ทหารถูกสังหารไปจำนวนมากโดยชนพื้นเมืองร่างสูงใหญ่ ใบหน้าดุดันสวมหมวกทำจากหัวของกระทิง มีขวานหินเป็นอาวุธ“เบติโม” มูกองโซเรียกชื่อของมัน ฝ่ายวายูได้ยินก็เริ่มกลัว โฮเซ่รู้เลยว่า เจ้านี่เป็นหัวหน้าเผ่า เขาชี้ตะบองไปตรงหน้าของมัน“ข้าโฮเซ่แห่งไวโอเล็ตโรส ขอท้าสู้กับเจ้าตัวต่อตัว” เบติโมชูขวานขึ้นเป็นการรับคำท้า เหล่าชนพื้นเมืองส่งเสียงเชียร์ บวกกับเสียงกลอง ทำให้เบติโมยิ่งฮึกเฮือม โฮเซ่จับตะบองเอาไว้แน่ อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่าเขามาก แถมอาวุธที่จะใช้สู้กับมันก็ไม่ใช่ของที่เขาถนัดอีก แต่เมื่อลั่นวาจาไปแล้ว ก็ต้องชนะให้ได้ โฮเซ่เหวี่ยนตะบองไป แต่อีกฝ่ายเอาขวานหินรับเอาไว้และฟาดสวนไปร่างของเจ้าชายกระเด็น ตะบองในมือถึงกับแตก มันเข้ามาโจมตีแต่เจ้าชายหลบทัน ตอนนี้เลยต้องชักดาบสว่านที่เอวออกมา และรีบแทงสวนไป ดาบเด้งออกมาเหมือนกับแทงยางไม่มีผิด เบติโมฟาดอาวุธไปเต็มแรง ร่างของเจ้าชายกระเด็นโฮเซ่นึกถึงที่ลิโป้ทำคือแทงเข้าไปในรูหู แต่ว่าด้วยความสูงของเบติโมไม่มีทางเลยที่เขาจะแทงเข้าไปในรูหูของอีกฝ่ายได้ เลยได้แต่หลบไปมา ที่สุดก็พลาดเหยียบหินล้มลไป ขวานหินกำลังถูกฟาดลงมาเขารีบกลิ้งตัวหลบได้อย่างหวุดหวิ
“ดาร์ลิ่งท่านกลับมาแล้ว” นางพูดจบก็หอมแก้มของลิโป้ทั้งสองข้า ลิโป้มองไปรอบ ๆ ตอนนี้ชาววายิเริ่มสวมเกราะและใช้อาวุธโลหะ มีการทำโรงตีเหล็ก มีทหารชาวกรีนฮาร์ดเป็นคนสอนใช้อาวุธ อัคคีเห็นกองทัพของทั้งลิโป้และโฮเซ่ก็อดที่จะประหลาดใจและชื่นชมไม่ได้“โอว์ ไม่น่าเชื่อพวกท่านจะรวมทุกเผ่าให้เป็นหนึ่งได้”“ข้าคือ ลิโป้ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า เรื่องแค่นี้ง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ” อูริกจะแย้งแต่โฮเซ่ห้ามเอาไว้ก่อนและสั่งให้เขาเตรียมฝึกทหารมีเสียงดังเหมือนกลองศึกดังขึ้นมาและ เสียงร้องตะโกนจากหน่วยลาดตระเวน“พวกกอริล่าบุกแล้ว” ทุกหน่วยรีบเตรียมตัวรับมือทันที มีหินก้อนใหญ่ถูกขว้างมาจำนวนมาก เหล่าทหารเริ่มบาดเจ็บล้มตาย“ไอ้พวกลิงบ้าแกเล่นแบบนี้ใช้มั้ย เอา บัลลิซต้า มาเร็ว” ลิโป้ตะโกนสั่งหน้าไม้ยักษ์ถูกลากออกมา และยิงลูกศรออกไป เจ้าพวกกอริล่าเริ่มบาดเจ็บและล้มตายไปบ้าง ไตเกรอ์ส่งสัญญาณ ให้ทหารเข้าโจมตีไปตรง ๆ โฮเซ่ให้ทหารม้าออกไปรบทันที เหล่ากองทหารม้าที่นำโดย อูริกรบอย่างกล้าหาญ ลิโป้สั่งกองทัพของกรีนฮาร์ท ไวกิ้ง มิโนทอร์ออกไปสมทบ ส่วนตัวเขาเองก็ขี่ไอ้แสบเข้าสู่สนามรบ การต่อสู้ดำเนินอย่างดุเดื
