ข้อที่สอง

7

ข้อที่สอง

สตรีทั้งสองแยกจากกันหน้าประตูสกุลเฉียน รถเทียมม้าสกุลโจวมุ่งหน้าไปบนถนนครึกครื้นของตลาดฝั่งประจิม ม่านหน้าต่างถูกตลบขึ้นเพื่อดูผู้คนพลุกพล่านเดินเวียนไปเวียนมา

ในนิยายกล่าวว่าถนนเส้นนี้ครึกครื้นเต็มไปด้วยผู้คน วันนี้ได้เห็นกับตาเป็นจริงดังนั้น รอยยิ้มเพลิดเพลินประดับไว้บนดวงหน้าจิ้มลิ้มน่าเอ็นดูตลอดการเดินทาง

เมื่อถึงกลางตลาดนางพลันได้ยินเสียงโหวกเหวกของคนหลายคน ครู่หนึ่งรถม้าก็หยุดลง โจวเจียวเจียวนึกสงสัยจึงเอ่ยถามเสี่ยวมั่วที่นั่งอยู่ข้างกาย เด็กสาวโผล่หน้าออกไปถามคนขับรถม้า

“มีสิ่งใดหรือ”

“เรียนคุณหนู ตรงหน้ามีขอทานขวางอยู่ขอรับ” โจวเจียวเจียวย่นคิ้วตั้งท่าจะลุกไปดูแต่กลัวว่าจะเป็นที่สนใจมากเกินไป เสี่ยวมั่วจึงโผล่หน้าออกไปฟังความให้แน่ชัด

จากนั้นกลับมาแจ้งแก่คุณหนูของตนว่า มีขอทานปู่หลานถูกไล่จากโรงหมอเพราะไม่มีเงินรักษาแต่ขอทานเฒ่าไม่ยอมไปไหน หลานชายป่วยไข้จนมิอาจทนยืนอยู่ได้

ได้ฟังดังนั้นหญิงสาวที่ทั้งชีวิตขี้สงสารและใจอ่อนอย่างนาง มีหรือจะไม่รู้สึกอันใดได้ ขณะตั้งท่าจะลุกจากที่นั่งก็พลันนึกถึงอักษรบนกระดาษของตน

วิธีเลี่ยงการเป็นจุดสนใจ

ข้อที่สอง อย่าใจดีมั่วซั่ว มิเช่นนั้นผู้คนจะคิดว่านางเปลี่ยนไปและให้ความสนใจกับนาง

โจวเจียวเจียวนั่งลงที่เดิม

“เสี่ยวมั่วกลับ” สาวรับใช้เดินขึ้นรถม้าจากนั้นสารถีจึงเร่งม้าให้เดินไปข้างหน้า ผู้คนรอบข้างแหวกทางกว้างเพื่อให้รถม้าผ่านทางไปได้

มีหลายคนที่ป้องปากนินทาว่าร้ายนาง ให้เสี่ยวมั่วลงมาถามความแต่ก็มิได้ช่วยเหลือ ช่างเป็นคุณหนูเอาแต่ใจไร้น้ำใจเสียจริง แต่นางหาได้สนใจคำคนเหล่านั้น คนเหล่านั้นว่าร้ายนางเสร็จก็พากันจากไปทิ้งขอทานเฒ่าคุกเข่าหน้าโรงหมอต่อไป

ไม่เว้นกระทั่งบุรุษที่แอบตามดูนางตั้งแต่ออกจากบ้านสกุลเฉียน ก่อนเขาจะหันหลังกลับเลิกให้ความสนใจแก่นาง รถม้าสกุลโจวก็หยุดลง หลินซีจึงหยุดฝีเท้าด้วยเช่นกัน

เขาเองก็อยากรู้ว่านางจะทำสิ่งใด

“ท่านลุงฉาน รบกวนท่านพาขอทานปู่หลานเมื่อครู่ไปหาหมอที่โรงหมอหน่อยได้หรือไม่ นี่เป็นเงินค่ารักษาและบอกท่านหมอว่าหากไม่พอข้าเจียวเจียวจะจ่ายให้เอง รักษาให้เต็มที่แต่อย่าลืมขอร้องท่านหมอห้ามบอกผู้ใดว่าข้าเป็นผู้ช่วยเหลือ” คนขับรถม้าขมวดคิ้วงุนงงหลังฟังคำสั่งคุณหนูของตนจบ แม้จะฟังเข้าใจแต่กลับไม่เข้าใจไปด้วย

