บททั้งหมดของ ผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน: บทที่ 41 - บทที่ 50

"แน่นอนว่าขัดไม่ได้ เช่นนั้นไม่สู้ให้ซื่อจื่อมาหาข้าน้อยที่เรือนเป็นอย่างไร" เหยาอี้เหยาพูดประโยคนี้เพื่อปกป้องตัวเองจากเขา อีกทั้งนางยังต้องการรักษาชื่อเสียงให้พ้นข้อครหาใดใดก็ตามที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต แต่ข้อสำคัญที่ทำให้นางต้องรู้จักวางตัวเพราะภายในจวนแห่งนี้มีผู้สูงศักดิ์อย่างท่านอ๋องที่ควรให้เกียรติยิ่ง ดังนั้นจะข้ามศีรษะเขาไปหาหลานชายในคืนแรกคงไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ดี“ซื่อจื่อมีธุระต้องจัดการมาก ไม่อาจมาหาคุณหนูได้ คงดีกว่าหากท่านเดินทางไปเอง ดังเช่นที่เคยทำ” บ่าวรับใช้อาวุโสยังคงกล่าวอย่างเคารพนอบน้อม แต่ปลายประโยคเจือถ้อยคำดูแคลนด้วยการยกสิ่งที่นางเคยทำมาพูด ราวกับจะบอกว่านางเคยไปร่วมหลับนอนกับฉู่ซีเย่แล้ว จะมาเล่นแง่รักษาหน้าตาอีกเพื่ออะไร“เป็นความจริงที่ข้าเคยไป ทว่าซื่อจื่อเองก็เคยมาหาข้าบ่อยครั้ง” เหยาอี้เหยายิ้ม นางรู้สึกว่าบ่าวรับใช้อาวุโสตั้งแง่กับนางเป็นพิเศษ อาจจะเพราะคิดว่านางแย่งตำแหน่งอนุกับสตรีที่นางรับเงินเพื่อประเคนให้ฉู่ซีเย่ “เรื่องนี้เจ้าก็รู้ดีไม่ใช่หรือ ซื่อจื่อถึงกับตามข้าไปที่จวนเจ้าเมือง”บ่าวรับใช้อาวุโสทำหน้าปั้นยาก แต่ต้องถอยออกมาพร้อมยอบกายลง“บ่าวคิด

สายลมพัดระเรื่อย เกล็ดหิมะแวววาวร่วงหล่นอย่างแช่มช้า เหยาอี้เหยาเดินกลับจวนเพียงลำพังเส้นทางตัดผ่านระหว่างจวนบูรพาทำให้นางต้องข้ามสะพาน ความหนาวเย็นจับน้ำเป็นแผ่นน้ำแข็ง ชั่วขณะนั้นสายลมพัดมากระทบแก้ม แต่ไม่หนาวเลย ซ้ำยังอบอุ่นยิ่งเหยาอี้เหยารู้ตัวโดยพลันว่าฉู่ซีเย่อยู่อีกด้านของสะพาน ครั้นเงยหน้าขึ้นมอง นางก็พบเขาตามคาดฉู่ซีเย่ยืนอยู่ปลายสะพาน สวมชุดแต่งกายสีแดงในงานพิธีอย่างสง่างาม บนศีรษะครอบเกี้ยวหยก มือเขาถือร่มกระดาษ ใบหน้าไม่สื่ออารมณ์“ซื่อจื่อ” เหยาอี้เหยายอบกายลงคาราวะ นางคิดจะย่อค้างไว้จนกระทั่งเขาเดินผ่านไป แต่ฉู่ซีเย่กลับเรียกให้นางไปด้วย“ตามข้ามา”“เจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาไม่มีทางเลือกนอกจากติดตามฉู่ซีเย่ไป เขาเลี้ยวขวา อ้อมเรือนบูรพา สร้างความสงสัยให้นางยิ่ง “ซื่อจื่อ ท่านจะพาข้าไปไหนหรือ”“ท้ายจวน”บริเวณท้ายจวนเป็นทิศใต้ เป็นตำแหน่งที่นางไม่เคยสำรวจ แต่เคยได้ยินว่าเป็นทางเข้าศาลบรรพชนของคนสกุลฉู่ ในใจจึงพอคาดเดาได้ว่าเขาคงกำลังไปเคารพป้ายวิญญาณบิดามารดา แล้วก็เป็นเช่นนั้น หลังลอดซุ้มประตูออกมา เบื้องหน้านางเป็นทางเข้าศาลบรรพชนสกุลฉู่จริงๆ“เข้ามา” ฉู่ซีเย่ก้าวเข้าไปใน

