All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของท่านโหวใจร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

“ตูม!”จู่ๆ หวังจิ่นหรงก็ดึงตัวไป๋ลู่เข้ามาในอ่างอาบน้ำใบใหญ่โดยไม่ทันให้ตั้งตัว เสื้อผ้าของนางเปียกชุ่มจนเผยให้เห็นเรือนร่างอันงดงามที่ซ่อนอยู่ภายในหวังจิ่นหรงมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน เลือดลมสูบฉีดอย่างแรงจนเขาต้องหายใจลึกเพื่อควบคุมตัวเองอารมณ์กำหนัดกลับปะทุขึ้นโดยไม่ต้องพึ่งยาหรือสุราแม้แต่น้อย เขาอยากจะครอบครองนางตรงนี้ แต่ก็นึกได้ว่านางคงไม่ยอมง่ายๆ ก่อนที่สติของเขากำลังจะเตลิดไปมากกว่านี้ เห็นทีว่าเขาคงจะต้องทำอะไรสักอย่าง“เจ้าออกไปได้แล้ว!”ไป๋ลู่หน้าแดงจัด“แต่ข้ายังทำหน้าที่ไม่เสร็จเลยนะเจ้าคะ!”“อ้อ... เช่นนั้นเจ้ากำลังบอกว่าต้องการร่วมเตียงกับข้าหรือ?”“ไม่ใช่! ข้าแค่หมายถึงการอาบน้ำให้ท่านจนเสร็จต่างหาก หาใช่ร่วมเตียงกับท่านไม่!”ไป๋ลู่พูดพลางกระแทกเท้าออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หวังจิ่นหรงนั่งยิ้มขบขันอยู่เพียงลำพังในอ่างน้ำใบใหญ่ไม่นานนัก หวังจิ่นหรงก็ออกมาจากห้องน้ำ เมื่อไป๋ลู่เห็นดังนั้น นางตั้งใจจะก้าวออกจากห้องนอนของเขา แต่กลับถูกหวังจิ่นหรงดึงมือเอาไว้แน่น“คืนนี้นอนกับข้า การเฝ้าไข้สามีถือเป็นหน้าที่ของภรรยาอย่างหนึ่ง”ไป๋ลู่พูดอะไรไม่ออ

ในห้องครัวของจวนโหวนั้น ทั้งฮูหยินของจวนและบรรดาบ่าวไพร่กำลังหัวหมุนเป็นอย่างมาก หลังจากที่ได้สาส์นฉบับหนึ่งจากเมืองหลวง เรื่องการมาเยือนแดนเหนือของแขกคนสำคัญ“ไม่ได้ หากทำตามสูตรที่ข้าคิดไว้ สีมันจะต้องไม่ได้ออกมาเหลืองเช่นนี้” ไป๋ลู่กล่าวพลางขมวดคิ้ว มองน้ำเต้าหู้ในหม้ออย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปถามอาฟาง แม่ครัวคนสนิทของจวน“อาฟาง เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าเจ้าต้มถั่วเหลืองได้ถูกวิธีตามที่ข้าสอนไป?”ไป๋ลู่ถามแม่ครัวอย่างอดสงสัยไม่ได้ ทางด้านอาฟางก็พนักหน้าอย่างหนักแน่นพลางตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ“เจ้าค่ะ ฮูหยิน ข้าทำตามที่ท่านสั่งทุกขั้นตอน ไม่ได้พลาดอะไรเลยนะเจ้าคะ”“งั้นหรือ... ถ้าเช่นนั้น อาจจะเป็นข้าเองที่คำนวณพลาดไป”ในขณะที่ทั้งนายและบ่าวต่างยุ่งวุ่นวายอยู่กับการแก้ปัญหาน้ำเต้าหู้ ถกเถียงกันเรื่องส่วนผสมและวิธีการต้ม พวกนางกลับลืมไปโดยสิ้นเชิงว่า อีกฟากหนึ่งของจวนกำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้ายอยู่“ท่านโหว ได้โปรดปราณีข้าด้วย!”“ปราณีอย่างนั้นหรือ?”หวังจิ่นหรงกำลังนั่งจิบชาอย่างสบายใจ แต่แววตาสีทองคู่นั้นกลับเย็นเยียบ ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัดในจวน เบื้องหน้าของเขาคือบ่าวคนหนึ

บุรุษผู้มาใหม่คือหวังจิ่นหรง เขายืนนิ่งอยู่ด้านหลังไป๋ลู่ ดวงตาสีทองฉายแววเย็นชา การปรากฏตัวของเขาทำให้บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดในทันทีฮูหยินผู้หนึ่งรีบลุกขึ้นอย่างลนลาน“ท่านโหว... คือว่า...”นั่นสิ จะให้พูดได้อย่างไร เพราะเป็นพวกเราที่กุข่าวลือเหล่านั้นขึ้นมาเองฮูหยินอีกคนหนึ่งคิดในใจ สีหน้าของนางซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่น“หากพวกท่านบอกมิได้ก็ไม่เป็นไร”เขาเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงความเย็นเยือก“ข้าจะไปเชิญคนผู้นั้นมาด้วยวิธีของข้าเอง”ฮูหยินทุกคนในที่นั้นต่างเงียบกริบ สีหน้าของพวกนางเต็มไปด้วยความกดดันในจังหวะนั้นเอง ไป๋ลู่ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเอ่ยบางสิ่งขึ้นเพื่อทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดนี้“ท่านโหว... ท่านพี่ ท่านพูดคุยธุระของท่านเสร็จแล้วหรือ ถึงได้เดินมาทางนี้”ไป๋ลู่รู้สึกประหลาดใจกับการกระทำนี้ของหวังจิ่นหรงเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่านางคิดไปเองหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าเขาจงใจเดินมาทางนี้ เพื่อปกป้องนางจากฮูหยินปากไม่ดีพวกนี้“น้องหญิงของข้า เจ้าเหนื่อยหรือไม่?”“น้องหญิง?”เกิดอะไรขึ้นกับท่านโหวกัน ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยคิดเรียกนางว่าน้องหญิงมาก่อน แค่คำว่าฮูหยินที่เอ่ยออกมาแต