กองทัพวานรเริ่มเคลื่อนพลมาแล้ว โดยมีกองทัพช้างงาจอบเป็นทัพหน้า ช้างทุกเชือกตัวใหญ่โตปานขุนเขา งาสีขาวคู่โตที่อยู่ใต้คางแบบนี้ เหมือนเขี้ยวของสัตว์ร้าย งวงยาวของมันกวัดแกว่งไปทั่วเหมือนกับพร้อมจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า เสียงร้องของมันดังลั่น ทุกตัวจะมีลิงอุรังอุงตัง นั่งอยู่บนคอทุกตัวสวมเกราะนักรบทำจากโลหะสีเงินเป็นมันวาว เมื่อต้องกับแสงแดด หัวหน้าของพวกมันเป็นลิงอุรังอุตังเผือก ขี่ช้างตัวใหญ่ที่สุด เมื่อทัพช้างเริ่มเคลื่อนพลมาใกล้ ๆ เหล่าทหารยิ่งรู้สึกว่ามันตัวใหญ่ขึ้น เรื่อย ๆ แม้แต่ลิโป้เองก็รู้สึกหวาดหวั่น แต่ในยามเขาคือผู้นำ จะต้องข่มใจเอาไว้ ส่งสัญญาณให้ บัสติสต้ายิงทันที แต่พวกอุรังอุตังยิงมนต์ไฟออกมาทำลาย พวกมันยังคงเคลื่อนพลเข้ามา ลิโป้สั่งให้ยิงธนูกลแต่ด้วยขนาดของพวกช้าง ทำให้ลูกธนูไม่ระคายผิวเลย ลิโป้รู้ได้ทันทีว่า เขาทำอะไรไม่ได้ เขาต้องออกคำสั่งที่เขาไม่เคยอยากสั่งมาก่อน“ถอยทัพ”เมื่อสู้ไม่ได้ก็จำเป็นต้องถอย ทัพช้างเข้ามาถึงหมู่บ้านได้ อัคคีกับนูนคูรีบสร้างกำแพงไฟมาขวางเอาไว้ เหล่าช้างงาจอบชะงัก เมื่อเจอกำแพงไฟ เจ้าอุรังอุตังเผือกร่ายมนตร์ เกิดฝนตก ไฟเริ่มมอดลง ลิโป้เ
บัวเต็งฟาดอาวุธมาเต็มแรง แต่ลิโป้รับเอาไว้ได้และแทงสวนไป บัวเต็งหลบบังคับให้เสือเขี้ยวดาบข่วน แต่ไอ้แสบหลบได้ และแทงเขาสวนไป แต่เจ้าเสือกระโดดหลบ นี่ไม่ใช่แค่การต่อสู้กับลิโป้กับบัวเต็งเท่านั้น แต่เป็นการต่อสู้ของเสือเขี้ยวดาบกับยูนิคอร์ด้วย ลิโป้ควบไอ้แสบไปและแทงกระหน่ำแทงไปทันที “พิรุณโปรยฟ้าคำราม”บัวเต็งรีบใช้พลองปัดป้องแต่ก็พลาดโดนเข้าไปแผลหนึ่ง ที่หน้า บัวเต็งรีบให้เสือเขี้ยวดาบถอยหลบ มันโกรธมาก รวมพลังไปที่พลองและฟาดไปเต็มแรง ลิโป้เอาทวนรับเอาไว้แรงกระแทกทำให้เขาแขนชา มันยังฟาดมาไม่หยุด ลิโป้เห็นว่ารับมือได้ยากเลยใช้เท้าสะกิดไอ้แสบ มันพุ่งเข้าชนทันที เขาของมันแทงไปที่ตาของเสือเขี้ยวดาบ มันร้องลั่น บัวเต็งพยายามควบคุม แต่ความเจ็บปวดทำให้พาหนะของเขาเสียการควบคุมไปแล้ว เป็นหายนะของเจ้าลิงเผือก“สายฟ้าฟาด”ลิโป้เหวี่ยงทวนไปโดนร่างของบัวเต็ง มันตกจากหลังเสือเขี้ยวดาบ ลิโป้แทงทวนใส่เจ้าเสือเขี้ยวดาบ ทวนปล่อยสายฟ้าใส่ร่างของมัน ทำให้มันตายคาที่ บัวเต็งรีบลุกขึ้นมา พาหนะคู่ใจถูกทำลายไปแล้ว มันกระโดดฟาดลิโป้ตกจากหลังยูนิคอร์ เขารีบลุกขึ้นมา บัวเต็งเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนลิโป้มองไม่ทั
“ทำแบบนั้นพวกช้างจะทรมาณมากนะขอรับ” ชิว็อกรีบค้าน“ช่วยไม่ได้นี่มันสงคราม และพวกเราก็ไม่ได้เอามันเข้าสู่สงคราม ถ้าไม่ทำแบบนี้ เราก็จะถูกโจมตีอีกคราวนี้คงตายกันหมด” ลิโป้พูด ชิว็อกเถียงไม่ออก “แกพูดง่ายน่ะสิไอ้หนวดแมลงสาบ แต่ทำมันยาก จะเข้าไปได้ไงกันโดยที่พวกมันไม่รู้ตัว คงมียามคุ้มกันอย่างแน่นหนา” “ตรงข้ามเลย ไอ้พวกลิงเนี่ยพอรบชะมันจะฉลองกัน จนแทบจะไม่ใครเฝ้ายามเลย” นูนคูบอก โฮเซ่เลยหันไปถามว่า “แล้วทำไมไม่เอาทหารบุกแทน” “ยามน่ะแทบไม่มี