All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาเป็นภรรยาตัวประกอบของท่านเสนาบดี: Chapter 1 - Chapter 10

ลานบ้านของตระกูลเสิ่นนั้นกว้างขวางไม่น้อย ประกอบด้วยเรือนหลักสามห้องกับเรือนด้านข้างอีกสี่ห้อง เสิ่นเหล่าเตี่ยผู้เป็นบิดาและคุณนายจางผู้เป็นมารดาพักอยู่ที่เรือนตะวันออก เสิ่นเหล่าต้าพี่ชายคนโตและเสิ่นเหล่าเอ้อร์พี่ชายคนรองพร้อมครอบครัวอาศัยอยู่ที่เรือนด้านข้าง ส่วนเจียงเมี่ยวกับเสิ่นเยี่ยนชิงพักอยู่ที่เรือนตะวันตกภายในห้องหับอันกว้างขวางนั้นมีเพียงโต๊ะกับเตียงอย่างละตัว ปลายเตียงมีหีบใบหนึ่งสำหรับเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ของคนทั้งสอง บ่งบอกถึงฐานะที่ยากจนข้นแค้นเจียงเมี่ยวรู้สึกมึนงงไปหมด นางทรุดกายลงบนเตียงด้วยความอ่อนล้า ไม่อยากขยับเขยื้อนกายไปไหน พอเหล่าบุรุษตระกูลเสิ่นกลับจากไร่นา บรรยากาศภายในบ้านที่เงียบสงบก็พลันกลับมาคึกคัก เจียงเมี่ยวได้ยินเสียงก็รีบลุกขึ้น คว้าห่อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไปตระกูลเสิ่นมีสมาชิกมากมาย คุณนายจางและเสิ่นเหล่าเตี่ยมีบุตรชายสามคนและบุตรสาวหนึ่งคน บุตรสาวแต่งงานออกเรือนไปแล้วเสิ่นเยี่ยนเฉินบุตรชายคนโตและหวังซื่อผู้เป็นภรรยามีบุตรชายสองคน เสิ่นอันเหนียนในวันตรุษจีนที่จะถึงนี้ก็ใกล้จะอายุสิบสามปีแล้ว ส่วนเสิ่นอันเหวินก็อายุแปดขวบ กำลังอ

ครั้นพักผ่อนยามบ่ายแล้ว เหล่าบุรุษตระกูลเสิ่นก็ออกไปทำงานที่ไร่นาอีกครั้ง ท่ามกลางแสงแดดอันร้อนแรง หวังซื่อ ภรรยาของบุตรชายคนโต ก็ช่วยงานด้วยการแบกน้ำไปให้ ส่วนสวีซื่อนั้นตั้งครรภ์อยู่ ไม่สามารถทำงานหนักได้ นางจึงอยู่บ้านเพื่อจัดการงานบ้านต่างๆหลังจากทานอาหารเสร็จ เจียงเมี่ยวนั่งอยู่เฉยๆ ในห้องโถง เธอคิดอยากจะทำงานบ้าง เพราะเจ้าของร่างเดิมนั้นเป็นคนเกียจคร้าน งานบ้านที่คุณนายจางสั่ง นางมักจะทำลวกๆ หรือไม่ก็ผลักภาระไปให้พี่สะใภ้ทั้งสอง ถึงแม้จะดูถูกตระกูลเสิ่น แต่ก็ยังถือตัวว่าเป็นภรรยาของซิ่วไฉคุณนายจางเชื่อว่าเจียงเมี่ยวเป็นคนมีบุญวาสนา นางจะช่วยให้สามีรุ่งเรือง ตราบใดที่นางไม่ทำเรื่องร้ายแรง คุณนายจางก็พร้อมจะตามใจ นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้สวีซื่ออิจฉาและคอยหาเรื่องนางอยู่เสมอเจียงเมี่ยวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนคนในตระกูลเสิ่นจะไม่ได้เลวร้ายอะไร เพียงแต่ยากจนไปหน่อยเท่านั้นตามเนื้อเรื่องในนิยาย พระเอกจะสอบผ่านระดับอำเภอในปีหน้า และอีกสามปีต่อมาจะเข้าเมืองหลวงเพื่อสอบจอหงวนและได้เป็นขุนนางนั่นหมายความว่า เธอจะต้องทนกินซาลาเปาแป้งหยาบๆ ไปอีกสี่ปี เจียงเมี่ยวรู้สึกหน้ามืด

เดิมทีเจ้าของร่างเดิมมักจะไปขายผ้าเช็ดหน้าที่ตัวเมือง และเพราะได้เห็นความเจริญรุ่งเรืองของเมือง จึงคิดอยากจะหนีไปจากตระกูลเสิ่นกลิ่นหอมของซุปปลาในตะกร้าโชยมาเตะจมูก เจียงเมี่ยวรู้สึกหิวจนท้องร้อง นางรีบหยิบหมั่นโถวสองชนิดที่ฮูหยินจางให้มา กินจนหมดในสองสามคำ ความหิวจึงบรรเทาลงนางเดินไปอย่างไม่รีบร้อน พอถึงโรงเรียน ก็เห็นผู้คนมากมายอยู่หน้าประตูมีทั้งคนที่เอาข้าวมาส่งเหมือนนาง และพ่อค้าแม่ค้าที่ตั้งแผงลอยขายของ เจียงเมี่ยวสังเกตเห็นว่า ของที่ขายส่วนใหญ่เป็นซาลาเปา ขนม และบะหมี่ หน้าตาและรสชาติธรรมดา แต่ให้ปริมาณเยอะมากเหล่านักเรียนอยู่ในวัยกำลังกินกำลังโต การอ่านหนังสือทำให้เสียพลังงาน ต้องกินเยอะๆ ถึงจะอิ่มท้องเจียงเมี่ยวยืนนิ่งอยู่กลางแดด แสงแดดตอนเที่ยงนั้นร้อนแรง นางยกมือบังแดด เขย่งเท้ามองเข้าไปในโรงเรียนเสิ่นเยี่ยนชิงยังไม่ออกมาอีกหรือ?"เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่?"มีคนมาตบบ่านาง เจียงเมี่ยวหันไปมอง ทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับว่าแสงแดดร้อนแรงยามเที่ยงพลันดับวูบลงเขายืนย้อนแสง ร่างกายสง่างาม คิ้วเข้ม ดวงตาเรียวคม ขนตายาวงอน ราวกับเทพบุตร งดงามดุจแสงจันทร์ หนุ่มน้อยวัยเพียง 1