เรือนจำของเมืองโจวอี้มีลักษณะค่อนข้างตายตัว เหยาอี้เหยาเคยมาเยือนเมื่อหลายปีก่อน ตอนถูกฉู่กวงหลินจับใส่คุก จึงปรับตัวได้เร็วเหยาอี้เหยานั่งอยู่บนแคร่ทางซ้ายอย่างเรียบร้อย ส่วนฉู่ซีเย่นั่งอยู่ข้างๆ นางไม่รู้ว่าเขาคิดสิ่งใด แต่ท่าทีของเขาค่อนข้างสร้างความแปลกใจให้นางอยู่มาก นางนึกว่าเขาจะต้องหักคอนางทันทีที่มีโอกาสแน่ ทว่าเขาไม่ได้ทำ ไม่แสดงอารมณ์โกรธหรือแค้นใจ ทั้งๆ ที่โดนนางหักหลัง ทำเขามาติดคุกด้วยกันท่าทีที่เหนือความคาดหมายของฉู่ซีเย่สร้างความลำบากใจให้นางเสียเอง เพราะแรกทีเดียวนางคิดไว้ว่าคืนนี้คงต้องลับฝีปากหรือเป็นหุ่นให้เขาซ้อมจนพอใจกระนั้นเรื่องที่คิดก็ไม่เกิดขึ้น ฉู่ซีเย่คล้ายยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างง่ายดายแต่ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่นั่งนิ่งเฉยอยู่นานเวลาที่เคลื่อนผ่านช่างทำให้คนรู้สึกอึดอัด เหยาอี้เหยาเขี่ยฟางแห้งใต้เท้าจนหมด ก่อนจะกระแอมกระไอ เป็นคนเริ่มเปิดประเด็น“ซื่อจื่อ”“อืม” ฉู่ซีเย่ขานตอบ เสียงเขาค่อนข้างธรรมชาติ เดาไม่ออกแม้แต่น้อยว่ารู้สึกอย่างไร“โกรธข้าหรือไม่ที่หักหลังท่าน” ทีแรกนางไม่ได้รู้สึกผิด แต่ท่าทีไม่กล่าวโทษของเขาเริ่มทำ

กว่าเหยาอี้เหยาจะหลบหนีออกมาจากเรือนจำได้ ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว นางหยิบยืมผ้าคลุมจากชาวบ้านมาห่อตัวกันหนาว เดินโขยกเขยกเท้าไปเคาะประตูหลังจวนคณะราชทูตเหยาอี้เหยาไม่สนใจว่าตอนนี้สถานการณ์ในเมืองจะเป็นอย่างไร เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่นางต้องทำคือหลบซ่อนเพื่อให้พิษคลายอย่างหมดจด แล้วค่อยออกไปให้คนจับเวลานี้พิษแมลงคุณไสยถูกกำจัดแล้ว เมื่อถึงเวลาไต่สวนสืบหาความจริงก็จะไม่พบพิษ ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร ฉู่ซีเย่กับนางก็รอดพ้นจากข้อครหาแน่ แต่นางไม่รอดเรื่องกล่าวหาเขาแน่ ดีไม่ดีจะถูกลงทัณฑ์ไม่น้อย ถึงอย่างนั้นนางก็พร้อมยอมรับโดยดี เพียงแต่ตอนนี้ขอพักผ่อนหายใจหายคอสักครู่จังหวะที่นางเคาะเป็นสัญญาณลับ ซ่างเจวี๋ยที่รอคอยอย่างใจจดจ่อจึงรีบมาเปิด“อี้เหยา!”“แม่ทัพซ่าง” นางเรียกอย่างอ่อนล้า ครั้นเห็นพวกเขาสองเข่าก็อ่อนยวบ ดีที่กงจิ้งรับทัน“บาดเจ็บรึ” ใบหน้าเหยาอี้เหยานับว่าซีดขาวยิ่ง“ไม่เจ้าค่ะ เพียงแค่อ่อนล้าเท่านั้น” อาจจะเป็นผลข้างเคียงของการถอนพิษ แม้นางจะไม่รู้เรื่องพิษ แต่ลึกๆ นางรู้สึกได้ ฉู่ซีเย่แก้พิษให้นางแล้ว“พิษบนตัวเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ลู่หมิงถาม“แก้แล้วเจ้าค่ะ”“ดียิ่ง!” ซ่างเจวี๋ยกระโ

"ได้ ท่านรอเดี๋ยว!" เหยาอี้เหยาพุ่งตัวออกไปจากมุมข้างกำแพงด้วยน้ำตาคลอเบ้า จินเฟยยืนเฝ้าราวยักษาอยู่เบื้องหน้า "องครักษ์จิน! ซื่อจื่อแย่แล้ว!"แค่ได้ยินว่าซื่อจื่อแย่แล้ว จินเฟยก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาแทบจะเหินข้ามกำแพงเข้ามาช่วยโดยทันที เหยาอี้เหยาสับเท้าตามมานั่งอยู่ด้านข้าง นางหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนเองออกมาให้ฉู่ซีเย่ซับเลือด“ท่านต้องการยาขวดไหน”เหยาอี้เหยาค่อนข้างแปลกใจเมื่อเห็นขวดยามากมายที่จินเฟยล้วงออกมาจากอกเสื้อ พร้อมทั้งยังสงสัยว่าตกลงเขาจะกินยาทั้งหมดนั้นเลยหรือ“ไม่กินทั้งหมด” ฉู่ซีเย่ตอบนาง ก่อนจะหันไปพูดกับจินเฟย “ยาลูกกลอนขวดเล็ก”“นี่ขอรับ” จินเฟยเทยาลูกกลอนใส่มือฉู่ซีเย่ เขากลืนลงไปพร้อมไออีกสองสามที หลังจากนั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะทานยาเข้าไปหรือกระอักเลือดสีดำคล้ำออกมาหมดแล้วสีหน้าจึงพอดูได้มากขึ้น“ทานน้ำสักหน่อย จะได้ล้างปาก” นิสัยติดกระบอกน้ำเล็กๆ ได้มาจากตอนอยู่นอกด่าน หลังจากนั้นนางก็พกตลอด“ขอบใจ” ฉู่ซีเย่รับไปบ้วนปาก เขาใช้หลังมือเช็ดเลือดแล้วเก็บผ้าเช็ดหน้าของนางไว้ในแขนเสื้อ “ข้าไม่เป็นไรแล้ว”“ข้าว่าเป็น” ก่อนหน้านี้เหยาอี้เหยาไม่เคยสังเกตสังกาเขาอย่างจริงจังมา