All Chapters of ขุนศึกทะลุมิติ: Chapter 61 - Chapter 70

อีกด้านหนึ่ง มาร์แชล กับแจฟฟาดวลดาบกันอย่างสูสี ไม่มีใครทำอะไรกันได้ แม้จะใช้พลัวเวทย์มนตร์ก็ตามที “ถ้าในเชิงดาบเราเอาชนะกันไม่ได้ งั้นก็มาดวลเชิงมวยกัน” แจฟฟาท้าทาย “ก็ได้ข้ารับคำท้า” ทั้งสองลงจากพาหนะ ปักดาบไว้ที่พื้น ถอดเสื้อเกราะกับหมวกออก และตั้งท่าเตรียมพร้อม ดูจากรูปร่างมาร์แชล เสียเปรียบเห็น ๆ เพราะแจฟฟาตัวใหญ่กว่ามาก มันวิ่งเข้ามาและออกหมัดก่อน มาร์แชลหลบไม่ทันโดนเข้าที่ปลายคางเข้าอย่างจัง เขากระเด็นและมึนงง แต่ก็พยายามยั้งตัวไว้ไม่ให้ล้ม และชกสวนไป หมัดถูกรับเอาไว้แจฟฟาบีบอย่างแรง มาร์แชลรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งมือราวกับโดนคีมเหล็กบีบ เขาพยายามสลัดให้หลุดแต่ก็ไม่อาจหลุด ได้ จึงตัดสินชกไปใต้รักแร้ แจฟฟาชาไปทั้งตัวเป็นจังหวะให้เขากระชากมือออกมา แล้วรีบถอย ตอนนี้รู้สึกว่าคิดผิดซะแล้วที่ทิ้งอาวุธ แต่ว่าจะให้ยอมแพ้ก็ไม่มีทางเหมือนกัน เขารวมกำลังและวิ่งพุ่งเข้าชนร่างของแจฟฟา แต่ว่ามันไม่สะดุ้งสะเทือนเลย กลับจับร่างของมาร์แชลเหวี่ยงกระเด็น มันกระโดดมากหมายจะทิ้งศอกใส่ร่างของมาร์แชล แต่เขารีบกลิ้งตัวหลบทำให้ศอกของแจฟฟากระแทกกับพื้นนั่นทำใ

“กองทัพของท่านไครซตันเป็นซอมบี้[1]ขอรับ” “อะไรนะ ท่านอากล้าทำแบบนี้เชียวหรือ สั่งพลหน้าไม้ให้เตรียมพร้อมเอาไว้ ลิโป้ให้พลธนูกล พลหอกซัด และพลธนูเซนทอร์ของท่านเตรียมพร้อเอาไว้ เรารบตรง ๆ ไม่ได้ ต้องใช้การยิงจากระยะไกลเท่านั้น” ปกติลิโป้จะไม่ชอบให้ใครมาสั่ง แต่ด้วยท่าทางของมาร์แชล เขาทำตามแม้จะยังไม่เข้าใจว่าซอมบี้คืออะไรก็ตาม ธนู หอกถูกชัดออกมาไม่หยุด แม้จะถูกเป้าหมายแต่พวกมันหาได้มีความกลัวหรือเจ็บปวด ไม่กองทัพจึงเดินหน้าเข้ามาอย่างเดียว “ต้องเผามัน” อัคคีตะโกนบอกทุกคน เมื่อได้ยินเช่นนั้น มาร์แชลสั่งให้เอาหน่วยบินเอาน้ำมันทิ้งลงไป แต่ว่า เจ้าหมอผีไอยองร่ายมนต์เกิดฝนตกลงมา เมื่อมีฝนตกหนักขนาดนี้ การจะโจมตีด้วยไฟย่อมไร้ผล ลิโป้เห็นดังนั้นจึงเรียก แองเคอร์มา “ให้กองกำลังของเราทั้งหมดเตรียมพร้อม” มาร์แชลได้ยินก็รีบหันมามองลิโป้แล้วถามว่า “นี่คิดจะทำบ้าอะไร”ลิโป้ไม่ตอบเขาเรียกไอ้แสบมากระโดดขี่หลังมัน และควบออกไป กองทหารของลิโป้ก็ตามไป เท่ากับว่า ลิโป้ คิดจะตะลุยบอลกับไอ้พวกนั้น กองทัพของลิโป้เข้าโจมตีอย่างห

โฮเซ่ได้ยินเช่นนั้นก็กัดกร่อย แม้ลิโป้ จะพูดถูกแต่ด้วยท่าทางยโสโอหัง บวกกับความไม่ชอบหน้าอยู่แล้ว ทำให้เขาเถียงไปว่า “น้องข้า ข้าดูแลเองได้” “อ๋อเหรอ ถ้าดูแลได้ จริง ทำไมต้องอัญเชิญข้ามาด้วยวะ” เหมือนราดน้ำมันใส่กองไฟ โฮเซ่ชักดาบออกมาจากฝัก ลิโป้ผิวปากเรียกไอ้แสบให้เอาทวนมาให้เขา “คราวที่แล้วข้าโกนหน้าเจ้ายังไม่เข็ดอีกเรอะ ดีล่ะข้าจะสลักชื่อข้าไว้บนหน้าเจ้าซะเลย” “ข้าจะแทงปากโอหังของแกซะ” ทั้งสองเริ่มคุ้มเชิงกัน ลูน่าวิ่งมาขวางกลางเอาไว้ “หลบไปลูน่า ข้าจะทำให้ไอ้หนวดแมลงสาบ นี่หายโอหัง” “ไม่ อยากสู้กันก็ฆ่าข้าก่อน” ลูน่าพูดทั้งน้ำตาเซน่าวิ่งมากอดน้องสาวเอาไว้ โฮเซ่เก็บดาบทันที “ก็ได้แต่พวกเจ้าตามข้ามา” ทั้งสองทำตามที่พี่ชายสั่ง ลิโป้ได้แต่ยืนมองตามไป ทำไมเขาทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากยืนมองทั้งสองจากไปเช้าวันตอนต่อมา กองทัพเริ่มเคลื่อนพล ลิโป้เห็นเซน่ากับลูน่า ดวงตาของเด็กสาวแดงกล่ำราวผ่านการร้องไห้มาตลอดทั้งคืน เขาอยากจะถามแต่อูริกมาขวางเอา ลิโป้ไม่อยากมีเรื่องเลยเลี่ยงไปก่อน ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญกว่ารออ

