ทะลุมิติ

แสงแดดรำไรส่องผ่านเข้ามา ณ สถานที่แห่งหนึ่ง กลิ่นหอมเย็นของกำยานจันทน์หอมกำลังลอยอบอวลชวนให้ผ่อนคลาย

อลิษาค่อยๆ ลืมเปลือกตาขึ้นมา หรี่ตาสู้กับแสงเพื่อที่จะมองว่าภาพเบื้องหน้าของเธอนั้นคือสถานที่ใดกันแน่ เธอเข้ามาพักฟื้นที่โรงพยาบาล หรือว่าเสียชีวิตแล้วได้ขึ้นสวรรค์

ผนังห้องทั้งสี่ทิศเป็นลายไม้ดูโบราณมาก จะบอกว่าเป็นโรงพยาบาลมันก็แปลกมากทีเดียว หรือว่าเธอตายไปแล้วขึ้นสวรรค์กัน

แต่เธอก็ต้องตกใจเพราะบรรยากาศมันดูวินเทจแปลกตาเป็นอย่างมาก ราวกับว่ากำลังหลุดเข้าไปมินิซีรี่ย์จีนโบราณที่อยู่ตามแอพโทรศัพท์มือถือ

หลังจากนั้นภาพก็ไหลเข้ามาในสมองของอลิษา คล้ายกับว่าเป็นกระแสความทรงจำของใครคนหนึ่ง

“ไป๋ลู่...”

ดรุณีน้อยรูปงามย่างเท้าออกมานอกจวนในยามวิกาล พร้อมกับควันจางๆ ที่พรั่งพรูออกมาพร้อมกับลมหายใจ นางมองไปยังสระน้ำเบื้องหน้า แววตาคู่งามแลดูมีความเหยื่อยล้าอยู่ในนั้น

“ข้าจะทำอย่างไรดี ท่านโหวกำลังจะกลับมา...”

แม้จะบอกว่าให้ตัดใจจากบุรุษผู้นั้น แต่แววตาของนางช่างตรงข้ามกับสิ่งที่คิดเสียเหลือเกิน นางไม่อาจปล่อยวาง ไม่ว่าอย่างไร เขาก็คงไม่อนุญาตให้นางอยู่เคียงข้างเขาในฐานะภรรยาอีกแล้ว

“ตู้ม!”

ดรุณีน้อยนางนั้นหายวับไปท่ามกลางความมืดที่หนาวเย็น เหลือไว้แค่เพียงผิวน้ำที่แตกกระจายใต้เงาจันทร์ที่เลือนลาง

อย่าบอกนะว่าสาวน้อยแสนสวยคนนี้ฆ่าตัวตาย!

“ฮูหยิน ท่านฟื้นแล้ว!” เสียงที่ดังกังวานของใครคนหนึ่งเข้ามายังโสตประสามของเธอ เมื่อปรายตามองไปยังทิศทางของเสียง สาวใช้คนหนึ่งก็วิ่งปรี่เข้ามาในห้องด้วยความเร่งรีบ

“เจ้า ผิงผิง?” ในความทรงจำที่เข้ามาทำให้อลิษาได้รู้ว่าเด็กสาวตรงหน้ามีชื่อว่าผิงผิง ซึ่งเป็นสาวใช้ที่ติดตามร่างเดิมมาจากเมืองหลวง

ด้านหลังของผิงผิงนั้น ยังมีอีกชายสูงวัยคนหนึ่ง ดูจากท่าทางและย่ามใบใหญ่ที่สะพายแล้วน่าจะเป็นหมอ ทั้งสองคนนั้นสวมชุดประหลาดอย่างกับในซีรี่ย์จีนที่เคยดู อย่างกับทะลุมิติมาอย่างไรอย่างนั้น...

เดี๋ยวนะ ฉันทะลุมิติมา!!

“ผิงผิง เจ้าช่วยบอกข้าที ว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่?” เสียงของเธอหลุดออกมาเอง ก่อนที่สมองจะทันคิด

อลิษาชะงักไป…

เดี๋ยวสิ เสียงนั้นมัน…จีน? เธอพูดภาษาจีนได้ตั้งแต่เมื่อไหร่!

“ฮูหยิน เกิดอะไรขึ้นกับท่าน”

“ฉัน เอ่อ ข้า”

“ท่านหมอบอกว่าอาการป่วยท่านกำเริบจากการจมน้ำ ตัวท่านนั้นสลบไปร่วมเจ็ดวันแล้วเจ้าค่ะ”

“จมน้ำ? สลบไปเจ็ดวัน?” อลิษาอ้าปากค้าง แม้สมองจะเต็มไปด้วยคำถามมากมายแต่คำพูดเหล่านั้นกลับจุกอยู่ในลำคอ

นี่มันเรื่องจริงหรือฝันกันแน่?

แม้จะอยากโวยวายกรีดร้องเหมือนในหนังมากเพียงใด แต่อลิษาก็เลือกที่จะไม่ทำ เพราะแต่เดิมเวลาที่เธอต้องเผชิญปัญหา ไม่ว่าจะหนักเบาเพียงใด ก็ไม่มีใครสักคนที่รับฟัง นานวันเข้าเธอจึงกลายเป็นคนนิ่งเงียบไปในที่สุด ครั้งนี้ก็เช่นกัน เธอได้แต่เก็บปัญหาที่แก้ไม่ตกไว้ในใจแต่เพียงผู้เดียว

“ได้เวลาที่ท่านต้องชำระกายแล้วนะเจ้าคะ เดี๋ยวท่านโหวรอนานแล้วจะพาลโมโหท่านเอา”

“ท่านโหวงั้นหรือ?”

“เจ้าค่ะ ท่านโหว สามีของท่านกลับมาแล้ว”

เดิมเจ้าของร่างนี้มีนามว่าไป่ลู่ เป็นบุตรสาวสุดที่รักของเสนาบดีกรมคลังไป๋เซียง และยังมีศักดิ์เป็นถึงหลานสาวของไทเฮา นางถูกมอบสมรสพระราชทานมาให้กับท่านโหวแห่งดินแดนเหนือ “หวังจิ่นหรง” เนื่องจากเขาได้สร้างคุณงามความดี ปกป้องหัวเมืองเหนือได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขาจึงต้องรับนางมายังแดนเหนือเพื่อเป็นฮูหยินแห่งจวนโหวนี้

ในความทรงจำของร่างนี้ เหมือนว่าไป๋ลู่นั้นจะทั้งรักและกลัวท่านโหวคนนี้มาก เขาเป็นคนที่เผด็จการและโหดร้ายเป็นอย่างมาก ตั้งแต่แต่งงานกันมาสามปี เขาก้ไม่เคยพำนักที่จวนแห่งนี้เลย ต้องไปออกรบตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอ

เห็นว่าในวันมงคลนั้น กลับมีชนเผ่าที่ชื่อว่า “เซวียนหยา” ชนเผ่าที่ขึ้นชื่อว่าป่าเถื่อนบุกเข้ามาประชิดเมือง เพราะพวกเขาต้องทนกับสภาพภูมิอากาศหนาวเย็นตลอดทั้งปีและความแห้งแล้ง ทำให้พวกชนเผ่าเซวียนหยานั้นมุ่งมั่นที่จะยึดครองเมือง “หลิงเสวี่ย” ดินแดนสำคัญทางตอนเหนือ ซึ่งเป็นที่พำนักของท่านโหวและมีความสำคัญเชิงยุทธศาสตร์อย่างยิ่ง