บทที่ 9

ฮูหยินจางเป็นคนรักสะอาด ลานบ้านจึงถูกกวาดเช็ดถูจนเอี่ยมอ่อง

เจียงเมี่ยวซักผ้าเสร็จในยามสาย ก็เริ่มจัดการทำถุงหอมของนาง

นางนำสมุนไพรทั้งหมดมาตากให้แห้ง ส่วนพริกก็นำมาร้อยด้วยเชือก แล้วแขวนไว้ที่มุมห้องหากตากพริกไว้จนแห้งจะสามารถเก็บไว้ได้นาน

เจียงเมี่ยวตัดผ้าเป็นสองผืน ผืนหนึ่งแช่ในน้ำย้อมที่ต้มจากเปลือกองุ่น ผ้าขาวพลันเปลี่ยนเป็นสีม่วงคราม นางล้างด้วยน้ำสะอาดหลายครั้ง แล้วนำไปตากบนราวผ้า

ผ้าผืนนี้ไม่ได้ใหญ่นัก จึงไม่เป็นที่สะดุดตาท่ามกลางเสื้อผ้ามากมาย

สวีซื่อออกมาดูหลายครั้ง แต่ก็มองไม่ออกว่าทำอะไร จึงบ่นพึมพำว่า "วุ่นวายไปเสียเปล่า ๆ" แล้วเดินกลับเข้าเรือน

แต่เดิมของสวีซื่อเป็นคนทำอาหารกลางวัน แต่เมื่อวานเจียงเมี่ยวซื้อเนื้อมา ฮูหยินจางจึงถามว่าจะทำอย่างไร ถ้าให้สวีซื่อทำก็คงเอาไปต้มกับผักกาดขาว แบ่งเนื้อให้คนละสองชิ้นเล็กๆ ไม่เพียงกินไม่อิ่มท้อง แถมยังไร้รสชาติ เจียงเมี่ยวไม่อยากให้เนื้อที่ซื้อมาต้องเสียเปล่า

"ทำเกี๊ยวซ่าน่าจะดีกว่า ส่วนหัวใจหมูก็เอามาทำยำ กระดูกสองท่อนเก็บไว้ต้มซุปให้ท่านพี่"

เจียงเมี่ยวจัดแจงเมนูอาหารเรียบร้อย ฮูหยินจางไม่ขัดข้อง สวีซื่อก็พยักหน้าเห็นด้วย ไม่ต้องทำกับข้าวก็ดีเหมือนกัน อย่างไรเสียนางก็ท้องอยู่ จึงไม่อยากอยู่ในครัวที่มีแต่ควันไฟ

อีกอย่าง สะใภ้สามทำงานบ้านไม่เก่ง แต่ทำอาหารอร่อย พอนึกถึงซุปปลาเมื่อวาน นางก็อดเลียริมฝีปากไม่ได้ ถึงกับลืมเรื่องที่ทะเลาะกับเจียงเมี่ยวและบอกว่าจะไม่กินอาหารที่นางทำ

เนื้อหมูหนึ่งชั่ง ถูกแบ่งเป็นเนื้อติดมันครึ่งหนึ่ง เนื้อแดงครึ่งหนึ่ง มันหมูนำไปเจียวน้ำมัน กากหมูที่เจียวแล้วนำมาผสมกับเนื้อแดงที่สับละเอียดและกุยช่าย นางนวดแป้งอีกก้อน ฝีมือของเจียงเมี่ยวนั้นว่องไว ห่อแป้งใส่ไส้จนเต็ม

นางเทน้ำมันออกจากกระทะ โดยเหลือไว้เพียงเล็กน้อย แล้วนำเกี๊ยวซ่าไปวาง เสียง 'ฉ่า' ดังขึ้น กลิ่นหอมฟุ้ง สวีซื่อยืดคอ มองเข้าไปในกระทะ แล้วถูกฮูหยินจางตีมือ

"ไม่มีมารยาท ทำเหมือนไม่เคยกินเนื้อมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น"

