แชร์

เจ้าของจวนแห่งนี้

ผู้เขียน: อิ่น เยว่
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-19 12:16:40

“นี่ก็ผ่านไปหลายเค่อแล้ว ฮูหยินของข้านั้นมีปัญหาอันใด ไฉนถึงยังไม่มาหาข้าจนป่านนี้?”

“ท่านโหวเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะไปตามฮูหยินมาให้เองเจ้าค่ะ”

เหลียนฮวา บ่าวรับใช้สาวผู้มีใบหน้าสวยงามเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนหวานล้ำ ดวงตาคู่งามจับจ้องมองเขาราวกับพยายามดึงความสนใจ

“รบกวนเจ้าด้วย เหลียนฮวา”

หวังจิ่นหรงกล่าวออกมาโดยที่ไม่หันไปมอง เสียงทุ้มต่ำนั้นเรียบนิ่งแต่ดุดันเหมือนกับสั่งงานพลทหารอย่างไรอย่างนั้น ราวกับว่าความงดงามของบ่าวคนนี้ไม่ได้ส่งผลต่อหัวใจที่แข็งราวกับเหล็กกล้าของเขาเลยแม้แต่น้อย

เมื่อก้าวเท้าถอยหลังออกมาจากศาลาเล็ก เหลียนฮวาหมุนตัวออกไป โดยที่มือเรียวกำลังกำจิกชายกระโปรงแน่น ดวงตาแฝงไปด้วยความอิจฉาริษยาและโทสะที่ปิดไม่มิด ราวกับคำว่า “ฮูหยิน” ที่หลุดออกมาจากปากนั้น เป็นดั่งกับหนอนแมลงวันที่น่ารังเกียจตัวหนึ่ง

แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าออกไป ฮูหยินที่นางจงเกลียดจงชังก็เข้ามายังบริเวณสวนสวยเป็นที่เรียบร้อย

ไป๋ลู่ย่างกรายเข้ามาอย่างอ่อนช้อย วันนี้นางสวมใส่อาภรณ์สีเขียวอ่อน ประดับเรือนผมสีปีกกาด้วยผ้าผูกผมสีแดงและเครื่องประดับผมที่มีรูปร่างคล้ายพัด สร้างความประหลาดใจให้กับผู้ที่ได้พบเห็นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเจ้าของจวนใหญ่แห่งนี้

ใบหน้าคมที่ดูเคร่งขรึมนั้นกลับขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ ราวกับว่าสตรีตรงหน้าเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา…

ส่วนทางด้านของเหลียนฮวานั้น แม้จะนิ่งเงียบแต่ในใจกลับร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก ปกติฮูหยินเด็กคนนี้มักจะสวมใส่อาภรณ์สีจืดชืดไม่มีความโดดเด่นแต่อย่างใด แม้ว่าใบหน้าจะงดงามมากเพียงใดแต่สิ่งที่สะท้อนออกมามีพียงความหม่นหมอง แต่ในวันนี้กลับดูสดใสราวกับวสันต์ฤดู ซึ่งความสดใสนี้มันกำลังเรียกไฟร้อนรุ่มภายในใจของบ่าวคนนี้ได้เป็นอย่างดี

แต่ยังไม่ทันได้ขยับตัว ท่านโหวก็โบกสะบัดมือเบาๆ ราวกับเป็นสัญญาณให้เหลียนฮวาออกไปจากศาลาแห่งนี้ แม้จะไม่พอใจมากแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจจปฏิเสธผู้เป็นนายได้ อย่าให้ถึงวันที่นางสามารถปีนเตียงของท่านโหวได้ก็แล้วกัน วันนั้นนางจะเอาคืนฮูหยินอย่างสาสม ที่บังอาจมาแย่งคนที่นางแอบพึงใจ

ถือว่าเป็นครั้งแรกในฐานะชีวิตใหม่ของไป๋ลู่ที่ได้พบหน้าสามีแต่งของตน คำว่างดงามราวกับเทพเซียนนั้นสามารถใช้กับบุรุษตรงหน้าได้อย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ หากบอกว่าคนผู้นี้เป็นเทพเซียน นางก็คงจะเชื่ออย่างหมดใจ

แต่แววตาที่เผล่งประกายออกมาจากดวงตาสีทองนั้น มันช่างดูคุ้นเคย เหมือนกับแววตาของใครบางคน…

“วายุ?”

สายตาของสองสามีภรรยาสบมองกันหลังจากที่ห่างหายจากสงครามไปร่วมสามปี หากเป็นคู่อื่นแล้วจะต้องสวมกอดด้วยความคิดถึงคะนึงหา แต่ทว่าสำหรับนายใหญ่ของจวนนี้แล้ว

“ฮูหยินของข้า เจ้ามาอยู่ที่จวนแห่งนี้ได้สามปีแล้ว ตระกูลไป๋ไม่ได้สั่งสอนเรื่องมารยาทขั้นพื้นฐานเกี่ยวเรื่องการตรงต่อเวลาหรืออย่างไร? รู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้ามาสายไปถึงสองเค่อ” 

เสียงทุ้มต่ำกล่าวออกมาอย่างเฉยเมยราวกับว่าคำพูดเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาเคยชินเวลาพูดกับผู้ใต้บังคับบัญชา ทว่ามันกลับสร้างความไม่พอใจอย่างรุนแรงให้กับคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก

หลังจากได้ยินคำพูดคำจาเช่นนี้ออกจากปากผู้ที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นสามี ไป๋ลู่คนนี้จึงเลิกประทับใจในรูปโฉมของคนผู้นี้ทันที

“อะไรนะ?” รู้สึกเหมือนเขากำลังกล่าวหาว่านางไร้การอบรม ทั้งที่ตัวนางซึ่งเติบโตมาอย่างโดดเดี่ยวในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็ยังรู้ดีว่านั่นเป็นคำพูดที่ร้ายแรงเพียงใด

“ข้าเพียงสงสัยว่าเสนาบดีไป๋ไม่เคยสอนเรื่องความตรงต่อเวลาหรืออย่างไร ฮูหยินถึงได้มาร่วมโต๊ะสาย ทั้งที่ข้าต้องสะสางงานกองทัพและเอกสารสำคัญมากมาย หากข้าล่าช้า งานเหล่านั้นจะได้รับผลกระทบ...”

