Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย: Bab 1 - Bab 6

มือคู่นั้นเกาะสายไฟอย่างสั่นเทา มือกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดชัดเจน“ทำไมเธอจะต้องคอยทำเครื่องดื่มให้คนพวกนั้นด้วย ทำไมเป็นฉันไม่ได้...อลิษา”วัยเด็กของราเชนทร์ในบ้านเด็กกำพร้า เขามักจะถูกหมาง ด้วยความที่เป็นคนเก็บตัว เด็กคนอื่นมองว่าเขาเป็น "ตัวประหลาด" เพราะความเงียบขรึมและไม่เข้าหาใคร แม้คนที่ดูแลบ้านเด็กกำพร้าก็ไม่ได้ใส่เขามีเพียงอลิษาที่นึกสงสารในโชคชะตานั้น เธอคอยให้ความช่วยเหลือราเชนทร์ เป็นคนแรกที่ไม่หันหลังให้เขา ทำให้ความรักและคลั่งไคล้ที่ราเชนทร์ที่มีต่ออลิษานั้นดูรุนแรง เพราะเขากลัวว่าจะสูญเสียของสำคัญอย่างเธอไปหลายวันผ่านไปอลิสาก็ยังคงมาทำงานที่ผับเดอะริชเหมือนเช่นเคย ชงเครื่องดื่มเมนูแล้วเมนูเหล่าให้กับลูกค้า มีเพียงสิ่งหนึ่งที่อลิสารู้สึกได้ว่าเปลี่ยนไปวายุแวะเวียนมาที่นี่บ่อยขึ้น เขามักจะมานั่งที่เคาท์เตอร์บาร์ สั่งเครื่องดื่มวิสกี้เหมือนเดิมทุกวัน และแน่นอนว่าคนที่ต้องทำเครื่องดื่มให้กับวายุก็คืออลิษานั่นเองแม้จะมีสาวสวยมาขอชนแก้วครั้งแล้วครั้งเล่าแต่วายุก็ไม่สนใจ เขาเอาแต่นั่งตรงบาร์ตัวเดิมตำแหน่งเดิม ใกล้ๆ กับบริเวณที่อริสากำลังยืนทำงานอยู่ อลิษาที่วุ่นวายกับการทำงา

หลังจากที่นั่งและนอนทำใจอยู่หลายชั่วนาที อลิษาจึงตัดสินใจที่จะสวมรอยเป็นไป๋ลู่และใช้ชีวิตที่นี่ไปก่อน หากในวันหน้าสามารถหาหนทางไปได้ ค่อยว่ากันอีกทีสักวันเธออาจจะได้กลับไปยังโลกเดิมที่จากมาก็เป็นได้...อีกฟากฝั่งหนึ่งของจวน ในศาลาเล็กริมสวนใหญ่ที่มีดอกเหมยแดงบานสะพรั่งท้าลมหนาว เอกบุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งคอยฮูหยินของเขาอยู่บนโต๊ะหินทรงกลมที่มีอาหารวางอยู่เรียงรายดวงตาเฉี่ยวคมสีทองอร่าม เรือนผมสีน้ำตาลเข้มถูกมัดอย่างเป็นระเบียบในชุดสีแดง ซึ่งเป็นสีประจำตัวของโหวแห่งดินแดนเหนือ “หวังจิ่นหรง”คือแม่ทัพใหญ่หนึ่งในสี่ของแผ่นดิน ได้รับบรรดาศักดิ์โหวสืบต่อจากบิดาที่ล่วงลับไปเมื่อหลายปีก่อน“ท่านโหวขอรับ” ชายหนุ่มผู้หนึ่งในชุดเกราะก้าวเข้ามายังศาลาเล็ก เพื่อนำข่าวมาแจ้งแก่ผู้เป็นนายของเขา“ว่าอย่างไร หานชิง” หวังจิ่นหรงพียงปรายตามองไปยังคนสนิทของเขา โดยยังคงมองตรงไปยังทางด้านหน้า ราวกับกำลังจดจ่อรอคอยการมาถึงของใครบางคน“ภารกิจที่ท่านมอบหมายให้กองทัพ มีพลทหารคนหนึ่งทำผิดพลาดขอรับ เขาดื่มสุราจนเมาและเผลอแพร่งพรายแผนการออกไป”“ข้าเกลียดคำว่าผิดพลาดยิ่งนัก!” เสียงทุ้มต่ำดูนุ่มลึก แต่ทว่ามันกลับเจ

“ไป๋ลู่!” ภรรยาคนนี้ชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว ขนาดวันแรกที่ได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันในฐานะสามีภรรยายังเป็นได้ขนาดนี้ ถ้าเขาไม่ควบคุมนางให้อยู่หมัด มีหวังว่าในอนาคตนางจะต้องนำความยุ่งยากมาให้ที่จวนโหวแห่งนี้อย่างแน่นอน“วันหลังหากท่านหิวข้าวหรืออยากรับสำรับอาหารแจ้งกับบ่าวได้เลย ไม่ต้องรอข้าอีก เพราะข้าจะไม่ขอไม่ร่วมโต๊ะกับท่าน เกรงว่าข้าคงมารยาทไม่ดีพอที่จะอยู่ร่วมชายคากับท่าน”ไป๋ลู่กล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะสะบัดหน้าหันหลังเดินจากไป ทิ้งท่านโหวแดนเหนือผู้ยิ่งใหญ่ให้ยืนนิ่งอึ้งอยู่ที่ศาลาโดยที่ไม่สนว่าเขาจะทำอย่างไรกับนางต่อไป“ลู่เอ๋อร์ เหตุใดเจ้าถึงเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้?”แววตาของหวังจิ่นหรงที่มองคล้อยหลังไป๋ลู่ไปนั้นกลับเกิดประกายวูบไหวอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากศาลาไปด้วยความขุ่นเคืองด้านท้ายของจวนโหว ฮูหยินคนงามกำลังนั่งปรับทุกข์กับต้นเหมยแดงต้นหนึ่ง แม้ในจวนแห่งนี้จะมีต้นเหมยแดงมากมาย แต่ว่าต้นไม้ต้นนี้ใหความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ไม่รู้ว่าทำไมแต่นางรู้สึกคุ้นเคยกับเหมยแดงต้นนี้เป็นอย่างมากไม่แน่ใจว่าจะเกี่ยวกับความทรงจำของร่างเดิมหรือไม่ เพราะกระแสความทรงจำนั้นได้ฉายให้เห็นเ