แต่ก็ยังมีพวกช้างนะ” อัคคีตอบแทน ตอนนี้คงมีแต่แผนนี้เท่านั้นที่จะเอาชนะพวกมันได้ “แล้วจะให้ใครไปทำอย่าบอกนะ ว่าแกจะไปเอง” โฮเซ่ถาม อย่างลิโป้น่ะหรือจะซุ่มโจมตีเป็น “ก็จะให้โดวาฟแอบลอบเข้าไป ร่างกายที่เตี้ย ๆ ของมันนี่ล่ะจะทำให้เราซุ่มเข้าไปโดยง่าย” เซน่ากลับแย้งขึ้นมา“ไม่นะพวกโดวาฟหนีไม่เร็วพอหรอก ให้ข้ากับพวกวายาไปดีกว่า อย่างน้อยทักษะของพรานก็น่าจะช่วยพวกเราได้มากกว่านะ” ลิโป้หันไปมองนางแล้วถามว่า“ทำได้แน่นะ” “แน่นอน” เซน่ารับคำ โฮเซ่จะแย้งแต่เซน่าหันมาสบตาเขาเป็นเชิงห้าม หลังเสร็จศึก ลิโป้เห็นชิว็อกกับเหล่าโดวาฟ และชนพื้นเมืองกำลังช่วยรักษ
“เจ้าสามเขาเรียกว่า ไทรเซอราทอปส์ [1] ส่วนไอ้ตัวที่เดินสองขา คือ ฮอลแร็ปเตอร์พวกมันถูกพัฒนามาจาก วโลซีแรปเตอร์[2] พวกมันจะขี่แทนม้า” จิระอธิบาย แม้ลิโป้จะไม่เข้าใจแต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อมีชายสี่คนควบฮอลแรปเตอร์ออกมา คนแรกเป็นชายร่างสูงใหญ่ สวมเกราะสีน้ำตาล มีหมวกเหล็กเป็นรูปหน้าคนไว้หนวดเครา ส่วนอีกสามคนสวมเกราะเหมือนกันต่างกันแค่สี มีสี แดง น้ำเงิน เหลือง หมวกเป็นรูปมังกร คนที่สวมเกราะน้ำตาลชูขนนกยุงขึ้นเป็นเครื่องหมายของการการเจรจาโฮเซ่ควบม้าออกไปพร้อมกับอัคคี ลิโป้ตามไปอีกคน เกลกำลังจะตามไป แต่จิระบอกว่า“ข้าไปเองดีกว่า”เมื่อเผชิญหน้ากันโฮเซ่โค้งให้อย่างนอบน้อม“ยินดีที่พบกันอีกนะ เจ้าชายโฮเซ่” เจ้าเกราะน้ำตาลพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยโส พูดจบก็ถอดหมวกออก เขาเป็นคนหน้าเข้มผิวคล้ำ อายุประมาณสามสิบปลาย ๆ ผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาล ตัดผมทรงกะลาครอบ ยิ้มเห็นฟันขาว“ข้ามีความจำเป็นต้องพบกับมาร์แชล จึงอยากให้ท่านไครซตันช่วยหลีกทางให้ด้วย” ไครซตันหันไปมองลูกน้องสามคนแล้วหัวเราะ“พวกเจ้าต่างหากต้องมาร่วมกับเรา จะไปร่วมมือกับหลานน่าโง่ของข้าทำไม” โฮเซ่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไร ลิโป้ก็ตะโกน
“ใครยอมข้าอยู่ ใครขวางข้าตาย !” เมื่อได้รับคำสั่งมาเช่นนี้หากโดวาฟตนไหนไม่ยอมจำนนก็จะถูกฆ่าทันที เมื่อฟรายเดย์เห็นว่าเหล่าโดวาฟของตนเริ่มบาดเจ็บล้มตายและยอมจำนน ก็รู้เลยว่าลิโป้เล่นใช้แผนนารีพิฆาต มันโกรธมาก รีบวิ่งเข้าไปในโรงตีเหล็ก สักครู่ก็มีเสียงโลหะกระทบพื้นดังสนั่น เหล่าทหารถูกชนกระเด็น ฟรายเดย์ขี่ไทเซราท็อปโลหะร่างยักษ์ออกมา โกดอนเห็นก็ตกตะลึง“นี่แกใช้วิชาเดียวกับไอแซ็กงั้นเหรอ”“ก็ใช่น่ะสิ พวกแกเป็นเหยื่อของไทเซราท็อปเหล็กของข้าซะเถอะ” มันบังคับเครื่องจักรสังหารของมันให้วิ่งชนทุกคนที่ขวางหน้าและใช้หน้าไม้ยิงลูกเหล็กไปคอยยิงสนับสนุนอีก ทำให้เหล่าทหารได้แต่คุมเชิงเอาไว้ก่อน