“แล้วใครสั่งให้ท่านรอล่ะ ท่านเป็นถึงโหวแดนเหนือ เป็นเจ้าของจวนแห่งนี้ ท่านย่อมเลือกจะทานอาหารเวลาไหนก็ได้หนิ จะเสียเวลารอข้าทำไม? หรือว่าท่านคิดว่าข้าปรารถนาที่จะร่วมโต๊ะกับท่านเสียเต็มประดา?”

“นี่เจ้า!” ตั้งแต่เกิดมาสาบานได้ว่าไม่เคยมีใครกล้าพูดกับหวังจิ่นหรงเช่นนี้มาก่อน แม้แต่บิดาผู้เคร่งครัดยังไม่เคยกล่าววาจาร้ายแรงเช่นนี้ต่อหน้าเขา

“ขนาดคืนเข้าหอเสร็จ ท่านยังรีบจากจวนไปโดยไม่หันกลับมาเลยมิใช่หรือ? ตัวท่านเองก็ชอบทำตามใจตัวอยู่แล้ว แล้วจะมาสนใจร่วมโต๊ะกับข้าทำไมกัน หากทำตามหัวใจตัวเองอีกสักครั้ง ข้าก็หาได้ว่าใจร้าย เพราะในสายตาของข้านั้น ท่านก็เป็นคนใจคอโหดร้ายตั้งแต่แรกแล้ว”

“ไป๋ลู่!” หัวใจของหวังจิ่นหรงนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองที่ยากจะระงับ นางชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว หากเขาไม่ควบคุมนางในตอนนี้ อนาคตอาจนำปัญหามาสู่จวนโหวอย่างแน่นอน

“หากวันหลังท่านโหวรู้สึกหิวหรืออยากรับสำรับอาหาร ท่านสามารถแจ้งให้บ่าวจัดเตรียมได้โดยตรง ไม่จำเป็นต้องรอข้าอีก ข้าคงไม่มีมารยาทดีพอที่จะร่วมโต๊ะกับท่าน และเกรงว่าคงไม่เหมาะที่จะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันเช่นนี้ต่อไป”

หลังจากกล่าวจบ นางสะบัดหน้าหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้ท่านโหวผู้ยิ่งใหญ่ยืนนิ่งอยู่ในศาลา ดวงตาคมเข้มจับจ้องแผ่นหลังของนางที่ไกลออกไป

“ลู่เอ๋อร์... เหตุใดเจ้าถึงเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้?”

หวังจิ่นหรงพึมพำเบาๆ สายตาของเขาจับจ้องไปยังแผ่นหลังของไป๋ลู่ที่กำลังเดินจากไป แม้ใบหน้าจะยังคงความเยือกเย็น แต่แววตากลับเผยความวูบไหวที่ยากจะซ่อน

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากศาลาด้วยท่าทีเงียบขรึม แต่แฝงไว้ด้วยความขุ่นเคืองที่ก่อตัวขึ้นในหัวใจอย่างไม่อาจระงับ

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   เปลี่ยนไปมาก

    ด้านท้ายของจวนโหว ฮูหยินคนงามกำลังนั่งปรับทุกข์กับต้นเหมยแดงต้นหนึ่ง แม้ในจวนแห่งนี้จะมีต้นเหมยแดงมากมาย แต่ว่าต้นไม้ต้นนี้ใหความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ไม่รู้ว่าทำไมแต่นางรู้สึกคุ้นเคยกับเหมยแดงต้นนี้เป็นอย่างมากไม่แน่ใจว่าจะเกี่ยวกับความทรงจำของร่างเดิมหรือไม่ เพราะกระแสความทรงจำนั้นได้ฉายให้เห็นเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นคือตอนที่ตื่นขึ้นมาในร่างนี้ครั้งแรก ทำให้หญิงสาวยังไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทั้งหมดในตอนนี้“เป็นข้าๆ ก็คงจะฆ่าตัวตายเช่นกันแหละ ผู้ชายดีๆ มีตั้งมากมายแต่ดันได้สมรสพระราชทานให้มาแต่งกับสามีปากร้ายคนนี้!”ขนาดตายแล้วทะลุมิติมายังโลกนี้ก็ยังมิวายโดนคนอื่นดูถูกเหยียดหยาม ไม่ว่าโลกไหนก็ไม่มีคนใจดีกับเราเลยสักคน…ช่วงเวลาที่เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เนื่องจากทรัพยากรและความใส่ใจที่ได้รับจากผู้ดูแลมีจำกัด การทำอาหารกินเองหรือจัดการชีวิตประจำวันโดยลำพัง กลายเป็นสิ่งที่อลิษานั้นจะต้องพัฒนาตัวเองเพื่อความอยู่รอดการเติบโตมาโดยปราศจากครอบครัวทำให้อลิษาไม่คุ้นเคยกับการสร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับใคร ความโดดเดี่ยวนี้ยิ่งทวีคูณเมื่อเธอมักถูกเพื่อนร่วมชั้นมองว่าเป็นคน

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20
  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ข่มขู่

