บทที่ 8

บัดนี้ อยู่ในช่วงฤดูร้อน พืชพันธุ์ในหุบเขางอกงามเขียวชอุ่ม เจียงเมี่ยวถือไม้มาเพื่อไล่พวกแมลงต่างๆ

ต้ายาเดินตามหลังนางเงียบๆ เพราะก่อนหน้านี้เคยซักผ้ากับเจียงเมี่ยว อีกทั้งในบ้านตระกูลเสิ่น นางก็ไม่มีเพื่อนเล่น จึงกลายเป็นเงาตามตัวของเจียงเมี่ยวไป "พวกเจ้ารัดแขนเสื้อให้แน่น ระวังอย่าให้โดนหนามทิ่มหรือแมลงกัดล่ะ" เจียงเมี่ยวกำชับ

"เจ้าค่ะ ท่านป้าเล็ก"

เจียงเมี่ยวสะพายตะกร้าไม้ไผ่ เดินหาสมุนไพรในป่า

นางตั้งใจจะทำถุงหอม ปกติในร้านมีแต่ถุงผ้าสำหรับใส่เงิน หรือของเล็กๆ น้อยๆ ถ้าใส่สมุนไพรหอมๆ ลงไปในถุง มิใช่แค่สวยงาม แถมยังมีกลิ่นหอมติดมาด้วย ลูกค้าต้องชอบแน่ๆ

อีกอย่าง หน้าร้อนมียุงชุม สามารถทำถุงยาไล่ยุงและมดได้ น่าจะขายดีทีเดียวนาง

ดอกสายน้ำผึ้ง ใบโหระพา สะระแหน่ โกฐจุฬาลัมพา กานพลู...

เจียงเมี่ยวเก็บสมุนไพรที่รู้จักใส่ตะกร้า ต้ายาเดินตามหลัง เห็นนางเก็บสมุนไพรก็เก็บตามบ้าง ถึงแม้จะตัวเล็ก แต่ก็ทำงานอย่างละเอียด เก็บสมุนไพรมาอย่างครบถ้วนสมบูรณ์

เจียงเมี่ยวรู้สึกประหลาดใจ แต่เดิมนางก็ไม่ได้หวังว่าเด็กๆ จะช่วยทำงาน คิดว่าแค่พาเด็กๆ มาเที่ยว แต่ต้ายาช่างรู้ความเหลือเกิน

"ต้ายาเก่งมาก เก็บสมุนไพรได้ดีทีเดียว" นางลูบหัวต้ายา ต้าหยายิ้มเขินอาย แม้ริมฝีปากจะเม้มแน่น แต่ดวงตากลับเปล่งประกาย

นางชอบท่านป้าเล็ก

"ท่านป้าเล็ก ดูของข้าบ้างสิ!" เสิ่นเอ้อร์หลางเห็นเจียงเมี่ยวชมต้ายาก็ไม่ยอมแพ้ คว้าเอาหญ้าป่ามากำไว้ แล้วเบียดเข้ามา จะใส่ลงในตะกร้าให้ได้

เจียงเมี่ยวรีบห้าม เพราะในมือเขามีแต่หญ้าป่าสารพัด สมุนไพรที่พอใช้ได้ก็เหลือแค่ครึ่งท่อน นางกลัวเขาจะทำลายสมุนไพร จึงรีบไล่เขาไปที่อื่นนาง

"แค่ข้ากับต้ายาก็พอแล้ว เอ้อร์หลางไปหาที่อื่นเถอะ แต่อย่าไปไกลนะ"

เก็บสมุนไพรเสร็จแล้ว นางก็เริ่มเก็บดอกไม้ บนเขามีดอกไม้มากมาย ทั้งดอกเดซี่ ดอกแดนดิไลออน ดอกแมกโนเลียและดอกกุหลาบป่า เจียงเมี่ยวเก็บดอกไม้ทุกชนิดที่พบเห็นจนเต็มตะกร้า

จากนั้นเจียงเมี่ยวก็เรียกเอ้อร์หลางกลับบ้าน เขาวิ่งมาพร้อมกับผลไม้ในมือ เอาองุ่นป่ายัดใส่ปากต้ายา ต้ายาทำหน้าบูดเพราะองุ่นเปรี้ยว เอ้อร์หลางหัวเราะชอบใจ

เจียงเมี่ยวรีบให้ต้ายาคายองุ่นออกมา ครั้นเห็นผลไม้สีแดงในมือเอ้อร์หลาง ดวงตาพลันเป็นประกาย

"เจ้าเก็บนี่มาจากไหน?"

