Semua Bab กลวิธีหนีการเป็นนางร้าย: Bab 41 - Bab 50

 39 จดหมายฉบับที่ห้า    แปลกนักที่จดหมายฉบับนี้กลับมีขนาดใหญ่กว่าและอักษรละลานตาถึงเพียงนี้ เสี่ยวมั่วไม่ต้องรอให้ถูกผู้เป็นนายไล่ ส่งจดหมายเสร็จก็ออกไปด้านนอก ของที่ฮูหยินและนายท่านนำมาให้คุณหนูล้วนแต่เป็นของดีทั้งสิ้น แม้คุณหนูจะไม่อยากรับมาแต่อย่างไรเสียบิดามารดาก็ต้องนำมาให้อยู่ดี เสี่ยวมั่วที่เป็นสาวใช้ขั้นหนึ่งจึงต้องไปขนกลับมาไว้ให้ผู้เป็นนาย โจวเจียวเจียวชะเง้อคอมองสาวใช้ตัวน้อยของตน จนแน่ใจว่านางไปแล้วจึงค่อย ๆ ไล่สายตาอ่านเนื้อความในจดหมายอย่างตั้งใจ นางไม่รู้สึกอันใดกับมู่หลินเฟิง ทว่าแปลกนักที่สองเดือนมานี้เอาแต่รอจดหมายของเขา ทั้งที่รู้เนื้อความอยู่แล้ว นางคงไม่หลงเสน่ห์เขาเพียงเพราะอักษรงดงามและคำหวานประโยคเดียวกระมัง ในใจเกิดความคลางแคลง กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้นางทิ้งจดหมายในมือไป ยังคงตั้งใจอ่า

 41 เช่นนั้นท่านก็กลับไป   หน้าคฤหาสน์สกุลโจว ร่างสูงสง่ายืนตระหง่านอยู่หน้าประตูใหญ่ หลังเฉากงกงประกาศพระราชโองการวันต่อมามู่หลินเฟิงจึงมาถึงจวนตั้งแต่เช้า เขาต้องการพูดคุยโจวเจียวเจียวเรื่องการสมรสนี้ สิ่งที่ทำให้เขาเร่งซ่อมแซมบ้านเรือนจนเสร็จรวดเร็ว คือข่าวสารจากองค์ชายรอง ในจดหมายกล่าวเพียงประโยคเดียวก็ทำเขาร้อนรนนั่งไม่ติดเก้าอี้เสียแล้ว ‘ข่าวว่าช่วงนี้ตระกูลหลินเตรียมขบวนสินสอด’ ตระกูลหลินมีบุตรชายเพียงคนเดียวนั่นคือหลินซี ฉะนั้นการหมั้นหมายนี้ย่อมเป็นของหลินซี เพียงแต่ไม่รู้ว่าเจ้าสาวผู้นั้นเป็นใคร มู่หลินเฟิงคิดถึงภาพที่นางและหลินซีไล่ตีกันจึงคิดว่าอย่างไรก็คงเป็นเจียวเจียว จึงเร่งจัดการงานให้เสร็จแล้วรีบกลับมายังเมืองหลวง ทว่าทุกสิ่งก็ยังเหนือความหมายของเขาอยู่ดี แม้จะดีใจที่ได้ประทานสมรสกั

