All Chapters of TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: Chapter 111 - Chapter 120

Samantala, sa ibang dako, sa tunay na Ana, hindi pa rin maalis sa isipan ni Sara ang mga sinabi ni Adrian. "Hindi pwede," bulong niya sa sarili, pilit nilalabanan ang kakaibang damdaming unti-unting bumabalot sa kanya.Ngunit kahit anong gawin niya, hindi niya maalis sa isip ang sinabi ni Adrian."Baka may dahilan kung bakit tayo nagkita ulit."Napalunok siyang muli at lumayo ng bahagya. “H-Hindi kita maintindihan, Adrian. Wala akong maalala. Hindi ko rin alam kung dapat ba kitang pagkatiwalaan.”Ngumisi si Adrian, pero sa likod ng ngiting iyon, may seryosong titig sa kanyang mga mata. “Fair enough. Pero paano kung ako ang makatulong sa’yo para maalala ang lahat?”Napaisip si Sara. Tama nga naman. Walang ibang nagbibigay ng ganoong interes sa kanya. Si Mama Glenda at Papa Romero, mahal siya bilang isang anak, pero hindi sila interesado sa kanyang nakaraan. Sa kanila, sapat nang buhay siya at kasama nila.Pero si Adrian…Bakit parang desperado itong malaman kung sino siya?"Sara!" siga

Isang gabing tahimik at puno ng kasinungalingan, si Shiela ay muling nagbalak ng isang mas masahol na plano. Alam niyang habang si Ana ay nasa ospital pa, may pagkakataon pa siyang tapusin ang kanyang misyon. Hindi siya maaaring mabigo sa pagkakataong ito. Kailangan niyang tiyakin na si Ana ay hindi na muling gigising.Sa madilim na silid ng kanyang apartment, kinuha niya ang kanyang cellphone at tumawag sa isang lumang kontak—isang tao mula sa ilalim ng mundo, isang negosyante sa black market na kilala sa pagbibigay ng mga hindi matutunton na kemikal at gamot.Sa kabilang linya, isang malamig at paos na boses ang sumagot."Matagal kitang hindi narinig, Miss Shiela. Ano’ng kailangan mo?"Tumigil saglit si Shiela, tinitiyak na walang nakikinig sa kanya. Huminga siya nang malalim bago bumulong ng may panginginig sa kanyang boses."Kailangan ko ng gamot… isang bagay na kayang pumatay nang hindi napapansin sa autopsy. Isang lason na kayang magmukhang natural ang kamatayan."May ilang segu

Mabilis na lumapit ang doktor, hawak ang isang sobre na naglalaman ng resulta ng pagsusuri sa gamot na dala ni Shiela. Malamig ang kanyang ekspresyon habang inaabot ito kay Luke."Mr. Villa, ito na po ang resulta," seryosong sabi nito.Kahit hindi pa niya nabubuksan ang sobre, ramdam na ni Luke ang bigat ng katotohanan. Nanginginig ang kanyang mga kamay nang dahan-dahan niyang punitin ang selyado nitong gilid at ilabas ang papel. Habang binabasa niya ang nakasulat doon, lalong humigpit ang kanyang panga."Lethal poison…" mahina niyang bulong, ngunit sapat upang marinig ng lahat sa silid."Ano?!" halos sabay-sabay na reaksyon nina Nenita, Philip, at ng mga magulang ni Ana.Tumango ang doktor, mabigat ang tinig. "Ang lason na ito ay idinisenyo upang magmukhang natural ang pagkamatay ng isang tao. Walang halatang bakas sa katawan maliban na lamang kung isasailalim sa masusing pagsusuri. Isang patak lang nito sa pagkain o inumin ay sapat para patayin ang isang tao sa loob ng ilang oras."

"MA! WAG MO AKONG IWAN!" Sigaw ni Shiela, halos mapatid ang kanyang boses sa matinding dalamhati. Mahigpit niyang kinapitan ang rehas, animo'y kaya nitong pigilan ang paglayo ni Nenita. Ngunit hindi siya nilingon ng babaeng itinuring niyang ina.Nanatiling nakayuko si Nenita habang marahang lumalakad palayo, pilit itinatago ang kanyang mga luha. Sa kabila ng sakit at bigat sa dibdib, alam niyang ito ang nararapat."Ma… please…" humihikbing bulong ni Shiela, nanginginig ang buong katawan. "Kayo lang ang pamilya ko… kayo lang…"Ngunit hindi na siya pinakinggan pa.Nang tuluyang mawala si Nenita sa kanyang paningin, unti-unting bumagsak si Shiela sa malamig na sahig ng selda. Nakayakap siya sa sarili, paulit-ulit na inuusal ang pangalan ng babaeng nag-aruga sa kanya."Wala na… wala na akong pamilya…" mahina niyang bulong, tila isang baliw na kinakausap ang sarili. "Mahal ko si Luke… hindi ko lang matanggap… hindi ko lang matanggap na hindi niya ako mahal…"Naglakad palapit ang pulis sa s

Samantala, sa dako pa roon, "Kung wala kang magandang sasabihin, manahimik ka na lang," mariing sabi ni Aling Glenda habang inaalalayan si Sara papasok sa tindahan. "Hindi siya kailangan ng ganyang stress, lalo na kung wala siyang maalala!"Napatigil si Adrian, pero hindi niya inalis ang tingin kay Sara. Kita niya ang sakit sa mukha ng babae, ang pagkalito sa mga mata nito—at doon niya napagtanto kung gaano kahirap para kay Sara ang lahat ng ito."Hindi kita sinasaktan, Sara. Gusto lang kitang matulungan," mahinang sabi ni Adrian.Pero umiwas ng tingin si Sara. "Hindi ko alam kung anong sinasabi mo. Hindi kita kilala."Ang sakit.Hinaplos ni Aling Glenda ang likod ni Sara, kita ang pag-aalala sa kanyang mukha. "Adrian, kung talagang may malasakit ka sa kanya, bigyan mo muna siya ng panahon. Hindi ito simpleng bagay, lalo na kung wala siyang maalala."Napapikit si Adrian at napabuntong-hininga. Tama si Aling Glenda. Hindi niya pwedeng pilitin si Sara.Pagkatapos ng ilang minuto, lumaba