บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ก็เพราะฮูหยินเอกของเขาเป็นลูกสาวของเสนาบดีไป๋อย่างไรเล่า แถมยังมีศักดิ์เป็นหลานสาวของไทเฮา หากไม่ใช่เพราะไทเฮาและฮองเฮาที่คอยสนับสนุนตระกูลหวังมาโดยตลอด ป่านนี้เรื่องก็คงจบไปแล้ว”องค์ชายใหญ่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พลางหลับตาเพื่อครุ่นคิด“แต่เรื่องทั้งหมดนี้เริ่มต้นจากสิ่งที่ท่านทำขึ้นมาเพราะความขุ่นเคืองในใจที่มีต่อหวังจิ่นหรงและบุตรสาวของท่าน ท่านคิดหรือว่าเรื่องนี้จะจบลงง่ายๆ?รุ้ไหมว่าข้าต้องทนเจ็บปวดขนาดไหนที่เห็นลู่เอ๋อร์ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏเพียงเพื่อแผนการของพวกเรา หากความจริงถูกเปิดเผยว่าเป็นแผนของท่านและคนที่ทำหลักฐานปลอมขึ้นมาคือบุตรสาวของท่าน คนที่จะรับโทษก่อนคือพวกเราทั้งคู่”“องค์ชายใหญ่ กระหม่อมเพียงต้องการแก้แค้นแทนบุตรสาวของกระหม่อมที่ถูกหวังจิ่นหรงหักหน้าต่อธารกำนัลเท่านั้น กระหม่อมไม่อาจทนเห็นบุตรสาวถูกปฏิบัติเยี่ยงนี้ได้ โปรดเข้าใจหัวอกของคนที่เป็นบิดาด้วย หากบุตรสาวของกระหม่อมต้องการครอบครองทุกอย่างในตระกูลหวัง ต่อให้ยากสักแค่ไหน ข้าก็จะทำให้กับนาง”“หยางกั๋วกง ในเมื่อท่านเริ่มแผนการนี้แล้ว ไม่ว่าจะอย่างไร เราต้องทำให้สำเร็จ ข้าจะไม่มีวันยอมให้แผนนี้ล้มเหลวเป็นอันข

"ท่านเริ่มก่อนนะ! ใครใช้ให้ท่านไม่สนใจข้ากัน! ข้าเองก็เข้าพิธีแต่งงานกับท่านเหมือนกัน แต่ท่านกลับมองข้าเป็นเพียงอากาศธาตุ!""แล้วข้าขอให้เจ้าเข้ามาในชีวิตของข้าหรือไม่? ข้าจะบอกให้เจ้ารู้เอาไว้ ข้าคือคนที่ขอให้ฝ่าบาทออกสมรสพระราชทานให้ข้ากับลู่เอ๋อร์ เพราะนางคือคนที่ข้าต้องการ ไม่ใช่เจ้า ที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมและทุกวิถีทางเพื่อบีบฝ่าบาทให้ออกโองการแต่งงาน แต่ถึงอย่างไร มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่า ข้าไม่เคยต้องการเจ้าเลยแม้แต่น้อย!"คำพูดนั้นเป็นเหมือนสายฟ้าฟาดเข้าใส่หยางมี่ซิน นางทรุดตัวลง น้ำตาไหลอาบแก้ม"ไม่จริง... มันไม่จริง...""คนที่ไม่ใช่ ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรมันก็ไม่ใช่ เจ้าเล่นกับไฟ และเจ้ารู้ใช่ไหมว่าไฟมันเผาผลาญทุกสิ่งอย่างไร วันนี้ข้าจะทำให้เจ้ารู้ซึ้งถึงผลของการกระทำของเจ้า!"หยางมี่ซินมองใบหน้าของหวังจิ่นหรงด้วยความสิ้นหวัง น้ำตาของนางพรั่งพรูราวกับจะล้างความเจ็บปวดในหัวใจ แต่ไม่มีคำพูดใดจะเปลี่ยนใจเขาได้"ท่านพี่... ได้โปรด..." นางพยายามอ้อนวอน แต่สายตาของเขาเยือกเย็นและปราศจากความเห็นใจ"เจ้าเลือกเส้นทางนี้เอง หยางมี่ซิน อย่าคาดหวังว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้าไป"หวังจิ่นหรงคว