ลิโป้ควบไอ้แสบเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว ฟรายเดย์รีบยิงลูกเหล็กใส่ แต่ลิโป้ ควบไอ้แสบหลบได้อย่างรวดเร็ว จนประชิดตัวได้เขาฟาดทวนไปเต็มแรง ฟรายเดย์เอาหน้าไม้รับตามมีตามเกิด ด้วยแรงฟาดของลิโป้ทำให้หน้าไม้พังคามือของฟรายเดย์ มันรีบบังคับให้ไทเซทาท็อปเหล็กให้ห่างออกมา และบังคับให้ชนอีก ลิโป้ต้องคอยบังคับยูนิคอร์หลบอยู่ ๆ ลิโป้ก็สั่งให้ไอ้แสบหยุด และเผชิญหน้ากับฟรายเดย์ เจ้าโดวาฟเลยบังคับให้เครื่องจักของมันวิ่งเต็มก
“เดี๋ยวท่านลิโป้ขอข้าคุยกับฟูกัวก่อน” มาร์แชลรีบบอก ลิโป้ต้องปรับพลังเพื่อบรรเทาอากาศบาดเจ็บการโจมตีเมื่อครู่นี้ ซึ่งรุนแรงมากถ้าไม่สวมเกราะกระดูกเขาหักแน่ เลยต้องยอม“ฟูกัวเจ้ารับใช้ ราชวงค์มาตั้งแต่รุ่นปู่ ไฉนมาทรยศข้าเช่นนี้” ฟูกัวมองมาร์แชลสายตาไม่ได้มีความยำเกรงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเต็มไปด้วยความเกลียดชัง“ใช่ ! พวกข้ารับใช้ราชวงค์มานาน แล้วยังไง ท่านลืมไปแล้วหรือไงว่าพวกเราเป็นนักล่าทาสและพ่อค้าทาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่ท่านกลับทำให้เลิกล่าทาสและค้าทาส ได้อย่างไรกัน เท่ากับว่าให้เราทิ้งศักศรีดิ์ของตัวเอง” ฟูกัวพูด“คนเรามีความเป็นคนเท่ากันฟูกัว การที่เรายังมีทาส มันไม่ใช่เรื่องดีนะ”“อย่ามาอ้างเจ้าน่ะติดเนื้อต้องใจนางคนชั้นต่ำนั่นต่างหาก” ฟูกัวพูดใส่หน้าของมาร์แชล“หยุดพูดได้แล้ว !” ลิโป้ตะโกน เขาชี้ทวนใส่หน้าของฟูกัว“ใครยอมข้าอยู่ ใครขวางข้าตาย” เมื่อฟูกัวได้ยินก็ตะโกนใส่หน้าลิโป้ว่า“ปากดีนักนะ ไอ้แมงกระจั๋ว เดี๋ยวข้าจะทุบหัวแกให้แหลกเลย” มันวิ่งเข้ามา ลิโป้กระหน่ำทวนไป “พิรุณโปรยฟ้าคำราม” ฟูกัวหลบได้เข้ามาประชิดตัวและชกลิโป้กระเด็นอีก แม้ว่าจะมีรูปร่างสูงใหญ่ แต่มันก
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้า ไม่ได้ไว้ใจพวกข้า เพราะเคยถูกจับไปเป็นทาสมานานแล้ว แต่ข้าขอรับปากว่าจะไม่มีอีกแล้ว ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลดินแดนนี้เอง โดยจะทำดินแดนของพวกเจ้าทัดเทียมอีกหกดินแดนที่เหลือ จริงอยู่ในตอนแรกข้ามาเพราะอยากได้อำนาจ แต่เมื่อเห็นพวกเจ้าแล้ว ข้ากลับอยากช่วยเหลือขอโอกาสให้ข้าเถอะ” ชาวเยลโล่สโตนเริ่มปรึกษากัน ตอนอัคคียังไม่มา พวกเขาเป็นแค่ชาวป่าโง่เง่า ถูกจับเป็นทาสตลอดแต่อัคคีเอาความรู้ใหม่มาให้พวกเขา ทุกคนเลยเปล่งเสียงพร้อมกันว่า“อัคคี อัคคี อัคคี”จากการต่อสู้คราวนี้ ลิโป้เลยต้องพักรักษาตัวอีก หลายวัน ครีมบ่นตลอดขณะที่ปรุงยาให้“เอาน่ายังไงก็จัดการมันได้ก็แล้วกัน” ลิโป้พูดขึ้นมา“แต่ก็เสี่ยงนะ ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ”“ข้าคือ ลิโป้ ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” ครีนถอนใจ คำพูดที่ดูโอหังเช่นนี้ทำไมเธอกลับดีใจทุกครั้งที่ได้ยินนะ“งั้นข้าไปก่อนนะ พักผ่อนซะล่ะ” ลิโป้พยักหน้า ครีมเดินออกไปครู่ใหญ่ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา“พี่ลิโป้” ลิโป้ยิ้มออกมาได้ ลูน่ากับเซน่ามาเยี่ยมเขา นี่ล่ะยาทิพย์สำหรับเขาสามวันต่อมาลิโป้หายดี กองทัพก็เตรียมพร้อมแล้ว ลิโป้มองเห็นกองทัพ ในยา
