บทที่ 3

เมื่อเสิ่นเอ้อร์หลางกลับมาถึงบ้าน ทุกคนในตระกูลเสิ่นก็มานั่งล้อมวงพร้อมหน้า รอคุณนายจางแบ่งอาหาร

บนโต๊ะมีซาลาเปาวางอยู่จานหนึ่ง ทั้งแบบแป้งสองชนิดและแบบแป้งชนิดเดียว มีหม้อหนึ่งใส่ผัดผักกาดขาวกับเต้าหู้ จานหนึ่งใส่ผักดองน้ำมัน และมีชามใบใหญ่ใส่ซุปไข่

ชาวนาจะกินข้าววันละสองมื้อ เพราะต้องออกแรงทำงานหนัก คุณนายจางจึงให้หวังซื่อนึ่งซาลาเปาให้มีขนาดใหญ่กว่าปกติ

แรงงานชายได้คนละสองลูก เป็นซาลาเปาแป้งสองชนิด พร้อมกับซุปไข่ข้นหนึ่งชาม ส่วนผู้หญิงได้คนละหนึ่งลูก เป็นซาลาเปาแป้งชนิดเดียว เด็กๆ ได้คนละครึ่งลูก

ในบ้านมีเด็กที่กำลังโตสองคน คุณนายจางจึงตักซุปไข่ให้เอ้อร์หลางกับต้ายา（คำเรียกของบุตรสาวคนโตของเสิ่นเยี่ยนหลินกับสวีซื่อ ซึ่งก็คือเสิ่นชิวเยว่）คนละครึ่งชาม ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตักให้เจียงเมี่ยวอีกครึ่งชาม

ชามดินเผาสีเขียวสะท้อนกับไข่สีเหลืองนวล กลิ่นหอมของไข่โชยมาเตะจมูก เจียงเมี่ยวมองชามที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยความงุนงง นางไม่คิดว่าคุณนายจางจะแบ่งให้ เพราะปกติเจ้าของร่างเดิมรบเร้าขอแค่ไหน คุณนายจางก็ไม่เคยให้

เพียงเพราะนางเอาใจเสิ่นเยี่ยนชิง คุณนายจางก็ดีกับนาง เจียงเมี่ยวรู้สึกสับสน ก่อนจะแย้มยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้ม นางเป็นคนหน้าตาสะสวย ยามยิ้มยิ่งดูงดงามน่ารัก

"ขอบพระคุณท่านแม่!"

"อืม" คุณนายจางขานรับด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ฝ่ายสวีซื่อมองตาขุ่นเคืองรู้สึกว่ามารดาลำเอียงอย่างสุดๆ

"สะใภ้สามนอนตื่นสาย ไม่ได้ทำงานอะไร ทำไมถึงได้กินไข่? ข้าท้องแก่ก็ยังช่วยพี่สะใภ้ทำงานหัวหมุน แม้แต่กลิ่นไข่ยังไม่ได้กลิ่นเลย..."

หวังซื่อก้มหน้ารู้สึกน้อยใจอยู่บ้าง

คุณนายจางหน้าเครียด ตบโต๊ะเสียงดังจนชามจานสั่นสะเทือน สวีซื่อถึงกับสะดุ้ง

"ข้ายังไม่ตาย พวกเจ้าก็คิดจะแย่งอาหารกันแล้วหรือ? อยากกินก็กิน ไม่กินก็ไสหัวไป! ตระกูลเสิ่นไม่ขาดคนทำงานหรอก ทำงานก็ไม่ได้เรื่อง คิดเล็กคิดน้อย คิดว่าข้าจะอยากดูแลเจ้ารึไง?"

สวีซื่อถูกด่าจนหน้าหงาย รู้สึกเสียใจ นางก็แค่มิได้ให้กำเนิดบุตรชายให้เสิ่นเหล่าเอ้อร์ ทำให้ไม่มีที่ยืนในบ้านนี้ ถูกแม่สามีด่าก็ไม่กล้าโต้ตอบ

ต้ายาเห็นมารดาถูกด่าก็ตัวหดด้วยความกลัว นางยกชามซุปไข่ไปให้สวีซื่อด้วยมือเล็กๆ เสียงสั่นเครือ "ท่านแม่ ท่านกินเถิดเจ้าค่ะ"

สวีซื่อเห็นต้ายายิ่งโมโห คว้าชามไปจากมือ ของขาดทุนอย่างเจ้าจะกินไข่ทำไม ของดีๆ ก็ควรเก็บไว้ให้ลูกชายในท้องสิ!

