บทที่ 10

หน้าร้อนมาเยือนแล้ว ดวงอาทิตย์ส่องแสงแผดเผาลงมายังพื้นดิน เสียงจักจั่นร้องระงมไม่หยุดหย่อน อากาศที่ร้อนอบอ้าวอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดขึ้นไปอีก

เหล่าบุรุษตระกูลเสิ่นกลับจากไร่นา พอเข้าประตูบ้านก็ได้กลิ่นหอมฟุ้งกระจาย

กลิ่นหอมนี้บอกไม่ถูก แต่ช่างชวนน้ำลายสอ ทั้งหอมทั้งฉุน ใครได้กลิ่นก็อดใจไว้ไม่อยู่

"อืม~ สะใภ้รองทำอะไรอร่อย ๆ กินหรือ?" เสิ่นเหล่าตี้สูดจมูกดม ร่างกายที่เมื่อยล้าจากการทำงานหนักครึ่งวันดูผ่อนคลายลงบ้าง

คนอื่นๆ ถึงแม้จะไม่เอ่ยถาม แต่ก็รีบเก็บอุปกรณ์ทำไร่นา อย่างรวดเร็ว

"หึ! ฝีมือห่วยๆอย่างสวีนั่นน่ะหรือจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้ได้ นี่เป็นฝีมือเมี่ยวเอ๋อร์ของเราเป็นคนทำต่างหาก!"

ฮูหยินจางถืออาหารออกมา พอได้ยินเสิ่นเหล่าตี้พูดก็เบ้ปาก แล้วตะโกนเสียงดัง

สวีซื่อชะงัก จ้องเจียงเมี่ยวด้วยสายตาเกรี้ยวกราด

เจียงเมี่ยวคิดในใจ: ฉันไปทำอะไรให้นางกันนะ?

เพราะสวีซื่อไม่กล้าทำหน้าบึ้งใส่ฮูหยินจางก็เลยมารังแกนางที่เป็นสนามอารมณ์แทน

เจียงเมี่ยวไม่สนใจ ยกอาหารเข้าไปในห้องโถง

สวีซื่อโกรธจนกระทืบเท้า นังตัวดีนั่น! จงใจแกล้งข้างั้นหรือ!

"กินข้าวกันได้แล้ว!"

คนอื่นๆ ล้างมือ แล้วมานั่งที่โต๊ะ พอเห็นอาหารก็ไม่มีใครกล้าลงมือ

วันนี้วันอะไร? มีทั้งน้ำมัน ทั้งเนื้อ อลังการกว่าวันตรุษจีนอีก

"ก็เมี่ยวเอ๋อร์ของเรากตัญญูไง ขายผ้าเช็ดหน้าได้เงินมาก็เอามาซื้อเนื้อมาดูแลบำรุงเหล่าซาน เจ้าก็ได้ลาภปากไปด้วย ถ้าต้องหวังพวกเจ้า ข้าคงไม่มีวันได้เห็นเนื้อสักชิ้น!"

ฮูหยินจางพูดอย่างภาคภูมิใจ ยิ่งเมี่ยวเอ๋อร์กตัญญูก็ยิ่งแสดงว่านางตาถึง ไม่อย่างนั้น นางจะเลือกเมี่ยวเอ๋อร์มาเป็นสะใภ้ได้อย่างไร?

เสิ่นเหล่าต้ากับเสิ่นเหล่าเอ้อร์ เป็นคนซื่อๆ พอได้ยิน ก็ได้แต่ลูบมือ ยิ้มแหยๆ

หวังซื่อกับสวีซื่อไม่กล้าเถียง แต่ในใจเต็มไปด้วยความแค้น

เจียงเมี่ยวจะหาเงินได้สักเท่าไร เงินค่าเล่าเรียนของเหล่าซานก็ต้องพึ่งพี่ชายทำงานหนักหาเงินมา แต่กลับไม่เคยได้ยินท่านแม่พูดดีสักคำ ส่วนสะใภ้สามแค่ประจบเล็กน้อยก็ได้รับคำชมไม่หยุด

พวกนางอย่าว่าแต่ซื้อเนื้อเลย แค่ทำกับข้าว ใส่น้ำมันเยอะหน่อย ท่านแม่ก็จะกินหัวพวกนางแล้ว

ยิ่งคิดทั้งสองก็ยิ่งรู้สึกขมขื่น สะใภ้ทั้งสองที่ปกติไม่ลงรอยกันกลับมีความคิดตรงกันในตอนนี้

เจียงเมี่ยวไม่สนใจเล่ห์เหลี่ยมของทั้งสอง แม้รู้ก็คงไม่ใส่ใจ

นางอยากกินของอร่อยๆ และเอาใจพระเอก ส่วนพี่สะใภ้ทั้งสอง แค่ทำตัวดีๆ ก็พอแล้ว

"เกี๊ยวซ่านี่ กัดคำเดียว น้ำมันก็ทะลัก หอมจนพูดไม่ออก ส่วนนี่ ยำหัวใจหมู ใส่แตงกวา ราดน้ำมันพริก ไม่มีกลิ่นคาวเลยสักนิด!"