    “ผิงผิง! พอแล้ว อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้อีก” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความร้อนรน “ข้าไม่ชอบเห็นเจ้าเจ็บปวด หากเจ้าอยากขอโทษข้าจริงๆ พาข้าไปที่โรงครัวแทนดีไหม? ถือเสียว่าเป็นการไถ่โทษ”ผิงผิงรีบเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความกังวล“ไม่ได้เจ้าค่ะ! ข้าจะไปยกสำรับมาให้ท่านเอง โรงครัวเป็นสถานที่สำหรับบ่าว ฮูหยินไปที่นั่นด้วยตัวเองจะดูไม่งามเอาได้”ไป๋ลู่ยิ้มบางๆ แต่แววตาของนางกลับฉายความมุ่งมั่น“นำทางข้าไปเถอะ ผิงผิง”ไหนๆ เจ้าของจวนแห่งนี้ก็ได้มองนางในแง่ร้ายไปแล้ว จะให้นั่งรอคอยอาหารต่อไปอย่างไร้ความหงังก็ดูจะไร้ความหมาย สู้ออกไปเผชิญหน้ากับปัญหาเองยังดีเสียกว่าสำหรับคนที่ต้องสู้ชีวิตมาตลอด การลุกขึ้นสู้เพียงอีกครั้ง จะเป็นอะไรไปเล่า?“เอ่อ…”“เร็วสิ ข้าหิวจะแย่แล้ว หากเจ้าไม่พาข้าไป ข้าจะหาทางไปเอง หลีกทาง!”“ข้า ข้าพาไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”ผิงผิงจึงต้องจำยอมพาคุณหนูของตนไปยังโรงครัวของจวนโหวอย่างลีกเลี่ยงไม่ได้“ฮูหยิน ไม่ทราบว่ามาทำอะไรในโรงครัวแห่งนี้หรือเจ้าคะ?”เสียงแม่ครัวสาวดังขึ้นพร้อมสายตาแฝงแววเย้ยหยัน นางยิ้มเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่ปิดบังความดูแคลน“ที่นี่

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-23
  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ไข่เจียว

    ไม่นานนัก ทั้งน้ำมัน เครื่องปรุงมากมายก็ถูกวางลงบนโต๊ะยาวสำหรับทำอาหารอย่างพร้อมเพรียง ไป๋ลู่แอบยิ้มในใจ คนเหล่านี้แม้จะมีอคติแต่ก็ไม่ได้รับมือยากสักเท่าไหร่“ฮูหยิน ท่านจะทำอะไร ทำไมท่านถึงต้องใช้ไข่กับน้ำมัน?”“ข้าอยากทำไข่เจียวทานน่ะ”“ไข่เจียวคืออะไรหรือเจ้าคะ…”ไป๋ลู่หยิบไข่สามฟองและบรรจงตอกมันลงไปในชาม เติมเกลือลงเล็กน้อย ก่อนจะใช้ตะเกียบตีให้เข้ากันจนเนื้อไข่ฟูสวยงามหลังจากที่รอจนน้ำมันในหม้อร้อนจัดจนเป็นฟองสีใส นางก็เทไข่ที่ตีไว้ลงไป“ฉ่า!” กลิ่นหอมของไข่ก็ฟุ้งกระจายไปทั่วห้องครัวเหล่าคนครัวที่ได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของไข่เจียว ต่างพากันน้ำลายสอกลับกลิ่นที่ล่องลอยไปในอากาศ“อืม นี่แหละ อาหารง่ายๆ ที่ไม่ต้องรอใครยกมาให้”ไป๋ลู่ยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ ในที่สุดก็เริ่มหาวิธีเอาตัวรอดจากโลกนี้ได้แล้ว นางนั่งลงกินข้าวไข่เจียวที่มุมหนึ่งของครัวต่อหน้าบ่าวทุกคน“ข้ากินไม่หมดหรอก ข้าแบ่งให้พวกเจ้า” หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ ไป๋ลู่ได้ทำการตักไข่เจียวสีเหลืองอร่ามแบ่งใส่จานใหญ่อีกใบ เพื่อให้คนครัวได้รับประทานด้วยกันในภายหลัง และเดินออกจากห้องครัวไปโดยมีผิงผิงวิ่งรั้งท้ายเช่นเคย ที่ไม่

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-23
  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ลงโทษ

    ณ ฝั่งด้านหน้าของจวนใหญ่ ในห้องทำงานของท่านโหว แม้ว่าจะมีเอกสารกองโตถูกวางกองไว้บนโต๊ะไม้งามขนาดใหญ่ รอคอยให้หวังจิ่นหรงมาสะสางให้เรียบร้อย แต่ทว่าเขานั้นกลับยืนหันหลังให้กับโต๊ะทำงาน ไม่ได้สนใจกับงานที่กำลังรอเขาอยู่แต่อย่างใดดวงตาสีทองของหวังจิ่นหรงจับจ้องไปยังจี้หยกเนื้อดีที่วางอยู่บนฝ่ามือใหญ่ของเขา ราวกับมองของล้ำค่าที่บรรจุความทรงจำเอาไว้ ความคิดของเขาล่องลอยไปยังอดีตที่เต็มไปด้วยความสุขสันต์ร่วมกับเจ้าของจี้หยกชิ้นนั้น“ท่านโหวเจ้าคะ ฮูหยินของท่านทำร้ายข้าโดยไม่มีเหตุผล! นางเอาน้ำมาสาดใส่ข้า!”เสียงร้องห่มร้องไห้ของเหลียนฮวาที่ถูกสาดน้ำดังขึ้น พร้อมกับการวิ่งตรงเข้ามาหาเขาหวังจิ่นหรงชะงัก ฝ่ามือหนารีบกำจี้หยกไว้แน่น ก่อนจะยัดมันเข้าไปในสาปเสื้ออย่างรวดเร็ว ท่าทางของเขาดูราวกับต้องการปิดบังความในใจบางอย่างที่ไม่ต้องการให้ผู้ใดล่วงรู้ "ท่านโหวเจ้าคะ ฮูหยินของท่านทำร้ายข้าโดยไม่มีเหตุผล นางเอกน้ำมาสาดใส่บ่าว!"“ลู๋เอ๋อร์.. ไม่สิ ตอนนี้ฮูหยินอยู่ที่ไหน?”ในความทรงจำของหวังจิ่นหรง ไป๋ลู่เป็นสตรีที่แตกต่างจากภาพที่เขาเห็นในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง นางเป็นคนสุภาพอ่อนโยน และค่อนข้างเก็บตั