“มีใครรู้ไหม ว่าลู่เอ๋อร์ไปไหน!” เสียงของเขาดังก้องไปทั่วจวนตระกูลไป๋ บ่าวไพร่พากันตัวสั่น ไม่กล้าตอบคำถามของเขาแต่ในหัวใจของหวังจิ่นหรง เขารู้ดีว่าหญิงสาวจะไปที่ไหน “แดนใต้…ต้องเป็นแดนใต้อย่างแน่นอน”ยามเย็นลมหนาวพัดแผ่ว สายลมที่เอื่อยเฉื่อยเหมือนดั่งอารมณ์ของหญิงสาวผู้หนึ่ง ไป๋ลู่เดินทอดน่องไปตามตรอกเล็กๆ ของเมืองท่านไห่เฟิง“คุณหนู เราพักที่นี่สักหน่อยดีไหมเจ้าคะ เราเดินทางมาไกลแล้ว”ผิงผิงพูดขณะที่ช่วยจัดสัมภาระลงจากหลังรถม้า ส่วนไป๋ลู่นั้นหลังลงจากรถม้านั้นกลับหยุดยืนริมทะเล มองผืนน้ำที่สะท้อนแสงจันทร์ ใบหน้าของนางมีรอยยิ้มบางๆ“นั่นสิ ผิงผิง เจ้าเหนื่อยหรือเปล่า? ข้าขอโทษนะ ที่พาเจ้ามาลำบากเช่นนี้”“คุณหนูอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเจ้าค่ะ ข้าเลือกติดตามท่านมาเอง” ผิงผิงตอบนายของตนด้วยความจริงใจไป๋ลู่ยิ้มให้ “ขอบใจเจ้ามากนะ ผิงผิง”ในโรงเตี๊ยม ไป๋ลู่มองถ้วยชาในมือที่กำลังส่งไอร้อนขึ้นมา นางชอบดื่มชาเป็นชีวิตจิตใจ แต่ตอนนี้จิตใจของหญิงสาวกลับมิค่อยแจ่มใสนักเมื่อได้ดื่มชาที่ตัวเองโปรดปราน“คุณหนู อีกสามวันเรือจะมา เราจะลงเรือลำนี้หรือไม่เจ้าคะ?”“ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะไป…”แต่ในส่วนลึกข

แต่ยังไม่ทันจะได้ทำหน้าที่สามี องค์ชายใหญ่ก็หาเรื่องกดดันผ่านเหล่าขุนนางชั่ว ให้เขาต้องออกไปรบกับพวกเซวียนหยาตั้งแต่คืนแรกของชีวิตแต่งงาน แถมตลอดเวลาสามปีมานั้น องค์ชายใหญ่ยังพยายามส่งคนไปเป็นสายลับในจวนเพื่อหาทางแย่งชิงไป๋ลู่กลับไป จนเขาต้องใจร้ายกักขังหน่วงเหนี่ยวนางไว้ จนคนในจวนเข้าใจว่าเขาทอดทิ้งไป๋ลู่และมีท่าทีหมางเมินต่อนาง ในที่สุดก็จบลงที่…การกระโดดสระน้ำเพื่อฆ่าตัวตายของนางหลังจากที่รู้ข่าว หวังจิ่นหรงรีบกลับมาจากชายแดนทันที แต่เขาก็ไม่รู้จะเข้าหาคนที่รักมากอย่างไร พฤติกรรมปากไม่ตรงกับใจจึงเกิดขึ้นกับเขา จนมันทำให้ไป๋ลู่เข้าใจผิดไปข้าเขาไม่รักนาง"ข้าไม่อาจกลับไปแดนเหนือได้ หากไม่มีเจ้าอยู่เคียงข้าง ดอกเหมยแดงของท่านแม่คงคิดถึงเจ้ามาก"หวังจิ่นหรงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาสีทองของเขาสะท้อนความจริงใจที่ไป๋ลู่ไม่อาจหลบเลี่ยง"เหมยแดงต้นนั้น...ข้าชอบมันมาก"ไป๋ลู่ตอบเสียงเบา หัวใจของนางเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว"หากเจ้าชอบ มันเป็นของเจ้า ไม่สิ ทุกอย่างที่ข้ามีล้วนเป็นของเจ้า แม้กระทั่งตัวข้าและใจของข้า ทุกสิ่งของข้าคือของเจ้า"เสียงทุ้มนั้นแลดูอบอุ่น แต่เปี่ยมด้วยพลังที่ไม่อาจต้

เสียงฝีเท้าของมือสังหารใกล้เข้ามาทุกขณะ หวังจิ่นหรงไม่รอช้า เขาดึงไป๋ลู่กระโดดลงสู่สายน้ำเบื้องล่าง น้ำเย็นจัดปะทะร่างของพวกเขาทันที แต่กระแสน้ำเชี่ยวกลับช่วยพัดพาทั้งสองห่างจากอันตรายเมื่อพวกเขาผุดขึ้นเหนือน้ำ หวังจิ่นหรงมองเห็นถ้ำที่อยู่ใกล้กับน้ำตก เขารีบพาไป๋ลู่ว่ายน้ำไปจนถึงปากถ้ำก่อนจะลากนางเข้าไปด้านในในความมืดของถ้ำ มีเพียงเสียงหอบหายใจและเสียงน้ำตกดังแว่วเข้ามา ทั้งสองต่างเหนื่อยล้า แต่แววตาของหวังจิ่นหรงยังคงเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น เขาเช็ดน้ำบนใบหน้าของไป๋ลู่อย่างเบามือ“ปลอดภัยแล้ว ลู่เอ๋อร์”“ท่านพี่ ท่านรู้ได้อย่างไร ว่าที่นี่มีถ้ำอยู่ด้านใน?” ไป๋ลู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจหวังจิ่นหรงหันมายิ้มบางๆ ดวงตาสีทองของเขาทอประกายมั่นใจ “น้ำตกลักษณะนี้ แปดในสิบส่วนมักจะมีถ้ำอยู่ด้านหลัง ข้าที่เคยออกลาดตระเวนไปทั่วทุกสารทิศ ย่อมรู้เรื่องเช่นนี้ดี”ไป๋ลู่หัวเราะเบาๆ พลางมองเขาด้วยแววตาชื่นชม “ท่านพี่ของข้าช่างเก่งจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ท่านดูเหมือนจะรู้อย่างไม่มีที่ติเลย”หวังจิ่นหรงเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้าเพิ่งรู้หรือ ว่าสามีของเจ้านั้นมีความสามารถเหน