ฮูหยินจางเป็นคนแรกที่ได้กินพริก นางก็ตกอยู่ใต้มนตร์เสน่ห์ของพริกเสียแล้ว จึงพูดอย่างออกรส

เจียงเมี่ยวทำขนมเยอะ ฮูหยินจางเลยแบ่งให้อย่างใจกว้าง ผู้ชายได้เกี๊ยวซ่าคนละสองชิ้น ผู้หญิงกับเด็กๆ ได้คนละชิ้น ใครไม่อิ่ม ก็กินแป้งแผ่นเปล่าๆเพิ่มได้

กัดคำหนึ่ง น้ำมันไหลเยิ้ม ทุกคน "ซี่ ฮ่า ซี่ ฮ่า" ก้มหน้าก้มตากินอย่างขะมักเขม้น ความคิดอื่นๆ หายไปหมดสิ้น

"อร่อยจริง ๆ! เกี๊ยวซ่า หอมมาก ยำหัวใจหมูก็อร่อย"

เจียงเมี่ยวยิ้มตาหยี นี่สิ ถึงเรียกว่าอาหารคน

อยากกินเนื้อทุกมื้อ ก็ต้องหาเงินให้ได้!

สมุนไพรและดอกไม้ในลานบ้านตากแห้งหมดแล้ว เจียงเมี่ยวเก็บเข้าห้อง พรุ่งนี้เสิ่นเยี่ยนชิงหยุดเรียน นางต้องรีบทำถุงหอมให้เสร็จวันนี้ และจัดห้องให้เรียบร้อย

ผ้าที่เจียงเมี่ยวย้อมด้วยเปลือกองุ่นเองก็สำเร็จแล้ว สีม่วงอ่อนๆ ดูสวยงาม ลึกลับ สวยกว่าที่คิดเสียอีก

ผ้ากว้างหนึ่งฉื่อทำได้แค่ผ้าเช็ดหน้าสี่ผืนกับถุงหอมสี่ใบ เจียงเมี่ยวคิดสักครู่ จึงตัดสินใจทำเป็นคู่ๆ

ผ้าเช็ดหน้าและถุงหอมปักลายเดียวกัน ผ้าสีม่วงอมเทาปักลายดอกบัว กล้วยไม้ ต้นไผ่ และเบญจมาศ สี่สหายผู้สูงส่ง ข้างในใส่ถุงหอมต่างกันตามลาย

ผ้าเช็ดหน้าสีขาวยังคงปักดอกไม้และผีเสื้อ ส่วนถุงหอมทำหลายแบบ ทั้งแบบประณีตสวยงามใส่ถุงหอม และแบบเรียบง่ายใส่ยา ทำให้ไม่จำกัดแค่ขายให้ผู้หญิง ผู้ชายก็สามารถพกพาได้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่เหลืออีกสองผืน เจียงเมี่ยวปักลายแมวน้อยท่าทางน่ารักกำลังเล่นลูกบอล ดูมีมีชีวิตชีวา มีเสน่ห์แปลกตา

เจียงเมี่ยวทำงานปักผ้ามามาก ฝีมือจึงชำนาญขึ้น จนฟ้าเริ่มมืดแล้ว ยังเหลือผ้าเช็ดหน้าอีกสองผืนที่ยังไม่ได้เดินริมขอบ

คนในตระกูลเสิ่นล้างหน้าล้างตาเข้านอนกันหมดแล้ว ชาวชนบทเข้านอนเร็ว เพราะไม่อยากเปลืองน้ำมันตะเกียง เจียงเมี่ยวเก็บผ้าเช็ดหน้าและถุงหอมที่ทำเสร็จแล้วใส่ในตู้ใต้เตียง ส่วนที่ยังทำไม่เสร็จก็เก็บไว้ในตะกร้าเข็มด้าย รอทำต่อพรุ่งนี้เช้า

แม้นางจะทำงานเร็ว แต่การพึ่งแค่ขายผ้าเช็ดหน้าและถุงหอมนั้นได้ผลน้อยเกินไป พรุ่งนี้พอได้เงินมา นางคิดจะทำอย่างอื่นบ้าง