บททั้งหมดของ ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน: บทที่ 51 - บทที่ 60

รัฐหลู่ไม่ใช่รัฐใหญ่เมื่อเทียบกับรัฐอื่นในแดนเหนือแต่สิ่งที่ทำให้รัฐหลู่โดดเด่นเป็นเพราะถูกปกครองโดยสกุลฉู่จนรุ่งเรือง หัวเมืองใหญ่ หรือเมืองเอกของรัฐเป็นของคนสกุลฉู่ ไม่ว่าจะเมืองโจวอี้ เมืองชง อีกทั้งคนสกุลฉู่ ยังได้รับศักดิ์ฐานะจากอดีตฮ่องเต้องค์ก่อนแต่กว่าจะได้บรรดาศักดิ์ แต่เดิมคนสกุลฉู่เป็นสกุลแม่ทัพและสกุลนักปรุงยา ทว่าเมื่อประมาณเจ็ดสิบปีก่อน ทางเหนือเกิดการจลาจลครั้งใหญ่ ผู้นำทัพปราบกบฏในครั้งนั้นคือบรรพบุรุษสกุลฉู่ เขานำทัพบุกทะลวงจนสิ้นซาก สร้างความผาสุกให้กับแผ่นดินทางเหนือจากเหตุการณ์ความวุ่นวายได้อีกครั้ง หลังทางราชวงศ์ทราบเรื่องได้ปูนบำเหน็จให้กลายเป็นอ๋องนับเป็นการแรกของการเปลี่ยนเส้นทางสกุลจากแม่ทัพ สู่การเป็นชนชั้นปกครองในแดนเหนือความรุ่งโรจน์ของสกุลฉู่ยังไม่จบลงแค่เพียงการก้าวขึ้นมาเป็นอ๋องในแดนเหนือ แต่ยังผงาดขึ้นมาเป็น ‘ต้าเป่ยอ๋อง’ ด้วยความดีความชอบซึ่งสั่งสมไม่จบสิ้น รวมทั้งคนสกุลฉู่แต่ละรุ่นยังมีความสำคัญในเหตุการณ์ใหญ่ๆ ความสามารถยิ่งเป็นประจักษ์ชัดเมื่อนับกันในหมู่ท่านอ๋องด้วยกัน ต้าเป่ยอ๋อง นับเป็นศักดิ์ที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาอ๋องแดนเหนือ ด้วยเหตุนี้อดีตฮ่

ก่อนให้กำเนิดฉู่ซีเย่ กลุ่มผู้ฝักใฝ่เริ่มการเคลื่อนไหวหนักข้อขึ้น อีกทั้งช่วงนั้นราชวงศ์ต้าหย่งเองยังไม่มั่นคงเท่าที่ควร ทำให้เป็นจังหวะดีในการโค่นล่มบัลลังก์ ทางราชวงศ์ต้าหย่งระสับระส่ายอย่างยิ่ง เฝ้ารอคอยว่าเด็กในครรภ์ของนางจะเป็นชายหรือหญิง หากว่าเป็นชาย สถานการณ์ของกบฏย่อมรุนแรงขึ้นขณะนั้นเหล่าเสนาธิการเป่าหูฮ่องเต้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่าเฝิงอันอาจจะหวนกลับคืนมาอีกครั้งเพื่อทวงสิทธิของนาง ถึงอย่างนั้น ‘หย่งฉี’ ก็นับว่าเป็นคนที่มีสติปัญญาและปกครองด้วยหลักคุณธรรมจารีต เขาไม่แสดงท่าทีอะไรให้ใครได้ล่วงรู้ความคิด ทั้งยังแสดงท่าทีห่วงใยต่อญาติผู้พี่อย่างเฝิงอัน แต่ในจิตใจเบื้องลึกที่แสนซับซ้อนนั้น ยากจะกล่าวถึงเวลาขยับเข้าใกล้ทุกที และแล้ว เฝิงอันก็คลอดฉู่ซีเย่ออกมาข่าวสารใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงต้าหย่ง หย่งฉีสั่งให้ขันทีคนสนิทตระเตรียมข้าวของเพื่อรับขวัญ เป็นสิ่งของล้ำค่าควรเมืองอันหรูหรา คนไม่รู้ยังบอกเล่าถึงน้ำจิตน้ำใจอันดีงามของเขาว่าทรงเป็นฮ่องเต้ที่จิตใจงดงามมีเพียงผู้ได้รับของขวัญเท่านั้นที่รู้ว่าหย่งฉี เป็นผู้ที่มีจิตใจงดงามแบบไหนเฝิงอันรับรู้ความต้องการของหย่งฉีดี มีเพี

