Ilang araw na ang lumipas at patuloy na bumubuti ang kalagayan ni Belle. Pero habang mas lumalakas ang kanyang katawan, mas bumibigat ang kanyang konsensya. Hindi niya kayang iwan sina Luke at baby Anabella, lalo na’t napamahal na sila sa kanya nang sobra.Nakahiga siya sa kama ng ospital, pinagmamasdan ang screen ng kanyang cellphone kung saan ka-video call niya si Luke. Hawak nito ang kanilang—hindi, ang anak ni Ana—si baby Anabella.Ang munting sanggol ay nakabalot sa malambot na kumot, nakasandal sa dibdib ni Luke habang pinapainom niya ito ng gatas sa bote. Nang marinig ang boses ni Belle, biglang gumalaw si baby Anabella, na parang kinikilala siya.“Mama…” bulong ni Luke, ginagaya ang boses ng kanilang anak. “Sabi ni baby, miss ka na niya.”Napakagat-labi si Belle, pinipigil ang luha. "Miss na miss na rin kita, baby," sagot niya, pilit pinapakalma ang nanginginig na boses. "Huwag kang pasaway kay Daddy ha? Magpakabait ka."Napangiti si Luke habang inaayos ang posisyon ng kanilan
Sa kabila ng tahimik na baybayin, ang nag-iisang ilaw mula sa truck ni Adrian ang nagsilbing gabay nila. Tumitilaok ang ilang ibon sa di kalayuan, at ang hangin ay malamig na yumakap kay Sara habang tinitingnan ang malawak na fish farm."Bakit nga ba sumama pa ako rito?" bulong niya sa sarili, naka-cross arms habang pinagmamasdan ang mga tauhan ni Adrian na naghahakot ng sariwang hipon mula sa lambat.Sa gilid ng kanyang mata, nakita niya si Adrian na tahimik na pinapanood ang operasyon.Hindi niya alam kung bakit, pero parang may kakaiba sa kanya ngayong gabi. Parang hindi ito ‘yung lalaking palatawa at mahilig siyang asarin kanina."Sara," tawag nito.Napakurap siya. "A-Ano?"Lumapit si Adrian at tumayo sa tabi niya, nakatingin sa tubig. "Salamat at sinamahan mo ako rito.""Hmm. Wala akong choice, ‘di ba? Kung hindi, babawasan mo ang bayad sa’kin."Ngumiti si Adrian. "Aminin mo, gusto mo rin akong tulungan.""Hindi!" Mabilis niyang sagot, sabay iling."Hmm. Sure ka?"Napatingin si S
Matapos ang ilang linggo ng pagpapagaling, tuluyan nang nadischarge si Belle mula sa ospital. Ngunit sa kabila ng kanyang paggaling, nanatili ang mabigat na pasaning dala ng kanyang kasinungalingan—ang pagpapanggap bilang kanyang kakambal na si Ana. Mas lalong lumalim ang nararamdaman niyang pagmamahal para kay Luke at kay baby Anabella. Ngunit sa kabila nito, alam niyang hindi niya maaaring ipagpatuloy ang kanyang ginagawang panlilinlang.Habang nakaupo sa gilid ng kanyang kama sa hospital, biglang nag-ring ang kanyang cellphone. Agad niyang sinagot ang tawag nang makita kung sino ang nasa kabilang linya."Hector?""Belle," sagot ng private investigator sa seryosong tono. "Napresenta ko na ang lahat ng ebidensiya. Lahat ng detalye, mula sa pagsusuri ng lason hanggang sa mga testimonya ng mga saksi—kasama na ang doktor na nagpatunay na planado ang lahat ng ginawa ni Shiela kay Ana. Wala na siyang takas. Ang court hearing niya ay sa loob ng isang linggo."Napapikit si Belle at dahan-da
