All Chapters of ขุนศึกทะลุมิติ: Chapter 11 - Chapter 20

“ใช่นี่ทำจากเขาของทีโบน พวกมันได้ยินเสียงจะไม่กล้าหือกับเราแน่” ลิโป้เอาแตรมาเก็บเอาไว้ ทันทีและบอกว่า“ข้ายังสั่งให้เอาหัวของเจ้าวากิวมาทำยอดธง ถ้ามันยังจะกล้าอีก ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด” แม้ว่าท่าทางยโสของลิโป้จะทำให้หลายคนไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าแย้งอีกวีโต้เลยบอกว่า“เจ้าชายโฮเซ่กับอูริกไปก็แล้วกัน ส่วนดูวัลกับเบอร์ตั้นคอยฝึกทหารและดูแลเมืองอยู่ที่นี่”เจ้าชายกับอูริกรับคำ ลิโป้นิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนที่บอกว่า“แล้วมีข้อมูลของอาณาจักรนี้อีกหรือเปล่า” วีโต้นิ่งไปสักพักก่อนจะตอบว่า“ขอโทษนะ ตั้งแต่ตาตาบอด ข้าก็มิเคยไปที่นั่นอีกเลย แต่ก็พอจำได้ลาง ๆ ว่าที่นั่นเป็นป่าเขาเสียส่วนมาก มีมนุษย์อาศัยอยู่รวมกับอมนุษย์ ผู้ปกครองสูงสุดของที่นั่นไม่ใช่มนุษย์” เมื่อได้ยินเช่นนั่นลิโป้เลยถามต่อทันที“แล้วเป็นตัวอะไรกัน” วีโต้เลยตอบว่า “ไปถึงที่นั่นอย่าไปเรียกเขาแบบนี้นะ ผู้ปกครองที่นั่นเรียกว่า กราโคนอซ[1]” ลิโป้ขมวดคิ้วอย่างสงสัย โฮเซ่กับอูริกแอบขำ เซน่าเลยรีบอกว่า“ภูตภูเขา เป็นผู้มีพลังอำนาจมากที่สุดแล้ว” ลิโป้พยักหน้ารับรู้ วีโต้เลยพูดต่อไปว่า“เป็นแหล่งม้าศึกชั้นดี และมียูนิคอร์[2] กองทหารม้า

“ไอ้บ้า นี่หาเรื่องใหญ่มาให้พวกเราแล้วมั้ยล่ะ ข้าบอกแล้วไง ถ้าเป็นทหารอย่าเสือกไปปล้นเดี๋ยวก็ได้มีเรื่องหรอก แล้วเด็กนี่มาจากเรือนั่นเหรอ” โอลาฟพยักหน้ามันโดนชกซ้ำไปอีกหมัด ! “ไอ้บ้า พวกเราเตรียมตัวไว้ หนูมากับข้า” แองเคอร์เรียกลูน่าตอนแรกเด็กหญิงก็กลัว ๆ แต่ว่าคิดดูแล้ว แองเคอร์ดูน่าไวใจกว่าโอลาฟมากเธอรีบตามไปทันที แองเคอร์พาลูน่ามาถึงบ้าน ที่หน้าบ้านมีเด็กชายหญิงอายุประมาทห้าขวบ กำลังเล่นกันอยู่ ทั้งสองมีผมสีน้ำตาล และหน้าตาคล้าย ๆ กัน“อูโน่ วัน” แองเคอร์เรียกชื่อทั้งสอง เด็ก ๆ วิ่งมาหาแองเคอร์เขาอุ้มลูกขึ้นบ่า“พ่อกลับมาแล้ว เป็นไงบ้างค่ะพ่อได้ปลามาแยอะมั้ย” เด็กหญิงถาม“พอสมควรนะวัน” เขาพูดกับลูกสาว อูโน่ มองไปที่ลูน่าแล้วถามว่า“นี่ใครหรือครับพ่อ” แองเคอร์วางลูกลงแล้วบอกว่า“แขกของเรา เธอชื่อ....เดี๋ยวนะ เจ้าชื่ออะไรนะ” แองเคอร์ถาม ลูน่าตอบว่า“ข้าชื่อลูน่า” วันมองหน้าของลูน่าแล้วส่งยิ้มให้“พี่น่ารักจังเลยค่ะ” เมื่อได้ยินแบบนี้เธอก็ยิ้มอย่างอาย ๆ มีผู้หญิงรูปร่างอ้วนใหญ่ ผมยาวสีทอง เดินออกมา แม้จะมีรูปร่างที่อ้วนจ้ำม่ำแต่ เธอมีหน้าตาที่ดูใจดีมาก“แองเคอร์ไปพาเด็กนี่จากไหน หร

