Kabanata 02: Zephyrine

Sa gitna ng musika at mga taong nagsasayawan, nakaramdam si Zephyrine ng pananakit ng ulo. Pakiramdam niya’y sasabog sa sakit ang ulo niya. Napahawak siya sa ulo niya at ang mga tuhod niya ay nagsimulang manghina.

“Wag naman ngayon,” bulong niya sa sarili, ang boses niya ay halos hindi marinig dahil sa ingay ng paligid. Para kay Zephyrine, hindi siya pwedeng magpakita ng kahinaan sa lalaking ito. Kailangan niyang magpakita ng tapang, kahit na deep inside, nagsisimula na siyang mag-alala dahil sa nararamdaman niya.

Nakita ni Zephyrine na napansin ata ni Azriel ang pagsama ng pakiramdam niya kaya inalalayan siya nito.

“Are you okay?” tanong nito, ang boses ay bahagyang lumambot, at nakapagitna siya sa bisig nito para sa suporta. Mabilis siyang pinaupo ni Azriel sa isang silya, nakita niyang ang mga mata ni Azriel ay parang nakatingin sa kanya na parang nag-aalala pero hindi niya iyon pinansin dahil alam niyang pakitang-tao lamang ito.

“Hindi, parang nahihilo ako,” tugon niya sa binata, ang boses niya ay mahina pero matatag. Binigyan siya ni Azriel ng tubig, pero hindi niya pinansin ang alok nito. Ayaw niyang magkaroon ng utang na loob kay Azriel kaya kahit sa maliit na bagay ayaw niyang humingi ng tulong rito.

Kinuha agad ni Zephyrine ang telepono niya at dinial ang number ni Aiden. Napansin ni Zephyrine na nakatingin si Azriel sa phone niya at ang mga kilay nito ay parang nagsalubong sa pagtataka.

“Aiden? Are you trying to call that guy dahil nahihilo ka?” tanong ni Azriel na may tonong naiinis. Napatingin si Zephyrine sa kanya, nakataas ang isang kilay nito, nagtataka siya kung bakit nagtatanong si Azriel ng ganoon. Malinaw sa kanila na hindi sila dapat makialam sa personal na buhay ng isa’t isa kaya hindi niya maintindihan si Azriel kung bakit ganoon siya umasta.

“Don’t tell me you’re jealous?” pang-aasar ni Zephyrine, alam niyang madaling mapikon ang asawa niya sa mga ganitong bagay kaya naman mas lalo itong nag-eenjoy na mang-asar. Nakita niyang nagsalubong ang kilay ni Azriel, ang mukha nito ay nagbabadya ng inis.

“I don’t care who you’re with, it’s your business. But think about what people will think if they see you with another guy instead of your husband,” paliwanag nito, parang naiinis. Naisip niyang tama nga siya, kaya nag-aastang nag-aalala ang lalaking ito na parang nag-aalala ay dahil lamang sa iisipin ng iba.

Inirapan na lang niya si Azriel dahil mas lalo siyang nainis rito. Naisip niyang hindi na siya dapat pang magtaka dahil wala naman talagang pakialam sa kanya ang lalaki, ni sa kahit sino man. Negosyo lang ang mahalaga rito.

“Bumalik ka na dun, ako na ang bahala sa sarili ko,” naiinis niyang sabi habang sinesenyasan si Azriel na umalis, parang itinataboy si Azriel.

“Make sure you don’t bring shame to my name with what you’re doing,” banta ni Azriel, malamig ang boses na may bahid ng pang-uuyam. Napaawang ang bibig ni Zephyrine sa sinabi ng asawa, hindi makapaniwala sa kawalang-damdamin nito. Mas lalo namang nakaramdam ng pananakit ng ulo si Zephyrine kaya mas lalo siyang kinabahan.