"Hindi na, baby," mahina niyang sagot, kahit alam niyang isang kasinungalingan iyon. "Mama will always be here."Hanggang kailan?Sa tanong na iyon, hindi niya alam ang sagot.Isang linggo ang lumipas at dumating na ang pinakahihintay na araw—ang court hearing ni Shiela. Dumagsa ang mga tao sa korte, kabilang ang pamilya ni Luke, si Belle, at maging ang media na nagnanais i-cover ang kaso.Dahan-dahang pumasok si Shiela sa loob ng korte, nakaposas ang kanyang mga kamay at mukhang hindi na siya ang dating mapanlinlang at mapagmataas na babae. Maputla siya, magulo ang buhok, at halatang bumagsak ang kanyang katawan dahil sa stress at pagkakakulong.Habang dumaraan siya sa gitna ng korte, nagtagpo ang tingin nila ni Belle. Nagningning ang galit sa mga mata ni Shiela, ngunit si Belle ay nanatiling matatag, hindi natinag sa matalim na tingin ng babaeng minsang nagtangkang pumatay sa kanyang kakambal.Nagsimula ang paglilitis. Isa-isang tumayo ang mga saksi, kabilang ang doktor na nagpatuna
Ang kalansing ng bakal na gate ng Villa mansion ay sumalubong kay Belle habang iniabot niya ang kamay upang itulak iyon. Ang sikat ng araw ay tila tumutusok sa kanyang balat, ngunit hindi iyon sapat upang tumunaw sa yelong bumalot sa kanyang puso. Sa harap niya ay ang engrandeng tahanan ng pamilya ng kanyang kakambal—ang mundo ni Ana, na ngayon ay kanya nang papasukin bilang isang impostor.Napalunok siya, pinipigil ang kaba at hinahanap ang lakas ng loob. Para kay Ana. Para sa hustisya. Ang simpleng konserbatibong bestida na suot niya ay hindi ang kanyang istilo. Hindi siya sanay sa mahinhin at maayos na itsura—si Belle, ang totoong siya, ay liberated at laging palaban ang personalidad. Ngunit ngayong araw, si Belle ay wala. Ang makikita nila ay si Ana, ang muling bumangong asawa ni Luke Villa.“Kaya mo ito, Belle. Tandaan mo kung para saan ka narito,” bulong niya sa sarili, huling inayos ang mahigpit na tirintas ng kanyang buhok. Sa likod ng malaking salamin ng sasakyan na kanyang s
Sa katahimikan ng gabing iyon, lumalim ang mga tanong sa isipan ni Belle habang palihim niyang ginagalugad ang Villa mansion. Sa bawat hakbang niya sa malamlam na pasilyo, parang may malamig na hangin na bumabalot sa kanya, waring nagbibigay babala sa kanyang misyon. Ngunit hindi siya natatakot. Ang bawat galos, ang bawat sakit, at ang naiwang pangako kay Ana ang nagpapalakas sa kanya.Bago pa man siya tuluyang makapasok sa kanyang silid, muling nagpakita si Luke. Nakasuot ito ng maluwag na puting shirt at pajama, hawak pa rin ang baso ng alak na tila hindi nito maubos-ubos. "Ana, sigurado ka bang maayos ka lang?" tanong nito habang dahan-dahang lumalapit, ang mga mata’y tila nanlilisik sa emosyon. "Alam kong napakalaking bagay ang pagbabalik mo. Pero gusto ko lang masigurado… na ikaw ito.”Natigilan si Belle. Sa kabila ng malumanay na tono ni Luke, may kung anong bumabagabag sa kanya sa mga salitang iyon. “Anong ibig mong sabihin, Luke? Syempre ako ito. Sino pa ba?” sagot niya, pil
Maagang sumikat ang araw sa Villa mansion. Habang bumubuhos ang tubig mula sa shower, sinubukan ni Belle na magpakakalmado. Ang malamig na tiles ng banyo ay hindi kayang maibsan ang init na nararamdaman niya—hindi mula sa tubig, kundi mula sa presyong dala ng kanyang pagpapanggap. Ang bawat kilos, bawat salita, ay kailangang perpekto. Isang pagkakamali lang, maaaring mabunyag ang kanyang lihim.Habang abala siya sa pagbabanlaw, bigla niyang narinig ang malalakas na katok sa pinto. "Ana, buksan mo ang pinto! Bakit ka ba nagkukulong? Maliligo rin ako."Halos mabitawan ni Belle ang sabon sa kanyang kamay. Napalunok siya, nagmamadaling isara ang shower at nag-isip ng palusot. Ngunit bago pa siya makasagot, narinig niya muli ang boses ni Luke—may halong pagkabahala at inis. "Ana, ano bang nangyayari sa'yo? Hindi mo naman ako tinatanggihan noon. Buksan mo na, mahal."Napalakas ang pintig ng puso ni Belle. Hindi niya alam kung paano iaakyat ang balakid na ito nang hindi halata. Pero kailan
