Kabanata 03: Ang kanyang lihim na pagkatao

Pinilit ni Zephyrine na bumaba ng hagdan kahit nanghihina. Hindi niya alintana ang pananakit ng ulo at ang panlalabo ng kanyang paningin. Ang tanging mahalaga ay makalabas siya bago pa siya mahuli ni Azriel. Sa kanyang bawat hakbang, dama niya ang paninikip ng kanyang dibdib, ngunit hindi siya puwedeng huminto. Hindi ngayon.

Sa labas, mabilis niyang sinuri ang paligid. Malapit lang ang isang makipot at madilim na alleyway—doon siya maaaring magtago. Alam niyang delikado, ngunit wala na siyang ibang pagpipilian. Nanginginig ang mga daliri niya habang tinatype ang kanyang lokasyon kay Aiden. Hindi siya sigurado kung aabot pa siya, pero ito na lang ang natitirang pag-asa niya.

***********

Habang nasa daan, mabilis ang pagmamaneho ni Aiden, halos lumipad ang sasakyan niya sa kalsada. Hindi niya kayang balewalain ang kaba sa kanyang dibdib, lalo na’t alam niyang nasa panganib si Zephyrine. Nang makita ang lokasyon sa kanyang phone, pinilit niyang bilisan pa lalo ang pagmamaneho. Wala siyang pakialam kung lumabag siya sa ilang traffic rules, ang mahalaga ay makarating siya sa kaibigan bago mahuli ang lahat.

Pagdating niya sa lokasyon, dali-dali siyang bumaba ng sasakyan. Inikot niya ang paningin sa paligid, hinanap si Zephyrine. Ilang saglit lang, nakita niya ito sa isang sulok, namumutla, hirap na hirap huminga. Para bang sa isang iglap ay nawala ang lahat ng tunog sa paligid—tanging paghinga ni Zephyrine ang naririnig niya.

"Zephyrine!" Tawag niya habang mabilis na lumapit. Hindi na niya inalintana kung may nakakakita sa kanila.

Nang mahawakan niya ang kamay nito, ramdam niya ang panlalamig ng balat niya. "Halika na," malambing ngunit puno ng pag-aalalang sabi niya. "Kailangan nating umalis dito."

Sa halip na sumagot, napapikit na lang si Zephyrine. Bumagsak ang kanyang katawan sa bisig ni Aiden.

"Zephyrine!" Napalakas ang sigaw niya. Agad niyang niyakap ito, isinandal sa kanyang dibdib, at walang pag-aalinlangang binuhat papunta sa kanyang sasakyan. Mabilis niyang binuksan ang pinto at maingat na inihiga siya sa passenger seat. Bago paandarin ang sasakyan, tinitigan niya ang kaibigan, hindi maitago ang pag-aalala sa kanyang mukha.

Alam niyang hindi lang ito basta simpleng panghihina. Alam niya ang totoong dahilan.

************

Matagal na niyang alam ang lihim ni Zephyrine. Hindi ito simpleng pagod o stress—may sakit ito na pilit niyang itinago sa mundo. Si Zephyrine ay may Dissociative Identity Disorder.

Lumaki siyang alam ang bigat ng pasanin ng kaibigan. Nakita niya kung paano ito trinato ng sariling pamilya—mas mahalaga sa kanila ang pangalan at negosyo kaysa sa kalusugan ng anak nila. Kaya naman, pinilit niyang aralin ang Psychology at Medicine upang matulungan ito. Ngunit kahit gaano pa niya subukang protektahan si Zephyrine, alam niyang hindi niya ito palaging maililigtas.

At ngayon, isa na namang bahagi ng kanyang pagkatao ang muling nagising.

Habang nagmamaneho siya, napansin niyang gumalaw si Zephyrine. Nang dumilat ito, hindi ang malamig at matapang na titig ni Zephyrine ang bumungad sa kanya—kundi ang maamo at inosenteng mga mata ni Zarraeah.

"Aiden..." Mahinang tawag nito, tila naguguluhan pa sa kanyang paligid.

Ngumiti si Aiden, kahit may bahid ng lungkot ang kanyang mga mata. "Zarraeah... gising ka na."

Sanay na siyang makaharap si Zarraeah. Kilala niya ito—ang kabaligtaran ni Zephyrine. Kung si Zephyrine ay palaban at matigas, si Zarraeah naman ay mahinhin at masayahin. Magkaiba sila sa maraming aspeto, kahit pa iisa lang ang kanilang katawan.

***************

Hindi nagtagal, huminto sila sa isang department store. Naiilang si Zarraeah sa suot niyang backless dress kaya minabuti nilang bumili ng mas komportableng damit para sa kanya. Habang naghahanap ng isusuot, hindi maiwasan ni Aiden na mapansin kung gaano siya kaiba kay Zephyrine.

Nang lumabas ito mula sa fitting room, nakasuot na siya ng puting puff blouse at pink na floral skirt. Ang kanyang buhok ay naka-braid sa magkabilang gilid, at sa kanyang paa ay isang pares ng puting rubber shoes. Tila ibang tao ang kaharap niya. Kung si Zephyrine ay elegante at laging pormal ang pananamit, si Zarraeah naman ay simple at payak, ngunit may sariling kagandahan.

Napangiti si Aiden. "Bagay sa'yo."

Napangiti rin si Zarraeah. "Talaga? Salamat, Aiden."

"Dito ka lang muna, magbabayad lang ako," bilin niya, bago nagtungo sa cashier.

Ngunit nang lingunin niya ito makalipas ang ilang minuto, wala na siya sa kinatatayuan niya.

Napamulagat si Aiden. "Zarraeah?"

Agad siyang naghanap, sinisilip ang bawat sulok ng tindahan. Hindi siya pwedeng mawala sa paningin niya. Lalo na ngayon.

*****************

Samantala, si Azriel naman ay hindi na rin nagtagal sa party. Hindi talaga siya mahilig sa ganoong klaseng pagtitipon—ang tanging dahilan lang niya sa pagdalo ay ang pakikisalamuha sa mga taong may halaga sa negosyo niya. Ngunit ngayong natapos na ang kanyang pakay, minabuti na niyang umalis.

Habang nasa daan, naisipan niyang dumaan sa isang mall upang bumili ng regalo para sa mga anak ng kanyang nag-iisang pamangkin, si Serenity. Mahal na mahal niya ang mga ito, at kahit gaano pa siya kaabala sa trabaho, palagi siyang gumagawa ng paraan upang mapasaya sila.

Habang naglalakad sa mall, napansin niya ang isang babae sa di-kalayuan.

Napakunot-noo siya.

"Si Zephyrine ba 'yun?" Mahinang bulong niya sa sarili.

Ngunit may kakaiba—ang suot nito ay malayo sa pormal at sophisticated na imahe ni Zephyrine. Imbes na high heels at corporate attire, isang simpleng floral skirt at puting blouse ang suot nito. May maliit pang ngiti sa kanyang labi, bagay na bihirang-bihira niyang makita kay Zephyrine.

Hindi niya maiwasang magtaka. Bakit ganito ang itsura niya? At higit sa lahat... bakit parang ibang-iba ang dating niya?

Hindi niya napigilan ang sarili—sinundan niya ito.

At sa bawat hakbang niya papalapit, isang kakaibang kaba ang namuo sa kanyang dibdib.