Naglakad naman na palayo si Azriel, naiwan siyang naghihintay ng sagot ni Aiden. Mas lalong umiiba ang pakiramdam niya. Ayaw niyang dito pa siya mabisto. Iniisip niyang hindi pwedeng masira ang kompanya dahil sa kahinaan niya. Nakuyom niya ang mga kamao, puno ng inis sa sarili.

“Hello,” sagot ni Aiden sa kabilang linya. Nabaling ang atensyon niya sa boses ng kaibigan. Para sa kanya, si Aiden lang talaga ang maaasahan niya, laging andyan para tumulong sa kanya, ang bestfriend at doctor niya. Ang lalaking ginagawa ang lahat para umalalay sa kanya.

“Aiden, please help me! Pakiramdam ko, lalabas na naman siya. Nasa gitna ako ng isang corporate party, hindi ako pwedeng makita ng mga tao ng ganito. Masisira ang pangalan ko, ang kompanya, lahat!” Ang boses ni Zephyrine ay nag-aalala, ang bawat salita ay nagpapahayag ng kanyang takot at pangamba.

“Okay, relax Zeph. Pumunta ka ngayon sa lugar na wala masyadong tao, and send me your exact location. Malapit na ako,” kalmado niyang sabi, ang boses niya ay isang matibay na pader na nagbibigay ng kapanatagan kay Zephyrine. Alam ni Zephyrine na hinding-hindi siya kayang tiisin ng kanyang matalik na kaibigan.

Parang tumigil ang mundo ni Zephyrine sa sobrang kaba. Mabilis siyang lumabas ng venue, ang puso niya ay parang sasabog sa dibdib. Ang kanyang mga paa ay nagmamadaling tumakbo. Iniisip ni Zephyrine na katapusan na niya kapag nahuli siya ni Azriel dahil alam niyang ayaw sa lahat ni Azriel ng niloloko siya. Mas lalo tuloy siyang nabahala sa mga pumapasok sa isip niya.

“Kailangan kong makatakas,” bulong niya sa sarili. Hinanap niya ang isang sulok na walang masyadong tao, para makapagtago kahit saglit lang, naghahanap ng isang ligtas na kanlungan.

Ang mga paa niya ay parang gawa sa jelly, nanginginig ang mga kamay niya. Napahawak siya sa dingding ng hallway para hindi siya matutumba.

“Aiden, bilisan mo,” bulong niya ulit. Sobrang sama ng pakiramdam niya at nanlalamig na ang kanyang mga kamay.

Nagmamadali siyang naglakad palayo dahil naramdaman niyang tila nakasunod sa malayo si Caelius. “Bakit ba niya ako sinusundan! Ano bang problema niya!” bulong niya sa sarili.

“Zephyrine!” Tawag ni Caelius mula sa malayo kaya naman mas lalong bumilis ang kaba ng puso niya.

Nahagip ng mata niya ang “fire exit” sign. Kahit nanghihina, pinilit niyang maglakad patungo roon.

“Hindi ako pwedeng magpatalo,” bulong niya, “Kailangan kong makalayo sa kanya.”

Binuksan niya ang exit door at naramdaman ang napakalamig na hangin na dumadampi sa balat niya.

Umupo siya sa dulo ng hagdan, para ma-relax ang sarili. Sobrang sakit ng ulo niya, parang sasabog na. Isinubsub niya ang mukha sa tuhod, para mahanap ang kaunting kapayapaan. Pero hindi niya magawa. Maraming gumugulo sa isip niya, mga pag-aalala na naghalo-halo sa isip niya.

Ang bawat tibok ng puso niya ay nagpapaalala sa panganib na naghihintay sa kanya. Huminga siya nang malalim, sinusubukang pakalmahin ang nagwawalang puso. Wala siyang ibang nasa isip kundi ang makalabas sa lugar na iyon. Kailangan niyang mahanap si Aiden dahil kahit anong oras ay maaari ng lumabas ang pinipilit niyang itago.