Tahimik ang gabi sa Villa mansion. Maliban sa mahihinang pag-iyak ni Anabella, ang 6 na buwang sanggol, tila kalmado ang paligid. Nasa nursery si Belle, nakaupo sa rocking chair habang kinakarga ang anak ng kanyang yumaong kakambal. Pinagmamasdan niya ang maamo nitong mukha na walang kamalay-malay sa masalimuot na mga pangyayari sa paligid.Pinisil niya ang maliliit na kamay ni Anabella, tila naghahanap ng lakas mula sa inosenteng bata. "Wag kang mag-alala, pamangkin ko," bulong niya, ang kanyang boses ay puno ng pagmamahal at determinasyon. "Hahanapin ko ang taong pumatay sa mommy mo. Hindi kita pababayaan. Andito ako, hindi ka na nag-iisa."Hinaplos niya ang noo ng bata, pilit na iniisip ang mga plano niya para sa hinaharap. Ngunit bago pa niya muling maitulak ang sarili sa madilim na alaala, bigla niyang naramdaman ang mainit na presensya sa likuran niya.Nagulat siya nang maramdaman ang mga bisig ni Luke na dahan-dahang yumakap mula sa kanyang likuran. Kasabay nito, naramdaman niy
"Hindi na, baby," mahina niyang sagot, kahit alam niyang isang kasinungalingan iyon. "Mama will always be here."Hanggang kailan?Sa tanong na iyon, hindi niya alam ang sagot.Isang linggo ang lumipas at dumating na ang pinakahihintay na araw—ang court hearing ni Shiela. Dumagsa ang mga tao sa korte, kabilang ang pamilya ni Luke, si Belle, at maging ang media na nagnanais i-cover ang kaso.Dahan-dahang pumasok si Shiela sa loob ng korte, nakaposas ang kanyang mga kamay at mukhang hindi na siya ang dating mapanlinlang at mapagmataas na babae. Maputla siya, magulo ang buhok, at halatang bumagsak ang kanyang katawan dahil sa stress at pagkakakulong.Habang dumaraan siya sa gitna ng korte, nagtagpo ang tingin nila ni Belle. Nagningning ang galit sa mga mata ni Shiela, ngunit si Belle ay nanatiling matatag, hindi natinag sa matalim na tingin ng babaeng minsang nagtangkang pumatay sa kanyang kakambal.Nagsimula ang paglilitis. Isa-isang tumayo ang mga saksi, kabilang ang doktor na nagpatuna
Matapos ang ilang linggo ng pagpapagaling, tuluyan nang nadischarge si Belle mula sa ospital. Ngunit sa kabila ng kanyang paggaling, nanatili ang mabigat na pasaning dala ng kanyang kasinungalingan—ang pagpapanggap bilang kanyang kakambal na si Ana. Mas lalong lumalim ang nararamdaman niyang pagmamahal para kay Luke at kay baby Anabella. Ngunit sa kabila nito, alam niyang hindi niya maaaring ipagpatuloy ang kanyang ginagawang panlilinlang.Habang nakaupo sa gilid ng kanyang kama sa hospital, biglang nag-ring ang kanyang cellphone. Agad niyang sinagot ang tawag nang makita kung sino ang nasa kabilang linya."Hector?""Belle," sagot ng private investigator sa seryosong tono. "Napresenta ko na ang lahat ng ebidensiya. Lahat ng detalye, mula sa pagsusuri ng lason hanggang sa mga testimonya ng mga saksi—kasama na ang doktor na nagpatunay na planado ang lahat ng ginawa ni Shiela kay Ana. Wala na siyang takas. Ang court hearing niya ay sa loob ng isang linggo."Napapikit si Belle at dahan-da