“เอาม้ามาให้ข้าเร็วเข้า” กาแลงก้าพยักหน้าและบอกให้ทหารจัดการให้ อัคคีรีบขึ้นม้าและควบตามไป ลิโป้ต่อสู้กับเหล่าซอมบี้มากมายในสุดเข้าก็เห็น นูนคูกำลังร่ายมนตร์สั่งการณ์ อยู่เขารีบควบไอ้แสบเข้าไปหาทันที นูนคูเห็นก็สั่งให้พลธนูคุ้มกัน ลิโป้ใช้ทวนปัดลูกธนู แต่ก็ยังมีลูกธนูถูกยิงมาไม่หยุด มีกงจักรลอยทำลายลูกธนูไปหลายลูก กาแลงก้ามาพร้อมกับอัคคี“คิดว่าจะฝ่าไปคนเดียวหรือ บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย” กาแลงก้าพูด ลิโป้ไม่พูดอะไรอีก อัคคีกับ กาแลงก้าเปิดทางให้ ลิโป้ตีฝ่าไป นูนคูยิงพลังเวทย์เข้ามาสกัดลิโป้ เจ้ายูนิคอร์หลบพลังเวทย์และใกล้เข้ามาทุกที นูนคูยกคฑาขึ้น ลิโป้รวมพลังและฟาดทวนไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของนูนคูกระเด็น เขารู้เลยว่าสู้ลิโป้ตรง ๆ ไม่ได้แน่ เลยร่ายมนตร์ให้ซอมบี้มารุมแทน กาแลงก้าขว้างจักรมาสกัด อัคคียิงไฟใส่ นูนคูหลบไม่ได้โดนเข้าไปเต็ม ๆ เขาล้มลงและถูกทั้งสามยืนคุ้มเชิงเอาไว้“แกทำแบบนี้ทำไม” กาแลงก้าถาม นูนคูมองทั้งสามตาขวาง ตอนนี้เขาต้องยอมจำนนอย่างเดียวเท่านั้น“ข้าทำเพื่อคนของข้า เจ้าไม่รู้หรอกว่า พวกเราต้องเป็นทาสมานานแค่ไหน”“แต่พอข้าไปดูแลพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ได้เป็น
ลิโป้รู้สึกตัวพบว่าถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา ถูกกดให้คุกเข่าลง ตรงหน้าของชายคนหนึ่ง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนตรงหน้าเขาคือ โจโฉ ! เขามาโผล่ที่ค่ายของโจโฉอีกครั้งได้ยังไง“คนอย่างเจ้าน่ะ ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสหรอก เอาตัวไป” ลิโป้ถูกลากไปที่ลานประหารอีกครั้ง เขากำลังจะถูกแขวนคอ แต่มีลูกธนูพุ่งมาตัดเชือก ครีม ลูน่า เกล เซน่ามาช่วยเขาจากลานประหาร ลูน่าควบไอ้แสบมา ลิโป้รีบกระโดดขี่เจ้ายูนิคอร์ เธอหันมาบอกว่า“ชีวิตใหม่ของท่านเริ่มแล้วนะ พี่ลิโป้”ลิโป้รู้สึกตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในห้องพัก เห็นครีม เซน่า ลูน่า เมื่อเด็กสาวเห็นเขาก็เรียกชื่อเสียงดัง“พี่ลิโป้ฟื้นแล้ว” เมื่อสิ้นเสียง เกลก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว” เธอกอดและหอมแก้มซ้ายขวา ครีม เซน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก ยังไม่ได้พูดอะไร กาแลงก้าก็เดินเข้ามา คงไม่ใช่สิ่งลิโป้อยากเห็นแน่ ๆ เพราะเห็นหน้าทีไรก็ก็ทำให้คิดถึงโจโฉทุกที“ลุกไหวมั้ย พวกเรามีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกครั้ง” เมื่อครีมได้ยินเช่นนั้นก็พูดสวนไปว่า“นี่เขา เพิ่งฟื้นจะให้ลุกไปไหนอีก”“ใช่ ! เกิดดาร์ลิ่งไปแล้ว พวกเจ้าวางแผนฆ่าเขาล่ะ” เกลรีบเสริม“ไม่มีใครจะฆ่าค
