All Chapters of กลวิธีหนีการเป็นนางร้าย: Chapter 1 - Chapter 5

บทนำเปลือกตาสีอ่อนขยับแผ่วเบาก่อนจะเปิดขึ้น เผยให้เห็นนัยน์ตากระจ่างใสดุจผืนธารากว้าง หว่างคิ้วย่นลงเล็กน้อยราวกับไม่คุ้นเคยสถานที่ตรงหน้าเอาเสียเลยหยัดกายลุกนั่งได้จึงเร่งหย่อนเท้าลงข้างเตียงเตาซึ่งแกะสลักลวดลายประณีต ตามประสาตระกูลร่ำรวย เท้าเปล่าเปลือยเหยียบไปบนพื้นห้องเยียบเย็นอย่างระวัง สองเท้าก้าวแผ่วเบา นัยน์ตากลมกระจ่างจดจ้องไปทั่วห้อง แต่อย่างไรก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกเหนือจากตนเอง สายตานางจึงมุ่งไปยังประตูไม้ตรงหน้าบนบานประตูประดับกระดาษไขอย่างดีบดบังแสงไม่ให้ส่องเข้ามาภายในห้องมากนักตลอดการกระทำทั้งหมดนี้นางไม่ปริปากออกมาแม้แต่ครึ่งคำ เพราะไม่มีเสียงอื่นใดนางจึงได้ยินเสียงที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลแว่วมา“หลินเฟิง เจ้ากล่าวเช่นนั้นก็ไม่ถูกนัก แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับพวกนางทั้งสอง แต่ข้ามั่นใจว่าเจียวเจียวของเรา ไม่มีทางลงมือฆ่าผู้ใดได้” น้ำเสียงที่กล่าวนั่นอ่อนโยนแต่แฝงด้วยความมั่นใจ เป็นน้ำเสียงที่นางรู้สึกคุ้นหูนัก กระนั้นก็นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงผู้ใด“เช่นนั้นจี้หยวนเจ้าหมายความว่าคุณหนูอสือโป้ปดข้าหรือ” บุรุษที่เอ่ยคำกล่าวนี้น้ำเสียงช่างเกรี้ยวกราดนัก แต่เหต

2ป่วยจนเลอะเลือนห้าวันหลังจากเทศกาลโคมไฟ หญิงสาวลืมตาขึ้นเมื่อผู้คนในห้องออกไปจนหมดก่อน จึงลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงอุ่น เพราะเหตุใดนางจึงมาอยู่ที่นี่ได้เล่า ไม่มีเหตุผลรองรับเอาเสียเลย ซ้ำยังต้องมาอยู่ในร่างนางร้ายสุดแสนอาภัพผู้นี้อีกจะกล่าวว่านางเป็นนางร้ายก็ร้ายไม่เท่านางร้ายคนอื่น ๆ หรือแม้แต่นางเอกของเรื่องยังร้ายเสียกว่า นางร้ายเพราะนางมักถูกมอบบทนางร้ายให้มากกว่าจะแสดงเอง นอกจากนี้สุดท้ายยังต้องตายเพราะพระเอกสุดที่รักของนางอีกต่างหากก่อนตายนางก็เป็นคนดีมาตลอดเหตุใดพอได้มีโอกาสใช้ชีวิตจึงทำให้นางมีโชคชะตาเช่นนี้กันเล่า“ขอบคุณสวรรค์ที่มอบบทตัวละครที่สุดแสนจะโชคดีคนนี้ให้ เฮ้อ เอาไงต่อดีไอ้พิม” หญิงสาวพึมพำกับตนเอง นางอ่านหนังสือมามากส่วนใหญ่ผู้ที่มาเป็นนางร้ายหรือตัวประกอบหากทำตัวโจ่งแจ้งไปจะกลายเป็นที่สนใจ สุดท้ายกลายเป็นตัวดำเนินเรื่องทั้งนั้นนางควรทำอย่างไรดี นางไม่อยากมีส่วนในนิยายเรื่องนี้แล้วยิ่งไม่อยากตายอย่างอนาถภายใต้คมดาบของบุรุษใจคอโหดเหี้ยม หลอกใช้สตรีเช่นมู่หลินเฟิงคิดไปก็พลันปวดหัวไปสงสัยนางจะไข้ขึ้นเสียแล้ว คงเพราะร่างกายบอบบางของโจวเจียวเจียวนี่กระมัง

4ตัวละครสำคัญเดิมทีโจวจี้หยวนไม่อยากให้นางไปแต่เมื่อน้องสาวออดอ้อนมีหรือพี่ชายคนนี้จะทนได้ สุดท้ายก็ยอมให้นางไปแต่โดยดี หากไม่ต้องไปตรวจดูการค้าอื่น เขาคงตามไปไม่ให้นางคาดสายตาเป็นแน่เช้าวันต่อมาโจวเจียวเจียวตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางจัดแจงล้างหน้าล้างตา เลือกอาภรณ์สีอ่อนงดงามแต่ไม่โดดเด่น งานพิธีวันนี้เป็นงานปักปิ่นของบุตรสาวตระกูลเฉียน หากแต่งสีฉูดฉาดจนเกินไปเกรงว่านางจะกลายเป็นผู้ที่โดดเด่นเสียเองเมื่อเสี่ยวมั่วมาถึงจึงพบว่าคุณหนูของตนแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงหวีแต่งผมเท่านั้น นางจึงเข้าไปช่วยเหลือ ผมหนาดกดำยาวสลวยครึ่งหนึ่งถูกเกล้าขึ้นไปเป็นมวยอยู่กลางศีรษะ ผมอีกครึ่งที่ปล่อยไว้ถูกมัดปลายด้วยผ้าสีแดงสดปิ่นหยกขาวและปิ่นไข่มุกถูกปักลงไปบนมวยผม แม้ไม่ได้โดดเด่นแต่งดงามไม่น้อยเลย“เสร็จแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”“เช่นนั้น เจ้าไปหยิบกล่องไม้บนเตียงข้ามาด้วย” สาวใช้ทำตามอย่างว่าง่ายแต่ก็ไม่ลืมเอ่ยถามความสงสัยภายในออกไป“สิ่งใดหรือเจ้าค่ะ”“วันนี้เป็นพิธีปักปิ่น ข้าย่อมต้องมอบของขวัญให้นางให้สมฐานะบุตรีสกุลโจว ไม่เช่นนั้นก็เสียแรงที่คนเหล่านั้นส่งเทียบเชิญให้แล้ว” นางรู้ดีว่าน้อยคนนักจะช