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-23
  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   นอบน้อม

    กรามของหวังจิ่นหรงถูกขบจนขึ้นเป็นสัน พร้อมกับความขุ่นเคืองที่อัดแน่นเต็มอก แม้เวลาจะผ่านล่วงเลยไปถึงสามปีเต็ม แต่คนผู้นั้นกลับยังคงยึดมั่นในความรู้สึกเดิม ไม่ยอมเปลี่ยนใจไปจากภรรยาของเขา“ช่างเป็นความรักที่บริสุทธิ์นัก...”หากจะผิด ก็ผิดตรงที่กล้ามากระตุกหนวดเสือร้ายอย่างเขา!หวังจิ่นหรงผู้ไม่เคยยอมให้ใครล้ำเส้น กลับต้องเผชิญกับการล่วงเกินที่ไม่อาจให้อภัยได้ บังอาจส่งสายลับเข้ามาในจวน เพียงเพื่อหวังแย่งชิงของสำคัญไปจากมือของโหวแดนเหนืออย่างเขา“ท่านโหว จะให้ข้าทำอย่างไรกับเหลียนฮวาดีขอรับ”“จัดการนางเสีย จากนั้นให้ส่งร่างไร้วิญญาณของนางไปยังตำหนักของคนผู้นั้น”“แต่ว่า เหลียนฮวานั้นเป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่าน...”“ข้ารู้นะว่าเจ้ากำลังจะพูดอะไร” หวังจิ่นหรงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ดวงตาสีทองฉายแววเหนื่อยหน่าย“ข้าไม่เคยร่วมเตียงกับสตรีคนใด และไม่มีความคิดนั้นอยู่ในหัวด้วย หากเจ้าจะยังคิดเรื่องไร้สาระเช่นนี้อยู่ ก็รีบออกไปจัดการธุระที่ข้าสั่งให้เรียบร้อยดีกว่า”“ท่านโหว เอ่อ ข้าว่าเรื่องนี้ท่านควรจะมีอธิบายให้กับฮูหยินนะขอรับ หากว่านางเข้าใจ่ทานผิดไป เกรงว่าจะยุ่งยากกับความสัมพันธ์ของพวก

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-23
  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   กลั่นแกล้ง

    ณ ศาลาเล็กที่หวังจิ่นหรงมักชอบนั่งทานอาหารเช้านั้น“นี่คือสำรับอาหารอะไรกัน?” หวังจิ่นหรงเลิกคิ้วมองจานผัดผักที่วางอยู่ตรงหน้า ผักหลากสีสันที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อนทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้“ข้าไม่เคยเห็นอาหารหน้าตาเช่นนี้มาก่อน”หวังจิ่นหรงเอ่ยถามกับผิงผิงที่เป็นคนยกสำรับเข้ามาให้กับเขา เนื่องจากเหลียนฮวาไม่อยู่แล้ว หน้าที่ยกสำรับอาหารของเขาจึงว่างเว้นยังไม่มีใครมาแทน ผิงผิงเลยต้องอาสามาทำหน้าที่นี้แทน“เรียนท่านโหว ผัดผักจานนี้เป็นฝีมือของฮูหยินเจ้าค่ะ”ผิงผิงเอ่ยออกมาด้วยความตะกุกกตะกัก ด้วยไม่รู้ว่าท่านโหวคนนี้จะมีปฏิกิริยาอย่างไร หลังจากที่ได้ทราบว่าภรรยาของตนเข้าไปทำครัวด้วยตัวเองร่วมกับบ่าวไพร่คำตอบนั้นทำให้หวังจิ่นหรงชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาสีทองกวาดมองจานอาหารตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย แม้กฎของจวนจะห้ามฮูหยินเข้าครัว เนื่องจากเหตุการณ์วางยาที่เคยเกิดขึ้นในอดีต แต่ผู้หญิงคนนี้กลับทำสิ่งที่ขัดกับกฎอย่างชัดเจนหวังจิ่นหรงมองผัดผักที่วางอยู่ตรงหน้า เขาหยิบตะเกียบขึ้นมา มีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจคีบผักขึ้นมาชิมรสชาติที่เรียบง่ายแต่กลมกล่อมทำให้หวังจิ่นหรงรู้สึกประหลาดใจ เขาวา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03
  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ดีหรือร้าย

