บทที่ 12

สตรีผู้นั้นมีรูปโฉมงดงาม สวมชุดกระโปรงที่ยังดูใหม่ ไม่มีรอยปะชุน ในหมู่บ้านชิงเฉวียนแค่นี้ก็นับว่าเป็นคนมีฐานะแล้ว

เจียงเมี่ยวครุ่นคิดแล้วจำได้ว่า นางคือจ้าวซิ่วซิ่ว บุตรสาวของผู้ใหญ่บ้าน

ใบหน้าจ้าวซิ่วซิ่วแดงระเรื่อ พยายามยัดผลไม้ในมือใส่อ้อมอกเสิ่นเยี่ยนชิง

"พี่เยี่ยน นี่เป็นผลไม้ที่พ่อซื้อมาจากอำเภอ หวานมากเลย พี่รีบชิมดูสิ

จ้าวซิ่วซิ่วชอบเสิ่นเยี่ยนชิงตั้งแต่เด็ก แม้ว่าเสิ่นเยี่ยนชิงจะมีภรรยาแล้ว ก็ไม่ได้หยุดความคิดที่จะแต่งงานกับเขา

เสิ่นเยี่ยนชิงเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาแสดงความรำคาญ เเขาปฏิเสธอีกครั้ง แต่จ้าวซิ่วซิ่วทำเป็นไม่เข้าใจ ยังคงตื๊อไม่เลิก

แต่ในสายตาเจียงเมี่ยวกลับเห็นเป็นภาพของบุรุษรูปงามกับสตรีโฉมสะคราญ ช่างเหมาะสมกันดี

เจียงเมี่ยวดูอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจเดินอ้อมทางอื่น นางไม่อยากไร้มารยาท ไปขัดจังหวะตอนที่สาวงามกำลังเอาใจชายในดวงใจ

"เจียงเมี่ยว!" นางเพิ่งจะหันหลังจะเดินหนี เสียงเยียบเย็นก็ดังมาจากด้านหลัง เสิ่นเยี่ยนชิงกัดฟันพูด ดวงตาฉายแววโกรธจัด

เขารู้ว่าเจียงเมี่ยวยังคงรังเกียจเขา พยายามจะผลักไสเขาให้คนอื่น

เขาต้องตาบอดแน่ๆ ถึงได้คิดว่าหญิงคนนี้เปลี่ยนนิสัยไป!

"อ้าว! บังเอิญจังเลยนะ"เจียงเมี่ยวยิ้มแหยๆ อย่างเก้อเขิน นิ้วเท้าเกี่ยงพื้นด้วยความกระอักกระอ่วน

"ยังไม่มาช่วยถือของอีก!"

เสิ่นเยี่ยนชิงสีหน้าเย็นชา รอบกายแผ่รังสีเยียบเย็น เจียงเมี่ยวรีบเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย

ในมือเสิ่นเยี่ยนชิงมีแค่ขนมห่อเดียว แต่นางกลับไปตลาดมาซื้อของมากมาย จนไม่มีมือจะถือแล้ว

นางพยายามอยู่นานกว่าจะจัดของทั้งหมดไว้ที่มือซ้าย แล้วยื่นมือไปรับห่อขนมจากเขา ในใจบ่นว่าเขาช่างไม่เห็นใจ เห็นนางถือของมากมายแท้ๆ ยังจะเอาเปรียบนางอีก

ใจไม้ไส้ระกำ!

เจียงเมี่ยวทำหน้าบูดบึ้ง ในสายตาเสิ่นเยี่ยนชิง ดูคล้ายแมวน้อยที่โรงเรียน เวลาโกรธก็จะป่องแก้มแบบนี้ ตาโตกลมแป๋ว ฝ่ามือเขาคัน อยากจะบีบแก้มนางสักที แต่เมื่อมองรอบๆ ก็ระงับความคิดนั้น แล้วรับของจากมือซ้ายนางมาถือแทน

"เจ้า..."เจียงเมี่ยวงุนงง

ที่แท้เขาเรียกนางมาเพื่อช่วยถือของงั้นหรือ?

"ยังไม่ไปอีก?"

"ไปแล้ว ไปแล้ว!"

พอได้ยินเสียงเร่ง นางก็รีบเดินตาม

"พี่เยี่ยน..."