คอปเปอร์กำลังเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ เหล่าทหารของไลท์บลูเมาเท้นเริ่มเสียขวัญ ข้างตัวของเขามีเด็กหนุ่มอายุประมาท 14-15 ปี รูปร่างผอม ผมสั้น สวมชุดสีเขียว ถือไม้เท้าที่กิ่งแตกออกมา เขาคือซิว็อก ผู้นำแห่งไลท์บลูเมาเท้น “กลัวหรือไงขอรับ ท่านชิว็อก” คอปเปอร์ถาม ซิว็อกตอบว่า“ข้าไม่รู้ว่าจะช่วยศึกครั้งนี้ได้ดีแค่ไหนกัน พลังของข้ายังไม่มากเท่าท่านพ่อ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น โฮเซ่เห็นท่าไม่ดีเพราะหากผู้นำทัพขาดความมั่นใจขนาดนี้ กองทัพต้องเสียกำลังใจแน่นอน เขาจึงรีบพูดปลุกใจทหาร“เหล่าทหารกล้าแห่งไลท์บูลเมาเท่นเอย ข้ารู้ว่าความพ่ายแพ้ครั้งก่อนทำให้พวกเจ้าเสียความมั่นใจ แต่จงสร้างมันขึ้นมาใหม่ซะ หากเจ้าขาดกำลังใจและความมั่นใจในยามนี้ การเสียสละของท่านเปเตอร์ก็จะเสียเปล่า ขอให้ทุกท่านร่วมรบกับพวกเรา เพื่อ ไลท์บูลเมาเท่น” โฮเซ่ชูดาบขึ้นเหล่าทหารก็ชูอาวุธขึ้นมาเช่นกัน พร้อมกับเสียเฮดังลั่น กองทัพไคจูกำลังเคลื่อนพลมา นำโดยดาร์บี้มันเป็นเซ็นทอร์ร่างท่อนบนของมันเป็นผู้ชายร่างกายกำยำสวมเกราะสีน้ำตาล ร่างม้าท่อนล่างเป็นสีน้ำตาล มีเคียวยาว แต่สิ่งหนึ่งทีทำให้แปลกกว่าเซนทอร์ทั่วไปก็คือ มันมีเขาแพะอยู

“ท่านมีม้าอื่นหรือไม่” เขาถาม โตมาซทำหน้าไม่ถูกเขาไม่เคยเห็นใครเรื่องมากขนาดนี้มาก่อนเลยตอบว่า“เหลือแต่ยูนิคอร์ แต่ว่า พวกมันขี่ไม่ได้หรอกนะ”“ทำไมกัน” ลิโป้ถามอย่างสนใจ“คือพวกมันดุร้าย พยศ จริงอยู่นะ เราเอาใช้รบได้แต่ แค่เอามันไปปล่อย เมื่อมันเห็นผู้บุกรุก มันก็จะเข้าจู่โจม ตามสัญชาติญาณเท่านั้นเอง และพวกเต็มวัยน่ะแทบไม่เหลือแล้ว เพราะถูกสังหารในสงครามครั้งก่อน ที่เหลืออยู่ก็...” แต่คำตอบของโตมาซกลับทำให้ลิโป้ยิ่งสนใจ“เหลืออะไร”“ไอ้แสบ มันพยศใครก็เข้าใกล้ไม่ได้เลย” ตาของลิโป้ลุกวาวขึ้นมาทันที“พาข้าไปดูสิ”“อย่าหาเรื่องดีกว่า” โตมาซรีบห้าม เมื่อลิโป้ได้ยินเช่นนั้นก็ตวาดใส่ชายชรา“รีบพาข้าไปเดี๋ยวนี้” เมื่อเห็นลิโป้ตวาดตาของตนแบบนี้เซน่าก็รีบพูดว่า“นี่พูดให้....” โตมาซยกมือห้ามไม่ให้หลานสาวพูดต่อ“ก็ได้ไอ้หนุ่มแต่ถ้าตายอย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน” โตมาซพาลิโป้ไปทุ่งหญ้าของเหล่ายูนิคอร์ มันเป็นม้าที่มีรูปร่างงดงาม มีเขาบิดเป็นเกลียวอยู่ที่กลางหน้าผาก แม้ว่าพวกมันจะเป็นเพียงลูกม้าแต่กลับที่ทวงท่าที่สง่างามแฝงด้วยความแข็งแกร่ง“ตัวนั้นล่ะไอ้แสบ” โตมาซชี้ให้ยูนิคอร์ตัวหนึ่ง มันยืนเด่นเป็น

“ถ้าใช้ของเจ้า มันหักแน่ เอามาได้แล้วจิระ หรือเจ้ากลัวข้ายิงโดน”จิระให้ลูกน้องเอาธนูมาให้ เมื่อ ลิโป้จับมันเขารู้สึกถึงน้ำหนักอันมหาสาร แต่ก็ยกมันขึ้นมาได้ ทำให้เขาเซไปหลายก้าว ลิโป้วางธนูลงเหงื่อแตก จิระหัวเราะเยาะ เขาบอกว่า“ไหวมั้ย ถ้าจะยอมแพ้แล้วไสหัวไปก็ได้นะ” ลิโป้หันไปทางจิระแล้วถามว่า“มีเหล้ามั้ย” ลิโป้ร้องถาม ทุกคนทำหน้าไม่ถูก ลิโป้จะเล่นอะไรกันแน่ จิระพยักหน้า“เอามาหน่อยสิ ตั้งแต่มาถึงนี่ยังไม่ได้กินซักหยอดเลย” จิระแอบขำนี่ มันกลัวจนต้องดื่มย้อมใจเชียวหรือ เขาให้ลูกน้องไปยกมาให้ จอกหนึ่ง ลิโป้ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจอก ทันทีที่เหล้าผ่านลงคอไปเขาก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว“เหล้าดีนะ ขออีกสอง” เมื่อเห็นลิโป้ดื่มเหล้าเข้าไปขนาดนั้น ทั้งชิว็อกกับเซน่าก็หน้าซีดเผือด เพราะทั้งสองรู้ดีว่าเหล้าของพวกเซนทอร์นั้นแรงมาก แค่จอกเดียวก็ทำให้เมาได้แล้ว นี่เล่นไปสามจอกไม่ทางยิงถูกหรอก ทั้งสองไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพราะลิโป้ไม่ฟังแน่ สถาการณ์แบบนี้ลิโป้เคยเจอมาแล้ว[1] เขาเลยไม่หวั่นเกรง ลูกธนูพุ่งแหวกอากาศไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนมองตามอย่างลุ้นระทึกที่เมืองไลท์บูลเมาเท่น ตอนนี้กำลังวุ่ยวายด้วยว่