Panimula: Malamig na Sandali

“Bakit naman biglang umulan ngayon!” reklamo ni Azriel, pinupunasan ng kamay ang kanyang braso na basang-basa ng ulan. Kanina lang ay naglalakad sila ni Zaraeah sa isang maaliwalas na daan, ngunit bigla na lang bumuhos ang ulan. Mabilis silang tumakbo para maghanap ng masisilungan, ngunit wala namang nakita agad.

“Kaya nga po eh,” tugon naman ni Zaraeah. Napalingon si Azriel sa kanya. Napansin niyang basang-basa na rin ng ulan ang damit na suot ni Zaraeah, anupat nakikita na ang panloob na damit nito.

Agad na iniwas ni Azriel ang kanyang mga mata. Hindi niya maintindihan, pero muli siyang napatingin kay Zaraeah habang pinupunasan nito ng panyo ang kanyang basang katawan. Parang nag-slow motion ang eksena para sa kanya. Nakaramdam siya ng pagbilis ng tibok ng kanyang puso, at napahawak na lamang siya sa kanyang dibdib.

“Azriel, basang-basa ka na rin!” bulalas ni Zaraeah. Nakita ni Azriel si Zaraeah na kumuha ng tissue sa bag nito at pinunasan ang dibdib ni Azriel.

Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ni Azriel. Kakaiba ang nararamdaman niya. Kakaiba ang init na nararamdaman niya mula kay Zaraeah. Parang gusto niyang hawakan ang dalaga, pero natatakot siya sa maaaring maging reaksyon nito. Kaya naman hinawakan na lamang niya ang palapulsuhan ni Zaraeah upang pigilan ito sa ginagawa nitong pagpunas sa kanya. Nakita niyang natigilan ang dalaga at napatingin ito sa kanya. Ang mga mata ni Zaraeah, na puno ng pag-aalala, ay tila nag-aalok ng isang bagong mundo sa kanya, isang mundo na hindi niya pa nararanasan.

Parang may isang malakas na puwersa ang nagtutulak sa kanya na mas mapalapit kay Zaraeah. Nais niyang hawakan ang mukha nito, ang mapatingin sa mga mata nito ng mas malalim. Pero natatakot siya, natatakot siyang masira ang sandaling ito.

Kapwa sila namula sa hiya at nag-iwasan ng tingin.

"S-sorry, hindi mo naman kailangang punasan ang damit ko. Tignan mo ang sarili mo, basang-basa ka na rin,” saad ni Azriel. Nahihiya siya sa nangyari. Parang may kakaibang kuryente ang dumaloy sa kanya noong hinawakan niya ang kamay ni Zaraeah.

Pero napansin niyang hindi tumutugon ang dalaga kaya napatingin siya rito at napansin niyang tila malayo ang iniisip ng dalaga.

“Zaraeah! Are you listening?” tanong ni Azriel na tila ikinagulat naman ni Zaraeah.

“A-ah opo,” pautal-utal niyang tugon.

"You seem a bit spaced out. Is everything okay?”

“Opo, may naalala lang po ako,” ang sabi niya. Napansin naman ni Azriel na nanginginig na sa lamig si Zaraeah kaya naman hinubad niya ang suot niyang suit at ipinatong ito sa balikat ni Zaraeah na ikinagulat naman ng dalaga.

"You look cold. Here, put this on.”

“Thank you po,” sagot ni Zaraeah.

“Mahihirapan na tayong bumaba dahil madulas at medyo dumidilim na rin. Magpatila muna tayo,” suhestiyon ni Azriel. Nagpalinga-linga siya ng tingin upang maghanap ng masisilungan.

“Sige po,” sagot ni Zaraeah.

Sa di kalayuan, may nakita silang maliit na bahay sa gitna ng bundok.