    นิสัยเดิมนั้นเนื่องจากใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเป็นประจำ จึงไม่ค่อยมีโอกาสได้โต้เถียงหรือมีปากเสียงกับผู้ใดมากนัก แต่เมื่อก้าวเข้าสู่จวนที่เต็มไปด้วยคนปากร้ายใจคดอย่างหวังจิ่นหรง โทสะที่แทบจะหลับใหลในส่วนลึกของจิตใจกลับปะทุขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งวันหนึ่ง ไป๋ลู่ที่เริ่มรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศของจวนโหว จึงตัดสินใจทำลายความซ้ำซากจำเจนี้ด้วยการออกไปเดินเล่น เปิดหูเปิดตาให้สดชื่นแม้จะรู้ดีว่าไม่ใช่ธรรมเนียมของฮูหยินที่จะออกนอกจวนโดยไม่มีเหตุผล แต่นางก็ไม่แยแสเสียงซุบซิบนินทาหรือกฎเกณฑ์ของจวนแต่อย่างใด"ท่านจะไปไหนหรือเจ้าคะ ฮูหยิน?"ผิงผิงรีบวิ่งตามมาถามนายของตนด้วยความเป็นห่วง จู่ๆ นางก็รีบเดินอย่างไวราวกับจะไปสังหารใคร"ก็ไปเดินเล่นนอกจวนน่ะสิ ตัวข้าน่ะ อยู่ในจวนแห่งนี้จนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"ผิงผิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายนางก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในเรือนนอน และวิ่งกลับมาพร้อมกับเสื้อคลุมตัวหนึ่งติดมือออกมาด้วย"ถ้าอย่างนั้นบ่าวจะตามไปด้วยนะเจ้าคะ ท่านจะได้ไม่ต้องไปเสี่ยงอันตรายคนเดียว""ตามใจเจ้าเถอะ" ไป๋ลู่เอ่ยกับผิงผิงก่อนที่จะออกจากจวนไปพร้อมกับผิงผิง เพื่อเดินเล่นในเขตตลาดที่นาง

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03
  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   มือสังหาร

    หลังจากที่รถม้าเข้ามาจอดในตัวเมือง หวังจิ่นหรงประคองร่างน้อยลงมาจากรถม้าด้วยกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์เซถลาอีก โดยไม่สนใจว่าเจ้าตัวนั้นจะให้ความยินยอมหรือไม่ก็ตามพ่อค้าแม่ค้าต่างพากันวางแผงขายของท้าลมหนาว แผงขายอาหารร้อนๆ ขนมปิ้ง หมั่นโถว และบะหมี่สดทำมือ ส่งผลให้ไอควันที่พุ่งโขมงนั้นลอยขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นหอมชวนให้ลิ้มลองไป๋ลู่มองขนมหวานเหล่านั้นด้วยความสนใจ โดยที่มีเอกบุรุษผู้น่าเกรงขามตามติดไม่ห่างกายแม้ว่าหวังจิ่นหรงจะมีรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา ทั้งยังมีรูปร่างสูงโปร่งกำยำสมกับสายเลือดนักรบ แต่สีหน้าที่เคร่งเครียดดุดันตลอดเวลาของเขานั้น กลับทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าหาเลยสักคนยิ่งมีศักดิ์เป็นถึงท่านโหวแห่งแดนเหนือ ทำให้ระยะห่างของเขากับผู้คนนั้นยิ่งห่างไกลกัน แม้จะมีสตรีที่แอบชมชอบในตัวเขา แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้าหาเขา ด้วยความหวาดกลัวต่อชะตากรรมอันน่าสะพรึงที่เคยเกิดขึ้นเคยมีสตรีหน้าไม่อายผู้หนึ่งที่บังอาจเข้าหาเขาอย่างโจ่งแจ้ง แต่ก็ถูกกำจัดด้วยวิธีการอันโหดร้ายไร้ความปรานี เหตุการณ์นั้นยังคงฝังลึกในใจของผู้คน จนไม่มีผู้ใดกล้าแม้แต่จะสบตากับเขาอีกเลยไป๋ลู่สนใจร้านหนังสือเก่าร้านหนึ่ง นางจ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03

บทล่าสุด

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ภาพในอดีต

    ในคืนหนึ่งที่หวังจิ่นหรงมีเหตุจำเป็นที่ต้องออกจากจวน ไป๋ลู่ตัดสินใจบุกเข้าไปยังห้องเอกสารลับด้วยตัวเอง“เขาคงไปหอคณิกาอีกแล้วสินะ”นางคิดด้วยความไม่พอใจ“ไม่รู้ว่าที่นั่นมีอะไรดี ถึงทำให้เขาไปบ่อยนัก”เมื่อเข้าไปในห้องเอกสารลับ ไป๋ลู่จึงลงมือสำรวจสิ่งของรอบตัว ส่วนใหญ่เป็นของเล่นในวัยเยาว์และอาวุธสะสม แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของไป๋ลู่ คือกล่องไม้เก่าๆ ใบหนึ่งเมื่อเปิดกล่องขึ้น นางพบเอกสารลับจำนวนมาก และจดหมายฉบับหนึ่งที่มีตราประทับของฮ่องเต้ เนื้อความในจดหมายทำให้นางเบิกตากว้างด้วยความตกใจทูลฝ่าบาท เพื่อความปลอดภัยของแผ่นดินและเพื่อแสดงความจงรักภักดีต่อราชวงศ์ ข้าหวังจิ่นหรง ขอให้พระองค์มอบสมรสพระราชทานให้กระหม่อมกับไป๋ลู่ บุตรสาวคนเล็กของเสนาบดีไป๋เซียงด้วยพ่ะย่ะค่ะหัวใจของไป๋ลู่เต้นแรงด้วยความสับสน ในจดหมายอีกฉบับยังระบุชัดว่า การแต่งงานครั้งนี้เป็นความต้องการของหวังจิ่นหรงเอง ไม่ใช่การบังคับจากฮ่องเต้หรือเหตุผลทางการเมืองตามที่นางเคยเข้าใจ“ทำไมเขาต้องทำแบบนี้? ทั้งๆ ที่เขาทำตัวเย็นชาใส่ข้ามาโดยตลอด แต่กลับเป็นคนขอสมรสพระราชทานด้วยตัวเอง...”ณ ตำหนักกวางหมิงอันยิ่งใหญ่ ตั้งอยู่ใ

