บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

ณ ศาลาเล็กที่หวังจิ่นหรงมักชอบนั่งทานอาหารเช้านั้น“นี่คือสำรับอาหารอะไรกัน?” หวังจิ่นหรงเลิกคิ้วมองจานผัดผักที่วางอยู่ตรงหน้า ผักหลากสีสันที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อนทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้“ข้าไม่เคยเห็นอาหารหน้าตาเช่นนี้มาก่อน”หวังจิ่นหรงเอ่ยถามกับผิงผิงที่เป็นคนยกสำรับเข้ามาให้กับเขา เนื่องจากเหลียนฮวาไม่อยู่แล้ว หน้าที่ยกสำรับอาหารของเขาจึงว่างเว้นยังไม่มีใครมาแทน ผิงผิงเลยต้องอาสามาทำหน้าที่นี้แทน“เรียนท่านโหว ผัดผักจานนี้เป็นฝีมือของฮูหยินเจ้าค่ะ”ผิงผิงเอ่ยออกมาด้วยความตะกุกกตะกัก ด้วยไม่รู้ว่าท่านโหวคนนี้จะมีปฏิกิริยาอย่างไร หลังจากที่ได้ทราบว่าภรรยาของตนเข้าไปทำครัวด้วยตัวเองร่วมกับบ่าวไพร่คำตอบนั้นทำให้หวังจิ่นหรงชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาสีทองกวาดมองจานอาหารตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย แม้กฎของจวนจะห้ามฮูหยินเข้าครัว เนื่องจากเหตุการณ์วางยาที่เคยเกิดขึ้นในอดีต แต่ผู้หญิงคนนี้กลับทำสิ่งที่ขัดกับกฎอย่างชัดเจนหวังจิ่นหรงมองผัดผักที่วางอยู่ตรงหน้า เขาหยิบตะเกียบขึ้นมา มีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจคีบผักขึ้นมาชิมรสชาติที่เรียบง่ายแต่กลมกล่อมทำให้หวังจิ่นหรงรู้สึกประหลาดใจ เขาวา

หลังจากที่รถม้าเข้ามาจอดในตัวเมือง หวังจิ่นหรงประคองร่างน้อยลงมาจากรถม้าด้วยกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์เซถลาอีก โดยไม่สนใจว่าเจ้าตัวนั้นจะให้ความยินยอมหรือไม่ก็ตามพ่อค้าแม่ค้าต่างพากันวางแผงขายของท้าลมหนาว แผงขายอาหารร้อนๆ ขนมปิ้ง หมั่นโถว และบะหมี่สดทำมือ ส่งผลให้ไอควันที่พุ่งโขมงนั้นลอยขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นหอมชวนให้ลิ้มลองไป๋ลู่มองขนมหวานเหล่านั้นด้วยความสนใจ โดยที่มีเอกบุรุษผู้น่าเกรงขามตามติดไม่ห่างกายแม้ว่าหวังจิ่นหรงจะมีรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา ทั้งยังมีรูปร่างสูงโปร่งกำยำสมกับสายเลือดนักรบ แต่สีหน้าที่เคร่งเครียดดุดันตลอดเวลาของเขานั้น กลับทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าหาเลยสักคนยิ่งมีศักดิ์เป็นถึงท่านโหวแห่งแดนเหนือ ทำให้ระยะห่างของเขากับผู้คนนั้นยิ่งห่างไกลกัน แม้จะมีสตรีที่แอบชมชอบในตัวเขา แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้าหาเขา ด้วยความหวาดกลัวต่อชะตากรรมอันน่าสะพรึงที่เคยเกิดขึ้นเคยมีสตรีหน้าไม่อายผู้หนึ่งที่บังอาจเข้าหาเขาอย่างโจ่งแจ้ง แต่ก็ถูกกำจัดด้วยวิธีการอันโหดร้ายไร้ความปรานี เหตุการณ์นั้นยังคงฝังลึกในใจของผู้คน จนไม่มีผู้ใดกล้าแม้แต่จะสบตากับเขาอีกเลยไป๋ลู่สนใจร้านหนังสือเก่าร้านหนึ่ง นางจ

“ฮูหยิน ท่านอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลยขอรับ แค่นี้ท่านโหวก็มีโทสะมากมายแล้ว ตอนนี้ข้างนอกนั้นเต็มไปด้วยสายลับและนักฆ่าของเซวียนหยา หากท่านออกนอกจวนเป็นอะไรไปอีกคน ท่านโหวเอาพวกข้าตายแน่ๆ”ทหารยามที่เฝ้าประตูจวนเอ่ยกับไป๋ลู่ด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความวิตกกังวล“เขาน่ะหรือจะใส่ใจว่าข้าจะเป็นหรือตาย?”ทหารยามได้แต่ก้มหน้า พยายามรักษาท่าทีให้มั่นคง แต่แววตากลับฉายแววอ้อนวอน“ฮูหยิน หากท่านอยากได้อะไรเดี๋ยวข้าให้บ่าวคนอื่นออกไปซื้อให้ แต่ตัวท่านนั้นไม่สามารถออกจากจวนได้ขอรับ นี่เป็นคำสั่งของท่านโหว”ด้วยท่าทางที่ดูหวาดกลัวในยามที่คำว่า “ท่านโหว” นั้นหลุดออกมาจากปากทหารยามที่รักษาประตูจวน ไป๋ลู่จึงยอมอ่อนข้อให้ เพราะดูทรงแล้วหวังจิ่นหรงผู้นั้นน่าจะเหี้ยมโหดกับผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเป็นอย่างมาก นางไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะตนไป๋ลู่จึงถอดใจจากการออกนอกจวน ตรงเข้าไปในโรงครัวเพื่อหากิจกรรมทำเพื่อฆ่าเวลาแก้เบื่อ หลายวันมานี้หนังสือสมุนไพรและยาถูกหญิงสาวนำมาศึกษา เมื่อเหลือบมองไปเห็นดอกเก๊กฮวย ใบบัวหลวงแห้ง และน้ำผึ้งแล้ว ความคิดดีๆ ก็พลันแล่นขึ้นมาในหัวสมอง“น้ำสมุนไพรหยกใส” จึงเป็นเมนูแ