“Ayon! May maliit na bahay. Baka pwede tayong magpatila ng ulan doon,” masayang sabi ni Zaraeah. Kaya naman nagmadali silang tumakbo papunta sa maliit na bahay na iyon.

Kumatok si Zaraeah sa pinto at tinawag, “Tao po, may tao po ba?”

“Mukhang walang tao. Tara, pumasok muna tayo,” pag-aaya naman ni Azriel. Nag-aalala si Azriel na baka magkasakit ang kasama niya dahil pareho na silang basang-basa sa ulan.

Pumasok sila sa loob ng bahay. Nakita nilang may tsiminea ang bahay, kaya naman naghanap sila ng pwedeng isindi upang magpaapoy.

Nagsimula nang luwagin ni Azriel ang kanyang necktie. Bakas na bakas ang kanyang muscles at biceps lalo na nang itupi niya ang sleeve ng kanyang suot. Kitang-kita ang mga ugat at muscles sa kanyang braso.

Habang abalang-abala si Azriel sa paglalagay ng mga kahoy sa tsiminea, napansin naman ni Zaraeah ang isang banga na nakapatong sa lamesa.

“Ano kaya ito? Pwede ko bang inumin ito Azriel?”

“I-check mo muna, kapag hindi ka nalason e di pwede naman,” sarkastiko nitong sabi habang abala sa paglalagay ng mga kahoy. Napatingin siya saglit sa dalaga at nakita niyang sumimangot ito kaya naman natawa ito ng bahagya. Gustong-gusto talaga niyang asarin si Zaraeah dahil sa napaka-cute nitong mapikon.

Nang maiayos na ni Azriel ang tsiminea, muli siyang napatingin kay Zaraeah na abalang-abala na sa iniinom nito. Lumapit siya rito upang tignan ang kalagayan ng kasama.

“Teka, alak ba yan?” Usisa ni Azriel. Nakita niyang namumula na ang mukha ni Zaraeah kaya nagtaka ito at kinuha ang inumin ni Zaraeah at inamoy.

“Bakit ka umiinom ng alak?” naiinis na tanong ni Azriel.

“Saabeee mooo icheeck kooo kuung laaason baaa, eee dii chineeeck ko! Tapoooss maaasaaraap eeeh,” saad ng dalaga pero parang hindi na maintindihan.

“Tsk, sabi ko tikman mo lang, hindi laklakin!” naiinis niyang sabi.

“Allllaaaak baaa yaaan???” tugon naman ni Zaraeah na halatang malakas na ang tama dahil sa paraan ng kanyang pagsasalita. Napailing na lamang si Azriel dahil sa nakatatawang reaksyon ng dalaga.

“Sige na, ayos lang, babayaran ko na lang yan baka kasi hanapin ng may-ari,” wika ni Azriel. Gusto niyang pagbigyan na lamang ang gusto ng dalaga.

Inalalayan niya ito papunta sa malapit sa tsiminea upang mainitan siya at dinala na rin niya ang alak na iniinom ni Zaraeah. Nagsimula na rin siyang uminom.

Makalipas ang ilang minuto, pareho na silang nakaharap sa nagniningas na tsiminea.

“Bakit parang uminit?” reklamo ni Zaraeah.

“Kasi lasing ka na,” paliwanag naman ni Azriel na ang tono ay naiinis.

Sa isang iglap, bigla na lamang inaalis ni Zaraeah ang butones ng kanyang blouse. Nanlaki ang mga mata ni Azriel nang makita niya ang ginagawa ng babae. Kaya hinawakan niya ang palapulsuhan ng babae para pigilan ito. Bumilis ang tibok ng puso niya sa nakikita niya at ginawa niyang paghawak sa kamay ng dalaga.

“Anong ginagawa mo? Bakit ka naghuhubad!” natatarantang saad ni Azriel. Ang puso niya ang naghuhurumintado sa ginawa ng dalaga. Ang init na nararamdaman niya kanina ay napalitan ng gulo at pagkagulat.