บททั้งหมดของ ขุนศึกทะลุมิติ: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ธนูมีพิษ ต้องรีบรักษา” ลิโป้แข็งใจยืนขึ้นมา พิษทำให้สติของเขาเริ่มเลือนลาง เขาตัดสินใจรวมพลัง ขว้างทวนไป“ฟ้าลงทัณฑ์” ทวนพุ่งไปอย่างรวดเร็วมันทะลุหัวของกริฟฟิน และแทงเจ้าเอลฟ์ทะลุ มันตกลงมาตายคาที่ ลิโป้ฟุบลงกับแผงคอของเจ้าแสบ สติเลือนลาง ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเขาดังเซ็งแส่ ภาพในอดีตก็ฟุดขึ้นมา ลิโป้ถูกกดให้คุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่บนบัลลังค์ ชายรูปร่างเตี้ย คิ้วเล็ก ตาหยี มีดวงตาแจ่มใส ไว้หนวดเครา หน้าตาดูแล้วใจดี แต่กลับทำให้ขุนศึกขนลุก เพราะคนที่นั่งอยู่นั้นคือ อัครมหาเสนาบดีโจโฉ ! ผู้กุมอำนาจสูงสุดในแผ่นดิน ข้างตัวมีชายร่างสูงใหญ่ หน้าขาวดังหยกขาว มีหูที่ค่อนข้างยาวและตาเล็กยาวจนเหมือนกับว่าจะชำเลืองเห็นใบหูของเขาเอง ปากสีแดงเหมือนกับชาดแต้ม แต่สีหน้าเขากลับไร้อารมณ์ เขาคือเล่าปี่ พระเจ้าอาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน“ว่ายังไงลิโป้ในยามนี้เจ้าอยู่กำมือของข้าแล้ว เราจะร้องขอชีวิตหรือไม่” ลิโป้กัดฟันด้วยความแค้นครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นถึงขุนศึกผู้ยิ่งใหญ่แต่ในยามกลับกลายเป็นเชลยศึกที่รอวันตายเท่านั้น เขาคิดได้อย่างเดียวว่าต้องพึ่งเล่าปี่เพราะว่า ครั้งหนึ่งเขาเองก

ลิโป้กระหน่ำทวนกลางอากาศ ปลายโดนที่เข้าที่หางคิ้วเป็นแผลยาว เมื่อได้แผลมาร์ตินก็ส่งสัญญาณให้ทุกคนถอยทัพ เมื่อเห็นว่าพวกเอลฟ์ถอยทัพแล้ว เหล่าทหารกำลังจะตามไปจัดการ แต่ลิโป้รีบตะโกนว่า“อย่าตามไป” เกลรีบหันมาถามทันที“ทำไมกันล่ะดาร์ลิ่ง”“มันจะหลอกเราเข้าป่า” ลิโป้บอก เกลรีบสั่งให้ทหารหยุด เธอหันมามอง เห็นลิโป้ล้มฟาดลงกับพื้นต่อหน้าต่อตาเธอ ความที่เกลเป็นนักรบเผชิญศึกมามาก เพื่อแค่เห็นสภาพของลิโป้ก็รู้ว่า เขาอาจมีชีวิตอยู่ได้ไม่พ้นคืนนี้เป็นแน่ที่ป่าเอลฟ์ มาร์ตินหงุดหงิดมาก ที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน เขาไม่คิดว่าลิโป้จะรู้ทันที เลยสั่งให้เตรียมกองทัพให้พร้อมเพื่อจะบุกอีกครั้งหนึ่ง มีทหารคนหนึ่งวิ่งมาเข้ามารายงาน“ท่านครับ ธีโอดอร์ มาขอพบท่านขอรับ” เมื่อไซอาได้ยินก็ตกใจมากรีบถามว่า“ทำไมไม่จับตัวนาง”“นางไม่มีอาวุธหรือผู้ติดตามเลยขอรับ อีกอย่างถือกุหลาบขาวมาครับ บอกว่าอยากจะเจรจากับเรา” มาร์ตินได้ยินก็นึกแปลกใจ เลยพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้พานางเข้ามา แม่มดหน้าเขียวโค้งให้ทั้งสองคน“เจ้ามาทำไม ธีโอดอร์ อยากเจรจาล่ะก็ข้าไม่มีอะไรจะพูด”ธีโอดอร์ถอนใจก่อนจะพูดว่า“ตอนนี้ลิโป้ตายแล้ว เพราะพิษ

“ทหารมาถึงแล้วขอรับ ทุกคนพร้อมประชุมแล้ว” ลิโป้ส่งเสียงจิ๊กจั๊กอย่างไม่คอยพอใจ แต่ก็เดินไปที่ประชุม“เจ้ารอข้าอยู่นี่นะ ข้าจะรีบไปรีบมา” ลิโป้บอกกับเตียวเสี้ยน นางพยักหน้าตอบรับที่ประชุม เกลมองลิโป้แบบไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ลิโป้ก็มีท่าทางเหมือนกับไม่อยากจะประชุม เขาพูดด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ ว่า“มีอะไรก็ว่า” โกดอนเลยเปิดประชุม“ข้าว่าที่นี่มันมีอะไรแปลก ๆ”“อะไรหรือโกดอน” โฮเซ่รีบถาม“ปกติโดวาฟ จะทำแต่อาชีพช่าง แต่ที่นี่ไม่มีใครทำงานช่างเป็นเลย เอาแต่เลี้ยงสัตว์ นี่ไม่ใช่นิสัยของพวกเรา”“อาจเบื่อก็ได้มั้ย” ลิโป้พูดขึ้นมา โกดอนรีบเถียงว่า“ไม่มีทางหรอก งานช่างคือจิตวิญญาณของพวกเรา ยังไงเราก็ไม่ทิ้งเด็ดขาด” ลิโป้ไม่ได้สนใจฟังเลยแม้แต่น้อย แองเคอร์เลยเสนออีกข้อหนึ่ง“แล้วอีกอย่างนะครับ ที่นี่ไม่มีทหารเลย ช่วงสงครามแบบนี้ รอดมาได้ไงกัน”“ก็แค่เมืองเล็ก ๆ แบบนี้พวกมันอาจเห็นว่าเปลืองทหารก็ได้” พูดจบลิโป้ก็ลุกขึ้นและเดินออกไป ทุกคนแปลกใจมาก ถึงลิโป้จะโอหังขนาดไหนก็ตาม แต่เขาไม่เคยออกจากห้องประชุมก่อนเวลาแบบนี้“เจ้าจะไปไหนกัน ไอ้หนวดแมลงสาบ” โฮเซ่ถาม“เรื่องของข้า” ลิโป้เดินออกมไปโดยไม่สนใจอะไรเล