ไม่เข้าว่าเหตุใดต้องรอให้ไม่มีผู้คนจึงช่วยเหลือ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดต้องไม่อยากให้ผู้ใดรู้ว่าตนช่วยเหลือ นี่ล้วนเป็นสิ่งดีทั้งสิ้นมิใช่หรือ

“ขอรับคุณหนู” ชายวัยกลางคนค้อมตัวรับคำแล้วจากไป พร้อมความสงสัยภายในที่ไม่ได้รับความกระจ่าง แต่อย่างไรเขาก็เป็นบ่าวนายสั่งมีหรือไม่ยอมทำตาม

มิได้ต่างกับชายที่ยืนแอบอยู่ซอกมุมบ้านเรือน เขาเองก็สงสัยเหตุใดนางทำเช่นนี้

“คุณหนูเหตุใดท่านไม่ช่วยตั้งแต่เมื่อครู่”

“ผู้คนเยอะเกินไป หากข้าออกหน้ามีแต่จะพากันร่ำลือ ข้าไม่ต้องการให้ผู้ใดสนใจ” ชายหนุ่มได้ฟังก็เกือบหลุดหัวเราะออกมา เคราะห์ดีที่หุบปากตนเองไว้ทัน เขาตามดูนางเพราะสงสัยว่านางเป็นดังคำเล่าลือจริงหรือไม่

ตามได้ไม่นานเขาก็พบว่านางแปลกประหลาดนัก ผู้คนมีแต่จะอยากให้ผู้อื่นเห็นว่าเป็นคนดี โจวเจียวเจียวกลับอยากให้ผู้อื่นเห็นว่าตนเป็นสตรีแล้งน้ำใจ ประหลาดยิ่ง

“เหตุใดคุณหนูจึงไม่อยากให้ผู้คนสนใจเล่าเจ้าคะ หากคุณชายมู่รู้อาจจะสนใจท่านขึ้นมาบ้าง”

“เขาสนข้าต้องสนหรือ บุรุษหูเบา ไร้สติเช่นนั้นข้าไม่เห็นอยากได้ ผู้ใดอยากได้ก็เอาไป ไปเถอะลุงฉานมาแล้ว” นางกล่าวจบก็ขึ้นไปบนรถม้าเช่นเดิม รถม้าสกุลโจวมุ่งหน้าไปบนถนนสายหลักของเมืองทางประจิม

หลินซีไม่ได้ตามไปแต่กลับยืนยิ้ม จากเดิมนางน่าสนใจอยู่บ้างยามนี้เขากลับคิดว่านางน่าสนใจมากทีเดียว

“น่าสนใจ”

“สิ่งใดน่าสนใจหรือขอรับคุณชาย” เฉิงเชียงกระซิบถามผู้เป็นนาย ให้ตามหาเสียนานที่แท้มาแอบอยู่ซอกโรงน้ำชานี่เอง

“นาง”

“นางไหนหรือขอรับ” หลินซีรีบหันกลับมามองเมื่อรู้สึกตัวว่าถูกเฉิงเชียงแอบอาศัยช่วงที่เขาเผลอ ถามความคิดในหัว เขากับเฉิงเชียงโตมาด้วยจึงรู้สึกราวกับเป็นสหายเสียมากกว่าบ่าวรับใช้

เฉิงเชียงย่นหน้า เสียดายที่คุณชายรู้ตัวเสียก่อนเขาจะถามได้ความ แม่ทัพหลินต้องดีใจเป็นแน่ หากรู้ว่าคุณชายมีสตรีหมายปองแล้ว

นึกโมโหตนเองอยู่ไม่น้อยหากมาเร็วกว่านี้เสียหน่อยอาจทันเห็นคุณหนูผู้นั้น

“เห็นข้าใจดีมากใช่หรือไม่”

“คุณชายใจดีเมื่อใดหรือขอรับ ข้าน้อยไม่รู้เลย” เฉิงเชียงตอบหน้าซื่อพลางอมยิ้ม หากไม่มีผู้อื่นอยู่ด้วยก็ขวัญกล้ากวนคุณชายได้ แต่หากมีผู้อื่นอยู่ด้วยเฉิงเชียงให้เกียรติหลินซีเสมอ

“ไปได้แล้ว หากยังถามมากข้าจะสั่งโบยเจ้า”

“หากโบยข้า ผู้ใดจะซ้อมยุทธ์กับคุณชายเล่าขอรับ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากตนแผ่วเบา เจ้าเด็กนี่สมควรถูกตีเสียบ้างจริง ๆ บ่าวรับใช้อายุน้อยได้แต่ยิ้มกว้างให้อย่างใสซื่อ เดินตามคุณชายไปยังด้านข้างของโรงน้ำชาที่มีม้าเขาผูกเอาไว้

“เจียวเจียวกลับมาแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้างสนุกหรือไม่” โจวจี้หยวนเดินเข้ามาหาน้องสาวพร้อมรอยยิ้ม ถามจบก็ยื่นมือไปหยิบเศษใบไม้ออกจากเส้นผมน้องสาว น้ำเสียง ท่าทางและรอยยิ้มล้วนบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขารักเอ็นดูน้องสาวมากเพียงใด

“ไม่เลยเจ้าค่ะ เคราะห์ดีได้พบพี่จืออวิ๋นไม่เช่นนั้นคงน่าเบื่อนัก”

“พี่จืออวิ๋นหรือ แปลกหูนัก” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ เขาอยู่มาสิบเก้าปีไม่เคยได้ยินน้องสาวเรียกผู้ใดว่าพี่เลย นอกเสียจากตนเองและมู่หลินเฟิงผู้เป็นสหาย

ช่วงนี้น้องสาวเองก็ไม่เคยถามถึงผู้เป็นสหายอีกเลย…

โจวเจียวเจียวราวกับรับรู้ได้ว่าผู้เป็นพี่ชายคิดสิ่งใดอยู่จึงแสร้งถามขึ้น

“ท่านพี่ ช่วงนี้ได้เจอพี่มู่บ้างหรือไม่เจ้าคะ” ที่แท้นางก็ยังไม่ลืมเลือนสหายเขา คงเป็นเช่นนั้นนางหลงรักเขามาหลายปีเพียงไม่นานคงไม่อาจตัดใจจากได้

“เจอกันอยู่บ้าง หากน้องอยากเจอพรุ่งนี้ก็มาหาพี่ที่ห้องตำรา วันพรุ่งนี้หลินเฟิงจะมา ดีหรือไม่” หญิงสาวได้ฟังก็เบ้ปากในทันที นางหาได้อยากเจอเขาไม่ ถามถึงโจโฉโจโฉก็มาโดยแท้ นางไม่น่าถามถึงเขาให้เสียบรรยากาศเลย

โจวเจียวเจียวรู้ตัวจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มเขินอายพลางหลบสายตาผู้เป็นพี่ชาย พยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้ พรุ่งนี้อย่างไรนางก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

ไม่สู้หาเรื่องให้เขาด่าเสียหน่อยจะได้ไม่ต้องอยู่นาน เอาเช่นนี้

“นี่พี่ได้ปิ่นไข่มุกมา เจียวเจียวชอบหรือไม่”

“ชอบเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านพี่” ปิ่นไข่มุกสีขาวนวลเปล่งประกายวาววับราวกับแสงสะท้อนของดวงดาราบนผืนน้ำยามค่ำคืน ถูกยื่นมาให้นาง ตระกูลโจวทำการค้า ข้าวของผ่านตาจึงมากมาย หากได้ของสวยงามมาโจวจี้หยวนไม่เคยลืมนึกถึงน้องสาวสุดที่รักเลยแม้สักครั้ง

“เช่นนั้นเจียวเจียวไปพักเถิด”

“เจ้าค่ะท่านพี่ เจียวเจียวขอตัว” หญิงสาวถือปิ่นไข่มุกไว้ในมืออย่างทะนุถนอม ก่อนจะยอบกายอำลาผู้เป็นพี่ชายเดินกลับเรือนพักของตน คิดหาวิธีให้ถูกมู่หลินเฟิงตำหนิในวันพรุ่งนี้