ลิโป้ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยถูกชกกระเด็นเขากระอักเลือด ตั๋งโต๊ะรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้น เลยทำให้ยิ่งฮึกเหิม เข้าไปโจมตีซ้ำ แต่สิงห์ก็ยังเป็นสิงห์อยู่วันยังค่ำ ไม่ใช่หมูที่จะมาให้ตั๋งโต๊ะเชือดง่าย ๆ ลิโป้กระหน่ำทวนทันที“พิรุธโปรยฟ้าคำราม” ปลายทวนแทงเกราะแต่ไม่เข้า ! แค่ผลักร่างของตั๋งโต๊ะให้กระเด็นไปเท่านั้น“ข้าฆ่าเจ้ามาครั้งหนึ่งแล้ว ไอ้เฒ่าอุบาศ จะฆ่าอีกครั้งทำไมจะทำไม่ได้” ลิโป้รวมพลังไปทวนและฟาดไปเต็มแรง“สายฟ้าฟาด” แรงฟาดพร้อมด้วยพลังทำให้ตั๋งโต๊ะกระเด็น แต่ด้วยเกราะที่สวมอยู่ ทำให้ไม่เป็นอะไรมาก มันวิ่งเข้าใส่อีก ลิโป้แทงเอาวุธเข้าไปซ้ำ ตั๊งโต๊ะเอาสองมือจับทวนเอาไว้ลิโป้พยายามกระชากออกมาแต่ ทวนไม่ขยับ ร่างเลยถูกเหวี่ยงกระเด็น ทวนหลุดจากมือ ตั๊งโต๊ะโยนทวนทิ้งมันเดินเข้ามาหาแล้ว เงยหมัดเตรียมจะชก เขารีบรวมพลังไปที่เท้า และถีบไปเต็มแรง“เคลื่อนศิลา” เมื่อฝ่าเท้าปะทะกับหมัด ทั้งสองกระเด็น ลิโป้รู้สึกปวดเหมือนขาแทบจะหัก แต่ตั๋งโต๊ะแค่แขนชาตั๋งโต๊ะรีบมองหาอาวุธ มันเอาเสาธงมาเป็นอาวุธลิโป้ต้องคอยหลบไปมา เพราะไม่มีทวนคู่กายแถมขายังเจ็บ เลยทำให้เคลื่อนไหวได้ช้าลง ในที่สุดก็พลาดโดนฟาดไปเต
“ไม่เป็นไรหรอก แต่มีเรื่องอยากให้รับปาก” ลิโป้ส่งเหล้าให้เธอ“ว่ามาเลย”“หากข้าตายไป เจ้าต้องไปฆ่าไอ้เก๊าเจ๊งโกดอนให้ข้าที” เกลพยักหน้า ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม“เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ” เกลอยากอยู่ต่อ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจลิโป้ยังไม่ทันไรครีมก็มาตามคำเชิญ เขารินเหล้าให้กับเธอ แล้วพูดว่า“หากข้าตาย เจ้าช่วยเก็บศพของข้าเอาไว้ด้วย อย่าให้ใครมาย่ำยีศพของข้า” ครีมได้ยินเธอก็พูดไม่ออก เธอเลยได้แต่พยักหน้า ลิโป้ดื่มเหล้าเข้าไปอีก เธอรีบเดินออกไปทันทีเซน่าจูงลูน่าเข้ามาหาเขา ลิโป้ยิ้มออกมา เขาดีใจมากที่ได้เห็นทั้งสองคน ลิโป้รินเหล้าส่งให้เซน่า และชูเหล้าขึ้นแล้วพูดว่า“หากข้าตายเจ้าเอาทหารและทวนของข้าไป ลูน่าเจ้าเอากว้านบนหัวข้าไปและข้าขอยกไอ้แสบให้กับเจ้า” ลิโป้ยกเหล้าขึ้นดื่ม เซน่าพูดไม่ออก ลิโป้อาจเสี่ยงตายมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูหนักที่สุดแล้วเขาถึงได้สั่งเสียแบบนี้ แต่ลูน่ากลับบอกว่า“พี่ลิโป้ไม่มีทางแพ้หรอก” เซน่ามองหน้าของน้องสาวแล้วพูดว่า“ใช่ ท่านคือ ลิโป้ ผู้หนึ่งในใต้หล้า นะ" ลิโป้ได้ยินก็ดื่มเหล้าเข้าไปแล้วพูดว่า“ใช่ข้า คิอ ลิโป้ แต่ข้ามีเรื่องอยากจะขอเจ้าอย่างหนึ่ง หากข้ารอดมาได้ เลิ
“นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันโว้ย” ลิโป้พูดยังไม่ทันขาดคำ ลิฉุย กุยกี ก็ควบม้ามา ลิโป้รับมือทั้งสองคนพร้อมกัน การต่อสู้ครั้งนี้ลำบากมากเพราะ เวลาสองคนนี้ร่วมมือกันจะมีความสามารถเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณโฮเซ่ยืนมองทั้งสามต่อสู้กัน ตั้งแต่ลิโป้ปรากฎตัวก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย นั่นทำให้เขาโกรธมาก“ข้าเป็นถึงเจ้าชายแห่งไวโอเล็ตโรส อย่ามาเมินใส่ข้า !” โฮเซ่วิ่งไปแทงดาบใส่คอม้าของกุยกีและกระชากออกมา ม้าล้มลงไปทันที ยังดีกุยกีลงจากม้าทัน โฮเซ่รีบแทงดาบใส่ทันที กุยกียกดาบขึ้นมารับ เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่นลิฉุยหน้าเสีย เพราะว่า หากเขาคนเดียวรับมือลิโป้ไม่ได้แน่ ๆ มันเลยรีบควบม้าหนีแต่ลิโป้ควบไอ้แสบตามไปติด ๆ“ฆ่ามันที” เหล่ากาโปรสบุกเข้ามาขวางเอาไว้ ลิโป้รวมพลังไปที่ทวน และเหวี่ยงไปอย่างแรง“สายฟ้าฟาด” ร่างของเหล่ากาโปรสกระเด็นแตกกระจายไปคนล่ะทิศละทาง เขาบังคับเจ้ายูนิคอร์เข้าไปใกล้ลิฉุยไปทุกทีตอนนี้หัวใจของลิฉุยแทบจะหยุดเต้น ลิโป้เหมือนกับพญามัจจุราชที่จะมาเอาชีวิต ปลายทวนพุ่งมาแทงอกของมันทะลุ ลิโป้กระชากทวนออกมา เลือดพุ่งออกมาราวกับน้ำพุร่างของมันล้มลง ตายคาที่“ลิฉุย” กุยกีตะโกนเรียกชื่อเพื่อนรักขอ
เซน่ากับลูน่าเดินทางตามรอยของลิโป้ซึ่งไม่ง่ายเลยเพราะเขาไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรให้ตามหามากนักทำให้ทั้งสองเหนื่อยมากจึงตัดสินใจพักกันก่อน เสบียงที่เตรียมมามีเพียงขนมปังกับน้ำเท่านั้น เซน่าอยากล่าสัตว์มาเพิ่มแต่ห่วงน้อยสาวเลยไม่ได้ไป ขณะกำลังกินอาหารเซน่าได้ยินเสียงบางอย่างจึงบอกให้ลูน่า แอบซ่อน พวกวานรกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในป่าได้ยินเสียงพวกมันบ่นมาตลอดทาง “ทำไมต้องให้พวกเราตามหาตัวมันด้วยนะ ป่านี้จะตายอยู่ในป่าแล้วก็ไม่รู้”“ก็ท่านตั๋งโต๊ะสั่งไว้แล้วนี่ คนอย่างลิโปถ้าไม่เจอศพก็ไว้ใจไม่ได้”“แล้วมันจะทำอะไรเราได้วะ มีกันแค่สามคนเท่านั้นเอง”จากที่ได้ยินพวกนี้กำลังตามหาตัวของลิโป้อยู่เช่นกัน เซน่าพอจะเดาได้แล้วว่า เรื่องทั้งหมดคงเป็นแผนที่ ตั๋งโต๊ะวางเอาไว้แน่ ๆ ตอนนี้ตรงนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว เซน่ากำลังจะพาลูน่าหนี แต่ว่าเถาวัลย์เส้นหนึ่งหล่นมาโดนไหล่ของลูน่า เธอคิดว่าเป็นงูเผลอกรีดร้องออกมา พวกวานรรีบหันมาดู เซน่ารีบพาน้องสาววิ่งหนีทันที พวกวานรไล่ตามมาติด ๆ ลูน่าทำอะไรไม่ถูก เซน่านึกได้ว่า ชิว็อกให้เมล็ดพืซมาถุงหนึ่งเธอขว้างออกไป เกิดดอกไม้ยิงเมล็ดมาสกัดพวกมันเอาไว้ แต่ก็ยังอ
