All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

“หากท่านหย่ากับท่านโหว ท่านก็จะสามารถกอบกู้ชื่อเสียงของจวนโหวกลับคืนมาได้นะเจ้าคะ รีบหย่าเสียก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายไปมากกว่านี้จะดีกว่า”“เจ้าจะไม่มีวันได้หย่ากับข้าหรอก ฮูหยิน!”ก่อนที่ไป๋ลู่จะทันตอบอะไร เสียงทุ้มต่ำของหวังจิ่นหรงก็ดังขึ้นมาใจกลางลานกว้างทั้งสองหันไปมองเขาพร้อมกัน หยางมี่ซินรีบเอ่ยแทรกขึ้นมาทันควัน ขนาดนี้แล้วท่านยังจะไม่ปล่อยมือนางไปอีกหรือ“แต่ว่าท่านพี่ นางเป็นชู้กับหรงจู๊โรงน้ำชา ใครๆ ก็พูดกันไปทั่ว”“ข้ารู้ดีว่าฮูหยินของข้าเป็นคนเช่นไร เรื่องนี้เจ้าที่เป็นคนนอกไม่ควรมาสอด!”หวังจิ่นหรงไม่พูดเปล่า เขายังกำด้ามกระบี่ไว้แน่น ราวกับว่าถ้าหากหยางมี่ซินพูดจาไม่เข้าหูอีกคำ เขาจะชักกระบี่ออกมาแทงนางให้ตายลงตรงนี้“แต่ข้าเป็นฮูหยินรองของท่านนะ เราเข้าพิธีกันแล้ว จะเป็นคนนอกได้อย่างไรกัน!”“ฉับ!”เสียงกระบี่ที่ถูกชักออกจากฝักก้องกังวานไปทั่วลานประกอบกับสายตาของหวังจิ่นหรงที่เปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าว ในขณะที่เขาจ้องหน้าไปที่ใบหน้าของหยางมี่ซินกิ่งไม้ด้านหลังหยางมี่ซินที่ถูกฟันขาดออกเป็นสองท่อนด้วยพลังปราณที่รุนแรง!หยางมี่ซินสะดุ้งเฮือก สีหน้าที่เคยแสดงความมั่นใจพลันซี

“บัดนี้เจ้าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว ทำตัวเหมือนเด็กกำพร้าไปได้ เห็นไหมว่าสามีของเจ้ายืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน”คำพูดของหวังจิ่นหรงเปรียบเสมือนแสงอุ่นที่ส่องลงมาสู่หัวใจของไป๋ลู่ แต่กลับกัน ความอบอุ่นนั้นกลับสร้างแรงกดดันให้กับนางอย่างประหลาดไป๋ลู่ก้มหน้าลงเล็กน้อย มือเรียวบางของนางกำชายเสื้อไว้แน่น แม้จะรู้สึกถึงความจริงใจในคำพูดและการกระทำของเขา แต่ส่วนลึกในหัวใจของนางกลับยังไม่อาจปล่อยวางความระแวงที่สร้างขึ้นมานาน“เพราะไม่คุ้นเคยกับการพึ่งพาใคร...” นางคิดในใจแม้จะได้รับความช่วยเหลือที่หยิบยื่นมาให้อย่างจริงใจ แต่ข้าก็ยังไม่อาจละทิ้งกำแพงในหัวใจของตัวเองได้ “ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านพี่...” เสียงของนางแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าคำพูดนั้นจะเผยความรู้สึกลึกๆ ในใจที่นางยังไม่พร้อมยอมรับในตอนนี้หลังจากวันนั้น ไม่นานก็ถึงเวลาที่หวังจิ่นหรงต้องออกไปทำศึกกับเผ่าต่างๆ ที่รุกรานชายแดนเหนืออย่างเลี่ยงไม่ได้ไป๋ลู่ยืนนิ่งอยู่ตรงประตูจวนหน้าของจวน สายตาของนางจ้องมองหวังจิ่นหรงที่อยู่ในชุดเกราะเต็มยศ ดวงตาสีเทาอ่อนของนางฉายแววหลากหลาย ทั้งความกังวล ความสับสน และความรู้สึกที่เหมือนกับว่านางไม่อยากให้เขาจากลาไปไ