จ้าวซิ่วซิ่วกระทืบเท้าจ้องมองแผ่นหลังเจียงเมี่ยวด้วยสายตาอาฆาต

คนต่ำต้อยเช่นนั้นได้แต่งเข้าตระกูลเสิ่นจริง ๆ หรือ? สักวันตระกูลเสิ่นต้องไล่นางออกจากบ้าน

เสิ่นเยี่ยนชิงขายาวเลยเดินเร็ว ตอนแรกเจียงเมี่ยวก็กัดฟันเดินตาม แต่สุดท้ายตามไม่ทันจึงยอมเดินช้าๆ

เสิ่นเยี่ยนชิงใกล้ถึงบ้านแล้วถึงพบว่าข้างหลังไม่มีคน หันไปมองก็เห็นเจียงเมี่ยวเดินกะปลกกะเปลี้ยช้ากว่าเต่าคลาน

เขาขมวดคิ้ว ยืนรออยู่หน้าประตู

ฮูหยินจางเปิดประตูก็เห็นหนุ่มสาวรูปงามทั้งสอง

"กลับมาแล้วหรือ? ซื้ออะไรมาอีกล่ะ?"

ฮูหยินจางเห็นถุงใหญ่ถุงเล็กในมือเสิ่นเยี่ยนชิงก็อดสงสัยไม่ได้

"ท่านพี่หยุดเรียน ข้าก็เลยซื้อซี่โครงหมูมาบำรุง ส่วนเครื่องในเถ้าแก่แถมมา ไม่กี่เหรียญหรอกเจ้าค่ะ" เจียงเมี่ยวรับของจากเสิ่นเยี่ยนชิงแล้วเดินไปที่ครัว

ฮูหยินจางรู้สึกขัดใจเล็กน้อย ไม่เห็นจะต้องบำรุงกันทุกวันเลย นางเห็นว่าลูกชายคนเล็กร่างกายแข็งแรงดี ดูอ้วนท้วนขึ้นด้วยซ้ำ

เสิ่นเยี่ยนชิงเม้มริมฝีปากบาง ใบหน้าเย็นชาเริ่มมีสีแดงระเรื่อ นางพูดแบบนี้ได้อย่างไร ไม่อายปากบ้างหรือ

เจียงเมี่ยวไม่สนใจ ตอนนี้พระเอกคือข้ออ้างในการกินเนื้อของนาง แค่ยกพระเอกขึ้นมาแม่สามีก็ไม่มีข้อโต้แย้ง

เมื่อเข้าไปในครัว เจียงเมี่ยวก็หยิบเงินสิบอีแปะส่งให้ฮูหยินจาง

ซี่โครงมีเนื้อไม่กี่ชิ้น เครื่องในก็เป็นของที่ไม่มีใครต้องการแม้ฮูหยินจางยังรู้สึกว่าเจียงเมี่ยวใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย แต่ก็ไม่พูดอะไร ลูกสะใภ้คนเล็กหาเงินเองได้ เงินเล็กน้อยแค่นี้จะใช้ก็ใช้ไป

"เดี๋ยวข้าช่วยก่อไฟ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่ เดี๋ยวให้ท่านแม่กินเนื้อชิ้นแรกเลย!" เจียงเมี่ยวพูดจาหวานหู ทำให้ฮูหยินยจางยิ้มแย้ม แม้แต่ตอนใส่น้ำตาลและน้ำมันก็ไม่บ่นอะไรสักคำ

ปลาที่จับได้เมื่อวันก่อนยังสดใหม่ เจียงเมี่ยวทำน้ำแกงปลา และยำหัวใจหมู

ซี่โครงหั่นเป็นชิ้นเล็ก ใส่น้ำมันและน้ำตาลลงในกระทะ พอจัดใส่จานก็โรยงาที่ฮูหยินจางปลูกเอง ซี่โครงผัดเปรี้ยวหวานทั้งรูป กลิ่น รส ก็เสร็จพอดี

เสิ่นเอ้อร์หลางกับต้ายายืนอยู่หน้าครัวได้กลิ่นหอมก็ไม่อยากไปไหน ฮูหยินจางด่าว่าทั้งสองไร้ยางอาย

"ไปดูสิว่าตาของพวกเจ้ากลับมาหรือยัง?"