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ห้องเอกสารลับ

    “ตูม!”จู่ๆ หวังจิ่นหรงก็ดึงตัวไป๋ลู่เข้ามาในอ่างอาบน้ำใบใหญ่โดยไม่ทันให้ตั้งตัว เสื้อผ้าของนางเปียกชุ่มจนเผยให้เห็นเรือนร่างอันงดงามที่ซ่อนอยู่ภายในหวังจิ่นหรงมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน เลือดลมสูบฉีดอย่างแรงจนเขาต้องหายใจลึกเพื่อควบคุมตัวเองอารมณ์กำหนัดกลับปะทุขึ้นโดยไม่ต้องพึ่งยาหรือสุราแม้แต่น้อย เขาอยากจะครอบครองนางตรงนี้ แต่ก็นึกได้ว่านางคงไม่ยอมง่ายๆ ก่อนที่สติของเขากำลังจะเตลิดไปมากกว่านี้ เห็นทีว่าเขาคงจะต้องทำอะไรสักอย่าง“เจ้าออกไปได้แล้ว!”ไป๋ลู่หน้าแดงจัด“แต่ข้ายังทำหน้าที่ไม่เสร็จเลยนะเจ้าคะ!”“อ้อ... เช่นนั้นเจ้ากำลังบอกว่าต้องการร่วมเตียงกับข้าหรือ?”“ไม่ใช่! ข้าแค่หมายถึงการอาบน้ำให้ท่านจนเสร็จต่างหาก หาใช่ร่วมเตียงกับท่านไม่!”ไป๋ลู่พูดพลางกระแทกเท้าออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หวังจิ่นหรงนั่งยิ้มขบขันอยู่เพียงลำพังในอ่างน้ำใบใหญ่ไม่นานนัก หวังจิ่นหรงก็ออกมาจากห้องน้ำ เมื่อไป๋ลู่เห็นดังนั้น นางตั้งใจจะก้าวออกจากห้องนอนของเขา แต่กลับถูกหวังจิ่นหรงดึงมือเอาไว้แน่น“คืนนี้นอนกับข้า การเฝ้าไข้สามีถือเป็นหน้าที่ของภรรยาอย่างหนึ่ง”ไป๋ลู่พูดอะไรไม่ออ

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ท่านโหวไม่สบาย

    “ฮูหยินเจ้าคะ! ท่านโหวกลับมาจากชายแดนแล้วเจ้าค่ะ”ผิงผิงรีบวิ่งมาแจ้งข่าวให้กับนายหญิงของตนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ด้วยหวังว่าสาเหตุที่นายหญิงของนางดูซึมเศร้าในช่วงนี้ สาเหตุอาจจะมาจากการที่ต้องห่างไกลกับท่านโหวบ่าวคนนี้จึงคาดคิดไปเองว่าหากทำให้ทั้งสองได้เจอหน้ากัน สถานการณ์อาจจะดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ แต่ความจริงที่ผิงผิงไม่รู้ก็คือ ระหว่างไป๋ลู่และหวังจิ่นหรง ยังคงมีบางเรื่องที่ยังถกกันอยู่ในใจ ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นเสมือนเชือกเส้นบางที่ขึงตึง พร้อมจะขาดได้ทุกเมื่อไป๋ลู่ที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ได้เอ่ยคำใด นัยน์ตาสีเทาอ่อนที่เคยสงบนิ่งของนางฉายแววสับสนชั่วขณะ“เขากลับมาแล้วหรือ...”แม้น้ำเสียงจะฟังดูเรียบเฉย แต่ไป๋ลู่นั้นกลับซ่อนความรู้สึกอันหลากหลายเอาไว้ในใจ“เจ้าคิดว่า...เขาอยากเจอข้าหรือไม่?”“ฮูหยินเจ้าคะ ข้าเชื่อว่าท่านโหวอยากพบท่านแน่นอนเจ้าค่ะ บางที...นี่อาจเป็นโอกาสที่ดีที่ท่านทั้งสองจะได้พูดคุยกัน”จากนั้นไป๋ลู่ก็ออกไปนอกเรือนเพื่อพบหน้าท่านโหวที่ไม่ได้พบเจอกันมาเนิ่นนาน ใจนางอดไม่ได้ที่จะคิดสงสัยว่าเขาจะเปลี่ยนไปบ้างไหม ยังคงเป็นคนที่ปากเก่งและเย่อหยิ่งเช

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ช่วยเหลือชาวบ้าน

    ในขณะที่ฮูหยินไป๋ลู่และบ่าวไพร่กำลังสนุกสนานกับการทดลองเครื่องดื่มใหม่และน้ำแข็งใสอยู่นั่นเอง ทหารองครักษ์ที่อยู่หน้าประตูจวนก็รีบเดินเข้ามา“ฮูหยินขอรับ...” ทหารเอ่ยด้วยน้ำเสียงรีบร้อน“ตอนนี้มีชาวบ้านมากมายมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าจวนของท่านโหว เห็นว่าท่านเจ้าเมืองไม่สามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ พวกเขาจึงตัดสินใจมาหาท่านโหว แต่”เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ...“ตอนนี้ท่านโหวออกไปลาดตระเวนชายแดน เกรงว่า”ไป๋ลู่วางถ้วยน้ำแข็งใสในมือลง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ให้กับพลทหารผู้นั้น“ข้ารู้แล้ว ฝากเจ้าไปแจ้งชาวบ้านด้วยว่าข้าจะออกไปพบพวกเขาในไม่ช้า”ไป๋ลู่กล่าวจบก็หยิบเสื้อคลุมหนาตัวหนึ่งขึ้นมาสวม“ฮูหยินเจ้าคะ” ผิงผิงรีบเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อคลุมอีกตัวในมือ“ท่านใส่ตัวนี้ดีกว่าเจ้าค่ะ ที่จริงแล้ว ท่านโหวสั่งให้ข้าเตรียมไว้ให้ท่าน ก่อนที่เขาจะออกเดินทาง”“ท่านโหวอย่างนั้นหรือ?”ไป๋ลู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงความสงสัย ขณะที่ดวงตาสีเทาของนางจับจ้องเสื้อคลุมในมือของผิงผิง“สั่งให้เตรียมเสื้อกันหนาวไว้ให้ข้า?”นางพูดซ้ำราวกับไม่อยากเชื่อ ดวงตาฉายแววลังเล“คนเย็นชาอย่างหวังจิ่นหรง จะใส่ใจข้าถึงเพียงนี้เชียวหร

