Panimula II: Mainit na Gabi.

“Ang iniiiit eeeeh,” reklamo ni Zarraeah habang napapapikit, halatang hindi na alam ang ginagawa.

Napalunok si Azriel at napailing. “Naku po! Ilayo n’yo po ako sa tukso,” bulong niya habang pilit na iniiwas ang sarili. Pero nang makita niyang halos kita na ang panloob ni Zarraeah dahil nakabukas na ang mga butones ng suot nitong damit, agad niyang dinampot ang kumot at ibinalot iyon sa katawan ng dalaga.

“Ayoko nitooo,” reklamo ni Zarraeah at bigla niyang hinila ang kumot, tinanggal ito sa kanyang katawan.

Napaurong si Azriel, pulang-pula ang mukha, at pilit na hindi tumitingin sa dalaga. Ramdam niya ang mainit na pagdaloy ng dugo sa kanyang mukha, at kahit malamig ang paligid, butil-butil ang pawis sa kanyang noo.

“Bakit ka namumula?” tanong ni Zarraeah na may halong panunukso sa tinig.

Napaatras si Azriel nang maramdaman niyang dumikit ang malambot na dibdib ng dalaga sa kanyang braso. Lalong bumilis ang tibok ng puso niya, para bang may kumakabog na martilyo sa kanyang dibdib.

“Lumayo ka nga, masyado kang malapit,” inis na utos niya habang bahagyang itinutulak palayo si Zarraeah.

Sumimangot ang babae. “Bakit ba? Ang lamig kaya. Dito ako sa tabi mo magpapainit.”

Hindi na alam ni Azriel ang gagawin. Ang lambot ng katawan ni Zarraeah, ang init ng kanyang balat, at ang amoy ng alak sa kanyang hininga ay tila isang delubyo sa kanyang katinuan.

“Akala ko naiinitan ka?” iritadong sabi niya. “Doon ka nga, huwag kang lumapit sa akin.”

Napansin niyang natahimik ang dalaga, kaya palihim niya itong sinilip. Nakayuko si Zarraeah, hindi kumikibo, at may lungkot sa kanyang mga mata.

“Are you okay?” tanong ni Azriel, bahagyang nag-aalala.

"Hindi ba ako kaakit-akit sa paningin mo? Dahil ba hindi ako si Zephyrine? Kaya ayaw mo sa akin?"

Nanginginig ang boses ni Zarraeah, at ang dating mapanuksong mga mata ay ngayo’y puno ng sakit at pag-aalinlangan. Hindi nakasagot si Azriel. Hindi niya alam kung paano babasagin ang bigat ng kanyang sinabi.

“Wala naman talagang may gusto sa akin,” patuloy ni Zarraeah. “Ang mga magulang ko, si Zephyrine… lahat sila gusto na akong mawala. Kaya alam kong wala akong panama kay Zephyrine. Lahat ng tao gustong-gusto siya.”

Napalunok si Azriel habang nakikinig. Nakayuko siya, mahigpit na nakakuyom ang kanyang kamao. Ayaw niyang amining may hatak sa kanya ang dalaga, pero hindi niya rin kayang balewalain ang nararamdaman niya ngayon.

“Don’t compare yourself to that woman,” malamig niyang sagot. “Malayong-malayo ka kay Zephyrine.”

Tumingin siya sa gilid, saka mahina ngunit malinaw na idinugtong, “Isa pa… mas gusto kita kaysa sa kanya.”

Nagpupumilit siyang hindi lumingon kay Zarraeah, pero alam niyang kitang-kita ng babae ang pag-iwas niya.

“Eh bakit lagi mo akong pinapalayo? Bakit mo ako tinataboy?” lumuluhang tanong ni Zarraeah.

Gusto niyang hawakan ang dalaga, pakalmahin ito, ngunit pinigilan niya ang kanyang sarili.

“K-kasi… natatakot ako,” bulong niya, halos hindi marinig ang sarili niyang tinig.

“Saan? Kay Zephyrine? Eh hindi ka naman niya mahal!”

“Wala akong pakialam sa kanya.” Napalunok siya at hinagod ang sariling batok. “Natatakot ako kasi baka hindi ko mapigilan ang sarili ko. Lalaki ako, Zarraeah! Baka hindi ako makapagpigil… lalo na kung nasa harap ko ngayon ang isang napakagandang babaeng katulad mo.”

Tahimik ang sumunod na segundo. Hanggang sa lumapit si Zarraeah at marahang hinaplos ang mukha niya.

“Then don’t stop yourself,” bulong niya, mapungay ang tingin, halatang wala na sa sarili dahil sa kalasingan.

Hindi na alam ni Azriel kung paano pa niya lalabanan ang tukso. Nang mapansin niyang marahang lumalapit si Zarraeah, unti-unting natunaw ang kanyang pagpipigil.

Bigla niyang inihiga ang dalaga sa kama.

Napasinghap si Zarraeah, ngunit hindi siya pumalag. Sa halip, mas lalong nag-init ang tingin nito habang nakatingin kay Azriel na ngayo’y nakapatong sa kanya.

Nagtama ang kanilang mga mata. Wala nang pag-aalinlangan sa pagitan nila.

"Tell me to stop, then I'll stop right away," bulong ni Azriel, halos dumikit ang labi sa tenga ng dalaga.

Pero hindi siya itinulak ni Zarraeah. Sa halip, ipinulupot nito ang mga kamay sa kanyang batok at hinila siya palapit.

Mabilis ang tibok ng puso ni Azriel, parang sasabog sa sobrang kaba at pananabik.

"Azriel…" bulong ni Zarraeah.

At sa isang iglap, naglapat ang kanilang mga labi.

Mainit. Mapusok. Parang matagal nang inaasam.

Napaungol si Zarraeah nang lalong lumalim ang halik ni Azriel. Ang kanyang mga kamay ay humahaplos sa matigas na dibdib ng lalaki, tila naghahanap ng init.

Ang mga daliri ni Azriel ay gumapang sa makinis na balat ni Zarraeah, bawat galaw ay puno ng pagnanasa. Hindi niya na kayang pigilan ang sarili—

—

“Tik-Tilaok!”

Isang malakas na tilaok ng manok ang gumising sa babae.

Napabalikwas ang babae at hinawakan ang kanyang sintido. Sumasakit ang ulo niya, parang may sumabog sa loob ng utak niya. Idinilat niya ang kanyang mga mata at napansin niyang nasa isang hindi pamilyar na silid siya.

“Nasaan ba ako?” bulong niya sa sarili.

Sinuyod niya ng tingin ang paligid at nanlaki ang kanyang mga mata nang mapansing katabi niya sa kama si Azriel—mahimbing na natutulog.

“Anong…?” Mabilis niyang hinawakan ang sarili niyang katawan, kinapa ang suot niyang damit, at isang matalim na tingin ang lumabas sa kanyang mga mata.

Wala siyang maalala.

Napasinghap siya. Huwag mong sabihing…

Mabilis niyang tinakpan ang kanyang bibig.

"Hindi ako pwedeng mabisto ni Azriel!" bulong niya, ang mukha’y puno ng pag-aalala. “Hindi niya pwedeng malaman ang sikreto ko…”

Dahan-dahan siyang tumayo, kahit nanlalambot ang tuhod niya. Mabilis niyang hinanap ang kanyang gamit, pati na rin ang susi ng sasakyan ni Azriel.

Dahan-dahan siyang lumabas, nagmamadali ngunit maingat.

Paglabas ng bahay, hindi niya na inisip kung saan siya pupunta. Ang tanging nasa isip niya—Kailangan kong makaalis bago siya magising.