 43 มีสิ่งใดจะสั่งเสีย   ทัศนวิสัยเบื้องหน้าช่างพร่าเลือน หลังฟื้นคืนสติโจวเจียวเจียวพยายามหรี่ตาลงเล็กน้อยมองลอดรูเล็กบนผนัง กลิ่นอับบนผนังบ่งบอกว่าที่นี่เก่ามากเพียงใด ด้านในไม่มีเงาผู้คนเช่นนั้นคนชุดดำคงอยู่ด้านนอก “นางฟื้นหรือยัง” เสียงทุ้มแว่วมาจากหลังประตู โจวเจียวเจียวแสร้งเอนกายลงนอนบนพื้นไม้ผุพังทำเหมือนตนเองยังไม่ฟื้นคืนสติ ครู่หนึ่งจึงได้ยินเสียงเปิดประตู ไม่รู้ว่าที่แท้คนเหล่านี้ต้องการสิ่งใดจากนาง แต่คนเหล่านี้เป็นคนของสืออีหรานแน่นอน เพราะบนโลกนี้คนที่เกลียดนางมีเพียงสตรีแซ่สือ อีกทั้งก่อนหน้านางยังมาพูดจาข่มโอ้อวดว่าตนกำลังจะได้แต่งกับมู่หลินเฟิง ทว่าผ่านไปเพียงคืนเดียวก็หล่นจากความฝันเสียแล้ว “นางยังไม่ฟื้น” “ฟื้นไม่ฟื้นก็ช่าง รีบจัดการเสีย ยามนี

 45 ข้ายังรออยู่   ตระกูลสือที่รุ่งเรืองในอดีต ยามนี้จบสิ้นแล้วทั้งตระกูล ประตูใหญ่จวนสือที่เคยรุ่งโรจน์บรรดาขุนนางน้อยใหญ่ตบเท้าเข้ามาทำความรู้จัก บัดนี้มีเพียงเศษใบไม้ปลิดปลิว เวิ้งว้างวังเวง ประตูปิดสนิทถูกแปะทับด้วยกระดาษสีแดงแผ่นยาว ในตลาดมีประกาศความผิดติดไว้ให้ผู้คนรับรู้ ตระกูลสือกำเริบเสิบสาน ไม่เกรงกลัวกฎหมาย สตรีสกุลสือไร้คุณธรรมบงการลอบทำร้ายผู้อื่น ต้องโทษทั้งตระกูล ยึดทรัพย์ยึดจวน ริบคืนบรรดาศักดิ์ทั้งหมด สือจินเฉิงถูกโบยห้าสิบครั้ง เนรเทศไปชายแดน สืออีหรานถูกโบยสามสิบครั้งถูกกรีดใบหน้าด้านขวาว่าไร้คุณธรรม เกรงว่าชั่วชีวิตนี้นางคงไม่อาจผูกสมัครรักผู้ใดได้อีก ส่วนมารดาของนางถูกโบยยี่สิบครั้ง ฐานเป็นมารดาที่สั่งสอนบุตรสาวไร้คุณธรรม   เมื่อได้ยินเรื่องนี้โจวเจียวเจียวไม่ได้มีท่าทางยินดียินร้ายใดต่อเรื่องที่ได้ย

 47 พิมดาว   จวนตระกูลมู่เงียบเชียบราวกับจวนร้าง แต่ยังมีเสียงเล็ดลอดออกมาทำให้รู้ว่าแท้จริงที่นี่มิได้ร้างผู้คน สตรีวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนเตียงสีหน้าเศร้าหมองไม่น้อย นางชี้หน้าผู้เป็นสามีต่อว่าเขาแต่ตนเองกับร่ำ ๆ จะร้องไห้ บุตรชายนางไปทำงานต่างเมืองสองเดือนแล้ว แม้มีจดหมายแต่ราวกับไม่มี จดหมายนั้นหาใช่บุตรชายนางเขียน หากบุตรชายนางยังอยู่ดีเหตุใดจึงไม่เขียนจดหมายมาเอง “ท่านโกหกข้า ลูกข้าอยู่ที่ใด ฮือ...” อี้ฮูหยินกล่าวไปร่ำไห้ไป จดหมายสองฉบับที่ส่งมา ลายมือแทบไม่ต่างจากบุตรชายแต่นางที่เฝ้ามองบุตรชายเติบใหญ่ มีหรือไม่สามารถจำได้ ลายมือบนจดหมายถูกปลอมแปลงขึ้น แล้วเหตุใดต้องปลอมหากไม่ใช่เพราะบุตรชายนาง... “ฮูหยินเจ้าใจเย็น ๆ เสียก่อน เฟิงเอ๋อร์ยังอยู่ดี” “อยู่ดีหร