“เกิดอะไรขึ้นพัมคิ้ม ข้าให้พวก คูลาวี ไปสกัดหน่วยบินแล้วไม่ใช้เหรอ ทำไมยังเคลื่อนพลช้าอยู่อีก”“พวกมันเอาพลธนูมาสกัดเอาไว้ขอรับ” พัมคิ้มบอก“งั้นก็ให้ไซคอปยิงหินใส่สิอย่าโง่”“พวกมันมีมือธนูที่แม่นยำมากครับ ยิงโดนตาของพวกไชคอป ทำให้หน่วยยิงหินถูกจัดการไปหลายตนแล้วครับ”“งั้นแกนำกองทัพของแกไปบุกเข้าไปจัดการพวกพลธนูซะ” พัมคิ้มรับคำสั่งตอนนี้กำลังใจทางฝ่ายมนุษย์เริ่มดีขึ้น แต่แล้วกองทหารของไคจูอีกกองหนึ่งกำลังฝ่ายดงธนูมา มันเป็นกองโล่เหมือนกับของโฮเซ่ไม่ผิดเพี้ยน อูริกเห็นดังนั้นเลยรีบอาสา“องค์ชายข้าขอนำทหาร ไปจัดการกองโล่นั้นก่อนที่พวกมันจะมาถึงกำแพงเมือง” โฮเซ่ตกลงตามนั้น อูริกนำกองทัพออกไปปะทะกับกองกำลังของพัมคิ้ม ทำให้กองโล่เริ่มเสียกระบวนพัมคิ้มเห็นอูริกนำทัพก็ควบม้าเข้าไปต่อสู้ทันที อูริกชักม้าหลบ ให้พ้นระยะดาบของพัมคิ้ม ทวนคู่มือของเขาได้เปรียบได้ด้านความยาว ทำให้พัมคิ้มต้องคอยหลบ อูริกได้ใจเห็นช่องว่างเป็นโอกาสให้เขาควบม้าไปหมายจะแทงให้ทะลุ พัมคิ้มพ่นไฟใส่หน้า ทำให้อูริกต้องรีบชักม้าหลบและเสียหลัก คมดาบของพัมคิ้มถูกเหวี่ยงมา ฟันหัวขออูริกขาดกระเด็น หนึ่งในสามทหารเสือแห่งไวโอเล

“ถ้าไม่เอาหนวดแมลงสาบออก ก็อย่าตามมาเด็ดขาด”“งั้นข้าตามไปด้วย ข้าพอจะรู้จักพวกคูลาวี”กาแลงก้าพูด เซน่าพยักหน้า ลิโป้ทำหน้าไม่ถูกนี่เธอไว้ใจคนที่เขาไม่ชอบหน้า แต่ก็ไม่อาจทักทานได้อย่างนั้นหรือเซน่าพยายามเดินให้เงียบที่สุด โดยมีพวกโดวาฟกับกาแลงก้าตามมาติด ๆ ในที่สุดก็เห็นรังของ คูลาวีชัด ๆ ที่นี่เต็มไปด้วยรูมากมาย โดยพวกคูลาวีบินเข้าออกตลอดเวลา เซน่าเห็นว่ามีบางตัวที่กำลังดูข้าวของเครื่องใช้ของมนุษย์ที่ติดมาอย่างสนใจ พวกมันเหมือนกำลังจะเรียนรู้ว่า มนุษย์ใช้งานของพวกนี้ยังไง เธอเดาไม่ออกเลยพวกมันเอาเชลยไปไว้ไหน“ก็น่าจะอยู่ในรังนั่นล่ะ แต่การบุกเข้าไปคงไม่ง่ายและไม่ใช่ความคิดที่ดีนักหรอก”กาแลงก้าพูดขึ้นมาเซน่าพยักหน้าเห็นด้วย ให้ทุกคนเดินทางกลับ ทันใดนั้นมีโดวาฟคนหนึ่งไปเหยียบกิ่งไม้เข้า พวก คูลาวีก็ได้ยินเสียงมันส่งเสียงหึ่ง ๆ และบินออกมาราวกับผึ้งแตกรัง“วิ่ง !” เสียงเซน่าดังขึ้นมา ทุกคนเร่งฝีเท้าอย่างเต็มที่ แต่ขาสั้น ๆ ของเหล่าโดวาฟ ทำให้หนีได้ไม่เร็วนัก ทำให้พวกมันตามมาทันและเริ่มโจมตี เหล่าโดวาฟถูกสังหารไปหลายคน “บ้าเอ๊ย” กาแลงก้าเอากรงจักรออกมา เขาร่ายมนตร์ มีไฟ