เมื่อพวกเสิ่นเหล่าตี้กลับจากไร่นา เจียงเมี่ยวก็ทำอาหารเสร็จพอดี

กับข้าวสามอย่างมีเนื้อสัตว์พร้อมกับหมั่นโถวสองชนิด หอมจนน้ำลายสอ

ช่วงนี้ตระกูลเสิ่นอยู่ดีกินดี ฮูหยินจางจึงไม่แบ่งอาหาร ทุกคนกินอิ่มตอนนี้อ้วนขึ้นกันหมด

เสิ่นเหล่าตี้กินเนื้อดื่มเหล้าอย่างมีความสุข

ตั้งแต่สะใภ้สามเป็นคนทำกับข้าวบรรยากาศในบ้านก็ดีขึ้นอย่างมาก

เสิ่นเยี่ยนชิงชอบซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานที่สุด รสชาติเปรี้ยวหวาน เนื้อนุ่มไม่เลี่ยน เขาถึงกับกินหมั่นโถวเพิ่มไปอีกครึ่งลูก

จริง ๆ แล้วไม่ใช่แค่เขา คนอื่น ๆ ก็กินจนอิ่มแปล้เช่นกัน ซึ่สำหรับครอบครัวชาวนาที่มักกินไม่อิ่มท้อง นี่นับว่าฟุ่มเฟือยแล้ว

สวีซื่อท้องแก่กินจุกินเยอะที่สุด พอเห็นว่าในจานเหลือซี่โครงหมูชิ้นสุดท้ายก็รีบยื่นตะเกียบจะคีบ

ฮูหยินจางตาไว ใช้ตะเกียบตีมือ สวีซื่อเจ็บจนต้องชักมือกลับ

"เกิดมาคงอดอยากมากสินะ? ของกินบนโต๊ะเจ้ากินคนเดียวเกือบหมด!"

"ท่านแม่ ข้าท้องแฝดนะเจ้าคะ กลัวหลานของท่านจะไม่อิ่มท้อง"สวีซื่อยิ้มหน้าด้าน ๆ เพื่อกินอาหารคำเดียว ถึงกับอ้างลูกในท้องที่ยังไม่เกิด

"หึ! ตอนที่ข้าวยากหมากแพงเจ้าก็ไม่เห็นจะหิวตายเลยนี่! ซี่โครงหมูชิ้นนี้เป็นของเมี่ยวเอ๋อร์ พวกเจ้าห้ามแย่ง!"

เจียงเมี่ยวค่อย ๆ ซดน้ำซุปมองฮูหยินจางทะเลาะกับลูกสะใภ้อย่างขบขัน

จากนั้นฮูหยินจางคีบซี่โครงหมูใส่ชามให้นาง นางถึงกับงุนงงไปชั่วขณะ

"เมี่ยวเอ๋อร์กินเยอะ ๆ เจ้าผอม ต้องกินเนื้อถึงจะอ้วนท้วนสมบูรณ์"

ที่เหลือฮูหยินจางไม่ได้พูด คือหวังว่าจะได้มีหลานหลาย ๆ คนให้ตระกูลเสิ่น

เหล่าซานกำลังจะสอบ กลัวว่าถ้าสองคนร่วมหอจะทำให้เขาเสียสมาธิ แต่ร่างกายควรบำรุงไว้ก่อน เมี่ยวเอ๋อร์ดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียวผอมไปหน่อย ดูไม่น่าจะคลอดลูกได้ง่าย

"ท่านพี่ อ่านตำราเหนื่อย ๆ กินเนื้อเถอะเจ้าค่ะ"เจียงเมี่ยวอิ่มแล้วจึงคีบเนื้อให้เสิ่นเยี่ยนชิง

"ท่านแม่ให้เจ้า เจ้าก็กินเถอะ"เสิ่นเยี่ยนชิงพูด เมื่อก่อนเขาไม่เคยสังเกต ตอนนี้เพิ่งเห็นว่าเจียงเมี่ยวผอมไปหน่อยเทียบกับเขาแล้วนางต้องบำรุงมากกว่า

ถ้าเจียงเมี่ยวรู้ความคิดของเขา คงหัวเราะเยาะ หุ่นของนางเพอร์เฟ็กต์จะตาย เจ้าของร่างเดิมเอวบางขายาว มีเนื้อมีหนัง พอนึกถึงตอนอาบน้ำครั้งแรกนางยังหน้าแดงเลย

เจียงเมี่ยวแทะซี่โครงหมูจนหมด ฮูหยินจางมองด้วยความพอใจ สามีภรรยาคู่นี้ในที่สุดก็รักกันเสียที

เมื่อก่อนทั้งคู่ไม่ถูกกัน นางมักจะกลุ้มใจเสมอ

สะใภ้ทั้งสองเริ่มครุ่นคิด สะใภ้สามทำอาหารอร่อย ๆ ทุกวัน ท่านแม่ก็ยอม คงร่ำรวยแล้วกระมัง

หวังซื่อกับสวีซื่อมองหน้ากัน คิดแผนการบางอย่าง