เรือนด้านในของตระกูลหยาง “หยางมี่ซิน” บุตรสาวคนรองของหยางกั๋วกงนั้นกำลังนั่งสางเรือนผมสีดำยาวสลวยอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ใบหน้างดงามที่สะท้อนเงาของกระจกนั้นกำลังนั่งยกยิ้มอย่างเขินอาย ในที่สุดองค์ชายใหญ่ก็สามารถทำให้สิ่งที่นางปรารถนานั้นเป็นจริงได้ในที่สุด บิดาของนางคิดไม่ผิดที่เลือกสนับสนุนท่านผู้นี้ตัวของหยางมี่ซินเองก็ไม่ได้ต่างจากสตรีชั้นสูงคนอื่น ที่แอบเฝ้ามองและวาดฝันที่จะได้อยู่เคียงกายของหวังจิ่นหรง โหวแดนเหนือผู้สูงศักดิ์คนนั้นหลังกลับจากแดนเหนือ องค์ชายใหญ่ก็มาที่จวนของตระกูลหยาง และแนะนำให้หยางกั๋วกงขอฮ่องเต้มอบสมรสพระราชทาน ด้วยเหตุผลหลักที่ว่าหากขุนศึกตระกูลหยางนั้นเกี่ยวดองกับตระกูลหวังได้ กองทัพของราชวงศ์ก็จะยิ่งเกรียงไกร ไม่ว่าอย่างไรข้อนี้ฝ่าบาทย่อมต้องเห็นชอบอย่างแน่นอนและอีกประการหนึ่ง ไป๋ลู่ซึ่งเป็นฮูหยินเอกของจวนโหวยังเยาว์วัยเกินไปที่จะมอบทายาทให้กับหวังจิ่นหรง ฉะนั้นหยางมี่ซินที่ร่างกายสมบูรณ์พร้อม ย่อมมีความพร้อมในการมอบทายาทให้กับตระกูลหวังมากกว่า ด้วยเหตุผลนี้ฮ่องเต้จึงตัดสินใจมอบโองการสมรสให้กับโหวแดนเหนืออีกฉบับ“มี่เอ๋อร์ ลูกแม่ ไว้เจ้าแต่งเข้าจวนโหวได้เมื่

ในตลาดที่คึกคัก ไป๋ลู่ก้าวเข้าไปในโรงน้ำชาของหงเจ๋อหยวน หลงจู๊คนเดิมที่เคยพูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้กันกำลังจัดเตรียมสิ่งของอยู่เบื้องหน้า โดยไม่ทันสังเกตว่าหวังจิ่นหรงเดินตามนางมาสายตาของหวังจิ่นหรงนั้นจับจ้องไปที่คนทั้งสองด้วยความไม่เป็นมิตร แต่ในที่สุดสายตาแข็งกร้าวคู่นั้นก็อ่อนลงเมื่อเขาได้รับรู้เหตุผลที่แท้จริงของการพบปะกันในครั้งนี้“ข้ากำลังเตรียมของเพื่อส่งกลับไปยังครอบครัวของข้าที่อยู่ในเมืองหลวงขอรับ”หลงจู๊หงเจ๋อหยวนกล่าว ขณะจัดแจงวัตถุดิบอย่างขะมักเขม้นใส่รถม้าที่เขาจ้างมาเพื่อขนส่งสินค้า“แสดงว่าคุณชายเจ๋อหยวนยอมรับข้อเสนอของข้าแล้วใช่ไหม?”“ขอรับ ฮูหยิน ตั้งแต่ฮูหยินขายสูตรน้ำชาให้กับข้า ร้านของเราก็มีรายได้เพิ่มขึ้นมากจนพวกเราสามารถส่งของชั้นดีกลับไปให้ครอบครัวได้”หงเจ๋อหยวนตอบด้วยรอยยิ้มที่จริงใจหลังจากจัดการธุระที่โรงน้ำชาเสร็จสิ้น หวังจิ่นหรงไม่พูดอะไร เพียงแต่จับข้อมือของไป๋ลู่และพานางไปยังร้านขายเครื่องประดับแห่งหนึ่ง แม้ว่านางจะปฏิเสธความตั้งใจของเขา แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลปิ่นปักผมอันงดงามถูกบรรจงปักเข้าที่มวยผมของไป๋ลู่ หวังจิ่นหรงถอยออกมามองด้วยสายตาพึงพอใจ“ท่