เห็นนางทำตัวเหลวไหล แม้แต่อาหารของลูกก็ยังแย่ง คุณนายจางจึงโกรธขึ้นมาจริงๆ

"เจ้ามันหน้าไม่อาย แม้แต่อาหารของลูกก็ยังจะกิน ตระกูลเสิ่นขาดเจ้ากินขาดเจ้าใช้หรือไร? ไข่ไก่ทุกเช้าข้าเอาไปให้หมากินรึ? อยากกินของดีก็กลับไปกินที่บ้านพ่อแม่เจ้าโน่น! เหล่าเอ้อร์ เก็บข้าวของให้สวีซื่อ แล้วไล่นางกลับบ้านไปซะ!"

เสิ่นเหล่าเอ้อร์หน้าแดงก่ำ ปากก็ขมุบขมิบพึมพำ พลางดึงตัวสวีซื่อให้คุกเข่าลงต่อหน้ามารดาของตน

"ท่านแม่ ใจเย็นก่อน ข้าจะกลับไปสั่งสอนนางเอง หากท่านเห็นแก่กุ้ยฮวาที่กำลังท้องอ่อนๆ ก็ยกโทษให้นางสักครั้งเถิด..."

สวีซื่อได้ยินว่าคุณนายจางจะไล่นางกลับบ้านก็ตกใจ ท้องแก่ขนาดนี้กลับไปก็เป็นภาระ พี่ชายพี่สะใภ้จะยอมรับนางได้อย่างไร

"ท่านแม่ ข้าผิดไปแล้ว ท่านอย่าโกรธข้าเลย"

คุณนายจางหัวเราะเยาะ คนแบบนี้ต้องสั่งสอนบ้างถึงจะรู้จักที่ต่ำที่สูง

"พวกเราตระกูลเสิ่นต้องร่วมใจกัน ต่อไปเมื่อเหล่าซานมีอนาคตที่ดี เขาและเมี่ยวเอ๋อร์จะลืมบุญคุณพวกเจ้าได้อย่างไร? เจ้ามันใจแคบ คิดแต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ สร้างความวุ่นวายไม่หยุดหย่อน ตระกูลเสิ่นไม่ต้องการคนแบบนี้! ถ้าเจ้าคิดว่าข้าลำเอียง ก็รีบๆ ไสหัวไปซะ!"

สวีซื่อไม่กล้าโวยวายอีก นางรู้ว่าถ้ายังทำตัวเหลวไหล แม่สามีคงไล่นางกลับบ้านจริงๆ

คุณนายจางเห็นว่าสั่งสอนพอสมควรแล้ว สีหน้าจึงอ่อนลง

"กินข้าวกันได้แล้ว!"

เจียงเมี่ยวค่อยๆ กินซาลาเปา แป้งชนิดเดียวทั้งแข็งทั้งกระด้าง ทำให้นางกลืนลำบาก ต้องรีบซดน้ำซุปตาม ไม่งั้นคงติดคอตาย

แม่สามีของนางทั้งเฉลียวฉลาดและเด็ดขาด สมกับเป็นผู้หญิงที่เข้าสังคมกับเหล่ากุลสตรีในเมืองหลวงได้ สั่งสอนลูกสะใภ้ทุกคนให้อยู่ในโอวาท แถมยังเลี้ยงดูลูกชายจนได้เป็นถึงอัครเสนาบดี

เจียงเมี่ยวมองคุณนายจางด้วยความนับถือ คุณนายจางกำลังคีบกับข้าว พอเห็นสายตาของนางก็รู้สึกพอใจ

ปกติไม่เห็นจะรู้สึกว่าเมียวเอ๋อร์น่าเอ็นดูขนาดนี้

อืม เห็นทีซุปไข่ครึ่งชามนี้ให้ไปจะไม่เสียเปล่า