เวลาล่วงเลยไปไวดุจสายน้ำ ในที่สุดเหมันต์ฤดูก็มาถึง วันนี้ท่านโหวแห่งแดนเหนือนั้นมีกำหนดที่ต้องออกลาดตระเวนชายแดน ซึ่งกินเวลาหลายสัปดาห์หลังจากที่ได้รู้ได้อ่านตำราเกี่ยวกับสมุนไพรที่ซื้อมาจากตลาด และได้คิดค้นสูตรเครื่องดื่มและชาหลากหลายชนิด ไป๋ลู่จึงวางแผนที่อยากจะออกไปเดินชมร้านค้านอกจวนเนื่องจากอยากศึกษาระบบการค้าในราชวงศ์หมิงแห่งนี้อย่างจริงจังเพื่อสานฝันที่นางจะได้หย่ากับท่านโหวและออกเดินทางไปยังดินแดนใต้ ไป๋ลู่จึงรอจังหวะที่ท่านโหวไม่อยู่ในจวน แอบออกไปข้างนอกโดยแอบปีนออกทางด้านประตูหลังของจวน“ในที่สุดวันนี้ข้าก็แอบหนีออกมาได้ หากท่านโหวรู้ว่าข้านั้นแบบหนีออกมา เขาจะว่าข้าหรือเปล่า หรือว่าบางทีเขาอาจจะไม่สนใจก็ได้” หลังจากพึมพำคนเดียวอยู่นานไป๋ลู่ก็ตัดสินใจเดินตรงไปยังทางเดินข้างหน้า และมุ่งตรงไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับโรงน้ำชาโรงน้ำชาแห่งนี้ตั้งอยู่กลางตรอกเล็กๆ ในย่านที่มีผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมาอย่างคึกคักด้านหน้ามีป้ายไม้แกะสลักชื่อโรงน้ำชา “ไป๋เหอ” ติดไว้ด้านบน โดยมีอักษรสีทองที่ถูกบรรจงเขียนอย่างประณีตด้วยพู่กันด้านในประดับไปด้วยชั้นไม้ที่เรียงรายไป

ตั้งแต่วันที่ไป๋ลู่เห็นหวังจิ่นหรงเดินออกมาจากหอคณิกา นางและหวังจินลงก็ไม่มีโอกาสได้พบหน้ากันอีกเลย มีเพียงจดหมายหนึ่งฉบับเพียงเท่านั้นฮูหยิน ข้าขอฝากจวนนี้ไว้ในความดูแลของเจ้า หากเกิดสิ่งใดขึ้น เจ้าสามารถขอความช่วยเหลือจากองค์รักษ์ หรือส่งจดหมายมาหาข้าได้ทุกเมื่อแม้ข้อความในจดหมายจะดูเหมือนว่าหวังจิ่นหรงมอบความไว้วางใจให้นาง แต่ในสายตาของไป๋ลู่แล้วกลับรู้สึกไปว่ามันเป็นคำพูดที่ส่งมาให้พ้นหน้าที่ไปอย่างนั้น ไม่ได้มีความห่วงใยหรือใส่ใจกันแต่อย่างใดการพึ่งพาใครนั้นไม่เคยอยู่ในวิสัยของไป๋ลู่ เพราะอดีตนั้นได้หล่อหลอมให้หญิงสาวกลายเป็นคนที่ต้องยืนหยัดด้วยตัวเอง ไม่เคยคาดหวังขอความช่วยเหลือจากใครแม้สถานะของไป๋ลู่จะเปลี่ยนไป แต่บาดแผลในจิตใจยังคงอยู่ ความไม่ไว้ใจในผู้คนยังคงกัดกร่อนหัวใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน “ฮูหยินเจ้าค่ะ ท่านชงชาเข้มเกินไปแล้วนะเจ้าคะ ท่านดูเหม่อลอยมาหลายวันแล้ว ไม่ทราบว่ามีเรื่องใดที่ผิงผิงพอจะช่วยแบ่งเบาได้หรือไม่เจ้าคะ บ่าวเป็นห่วงท่านเหลือเกิน“ผิงผิงอดเป็นห่วงนายหญิงของตนไม่ได้ ตั้งแต่กลับจากการออกไปสำรวจโรงน้ำชา ท่าทีของฮูหยินก็เปลี่ยนไปมาก เหมือนกับว่านางกำลังม