Panimula: Malamig na Sandali

"Bakit naman biglang umulan ngayon!" reklamo ni Azriel habang pinupunasan ang basang braso. Kanina lang, tahimik silang naglalakad ni Zaraeah sa isang maaliwalas na daan, pero bigla na lang bumuhos ang malakas na ulan.

Mabilis silang tumakbo, naghahanap ng masisilungan, pero tila malas sila ngayon—walang kahit anong matibay na bubong sa paligid.

"Kaya nga po eh," sagot ni Zaraeah habang pinipisil ang kanyang mga damit na basang-basa na sa ulan.

Napatingin si Azriel sa dalaga. Dumidikit na sa balat nito ang suot niyang puting blusa, aninag ang panloob na tela. Agad niyang iniwas ang tingin pero hindi niya napigilang muling lingunin ito. Para bang nag-slow motion ang lahat, at kasabay nito, naramdaman niyang bumilis ang tibok ng kanyang puso.

"What the hell is this feeling?" bulong niya sa sarili.

“Azriel, basang-basa ka na rin!” nag-aalalang sabi ni Zaraeah. Kinuha nito ang tissue mula sa kanyang bag at walang alinlangang pinunasan ang dibdib ni Azriel.

Nagulat siya sa ginawa ng dalaga. Isang hindi maipaliwanag na init ang biglang bumalot sa kanya, na tila baga higit pa sa lamig ng ulan. Gusto niyang hawakan ang kamay ni Zaraeah, ngunit sa halip, hinawakan niya ang pulso nito upang pigilan.

Nagtagpo ang kanilang mga mata. Puno ng pag-aalala ang tingin ni Zaraeah, habang kay Azriel naman ay isang emosyon na hindi niya pa kailanman naramdaman.

Kapwa sila namula at mabilis na nag-iwasan ng tingin.

“S-sorry, you don’t have to do that,” aniya, bahagyang nahihiya. “Look at yourself, you’re drenched.”

Pero nanatiling tahimik si Zaraeah. Para bang may malalim itong iniisip.

“Zaraeah?” tawag ni Azriel. “Are you even listening?”

Nagulat ang dalaga, para bang ngayon lang bumalik sa realidad.

“A-ah! Opo!” sagot niya, halatang wala sa sarili.

Azriel narrowed his eyes. "She seems a bit distracted... What is she thinking about?"

“You seem out of it. Is something wrong?”

“Opo, may naalala lang ako,” sagot ni Zaraeah, pero halatang iniiwasan ang tingin niya.

Napansin naman ni Azriel na bahagya itong nanginginig sa lamig kaya’t hinubad niya ang kanyang coat at ipinatong sa balikat ng dalaga.

“You look cold. Here, wear this.”

Nagulat si Zaraeah, pero hindi na tumanggi.

“Thank you po,” mahinang tugon niya.

“Mahihirapan tayong bumaba ngayon. Madulas na ang daan at medyo dumidilim na rin. We should wait until the rain stops,” suhestiyon ni Azriel.

Napalingon si Zaraeah sa paligid, at doon niya napansin ang isang maliit na bahay sa may di kalayuan.

“Ayun! May maliit na bahay doon! Baka pwede tayong sumilong,” masiglang sabi niya.

Agad silang tumakbo papunta roon. Pagdating sa harap ng pinto, marahang kumatok si Zaraeah.

“Tao po? May tao po ba?”

Walang tugon.

Mukhang walang nakatira.

“Tara na, pumasok na tayo. You’ll get sick if you stay out here any longer,” aya ni Azriel, bahagyang nag-aalala.

Pagpasok nila, napansin nilang may lumang tsiminea sa isang sulok. Agad silang naghanap ng kahoy upang magpaningas ng apoy.

Habang abala si Azriel sa pag-aayos ng kahoy, napansin naman ni Zaraeah ang isang banga na nakapatong sa mesa.

"Ano kaya ito?" tanong niya sa sarili habang tinitignan ang loob nito.

“Azriel, can I drink this?” tanong niya, nilalapit sa ilong ang banga upang amuyin ang laman.

Hindi man lang lumingon si Azriel at patuloy lang sa ginagawa.

“I don’t know, you tell me. If you don’t die from it, then I guess it’s fine,” sarkastikong sagot nito.

Napangiwi si Zaraeah. "Napaka-antipatiko talaga nito!"

Ngumisi naman si Azriel nang makita ang ekspresyon niya. Gustong-gusto niyang asarin ito.

Maya-maya, nang maisindi na ni Azriel ang apoy sa tsiminea, muli niyang nilingon si Zaraeah—at nanlaki ang kanyang mga mata nang makitang umiinom ito mula sa banga.

“Teka, what the hell are you drinking? Is that alcohol?” tanong niya at lumapit upang kunin ang inumin ng dalaga.

Pero huli na. Namumula na ang pisngi ni Zaraeah, at tila bumibigat na ang talukap ng kanyang mga mata.

“Why the hell are you drinking that?” inis na tanong ni Azriel.

“Saaabeee mooo icheeck kooo kuung laaaason baa…” sagot ni Zaraeah, lasing na at halos hindi na maintindihan ang sinasabi.

Napailing si Azriel. "Ano ba ‘tong babaeng ‘to?"

“Tsk, sabi ko tikman mo lang, hindi laklakin!” naiinis niyang sabi.

“Mahaaapdiii sssaa lalamunaaann pero ang saaaraap!” tawa ni Zaraeah, halatang tinamaan na nang husto.

Napailing na lang si Azriel at inalalayan ang dalaga papunta sa harap ng apoy. "Alright, fine. Just don’t pass out on me."

Lumipas ang ilang minuto. Tahimik silang nakaupo sa harap ng nagniningas na apoy, pareho nang umiinit hindi lang dahil sa apoy kundi pati na rin sa epekto ng alak.

"Ang iniiit eeeeh," reklamo ni Zaraeah.

"Huh? Akala ko kanina giniginaw ka?" tanong ni Azriel, ngunit bago pa siya makapagsalita pa, napamulagat siya sa nakita.

Unti-unting tinatanggal ni Zaraeah ang butones ng kanyang blouse.

Nanlaki ang mga mata ni Azriel.

"Wait—what the hell are you doing?" taranta niyang tanong, sabay hawak sa mga kamay ng dalaga upang pigilan ito.

"Ayyy, ang llaamiiiggg ehh..." bulong ni Zaraeah, sabay pisil sa braso ni Azriel at lumapit pa sa kanya.

Napalunok si Azriel.

Pambihira.

It was at that moment he knew… He was in trouble