Kabanata 02: Zephyrine

Sa gitna ng musika at sayawan, isang matinding sakit ang biglang sumapul sa ulo ni Zephyrine. Para bang may matalim na kutsilyong bumabaon sa kanyang sentido, dahilan para mapahawak siya sa noo at bahagyang mapaluhod.

"Wag naman ngayon..." pakiusap niya sa sarili, halos hindi marinig ang kanyang mahinang bulong sa sobrang ingay ng paligid. Alam niyang hindi siya maaaring magpakita ng kahinaan, lalo na sa harap ni Azriel. Kailangan niyang manatiling matatag, kahit na sa loob-loob niya ay nagsisimula nang lumobo ang kanyang pangamba.

Mula sa gilid ng kanyang paningin, nahagip niya ang malamig ngunit matalas na tingin ni Azriel. Nakita nito ang pamumutla niya at agad siyang inalalayan, marahang hinawakan ang braso niya upang suportahan siya.

"Are you okay?" tanong nito, ang boses ay bahagyang lumambot, ngunit hindi niya mabasa kung may tunay na pag-aalala sa mga mata nito o isa lamang itong pagpapakitang-tao.

Hindi niya nagawang sumagot agad. Mabilis siyang pinaupo ni Azriel sa isang malapit na upuan, at inabotan siya ng baso ng tubig. Ngunit sa halip na tanggapin iyon, iniwas niya ang kanyang tingin at hindi inabot ang alok nito. Hindi siya kailanman hihingi ng tulong kay Azriel—kahit pa sa isang simpleng baso ng tubig.

Kinuha niya ang cellphone at agad na dinial ang numero ni Aiden.

Hindi nakaligtas kay Azriel ang kilos niyang iyon, kaya't agad itong nagsalita. "Aiden? Are you seriously calling that guy just because you feel dizzy?" May bahid ng inis sa boses nito, halatang hindi natutuwa sa naging desisyon niya.

Napatingin siya sa asawa, nagtataka sa hindi maipaliwanag na iritasyon nito. Ano naman ang pakialam niya? Malinaw naman sa kanilang dalawa na wala silang dapat pakialaman sa buhay ng isa’t isa, kaya’t hindi niya maintindihan ang inis nito.

"Don’t tell me you’re jealous?" pang-aasar niya, pilit na ngumiti kahit na nanlalabo na ang kanyang paningin. Alam niyang madali itong mapikon sa mga ganitong bagay, kaya't sinadya niyang painitin ang ulo nito.

Nagsalubong ang kilay ni Azriel, at isang mapait na ngiti ang lumitaw sa labi nito. "I don’t care who you’re with, it’s your business. But think about what people will think if they see you with another guy instead of your husband," malamig nitong tugon, ngunit halata sa boses nito ang bahagyang pagkainis.

Napairap si Zephyrine. Alam niyang hindi totoong nag-aalala ito para sa kanya. Nag-aalala lang ito sa reputasyon nito—gaya ng dati.

"Bumalik ka na doon, Azriel. Ako na ang bahala sa sarili ko," aniya, sinusubukang itaboy ito palayo.

Ngunit bago pa ito tuluyang umalis, isang matalim na babala ang iniwan nito, "Make sure you don’t bring shame to my name."

Napanganga si Zephyrine sa walang pakialam na tono nito. Ni hindi man lang nito inusisa kung talagang ayos lang siya. Ang mahalaga lang rito ay ang imahe nito sa harap ng ibang tao. Mas lalong lumakas ang sakit ng ulo niya dahil sa sama ng loob.

Sa wakas, nag-ring ang telepono.

"Hello?" sagot ni Aiden sa kabilang linya, at agad na bumagsak ang balikat niya sa bahagyang ginhawang dulot ng pamilyar nitong boses.

"Aiden, please help me! Pakiramdam ko, lalabas na naman siya. Nasa isang corporate party ako, hindi ako pwedeng makita ng mga tao sa ganitong sitwasyon. Masisira ang pangalan ko… masisira ang kumpanya!" Nanginginig ang boses niya habang sinasabi ito, pilit na pinapanatili ang kanyang composure.

"Okay, relax, Zeph. Pumunta ka sa lugar na walang masyadong tao at i-send mo sa akin ang location mo. Malapit na ako," tugon ni Aiden, malamig ngunit matatag, na parang isang pader kung saan siya maaaring sumandal.

Hindi na siya nagdalawang-isip. Kailangan niyang makalayo.

Mabilis siyang lumabas ng venue, pilit nilalabanan ang panghihina ng katawan. Tumakbo siya, hindi alintana ang mataas niyang stilettos, ni ang malamig na hangin na humahampas sa kanyang balat. Alam niyang oras na makita siya ni Azriel sa ganitong estado, siguradong magtatanong ito—at hindi siya maaaring mahuli.

Ngunit hindi lang si Azriel ang dapat niyang pag-ingatan.

Sa dulo ng kanyang paningin, isang pamilyar na pigura ang nakita niyang sumusunod sa kanya.

"Caelius?!"

Naramdaman niyang bumilis ang tibok ng kanyang puso.

"Bakit ba niya ako sinusundan?"

"Zephyrine!" tawag nito, ngunit imbes na lumingon, mas lalo siyang bumilis sa pagtakbo.

Pagdating sa isang hallway, nahagip ng paningin niya ang isang pulang “Fire Exit” sign. Hindi na siya nagdalawang-isip. Binuksan niya ang pinto, at isang malamig na bugso ng hangin ang dumampi sa kanyang balat.

Lumabas siya at agad na umupo sa dulo ng hagdanan, pilit na pinapakalma ang sarili. Nanginginig ang kanyang buong katawan—hindi lang dahil sa lamig kundi dahil sa matinding takot.

Hinawakan niya ang kanyang noo, pilit pinipigilan ang pagkalat ng sakit na unti-unting bumabalot sa kanyang utak.

"Hindi… hindi ako pwedeng magpatalo…"

Naramdaman niya ang unti-unting pagkawala ng kontrol sa kanyang katawan.