ปากก็ด่าสวีซื่อ แต่ตัวเองก็อดไม่ได้ที่จะชะเง้อมองเช่นกัน

เจียงเมี่ยวยิ้มขำในใจ มือก็ทำงานไม่หยุด ไม่นานก็ทำเสร็จเต็มจาน คนตระกูลเสิ่นกินจุ นางกลัวจะไม่พอ จึงทำเพิ่มอีกหลายชิ้นโดยไม่ใส่ไส้ ฮูหยินจางเห็นแล้วก็รู้สึกเสียดาย

ช่างเหมือนผีตายอดตายอยากมาเกิดกันทั้งบ้าน!

พอทำเกี๊ยวซ่าเสร็จ นางก็เอาหัวใจหมูที่ต้มไว้แล้วออกมา หัวใจหมูถูกต้มกับขิง ต้นหอม จนกลิ่นคาวหายไป แต่สวีซื่อก็ยังทำหน้ารังเกียจ

"ของแบบนี้เหม็นจะตาย จะกินได้อย่างไร?"

เจียงเมี่ยวไม่ได้สนใจนิสัยเสีย ๆ ของนาง "ถ้าอย่างนั้น พี่สะใภ้รองไม่ต้องกินก็ได้"

สวีซื่อไม่พูดอะไร คิดในใจว่าถ้าไม่อร่อย ต่อให้ขอร้อง นางก็จะไม่กิน

ใส่น้ำซีอิ๊ว น้ำส้มสายชู เกลือ และน้ำตาลลงในชามเพื่อปรุงรส จากนั้นนางก็ไปเด็ดพริกจากในสวนสองสามเม็ด นำมาหั่นละเอียดใส่ตามลงไปในชาม ตั้งกระทะ ใส่น้ำมัน แล้วราดลงบนเครื่องปรุง

ฮูหยินจางจะบ่นเรื่องใช้น้ำมันเยอะ แต่ทันใดนั้น กลิ่นหอมที่ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนก็โชยมา

"นี่มันกลิ่นของพริก..." ฮูหยินจางพูดอย่างลังเล

เจียงเมี่ยวพยักหน้า ยกนิ้วโป้งให้

"ท่านแม่ช่างรอบรู้ยิ่งนัก แค่ได้กลิ่นก็รู้เลยหรือ"

ฮูหยินจางหน้าบานรู้สึกภูมิใจ

สวีซื่อเห็นแล้วกลอกตาจนแทบจะถึงฟ้า ในชามนั้นมีแต่พริกที่ไม่เคยกิน ไม่ใช่กลิ่นของมันแล้วจะเป็นกลิ่นของใคร สะใภ้สามประจบแค่สองสามคำ ท่านแม่ก็หลงหัวปักหัวปำเสียแล้ว ตาถั่ว เห็นแก่ของกิน คนสมัยนี้ช่างไม่จริงใจเสียจริง สวีซื่อตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีสติสัมปชัญญะที่สุดในบ้าน คนอื่นล้วนถูกสะใภ้สามสะกดจิตไปหมดแล้ว

เจียงเมี่ยวราดน้ำมันพริกลงบนหัวใจหมูที่หั่นเป็นชิ้นๆ นางหั่นแตงกวาใส่ลงไปสองลูก แตงกวากรอบ หัวใจหมูเหนียวนุ่ม สีแดงสลับเขียว ชวนให้น้ำลายสอ

"ท่านแม่ ชิมหน่อยเจ้าค่ะ"

เจียงเมี่ยวคีบหัวใจหมู ป้อนฮูหยินจาง ฮูหยินจางยังไม่ทันตั้งตัวก็เคี้ยว กลืนลงท้อง รสชาติเผ็ด อร่อย นางกินอย่างอิ่มเอมจนตาหยี

"อร่อย"

"ข้าขอลองบ้าง..." สวีซื่ออยากกินบ้าง เจียงเมี่ยวยกจานหลบ

"พี่สะใภ้รองบอกว่าไม่กินอาหารที่ทำจากพริกมิใช่หรือเจ้าคะ? อาหารจานนี้เผ็ด พี่สะใภ้รองอย่ากินเลยดีกว่า"

"ใครว่าข้าไม่กิน? สะใภ้สามจำผิดแล้วกระมัง?"