Sa kabila ng tahimik na baybayin, ang nag-iisang ilaw mula sa truck ni Adrian ang nagsilbing gabay nila. Tumitilaok ang ilang ibon sa di kalayuan, at ang hangin ay malamig na yumakap kay Sara habang tinitingnan ang malawak na fish farm."Bakit nga ba sumama pa ako rito?" bulong niya sa sarili, naka-cross arms habang pinagmamasdan ang mga tauhan ni Adrian na naghahakot ng sariwang hipon mula sa lambat.Sa gilid ng kanyang mata, nakita niya si Adrian na tahimik na pinapanood ang operasyon.Hindi niya alam kung bakit, pero parang may kakaiba sa kanya ngayong gabi. Parang hindi ito ‘yung lalaking palatawa at mahilig siyang asarin kanina."Sara," tawag nito.Napakurap siya. "A-Ano?"Lumapit si Adrian at tumayo sa tabi niya, nakatingin sa tubig. "Salamat at sinamahan mo ako rito.""Hmm. Wala akong choice, ‘di ba? Kung hindi, babawasan mo ang bayad sa’kin."Ngumiti si Adrian. "Aminin mo, gusto mo rin akong tulungan.""Hindi!" Mabilis niyang sagot, sabay iling."Hmm. Sure ka?"Napatingin si S
Ilang araw na ang lumipas at patuloy na bumubuti ang kalagayan ni Belle. Pero habang mas lumalakas ang kanyang katawan, mas bumibigat ang kanyang konsensya. Hindi niya kayang iwan sina Luke at baby Anabella, lalo na’t napamahal na sila sa kanya nang sobra.Nakahiga siya sa kama ng ospital, pinagmamasdan ang screen ng kanyang cellphone kung saan ka-video call niya si Luke. Hawak nito ang kanilang—hindi, ang anak ni Ana—si baby Anabella.Ang munting sanggol ay nakabalot sa malambot na kumot, nakasandal sa dibdib ni Luke habang pinapainom niya ito ng gatas sa bote. Nang marinig ang boses ni Belle, biglang gumalaw si baby Anabella, na parang kinikilala siya.“Mama…” bulong ni Luke, ginagaya ang boses ng kanilang anak. “Sabi ni baby, miss ka na niya.”Napakagat-labi si Belle, pinipigil ang luha. "Miss na miss na rin kita, baby," sagot niya, pilit pinapakalma ang nanginginig na boses. "Huwag kang pasaway kay Daddy ha? Magpakabait ka."Napangiti si Luke habang inaayos ang posisyon ng kanilan
Umismid si Adrian pero agad ding ngumiti. "Grabe naman kayo, Aling Glenda. Wala pa akong ginagawa, binabantaan niyo na agad ako!""Eh kasi nga mukhang manggugulo ka lang!" singit ni Aling Laura na kakarating lang at nagtitimpla ng kape sa tabi. "At ikaw naman, Sara, bakit namumula ka?""HA?! Hindi ako namumula!" Halos takpan ni Sara ang buong mukha niya sa sobrang hiya. "At ikaw, Adrian! Tumigil ka na sa kakasabi ng mga kabaliwan mo! Kung gusto mong magbakasyon sa bayan namin, gawin mo 'yon nang walang kasamang panggugulo sa buhay ko!"Napangisi si Adrian. "So, inaamin mong naaapektuhan ka?""HINDI!""Hmm. Mukhang oo.""Hindi nga!""O, tingnan mo, namumula ka na naman—""Adrian, susuntukin na talaga kita!"Natawa si Adrian at umatras nang bahagya. "Okay, okay! Hindi na kita aasarin… sa ngayon." Kumindat pa siya bago iniabot kay Sara ang paper bag. "Pero seryoso ako dito. Para sa’yo talaga ‘yan.""At ano naman ‘to?""Buksan mo na lang."Nagdududa man, kinuha ni Sara ang bag at binuksan
Samantala, sa dako pa roon, "Kung wala kang magandang sasabihin, manahimik ka na lang," mariing sabi ni Aling Glenda habang inaalalayan si Sara papasok sa tindahan. "Hindi siya kailangan ng ganyang stress, lalo na kung wala siyang maalala!"Napatigil si Adrian, pero hindi niya inalis ang tingin kay Sara. Kita niya ang sakit sa mukha ng babae, ang pagkalito sa mga mata nito—at doon niya napagtanto kung gaano kahirap para kay Sara ang lahat ng ito."Hindi kita sinasaktan, Sara. Gusto lang kitang matulungan," mahinang sabi ni Adrian.Pero umiwas ng tingin si Sara. "Hindi ko alam kung anong sinasabi mo. Hindi kita kilala."Ang sakit.Hinaplos ni Aling Glenda ang likod ni Sara, kita ang pag-aalala sa kanyang mukha. "Adrian, kung talagang may malasakit ka sa kanya, bigyan mo muna siya ng panahon. Hindi ito simpleng bagay, lalo na kung wala siyang maalala."Napapikit si Adrian at napabuntong-hininga. Tama si Aling Glenda. Hindi niya pwedeng pilitin si Sara.Pagkatapos ng ilang minuto, lumaba