บัดนี้ อยู่ในช่วงฤดูร้อน พืชพันธุ์ในหุบเขางอกงามเขียวชอุ่ม เจียงเมี่ยวถือไม้มาเพื่อไล่พวกแมลงต่างๆต้ายาเดินตามหลังนางเงียบๆ เพราะก่อนหน้านี้เคยซักผ้ากับเจียงเมี่ยว อีกทั้งในบ้านตระกูลเสิ่น นางก็ไม่มีเพื่อนเล่น จึงกลายเป็นเงาตามตัวของเจียงเมี่ยวไป "พวกเจ้ารัดแขนเสื้อให้แน่น ระวังอย่าให้โดนหนามทิ่มหรือแมลงกัดล่ะ" เจียงเมี่ยวกำชับ"เจ้าค่ะ ท่านป้าเล็ก"เจียงเมี่ยวสะพายตะกร้าไม้ไผ่ เดินหาสมุนไพรในป่านางตั้งใจจะทำถุงหอม ปกติในร้านมีแต่ถุงผ้าสำหรับใส่เงิน หรือของเล็กๆ น้อยๆ ถ้าใส่สมุนไพรหอมๆ ลงไปในถุง มิใช่แค่สวยงาม แถมยังมีกลิ่นหอมติดมาด้วย ลูกค้าต้องชอบแน่ๆอีกอย่าง หน้าร้อนมียุงชุม สามารถทำถุงยาไล่ยุงและมดได้ น่าจะขายดีทีเดียวนางดอกสายน้ำผึ้ง ใบโหระพา สะระแหน่ โกฐจุฬาลัมพา กานพลู...เจียงเมี่ยวเก็บสมุนไพรที่รู้จักใส่ตะกร้า ต้ายาเดินตามหลัง เห็นนางเก็บสมุนไพรก็เก็บตามบ้าง ถึงแม้จะตัวเล็ก แต่ก็ทำงานอย่างละเอียด เก็บสมุนไพรมาอย่างครบถ้วนสมบูรณ์เจียงเมี่ยวรู้สึกประหลาดใจ แต่เดิมนางก็ไม่ได้หวังว่าเด็กๆ จะช่วยทำงาน คิดว่าแค่พาเด็กๆ มาเที่ยว แต่ต้ายาช่างรู้ความเหลือเกิน"ต้ายาเก่งมาก

หน้าร้อนมาเยือนแล้ว ดวงอาทิตย์ส่องแสงแผดเผาลงมายังพื้นดิน เสียงจักจั่นร้องระงมไม่หยุดหย่อน อากาศที่ร้อนอบอ้าวอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดขึ้นไปอีกเหล่าบุรุษตระกูลเสิ่นกลับจากไร่นา พอเข้าประตูบ้านก็ได้กลิ่นหอมฟุ้งกระจายกลิ่นหอมนี้บอกไม่ถูก แต่ช่างชวนน้ำลายสอ ทั้งหอมทั้งฉุน ใครได้กลิ่นก็อดใจไว้ไม่อยู่"อืม~ สะใภ้รองทำอะไรอร่อย ๆ กินหรือ?" เสิ่นเหล่าตี้สูดจมูกดม ร่างกายที่เมื่อยล้าจากการทำงานหนักครึ่งวันดูผ่อนคลายลงบ้างคนอื่นๆ ถึงแม้จะไม่เอ่ยถาม แต่ก็รีบเก็บอุปกรณ์ทำไร่นา อย่างรวดเร็ว"หึ! ฝีมือห่วยๆอย่างสวีนั่นน่ะหรือจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้ได้ นี่เป็นฝีมือเมี่ยวเอ๋อร์ของเราเป็นคนทำต่างหาก!"ฮูหยินจางถืออาหารออกมา พอได้ยินเสิ่นเหล่าตี้พูดก็เบ้ปาก แล้วตะโกนเสียงดังสวีซื่อชะงัก จ้องเจียงเมี่ยวด้วยสายตาเกรี้ยวกราดเจียงเมี่ยวคิดในใจ: ฉันไปทำอะไรให้นางกันนะ? เพราะสวีซื่อไม่กล้าทำหน้าบึ้งใส่ฮูหยินจางก็เลยมารังแกนางที่เป็นสนามอารมณ์แทนเจียงเมี่ยวไม่สนใจ ยกอาหารเข้าไปในห้องโถงสวีซื่อโกรธจนกระทืบเท้า นังตัวดีนั่น! จงใจแกล้งข้างั้นหรือ!"กินข้าวกันได้แล้ว!"คนอื่นๆ ล้างมือ แล้วมา