เจียงเมี่ยวเห็นสวีซื่อพูดโกหกหน้าตาเฉยก็รู้สึกสมเพช ฮูหยินจางรู้สึกอับอายเช่นกัน

"เอาล่ะ ตักใส่ชาม เอาไปให้เหล่าซานที่โรงเรียนได้แล้ว!"

ขณะนั้นเสิ่นเยี่ยนชิงยืนอยู่หน้าโรงเรียน ข้างกายมีสหายร่วมสำนักชื่อซูจื่อเหวิน ทั้งสองกำลังรออาหารจากทางบ้าน

เอ้อร์หลางถือตะกร้าวิ่งมา ด้วยท่าทางร้อนรน

"ท่านลุง รีบกินเถอะ ข้าจะรีบกลับบ้าน" เขาได้กลิ่นหอมมาตลอดทาง ไม่เคยรู้สึกว่าการส่งข้าวเป็นเรื่องทรมานขนาดนี้มาก่อน

ถ้ากลับไปถึงบ้าน แล้วของกินถูกกินหมด เขาคงร้องไห้โฮแน่ ๆ

เสิ่นเยี่ยนชิงเลิกคิ้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเร่งให้กินข้าว อีกอย่าง เอ้อร์หลางก็กล้ามากขึ้น แต่ก่อนไม่เคยกล้าพูดเช่นนี้กับเขา

เกี๊ยวซ่าทอดจนเหลืองกรอบทั้งสองด้าน กัดคำหนึ่งก็ได้กลิ่นหอมของกุยช่าย ผสมผสานกับความกรุบกรอบของกากหมู แม้แต่น้ำในไส้ก็ยังอร่อยเหลือเกิน แล้วยังมียำหัวใจหมูที่ทั้งเผ็ดทั้งเคี้ยวหนึบ แตงกวาก็กรอบ

เสิ่นเยี่ยนชิงกินอย่างรวดเร็ว ทำเอาซูจื่อเหวินมองแล้วทรมานใจ เขาเคยกินอาหารมาทุกโรงเตี๊ยมทั่วเมือง แต่ไม่เคยเจออะไรที่หอมขนาดนี้

"เจ้ากินช้าๆ หน่อยสิ เดี๋ยวข้าเอาอาหารของบ้านข้ามาแลกให้"

เสิ่นเยี่ยนชิงไม่ได้โง่ เขารู้ว่าอาหารของบ้านตัวเองอร่อยกว่า

เสิ่นเอ้อร์หลางก็กลืนน้ำลายไม่หยุด

"ท่านลุง ท่านป้าเล็กตั้งใจทำให้ท่านลุงโดยเฉพาะเลยนะ บอกว่าหัวใจหมูบำรุงเลือดและชี่เหมาะสำหรับบำรุงร่างกายท่านลุงที่สุด"

ตอนนี้ เสิ่นเอ้อร์หลางอิจฉาท่านลุงเหลือเกินที่มีภรรยาดี ๆเช่นนี้ เมื่อไหร่เขาจะโตนะ? เขาก็อยากมีภรรยาที่ทำอาหารอร่อยและดูแลเขาแบบนี้บ้าง

เสิ่นเยี่ยนชิงชะงัก นึกถึงคำพูดของเจียงเมี่ยวเมื่อวาน

"ต่อไปท่านพี่อยากกินอะไร ข้าจะทำให้กิน"

ดวงตาของเขา ลึกล้ำ คาดเดาได้ยาก เขาคิดว่าเมื่อวานเจียงเมี่ยวจงใจประจบเขา

หรือว่า... สิ่งที่นางพูดจะเป็นความจริง?

เหตุใดนิสัยของนางจึงเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน?