บททั้งหมดของ กลวิธีหนีการเป็นนางร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

 11 สหายคนใหม่   “พี่มู่ปล่อยเจียวเจียวได้หรือไม่” ฝีเท้าเร่งรีบของมู่หลินเฟิงหยุดลงเมื่อถึงหน้าร้านค้าตระกูลโจว หญิงสาวที่อุตส่าห์เดินตามมาเงียบ ๆ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนโจวเจียวเจียวคนเก่าไม่ผิด มู่หลินเฟิงรีบสะบัดมือออก ก่อนนี้เขาลืมตัวไปชั่วครู่ ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเหตุใดต้องโมโหและพูดจาร้ายกาจกับนางอีกแล้ว ทั้งที่มาวันนี้ตั้งใจมาขอโทษนาง ยังไม่ทันขอโทษก็ปากไม่ดีอีกแล้ว เรารู้สึกไม่ชอบใจที่นางให้ความสำคัญกับผู้อื่นมากกว่า “ขอบคุณพี่มู่ที่สั่งสอน ต่อไปเจียวเจียวจะจำไว้ไม่ทำให้ผู้ใดเสื่อมเสียอีก หากพี่มู่ไม่มีสิ่งใดจะสั่งสอนอีกเจียวเจียวขอตัวก่อน” เขายืนฟังนางพูดตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาสักคำ ได้แต่มองข้อมือนางที่ถูกเขากำแน่นจนเกิดริ้วแดงเมื่อครู่ กระทั่งนางเดินไปแล้วเขาจึงรู้สึกตัวว่ายังไม่ได้เอ่ยปากขอโทษนางสักคำ มู่หลินเฟิงท

 13 ของหายอยากได้คืน   หญิงสาวใช้มีดเล่มใหญ่ได้อย่างคล่องแคล่ว แล่ปลาราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ปลาตัวใหญ่บัดนี้ถูกนางแล่ออกจนเหลือแต่เนื้อปลาสีชมพูอ่อน แค่มองดูก็ต้องกลืนน้ำลาย เวลาค่อย ๆ ผ่านไปพร้อมกับปลาหนึ่งตัวที่ถูกแล่ ปลาตัวที่สองถูกแล่ จากหน้าแผงมีเพียงหลินซี เสี่ยวมั่ว เฉิงเชียงบัดนี้ผู้คนกลับมามุ่งดูกันมากมาย “คุณหนูท่านเก่งยิ่งนัก” หญิงชราชมนางไม่ขาดปาก จะมีคุณหนูตระกูลใดในเมืองที่แล่ปลาได้เก่งเท่านางอีก แม้แต่เสี่ยวมั่วยังอดตกใจไม่ได้ โจวเจียวเจียวจัดปลาไว้เป็นกอง แยกเพื่อแบ่งขายเป็นตัว “ปลานี่ขายหรือไม่” หญิงวัยกลางคนในฝูงชนผู้หนึ่งกล่าวขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่กองปลาแล่แล้ว โจวเจียวเจียวยิ้มกว้างพยักหน้ารับจัดแจงนำใบไม้ที่อยู่ในตะกร้าของหญิงชรามาห่อปลา “เท่าไหร่หรือ” “ปลาน

 15 ช่วงเวลาที่รอคอย   หนังสือลงนามร่วมมือกันของร้านค้าที่นางไปสอบถามมาวันนี้ แต่เพราะเหตุใดคนเหล่านั้นจึงเปลี่ยนใจ ก่อนหน้านี้คนเหล่านั้นมองผ่านนางทำท่าไม่สนใจความคิดนางแม้แต่น้อย นางเข้าใจดีว่าความคิดของพวกเขาล้วนแต่ยึดติดวิธีการเดิม ๆ จะให้เข้าใจได้เลยในทันทีก็ยากเกินไป จึงกลับมาเพื่อคิดวิธีการไปเกลี้ยกล่อมคนเหล่านั้นอีกคราในภายหลัง “ผู้ใดให้ท่านมา” “เจียวเจียวลองเดาดูดีหรือไม่ พี่ว่าเจ้าเดาถูก จะมีผู้ใดบ้างรู้ว่าเจ้าไปพูดคุยกับพ่อค้าแม่ค้าคนใดบ้าง” “หลินซี” นางไม่ต้องคาดเดา หากผู้เป็นพี่ชายพูดเช่นนี้ก็คงมีเพียงหลินซีที่ติดตามนางเดินไปมาในตลาดอยู่เกือบทั้งเย็น ไม่รู้ว่าทำได้อย่างไรแต่นางคงต้องไปขอบคุณเขาเสียหน่อย โจวเจียวเจียวและหลินซีสนิทกันอย่างรวดเร็วเพราะนางไม่ต้องเสแสร้งต่อหน้าเขา เป็