“พวกเราเซนทอร์ก็เหมือนกัน อีกอย่างเรื่องในอดีตของท่านข้าไม่สนหรอก เวลานี้ท่านคือยอดคนสำหรับข้าแล้ว” จิระตอบ ลิโป้พูดไม่ออกเป็นครั้งแรกที่คนพร้อมจะร่วมเป็นร่วมตายกับเขา ทั้งที่ตอนนี้เขาแทบไม่มีอะไรเหลือเลย ลิโป้ถึงก้มหัวให้ทั้งสองแล้วพูดว่า“ต่อแต่นี้พวกเจ้าทั้งสองไม่ใช่ลูกน้องของข้าอีกแล้ว พวกเจ้าคือสหายของข้า !” ลิโป้ประกาศ แองเคอร์และจิระมองหน้ากันแล้วโค้งให้ลิโป้ พูดพร้อมกับราวกับนัดกันไว้“เช่นกันลิโป้ เพื่อนรัก” มีเสียงพุ่มไม้ไหว ๆ ทั้งสามรีบหันไป“ใครน่ะออกมานะ” ลิโป้ตะโกน ร่างหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้ อัคคีนั่นเอง ทั้งสามมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ“นี่ตอนนี้ ข้าจะไปมีอะไรไปทำร้ายพวกเจ้าได้กันเล่า” ลิโป้หันมามองหน้าจิระเป็นเชิงถามความเห็น“เขาพูดจริง ยังไงก็ให้เขาเดินทางไปด้วยกันเถอะ”ทั้งสี่ เดินทางเข้าไปในป่าลึก โดยต่างแยกย้ายกันไปหาเสบียง ซึ่งก็โชคดีที่ได้กวางมาตัวหนึ่ง ทั้งสี่นั่งกินพลางปรึกษากันพลาง“ตกลงเจ้าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ ว่าทำอะไรลงไปบ้าง” จิระถาม“ใช่ ข้าจำได้ว่าหลับไป ฝันว่าต่อสู้อยู่ ตื่นขึ้นมาเจ้าสองคนนั่นก็เป็นศพไปแล้ว และมีเสียงโวยวายข้าว่าฝึกมนตร์ดำ ทั้งที่จริง
“ถ้าเจอกันตัว ๆ ข้าอาจสู้แกไม่ได้ แต่ถ้าข้าอยู่กับกุยกี พวกเราก็ไร้เทียมทาน” ทั้งสองโจมตีพร้อมกับลิโป้ต้องรีบรับมือ สองคนนี้พูดไม่ผิด จริงอยู่ว่าหากเจอกันตัวต่อตัว เขาอาจจะเหนือกว่า แต่หากสองคนร่วมมือกันลิโป้เองก็แย่เหมือนกัน เมื่อเห็นลิโป้ลำบาก เกลรีบคว้าตะบองจะไปช่วยแต่โฮเซ่กลับสั่งให้ทหารมาขวางเอาไว้ก่อน“ อย่าเพิ่งไปช่วยมัน” โฮเซ่พูด“ทำไมกัน” เกลรีบถาม“ไม่ได้ยินที่เจ้านั่นตะโกนเมื่อกี้หรือไง ไม่สงสัยอะไรเลยหรือ” เกลกำลังจะเถียงแต่ธีโอดอร์จับบ่าเธอแล้วพูด“ทำตามที่เจ้าชายบอกดีกว่า”หลังจากรับมือกันมาพักใหญ่ ตั๋งโต๊ะก็ส่งสัญญาณให้ถอยทัพ ลิโป้กำลังจะตามไป แต่ไม่มีทหารยอมตามเขาออกมา ลิโป้เลยต้องควบม้าเจ้ายูนิคอร์กลับ เมื่อเข้าไปถึงเมือง ก็มีคนมาบอกให้เขาไปที่ห้องประชุมด่วน ลิโป้เดินเข้าไปห้องประชุมด้วยอารมณ์หงุดหงิด“ทำไมไม่ส่งทหารออกไปช่วยข้า” ลิโป้ถาม“เรามีเรื่องคาใจน่ะ ที่เจ้านั่นพูดหมายความว่าไงกัน” โฮเซ่ถาม ลิโป้กลับสวนไปว่า“มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก รู้แค่มันมาจากที่เดียวกับที่ข้ามาก็พอแล้ว”“ไม่ได้สิ มันบอกว่าเป็นพ่อเจ้านะ แล้วทำไมไปอยู่ข้างเดียวกับอนัน” แดมบาผู้นำแห่งบลูสโนว