จนกระทั่งมาถึง ลิโป้ยืนส่งตรงหน้าประตู ครีมไม่ได้อยากจากลิโป้ไปไหน แต่ด้วยหน้าที่ของเธอ เธอต้องไป“เราจะได้พบกันอีกใช่มั้ยลิโป้” เขาพยักหน้าแทนคำตอบ ครีมเดินเข้าไปประตูไปหลังจากที่ลิโป้กลับมา กองทัพก็เคลื่อนพลต่อ ทุกคนเริ่มรู้สึกว่าอากาศร้อนขึ้นเรื่อย ๆ“ใกล้เข้าเขตของเยลโล่สโตนแล้ว” เกลบอก เมื่อมาถึงเยลโล่สโตน บริเวณโดยรอบของดินแดนนี้เป็นทุ่งหญ้า มีต้นไม้ใหญ่อยู่ประปลาย ล้วนแต่มีรูปร่างแปลกตา ดินและหินเป็นสีเหลือง ขณะที่กำลังเคลื่อนพลมีเสียงกลองดังขึ้นมา ลิโป้เห็นทุกคนรีบเอาสร้อยแปลกภาษามาสวม“ภาษาที่พวกนี้พูดกัน ถ้าไม่มีสร้อยไม่มีทางฟังรู้เรื่อหรอก” เกลอธิบาย กองกำลังที่มาเป็นชนพื้นเมืองผิวดำ รูปร่างสูงใหญ่ นุ่งผ้าเตี่ยวทำจากหนังสัตว์ หน้าตาทาด้วยยางไม้ หัวหน้าสวมหมวกทำจากหนังหัวของหมี กองทัพนี้มีแต่ทหารเดินเท้าเท่านั้น อาวุธทำจากหินกับไม้ ทุกคนพร้อมโจมตี เจ้าหัวหน้าตะโกนถามว่า“พวกสูเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่”โฮเซ่บอกว่า “พวกเรามาจากไวโอเล็กโรส และกรีนฮาร์ดมาเพื่อช่วยพวกท่านรบ” หัวหน้าแสดงท่าทีไม่เชื่อ“พวกเขาพูดความจริงซากู” เสียงหนึ่งดังขึ้น ชายสวมฮู้ดสีน้ำเงินเก่า ๆ เดินออกมาจาก

กองทัพไวโอเล็ตโรสเดินทางร่วมกับกองทัพของลิโป้ ซึ่งคราวนี้มีเพียงเซนทอร์กับไวกิ้ง มิโนทอร์และชนพื้นเมืองเผ่าวายู เท่านั้น ส่วนโดวาฟต้องสอนพวกชนพื้นเมืองใช้โลหะ กองทัพกรีนฮาร์ดลิโป้ให้เฝ้าเมืองเอาไว้ โดยมีชิว็อกตามทัพของลิโป้มาอีกคน แม้โฮเซ่จะไม่ชอบหน้าลิโป้ แต่ชีวิตของน้องสาวทั้งสองคนสำคัญกว่าการเดินทางครั้งนี้ต้องอาศัยความสามารถในการสื่อสารกับต้นไม้และสัตว์ของชิว็อกเท่านั้น เนื่องจากที่อยู่ของวายานั้นเป็นไม่เคยมีใครรู้เลยว่าอยู่ไหน เพราะคนที่ไปสำรวจก็ไม่เคยได้กลับมา“พวกเขาขอให้เรากลับไป พวกมันมีอำนาจมากกว่าที่เราคิด” ชิว็อกบอก“ไม่มีทาง ไม่ได้ตัวน้องข้าเราไม่กลับ” โฮเซ่พูดชิว็อกนำทุกคน มาถึงสะพานแขวนเก่า ๆ ที่ทอดระหว่างหน้าผาสูงชัน ระยะทางระหว่างสองฝั่งนั่นไกลสุดสายตา ลิโป้ตะลึง รีบถามกราโคน๊อตว่า“เจ้าพาเรามานี่ทำไม” ชิว็อกหน้าเสียรีบอธิบายทันที“พวกต้นไม้บอกให้มานี่ พวกมันไม่ได้โกหกหรอกขอรับ” ลิโป้กับโฮเซ่มองสะพานแขวน สะพานแบบนี้ ม้าไม่มีทางข้ามไปได้แน่ ๆ หมายว่าต้องให้เซ็นทอร์กับทหารม้ารออยู่นี่ก่อน โฮเซ่รีบสั่งอูริกว่า“ตั้งค่ายรออยู่นี่ก่อน”“แต่ว่า ข้าช่วยท่านได้นะ”อูริกพูด