 17 เหมาโรงเตี้ยม   “หลินซี สอบเสร็จแล้วหรือ เหตุใดรวดเร็วนักเล่า ข้าคิดว่าเจ้าคงมาถึงค่ำ ๆ เสียอีก เช่นนี้ข้ากับพี่จืออวิ๋นก็เลือกของเสียเปล่าน่ะสิ” หญิงสาวกล่าวพลางมองไปยังตะกร้าสัตว์ทะเลที่เพิ่งซื้อมาจากชาวประมงเมื่อครู่ หลินซีมองตามด้วยรอยยิ้ม “จะเสียเปล่าได้อย่างไร ไหน ๆ จะทำแล้วเช่นนั้นข้าจะช่วย ไปเถอะ ข้าถือเอง” ชายหนุ่มถือตะกร้าที่มีกุ้ง หมึกอยู่ด้านในเดินเคียงสตรีทั้งสองไปจนถึงโรงเตี้ยมเล็กแห่งหนึ่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราเงยหน้ามองป้ายโรงเตี้ยมตรงหน้า จิ่งเหอ คือโรงเตี้ยมขนาดเล็กอยู่ในตรอกแคบแทบเรียกว่าร้างผู้คน หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนเดินนำเข้าไปในโรงเตี้ยมจิ่งเหอ “คุณหนู คุณชายรับอะไรดีขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์รีบเข้ามาถามไถ่ทันทีที่เห็นว่าโรงเตี้ยมมีคนเข้ามา ซ้ำบรรดาคุณหนูคุณชายตรงหน้ายังแต่งตัวเสียดิบดี เสื้อผ้าอาภรณ์ล้วนตัดเ

 18 ข้าไม่มีเวลาทั้งวัน   หญิงสาวตกใจที่ประตูถูกเปิดกะทันหันและเสียงตะคอกเมื่อครู่จนต้องขยับถอย แต่เมื่อถอยทำให้สะดุดขาเก้าอี้ หากไม่เพราะหลินซีรับไว้คงลงไปกองบนพื้นเป็นแน่ ภาพที่มู่หลินเฟิงเห็นคือโจวเจียวเจียวอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เขาไม่ชอบคนผู้นี้มู่หลินเฟิงตอบได้เพียงเท่านี้ และยังไม่พอใจที่โจวเจียวเจียวให้ความสำคัญกับชายผู้นี้อีกด้วย “ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไร้ยางอายจนถึงขั้นเหมาโรงเตี้ยมไว้พลอดรักกับบุรุษเช่นนี้ เจียวเจียวเจ้าไม่อายบางหรือ หากไม่นึกถึงหน้าตนเองก็ควรนึกถึงหน้าโจวจี้หยวนเสียบ้าง” หญิงสาวพริบตาขึ้นลงอย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าบุรุษตรงหน้าหมายถึงสิ่งใด แต่เมื่อคิดทบทวนแล้วก็เกิดความรู้สึกอยากระเบิดโทสะขึ้นมา สิ่งที่นางพูดกับหลินซีก่อนนี้อาจฟังดูน่าเข้าใจผิด แต่หากไม่ใช่ผู้ที่จิตใจสกปรกย่อมต้องสอบถามก่อน มิใช่ตัดสินใจจากสิ่