เมื่อออกจากเมืองโจวอี้ได้แล้ว ความหายนะต่างๆ ราวกับถูกทิ้งไว้ด้านหลัง ไม่อาจเกี่ยวข้อง ไม่อาจยุ่งเกี่ยวได้อีก เหยาอี้เหยาไม่ร้องไห้คร่ำครวญ แม้ภายในใจจะแตกสลายไปนับครั้งไม่ถ้วนนางหันกลับไปมองกำแพงสูงที่ตั้งตระหง่านท่ามกลางหิมะโปรยซึ่งไกลห่างออกไปทุกที ครั้งแรกที่มาถึงทุกอย่างก็ขาวโพลนราวกับหิมะ เหมือนตอนนี้ไม่มีผิดเพียงแต่หลายสิ่งหลายอย่างในใจนางได้เปลี่ยนไปแล้วเหยาอี้เหยาก้มหน้ามองปิ่นเงินในมือ ทั้งๆ ที่ไม่คิดว่าจะร้องไห้อีกแล้ว แต่น้ำตากลับหยดออกมาอย่างง่ายดาย ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่แจ่มชัดราวกับพึ่งเกิดขึ้น ทั้งการตายของฉู่ซวิ่นและการตายของท่านอ๋องล้วนมีสาเหตุเพราะนางทั้งนั้นสมควรแล้วที่ซื่อจื่อจะไม่แม้แต่อยากจะมองหน้ากันรถเกวียนมุ่งหน้าจากไปกลางหิมะอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงร่องรอยแห่งความทรงจำในวันวานอดีต...ทุกอย่างของเมื่อวานได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้มีแค่ปัจจุบันและอนาคต ซึ่งจะเป็นการต่อสู้ที่โหดหินไม่แพ้กันหลังกลับถึงเมืองต้าหย่ง สิ่งที่คณะทูตทุกคนต้องเผชิญคือสายตาดูแคลน ความสงสัย ความเคลือบแคลง ผู้คนซุบซิบนินทา และกระพือข่าวลือต่างๆ ที่ไม่เป็นความจริงออกไป ต่างเล่าลือกั

“ซ่างเจวี๋ยไม่เป็นอะไรแล้ว “ฉู่ซีเย่พูด ถอนเข็มที่ปักอยู่ทั่วร่างออก เว้นเข็มบริเวณหน้าผาก เพื่อให้หลับต่อไป “แต่ก็อย่างที่เห็น ตอนนี้นางไม่สามารถใช้ชีวิตเร่ร่อนแล้วฝากยาไว้กับสำนักคุ้มภัยอีกแล้ว แบบนั้นไม่ปลอดภัย ดังนั้นเพื่อผลประโยชน์ของนางเอง ข้าแนะนำให้ส่งนางขึ้นเหนือ”กงจิ้งตอบ “ข้าเห็นด้วย แบบนั้นคงปลอดภัยกว่า”“แต่ทางเหนือหนาวเกินไป แม่ทัพซ่างจะไม่เป็นอะไรหรือ” ในฐานะที่เหยาอี้เหยามีประสบการณ์ตอนพิษกำเริบมาก่อน นางรู้ซึ้งดีเลยว่า อากาศหนาวของเเดนเหนือ ทำให้ทุกข์ทรมานเพิ่มอีกหลายเท่าแล้วพิษแมลงคุณไสยก็ยิ่งไม่ถูกกับอากาศหนาวอย่างยิ่ง นี่จึงอาจเป็นเหตุผลที่ซ่างเจวี๋ยเร่ร่อนไปทั่วทางใต้เพื่อลี้ภัยอากาศหนาว“เป็นแน่ แต่ไม่ตายหรอก” ฉู่ซีเย่ย้ำให้เห็นความจริง "นางจะตายถ้ายังเร่ร่อนอยู่ที่นี่มากกว่า"“ท่านอ๋อง ท่านยังไม่พบวิธีแก้พิษแมลงคุณไสยหรือ ข้าไม่อยากเห็นแม่ทัพซ่างบาดเจ็บอีกแล้ว”“เงื่อนไขของนางไม่เหมือนของเจ้า” ฉู่ซีเย่มองนาง “แต่เจ้าวางใจเถอะ แมลงในตัวซ่างเจวี๋ยว่าง่ายกว่าตอนอยู่ในตัวเจ้า ตราบใดที่กินยาเสมอไม่ขาด จะไม่ส่งผลร้ายใดๆ”เมื่อพูดถึงเรื่องกินยาอย่างสม่ำเสมอแล้ว ดูเหม

การมาเยือนขององค์หญิงสิบเอ็ดเปลี่ยนบรรยากาศในบ้านไปในฉับพลัน มื้ออาหารที่ควรจะผ่อนคลายมีแต่ความเงียบงัน กงจิ้งลอบมองใบหน้าเหยาอี้เหยาด้วยความเห็นใจ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกันกงจิ้งจำใบหน้าซีดเผือกของนางเมื่อเขากลับมาถึงบ้านได้ รวมทั้งสีหน้าสะอกสะใจขององค์หญิง ที่ได้เหยียมหยามนาง ทำเอากงจิ้งอยากไล่ตะเพิดไปไกลๆ“...” ลุงกู่เห็นเหยาอี้เหยาเศร้า ก็ตักน้ำแกงผักให้ชามใหญ่ เขาเอ็นดูนางมาก ไม่อยากเห็นนางเป็นทุกข์ใดๆเวลานั้นเอง เหยาอี้เหยาที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกลับหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของนางใสกังวาน รอยยิ้มที่เผยกว้างบ่งบอกว่านางไม่ได้เสแสร้ง แต่นางกำลังหัวเราะอย่างจริงใจ“เจ้าหัวเราะอะไร”หรือเสียใจจนเสียสติไปแล้ว?“ข้าเปล่านะ ข้าปกติดี” เหยาอี้เหยายกชามน้ำแกงดื่มจนหมดรวดเดียวก่อนจะยิ้มอีกรอบ “ข้าแค่ดีใจนะ ที่วันนี้แสดงละครได้ดี”กงจิ้งและลุงกู่พากันขมวดคิ้วเหยาอี้เหยาเฉลย “ข้ารู้เรื่องนางอยู่แล้ว แต่คิดว่าถ้าทำเป็นรู้อยู่แล้ว นางคงไม่พอใจเท่าไหร่ จนอาจจะลงไม้ลงมือกับข้าก็ได้”กงจิ้ง “แสดงว่าเมื่อครู่เจ้าแสดงละคร”“ก็ไม่ทั้งหมดนะเจ้าคะ ความจริงก็เจ็บอยู่” แรกทีเดียวนางก็แสดงละคร แต่หลั