All Chapters of ขุนศึกทะลุมิติ: Chapter 31 - Chapter 40

ลูน่าค่อย ๆ ปีนออกมาจากถัง เมื่อเห็นทุกคนมองมาเธอก็ทำหน้าพิกล โฮเซ่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก เขายกมือขึ้นตบหน้าผากก่อนจะพูดว่า“จะตามมาทำไมเล่าลูน่า ปัดโธ่ ! สนามรบนะไม่ใช่สนามเด็กเล่น” ลูน่ารีบวิ่งไปหาเซน่า เธอมองหน้าพี่สาวตาแป๋ว เซน่าเลยพูดว่า“ข้าจะดูแลนางเองท่านโฮเซ่” โฮเซ่ถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเดินหงุดหงิดออกไป เธอหันถามน้องสาวทันที“เจ้าตามมาทำไม”“ข้าเป็นห่วงท่านพี่เลยตามดู เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง ยังไงข้าก็เป็นเจ้าหญิงแห่งไวโอเล็ตโรสนะ” เซน่าถอนใจและไม่พูดอะไรอีก เธอไม่ทันสังเกตว่าน้องสาวแอบมองลิโป้อยู่ลูน่าใช้เวลาสำรวจทุกอย่าง สำหรับเจ้าหญิงอย่างเธอที่อยู่แต่ในวัง ทุกอย่างที่เห็นล้วนเป็นสิ่งใหม่สำหรับเธอ เซน่ากับชิว็อกคอยเฝ้าดูอยู่ และลิโป้เองก็แอบมองเธอห่าง ๆ ลูน่าเห็นประกายแสงเลยเข้าไปดู สิ่งมีชีวิตรูปร่างเล็กเท่าฝ่ามือ มีปีกเหมือนแมลงปอ ดวงตากลมโตสีแดง ผิวเป็นทอง สวมชุดสีเขียว ดูแล้วเหมือนตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ เด็กหญิงกำลังจะเอามือไปจับ“อย่า” ชิว็อกรีบร้องห้าม“ทำไมล่ะค่ะ” เด็กหญิงถามพลางหดมือกลับมา“นี่พิกซี่[1] ไปจับส่งเดชมันได้ดึงแขนขาดหรอก” ชิว็อกอธิบาย“อ้าวไปไม่ใช่แฟร

“คนที่นี่ชอบความสวยงามนะ” ลิโป้พูดขึ้นมา“เปล่าหรอกดาร์ลิ่ง อัญมณีทุกชนิดมีพลังเวทย์มนต์จ้ะ มันใช้ป้องกันเมือง ไว้ข้าจะหามาเป็นของขวัญให้เจ้านะดาร์ลิ่ง” เกลพูดลิโป้ได้ยินก็ยิ้มอย่างพอใจ มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมา เขามีรูปร่าง บอบบาง ผิวขาวผมสีทอง ตาสีฟ้าแฝงแววเจ้าชู้“องค์ราชินีเกล ดีใจที่เห็นท่านกลับมาขอรับ” เกลทำหน้าเบื่อหน่าย“ไม่ต้องประจบหรอก ไซอาบอกทุกคนให้เตรียมพร้อมต้อนรับคู่หมั้นของข้า” นางพูดพลางเกาะแขนของลิโป้ ไซอาทำหน้าไม่ถูก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรเลยเชิญทุกคนเข้าไปในปราสาทแทน เนื่องจากทุกคนเหนื่อยจากการเดินทางมามาก จึงได้แยกย้ายกันไปพักผ่อนลิโป้ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ได้นอนห้องพิเศษ มีอาหารชั้นเลิศจัดให้ แต่เขาเห็นสายตาผู้ชายหลายคนที่มองเขาก็ทำให้ระแวงเลยบังคับให้ทุกคนชิ้มอาหารทุกจานเมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีแล้วถึงยอมกิน เกลมาหาเขา ในยามนี้เกลไม่ได้สวมเกราะเผยให้เห็นรูปร่างสมส่วนของนาง ลิโป้ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้ามีเสน่ห์มาก นางมาพร้อมสุราที่ส่งกลิ่นหอมยวนใจ ลิโป้ไม่รู้ว่าสุราหรือนารีนั้นสิ่งใดจะร้อนแรงกว่ากัน เกลรินเหล้าให้กับเขา รสชาติอันหอมหวานที่ให้ล

เลอวีนมองตามไปเมื่อเห็นทั้งสองกำลังหนี มันก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องตามไปทันที ลูกธนูถูกยิงสาดลงมาราวกับห่าฝน ลิโป้บังคับเจ้าแสบหลบลูกธนูได้อย่างว่องไว เซน่าบังคับม้าหลบได้เช่นกันเธอรีบยิงธนูสวนมันเหมือนกับว่าจะไม่เป็นผล ลูกธนูของเอลฟ์โดนม้าของเซน่ามันล้มลงและถูกธนูปักอีกชุดใหญ่จนเหมือนกับหมอนปักเข็ม เซน่าไถลไปตามไปพื้น ลิโป้ควบเจ้าแสบไปคว้าร่างของเธอให้มาอยู่บนหลัง ยูนิคอร์ของเขา ธนูยังคงสาดมาไม่หยุด ลิโป้ใช้ทวนปัดธนู เขาคิดว่าตอนนี้ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง เลยกระโดดลงจากหลังไอ้แสบ และสั่งว่า“พาเธอหนีไปก่อน” เจ้ายูนิคอร์ร้องออกมาและพาเธอหนีไปเซน่าพยายามดึงมันกลับแต่ว่า ทำไม่ได้ เลอวีนเห็นลิโป้ลงมายืนบนพื้น มันเลยส่งสัญญาณให้ทหารหยุดยิงและลงมาที่พื้น ชักดาบคู่ออกมา และประกาศว่า“พวกแกไม่ต้องยุ่ง นี่เป็นการต่อสู้ของข้ากับไอ้แมลงนี่”เหล่าเอลฟ์ลงมาบนพื้นดิน ยืนล้อมวงเอาไว้ พวกมันเคาะอาวุธเสียงดังเป็นจังหวะ ส่งเสียงเชียร์ให้เลอวีนยิ่งฮึกเฮึม ส่วนลิโป้กำทวนเอาไว้แน่น ตั้งท่าเตรียมพร้อมแม้ว่าตัวเองจะเป็นยอดขุนพลผ่านศึกมามากแต่เสียงเชียร์ของพวกเอลฟ์ทำให้เขาเริ่มกังวล เลอวีนควงดาบและวิ่ง