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   น้ำแข็งใส

    ตั้งแต่วันที่ไป๋ลู่เห็นหวังจิ่นหรงเดินออกมาจากหอคณิกา นางและหวังจินลงก็ไม่มีโอกาสได้พบหน้ากันอีกเลย มีเพียงจดหมายหนึ่งฉบับเพียงเท่านั้นฮูหยิน ข้าขอฝากจวนนี้ไว้ในความดูแลของเจ้า หากเกิดสิ่งใดขึ้น เจ้าสามารถขอความช่วยเหลือจากองค์รักษ์ หรือส่งจดหมายมาหาข้าได้ทุกเมื่อแม้ข้อความในจดหมายจะดูเหมือนว่าหวังจิ่นหรงมอบความไว้วางใจให้นาง แต่ในสายตาของไป๋ลู่แล้วกลับรู้สึกไปว่ามันเป็นคำพูดที่ส่งมาให้พ้นหน้าที่ไปอย่างนั้น ไม่ได้มีความห่วงใยหรือใส่ใจกันแต่อย่างใดการพึ่งพาใครนั้นไม่เคยอยู่ในวิสัยของไป๋ลู่ เพราะอดีตนั้นได้หล่อหลอมให้หญิงสาวกลายเป็นคนที่ต้องยืนหยัดด้วยตัวเอง ไม่เคยคาดหวังขอความช่วยเหลือจากใครแม้สถานะของไป๋ลู่จะเปลี่ยนไป แต่บาดแผลในจิตใจยังคงอยู่ ความไม่ไว้ใจในผู้คนยังคงกัดกร่อนหัวใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน “ฮูหยินเจ้าค่ะ ท่านชงชาเข้มเกินไปแล้วนะเจ้าคะ ท่านดูเหม่อลอยมาหลายวันแล้ว ไม่ทราบว่ามีเรื่องใดที่ผิงผิงพอจะช่วยแบ่งเบาได้หรือไม่เจ้าคะ บ่าวเป็นห่วงท่านเหลือเกิน“ผิงผิงอดเป็นห่วงนายหญิงของตนไม่ได้ ตั้งแต่กลับจากการออกไปสำรวจโรงน้ำชา ท่าทีของฮูหยินก็เปลี่ยนไปมาก เหมือนกับว่านางกำลังม

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   สวรรค์สรรค์สร้างหรือนรกสรรหา

    “ตายแน่... เขาจับได้ว่านางลอบหนีออกมาจากจวน!”ความตื่นตระหนกทำให้ไป๋ลู่ไม่คิดสิ่งใดอีกต่อไป นางหมุนตัวและรีบวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งให้หวังจิ่นหรงยืนนิ่งอยู่ตรงทางเข้าหอคณิกา สายตาสีทองของเขาจับจ้องไปยังแผ่นหลังเล็กๆ ที่ค่อยๆ หายลับไป“ลูเอ๋อร์...มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด”หวังจิ่นหรงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ในตอนแรกเขาตั้งใจจะตามนางไปเพื่ออธิบายเรื่องราวทั้งหมดด้วยกลัวว่าไป๋ลู่จะน้อยใจเขาเหมือนเช่นวันนั้นแต่อีกใจหนึ่ง หวังจิ่นหรงก็ชั่งใจว่าควรปล่อยให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนางคงอยู่ในสภาพเช่นนี้ต่อไปดีหรือไม่ทันใดนั้น ทหารส่วนพระองค์คนหนึ่งเดินออกมาจากหอคณิกา พร้อมทั้งเรียกเขากลับเข้าไปเพื่อสะสางราชการลับต่อหวังจิ่นหรงถอนหายใจยาว ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในหอคณิกา เพียงเพื่อสะสางงานที่ยังคั่งค้าง ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าที่พัดผ่าน ความรู้สึกอึดอัดทั้งหมดของเขา ความลับในใจของเขาที่ยังไม่เคยได้เอื้อนเอ่ยออกไปเมื่อกลับมาถึงเขตจวน ไป๋ลู่ที่ยังคงโกรธจัดจู่ๆ ก็นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ นางเดินตรงไปยังโรงครัว และเริ่มระบายโทสะกับวัตถุดิบเกือบทุกอย่างที่มีอยู่ตรงหน้า“คนเลว

