang pagmasdan ito. Ang mga mata ng babae ay kumikislap sa saya habang tinatanaw ang mga teddy bear, at sa loob lamang ng ilang saglit, napansin niya

Tahimik ang gabi, pero hindi ang damdamin ni Zaraeah. Sa kabila ng pagod, hindi pa rin siya makatulog. May kung anong bumabagabag sa kanya—parang may bahagi ng sarili niya na naghahanap ng kasiguraduhan. Kaya sa halip na manatili sa kanyang silid, nagtungo siya sa isang lugar na matagal nang nagsilbing kanlungan niya. Sa dulo ng hardin ng kanilang mansyon, naroon ang isang lumang stockroom—isang imbakan ng mga nakalipas na alaala. Isang kwarto na matagal nang kinalimutan ng kanyang ina, pero hindi ng kanyang puso. “Manong Berto,” mahinahon niyang tawag nang madaanan ang maliit na bahay ng matanda. Sa kabila ng dilim, agad siyang napansin ng matandang katiwala ng kanilang pamilya. Si Manong Berto—ang tanging taong, bukod kay Aiden, na tinatrato siya bilang isang tunay na tao, hindi bilang isang anino ni Zephyrine. “Aba, Zara,” bati nito, may bahagyang ngiti sa labi. “Gising ka pa?” Tumango siya. “Gusto ko lang pong bumisita sa stockroom.” Alam ni Manong Berto ang ibig niyang sabi

Napansin ni Azriel ang pag-iwas ng tingin ni Zarraeah, tila may gustong sabihin pero pinipigilan ang sarili. May bahagyang pamumula sa kanyang pisngi, at ang mga mata niya ay hindi mapakali. “Nagugutom ka na ba?” tanong ni Azriel, bahagyang nakakunot ang noo habang pinagmamasdan ang reaksyon ng dalaga. “O-okay lang, hindi pa naman po,” pautal-utal na sagot ni Zarraeah. Ngunit halos kasabay ng kanyang pagsasalita ay ang malakas na pag-ugong ng kanyang tiyan, sapat upang marinig ni Azriel. Napamulagat si Zarraeah at agad na napahawak sa kanyang tiyan, tila nagbabakasakaling mapigil nito ang tunog. Mabilis na namula ang kanyang mukha at pilit na umiwas ng tingin. Azriel smirked. “But it seems like your stomach is saying otherwise.” Mas lalong napayuko si Zarraeah, hindi alam kung paano itatago ang kanyang kahihiyan. Napatawa si Azriel. “Hahaha! Come on, let’s eat.” --- Pagdating nila sa isang Japanese restaurant, agad na napatulala si Zarraeah sa dami ng pagkaing nasa menu. Kitang