ลูน่ามองดูรอบ ๆ ตัว อย่างมีความสุข ลิโป้มองตามแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า การเป็นเด็กนี่ดีนะ ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้าย ๆ มามากแค่ไหนก็ยังยิ้มได้ เขาลืมวัยเด็กไปนานแล้ว เท่าที่จำได้ มีแต่ฝึกการต่อสู้ หัดขี่ม้า แทบจะไม่มีการเที่ยวเล่นเลย ชิว็อกเดินสักพักก็ ก้มลงมองไปพื้นเขาเจอรอยเท้าใหญ่พอ ๆ กับรอยเท้าของคน แต่รูปร่างเหมือนกับรอยเท้าของหมา “เรามาใกล้แล้วล่ะ” ชิว็อกพูดขึ้น ลิโป้มองรอยเท้าแล้วถามว่า“แน่ใจนะ”“หมาป่าที่มีรอยเท้าใหญ่ มีอยู่ไม่กี่ชนิด และก็มีขนเขียว ๆ ตกอยู่ใกล้ ๆ แสดงว่าเป็น คูสิธ[1] สัตว์เลี้ยงของพวกแฟรี่ มีพวกมันอยู่แถวนี้แปลว่ามีแฟรี่อยู่ใกล้ ๆ” ลิโป้ไม่อยากถามอะไรต่อ เลยบอกให้เดินทางกันต่อ หลังจากที่เดินทางไปสักพักซิว็อกบอกให้ทุกคนหมอบลงก่อน สิ่งอยู่ตรงหน้าคือ หมาขนาดใหญ่เท่าวัว ขนสีเขียว หางถักเป็นเปีย เท้าแต่ละข้างใหญ่เท่าเท้าของคน มันนอนหมอบนิ่งอยู่“มีแค่ตัวเดียว จะกลัวอะไรกันเล่า” ลิโป้จับทวนหมายจะไปจัดการกับเจ้าหมา แต่ชิว็อกรีบห้ามทันที“ใจเย็นก่อนขอรับท่านลิโป้ เราจะไปขอให้พวกเขามาร่วมทัพแต่ไปฆ่าหมาของเขา เนี่ยไม่ใช่เรื่องที่ควรนะครับ”

ที่สวนดอกไม้แม้ว่าอาณาจักรนี้จะเป็นดินแดนแห่งหญิงเหล็กแต่ก็มีสวนดอกไม้ที่สวยงาม เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ชิว็อกเดินไปแปลงกุหลาบและบอกให้ทุกคนเงียบเสียง เขาตั้งจิตไปที่ดอกไม้สักพักก็เอาคฑาไปแตะ ๆ ที่ดอกไม้แปดดอก“ไอ้แปดดอกนี่ล่ะกุหลาบสังหาร เอาออกจากสวนได้เลย”“เจ้ารู้ได้ยังไง ชืว็อก” ลิโป้ถาม“ดอกไม้ปกติจะพูดแต่เรื่อง สวย ๆ งาม ๆ แต่ไอ้แปดดอกนี้พูดเรื่องการฆ่าฟัน” หลังจากเอามาตรวจดูเป็นกุหลาบสังหารจริง ๆ เกลเลยถามคนสวนว่า“ใครเอาไอ้กุหลาบนี่มาหา”“คือแปลงนี้เป็นของท่านไซอาครับ ท่านเป็นคนปลูกเอง”เมื่อได้ยินเช่นนั้นเกลสั่งให้ทหารไปที่บ้านของไซอา ก็เห็นไซอาควบม้าหนี “ไอ้ทรยศ” เกลตะโกนด่าตามหลังไป และควบม้าตามไป ลิโป้รีบควบเจ้ายูนิคอร์ตามไป โดยมีจิระตามด้วยอีกคน“จิระยิงมันให้ล้มเลย” ลิโป้สั่ง จิระยิงธนูออกไป แต่ไซอาร่ายมนตร์ ทำลายลูกศรได้ เกลตกใจมาก“ไม่จริงมันใช้พลังเวทย์มนตร์ได้”ทั้งสามยังคงไล่ตามไม่หยุด ไซอาเห็นว่าไม่มีทางหนีแล้ว มันเอาด้วงกว้างออกมาจากย่าม ร่ายมนตร์และขว้างออกไป ด้วงกว่างยักษ์ปรากฏตัวขึ้นมา จิระยิงธนูใส่ทันที แต่เกราะของมันหนามากธนูไม่ระคายผิวแม้แต่น้อย มันวิ่