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   โรงน้ำชาและหอคณิกา

    เวลาล่วงเลยไปไวดุจสายน้ำ ในที่สุดเหมันต์ฤดูก็มาถึง วันนี้ท่านโหวแห่งแดนเหนือนั้นมีกำหนดที่ต้องออกลาดตระเวนชายแดน ซึ่งกินเวลาหลายสัปดาห์หลังจากที่ได้รู้ได้อ่านตำราเกี่ยวกับสมุนไพรที่ซื้อมาจากตลาด และได้คิดค้นสูตรเครื่องดื่มและชาหลากหลายชนิด ไป๋ลู่จึงวางแผนที่อยากจะออกไปเดินชมร้านค้านอกจวนเนื่องจากอยากศึกษาระบบการค้าในราชวงศ์หมิงแห่งนี้อย่างจริงจังเพื่อสานฝันที่นางจะได้หย่ากับท่านโหวและออกเดินทางไปยังดินแดนใต้ ไป๋ลู่จึงรอจังหวะที่ท่านโหวไม่อยู่ในจวน แอบออกไปข้างนอกโดยแอบปีนออกทางด้านประตูหลังของจวน“ในที่สุดวันนี้ข้าก็แอบหนีออกมาได้ หากท่านโหวรู้ว่าข้านั้นแบบหนีออกมา เขาจะว่าข้าหรือเปล่า หรือว่าบางทีเขาอาจจะไม่สนใจก็ได้” หลังจากพึมพำคนเดียวอยู่นานไป๋ลู่ก็ตัดสินใจเดินตรงไปยังทางเดินข้างหน้า และมุ่งตรงไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับโรงน้ำชาโรงน้ำชาแห่งนี้ตั้งอยู่กลางตรอกเล็กๆ ในย่านที่มีผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมาอย่างคึกคักด้านหน้ามีป้ายไม้แกะสลักชื่อโรงน้ำชา “ไป๋เหอ” ติดไว้ด้านบน โดยมีอักษรสีทองที่ถูกบรรจงเขียนอย่างประณีตด้วยพู่กันด้านในประดับไปด้วยชั้นไม้ที่เรียงรายไป

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ข้าไม่ให้เจ้าไป

    หลังจากนั้น สตรีผู้มีอาภรณ์ฉูดฉาดจึงหยิบถ้วยเครื่องดื่มขึ้นมาชิม สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ“น้ำนี้ไม่มีส่วนประกอบของใบชา แต่ทำไมมันกลับมีรสชาติที่เลิศรสนัก ท่านโหว ฮูหยินของท่านคนนี้ดูท่าทางว่าจะเป็นคนเก่งกว่าที่คาดคิด”หวังจิ่นหรงไม่ตอบ เขาเพียงเอ่ยตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เข้าเรื่องเถอะ เถ้าแก่เนี้ยะ... ไม่สิ ว่าที่ฮูหยินของรองแม่ทัพตง”สตรีโฉมงามยิ้มบางๆ พลางวางถ้วยเครื่องดื่มลงเบาๆ“การกระทำของท่านโหวนั้น... จะไม่ทำให้ฮูหยินของท่านเข้าใจผิดหรือ?”นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงด้วยความห่วงใย“ที่ท่านนั่งคุยกับข้าสองต่อสองในห้องเช่นนี้ก็มากพอแล้ว ยิ่งวาจาที่ท่านเอ่ยกับนางอีก... อย่าหาว่าข้าสั่งสอนท่านเลยนะ แต่สตรี ไม่ว่าจะเป็นวัยไหนหรือชนชั้นใด ต่างก็ต้องการคำพูดที่ไพเราะและชวนฟังจากผู้ที่ได้ชื่อว่าสามี”“ให้นางคิดแบบนี้แหละ มันน่าจะดีกับแผนของพวกเรามากกว่า”“แต่...” สตรีผู้นั้นเอ่ยขึ้นอย่างลังเล“ไหนจะองค์ชายใหญ่ ไหนจะพวกชนเผ่าเซวียนหยาอีก เข้าเกรงว่าเรื่องราวจะบานปลาย หากมีนางเข้ามาเกี่ยวข้อง”สตรีผู้นั้นถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ชีวิตของข้าพบกับแสงสว่

  • ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย   ท่านโหวมีหญิงอื่นในใจ

    “ฮูหยิน ท่านอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลยขอรับ แค่นี้ท่านโหวก็มีโทสะมากมายแล้ว ตอนนี้ข้างนอกนั้นเต็มไปด้วยสายลับและนักฆ่าของเซวียนหยา หากท่านออกนอกจวนเป็นอะไรไปอีกคน ท่านโหวเอาพวกข้าตายแน่ๆ”ทหารยามที่เฝ้าประตูจวนเอ่ยกับไป๋ลู่ด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความวิตกกังวล“เขาน่ะหรือจะใส่ใจว่าข้าจะเป็นหรือตาย?”ทหารยามได้แต่ก้มหน้า พยายามรักษาท่าทีให้มั่นคง แต่แววตากลับฉายแววอ้อนวอน“ฮูหยิน หากท่านอยากได้อะไรเดี๋ยวข้าให้บ่าวคนอื่นออกไปซื้อให้ แต่ตัวท่านนั้นไม่สามารถออกจากจวนได้ขอรับ นี่เป็นคำสั่งของท่านโหว”ด้วยท่าทางที่ดูหวาดกลัวในยามที่คำว่า “ท่านโหว” นั้นหลุดออกมาจากปากทหารยามที่รักษาประตูจวน ไป๋ลู่จึงยอมอ่อนข้อให้ เพราะดูทรงแล้วหวังจิ่นหรงผู้นั้นน่าจะเหี้ยมโหดกับผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเป็นอย่างมาก นางไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะตนไป๋ลู่จึงถอดใจจากการออกนอกจวน ตรงเข้าไปในโรงครัวเพื่อหากิจกรรมทำเพื่อฆ่าเวลาแก้เบื่อ หลายวันมานี้หนังสือสมุนไพรและยาถูกหญิงสาวนำมาศึกษา เมื่อเหลือบมองไปเห็นดอกเก๊กฮวย ใบบัวหลวงแห้ง และน้ำผึ้งแล้ว ความคิดดีๆ ก็พลันแล่นขึ้นมาในหัวสมอง“น้ำสมุนไพรหยกใส” จึงเป็นเมนูแ

DMCA.com Protection Status