Lalong bumigat ang loob ni Shiela. "Pa… ‘wag n’yo akong talikuran…"Humakbang si Philip palayo. "Sana noon mo pa naisip ‘yan.""PA! HUWAG MO AKONG IWAN!" Sigaw ni Shiela, nanginginig ang boses sa takot at sakit. "MAHAL NA MAHAL KO KAYO! PA, MAMA, PAKIUSAP! HUWAG N’YO AKONG IWAN DITO!"Ngunit hindi na lumingon si Philip.Sa kauna-unahang pagkakataon sa kanyang buhay, naramdaman ni Shiela kung paano maging tunay na mag-isa.Samantala, sa ospital…Nakaupo si Belle sa kama, nakasuot ng ospital gown at bahagyang nakasandal sa unan habang nagpapagaling. Kahit may kaunting pasa pa sa kanyang mukha, nagawa pa rin niyang mapanatili ang kanyang pagpapanggap bilang si Ana. Sa loob ng ilang araw, naging maingat siya sa bawat kilos at salita, lalo na kapag nasa paligid si Luke.Sa isang tabi ng silid, abala si Luke sa pagbabalat ng mansanas para sa kanya. Tahimik ito, ngunit hindi niya napigilan ang sarili na mapangiti. Hindi man niya nakuha si Luke sa paraang inaasahan niya, narito pa rin siya—in
"MA! WAG MO AKONG IWAN!" Sigaw ni Shiela, halos mapatid ang kanyang boses sa matinding dalamhati. Mahigpit niyang kinapitan ang rehas, animo'y kaya nitong pigilan ang paglayo ni Nenita. Ngunit hindi siya nilingon ng babaeng itinuring niyang ina.Nanatiling nakayuko si Nenita habang marahang lumalakad palayo, pilit itinatago ang kanyang mga luha. Sa kabila ng sakit at bigat sa dibdib, alam niyang ito ang nararapat."Ma… please…" humihikbing bulong ni Shiela, nanginginig ang buong katawan. "Kayo lang ang pamilya ko… kayo lang…"Ngunit hindi na siya pinakinggan pa.Nang tuluyang mawala si Nenita sa kanyang paningin, unti-unting bumagsak si Shiela sa malamig na sahig ng selda. Nakayakap siya sa sarili, paulit-ulit na inuusal ang pangalan ng babaeng nag-aruga sa kanya."Wala na… wala na akong pamilya…" mahina niyang bulong, tila isang baliw na kinakausap ang sarili. "Mahal ko si Luke… hindi ko lang matanggap… hindi ko lang matanggap na hindi niya ako mahal…"Naglakad palapit ang pulis sa s
Samantala, sa Presinto…Sa loob ng malamig at madilim na selda, tahimik na nakaupo si Shiela sa isang sulok, yakap ang kanyang mga tuhod. Ang dating maamong mukha niya ay napalitan ng lungkot at kawalan ng pag-asa. Nanginginig ang kanyang katawan, hindi dahil sa lamig kundi dahil sa bigat ng kanyang sinapit."Hindi... Hindi dapat ganito ang nangyari..." mahina niyang bulong sa sarili, pilit pinipigilan ang luha na kanina pa gustong bumagsak.Naririnig niya ang pag-uusap ng mga pulis sa labas ng kanyang selda."Tiyak na matibay ang kaso laban sa kanya. Ang daming ebidensya—may CCTV footage pa.""Sayang, ang bata pa niya… Pero wala siyang ibang masisisi kundi ang sarili niya.""Plano pa lang niyang tumakas, huhulihin na dapat siya. Wala na siyang kawala."Napakuyom ng kamao si Shiela. Ramdam niya ang panliliit, ang pagkamuhi sa sarili. Hindi ganito ang kanyang plano."Dapat ako ang nasa tabi ni Luke. Dapat ako ang mahal niya!"Napasandal siya sa malamig na pader ng selda, pinag-iisipan