เดิมทีหวังจิ่นหรงเพียงปรายตามองและทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่นางพูด แต่เมื่อไป๋ลู่เอ่ยขอร้องให้พาหยางมี่ซินเดินทางไปด้วยกัน เพราะนางต้องการรักษาหน้าของท่านโหว ไม่อยากให้คนในเมืองหลวงมองว่าสามีของตนเป็นคนแล้งน้ำใจ ทั้งที่ความจริงก็เป็นเช่นที่คนเขาลือกัน“ท่านพี่ ใจดีกับนางหน่อยเถิด”“ข้าไม่อยากฝืนใจ ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ”“ถือว่าข้าขอร้อง...อย่าใจร้ายกับนางนักเลย”คำพูดของไป๋ลู่ทำให้หวังจิ่นหรงนิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาของเขาจับจ้องนางราวกับกำลังพิจารณาบางสิ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ“ก็ได้...” เขาตอบในที่สุดแม้จะยอมให้นางร่วมเดินทางไปด้วย แต่ยังไม่วายกำชับเสียงเข้มกับหยางมี่ซินว่า“เจ้าต้องนั่งรถม้าคนละคัน ห้ามรบกวนข้ากับลู่เอ๋อร์เด็ดขาด!”ขณะที่ขบวนรถม้าของหวังจิ่นหรงหยุดพักที่ลำธารใสสะอาดกลางป่าอยู่นั้น หวังจิ่นหรงลงจากหลังม้าและเดินไปยังรถม้าของไป๋ลู่ เขายื่นมือช่วยประคองหญิงสาวให้ลงมาด้วยความระมัดระวัง“ฮูหยิน เจ้าลงมาพักเสียหน่อย ข้าสั่งให้คนเตรียมน้ำดื่มกับของว่างไว้ให้แล้ว”“ท่านดูแลข้าดีเช่นนี้ ข้าเกรงใจเจ้าค่ะ”“เจ้าเป็นภรรยาของข้า ข้าดูแลเจ้า ย่อมเป็นเรื่องธรรมดา”ในขณะเดียวกัน

ภายในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะของกองทัพแดนเหนือที่นำโดยหวังจิ่นหรงนั้น เต็มไปด้วยบรรดาขุนนางและสตรีชั้นสูงที่ต่างพากันสวมใส่อาภรณ์หรูหรา พูดคุยหัวเราะกันอย่างเพลิดเพลิน และเสียงพูดคุยนั้นกลับเงียบลงทันทีที่หวังจิ่นหรงปรากฏตัววันนี้เขามาในชุดเกราะของแม่ทัพที่เสริมให้เขาดูสง่างามเป็นอย่างมาก ท่านโหวหนุ่มก้าวเข้ามาอย่างมาดมั่นและดูองอาจสง่างาม แต่สิ่งที่ทำให้ทุกสายตาจับจ้องคือสตรีข้างกายของเขาต่างหากไป๋ลู่นั้นก้าวเข้ามาพร้อมกันมาในชุดผ้าไหมสีอ่อนที่ดูเรียบง่าย แต่กลับงดงามและสง่างามในแบบของนางเอง โดยมีหวังจิ่นหรงคอยโอบเอวบางของนางไว้ข้างกายไม่ให้ห่างกัน แต่ด้วยการเดินตัวติดกันเช่นนี้ทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่คุ้นชิน ส่งผลให้ไป๋ลู่นั้นเดินสะดุดชายกระโปรงของตัวเอง“หมับ!”ฝ่ามือหนาของหวังจิ่นหรงคอยประคองเอวบางของไป๋ลู่ พร้อมกับสอดส่องว่านางเจ็บตรงไหนบ้าง แต่ดวงตาคู่งามของหญิงสาวกลับสะกดไว้ หัวใจของคนทั้งคู่เต้นระรัวอย่างเร็ว“ข้าไม่เป็นไร ท่านพี่ เราเดินต่อเถอะ”ส่วนหยางมี่ซินกลับถูกปล่อยให้เดินห่างออกมาเล็กน้อย นางแต่งกายด้วยชุดหรูหราสีแดงสด เครื่องประดับบนศีรษะล้วนเป็นของล้ำค่

มู่หรงเฟิงนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ใจของเขากำลังสับสน แต่ในขณะเดียวกันก็ยอมรับในสิ่งที่หยางมี่ซินพูด ตระกูลหวังยึดมั่นในชื่อเสียงและเกียรติยศของตนเหนือสิ่งอื่นใด หากไม่ใช้แผนนี้ ความปรารถนาของเขาอาจไม่มีวันเป็นจริงเฉกเช่นในอดีต ท่านโหวคนก่อนเคยเลือกปกป้องศักดิ์ศรีและเขตแดนของตระกูลหวังเหนือสิ่งอื่นใด จนกลายเป็นเหตุให้มารดาของเขาต้องสังเวยชีวิตเพื่อผลประโยชน์เหล่านั้นเหตุการณ์ในครั้งนั้นไม่เพียงพรากผู้เป็นที่รัก แต่ยังจุดชนวนความแค้นที่ฝังลึกในใจเขา และกลายเป็นต้นเหตุของความบาดหมางระหว่างเขาและตระกูลหวังมาจนถึงทุกวันนี้“หยางมี่ซิน หากเจ้าเชื่อว่าแผนนี้จะช่วยให้เราบรรลุเป้าหมายได้เร็วขึ้น เจ้าสามารถเริ่มลงมือได้ทันที”มู่หรงเฟิงลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยอมรับแผนการนี้“แต่ข้าจะไม่ยอมให้ลู่เอ๋อร์ต้องเจ็บปวดเกินไปนัก ข้าจะหาทางพานางกลับมาหาข้าให้เร็วที่สุด”หยางมี่ซินรับคำด้วยรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยเล่ห์กล ราวกับกำลังนึกถึงแผนการที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจ“องค์ชายเพคะ หากพวกเขาระแวงกันจนหย่าร้าง นางก็จะเป็นของพระองค์แต่เพียงผู้เดียว”แผนการอันมืดมนจึงได้เริ่มขึ้น ทิ้งให้มู่หรงเฟิงและหยางมี่ซินนั้นจมอยู