เอ้อร์หลางเห็นท่านป้าเล็กถามถึงพริกก็เกาหัว

"อยู่ตรงนั้นไง แต่ว่าผลไม้นี้มีพิษ พอจับนานๆ แล้วมือจะเจ็บ"

เจียงเมี่ยวตื่นเต้นมาก นี่มันพริกนี่นา! สำหรับคนที่ชอบกินเผ็ดอย่างนาง ไม่มีอะไรจะดีใจไปกว่าการได้เจอพริก

ชาวบ้านรู้ว่าพริกมีพิษ จึงไม่กล้าแตะต้อง นานวันเข้า พริกก็ขึ้นเต็มไปหมด มีทั้งสีแดง สีเขียว ดูสวยงาม แต่ในสายตาเจียงเมี่ยว สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นอาหารชั้นเลิศ

โชคดีจริงๆ!

นางเก็บพริกสีแดงทั้งหมด แล้วใช้เสียมขุดต้นพริก เตรียมเอาไปปลูกที่สวนผัก

เจียงเมี่ยวลูบหัวเสิ่นเอ้อร์หลางด้วยความดีใจ

"เอ้อร์หลางเจอของดีแล้ว พรุ่งนี้ป้าเล็กจะทำของอร่อยให้กิน"

เสิ่นเอ้อร์หลางกลืนน้ำลาย เขาเชื่อฝีมือท่านป้าเล็ก แต่พริกกินได้จริงๆ หรือ?

เจียงเมี่ยวเก็บองุ่นป่ามาด้วย ถึงแม้จะเปรี้ยว แต่ก็เป็นวัตถุดิบชั้นดีสำหรับการย้อมผ้า นางจะเอาผ้าดิบที่ซื้อมาทดลองย้อมดู

จริงๆ แล้ว องุ่นป่ายังสามารถนำมาหมักเหล้าได้ แต่ยุคนี้ น้ำตาลแพงกว่าข้าว ฮูหยินจางคงไม่ยอมให้นางใช้ เอาไว้รอนางมีเงินก่อนค่อยว่ากัน

ทั้งสามกลับถึงบ้าน ฮูหยินจางกับสวีซื่อนั่งเย็บผ้าอยู่ที่ลานบ้าน เห็นเจียงเมี่ยวกลับมาพร้อมกับตะกร้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ ใบหญ้า สวีซื่อก็ทำหน้าบูดบึ้ง

"ไปเที่ยวบนเขา ทว่ากลับเก็บแต่ของไร้ค่ากลับมา คนอื่นอาจจะคิดว่าเจ้าไปเก็บสมุนไพร แต่ข้าว่าเจ้าไปเที่ยวเล่นมากกว่า"

นางไม่เชื่อว่าสะใภ้สามจะรู้จักสมุนไพร คงจะขี้เกียจทำงาน หาข้ออ้างไปเที่ยวเล่นมากกว่า

ฮูหยินจางเห็นด้วยกับสวีซื่อ แต่ที่ให้เจียงเมี่ยวพัก ก็เป็นคำสั่งของนาง ตอนนี้จึงทำหน้าไม่ถูก

"ท่านแม่ พวกนี้เป็นสมุนไพรไล่ยุงเจ้าค่ะ รอข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว จะทำยาหอมให้ท่านแม่ ตอนกลางคืนจะได้นอนหลับสบาย" เจียงเมี่ยวเทสมุนไพรออกจากตะกร้า พูดกับฮูหยินจางด้วยรอยยิ้ม

เด็กสาวตัวน้อย อ่อนหวาน ทั้งยังนึกถึงนาง ฮูหยินจางโกรธไม่ลง

"ไม่ต้องหรอก ทำให้เหล่าซานก็พอแล้ว"

เจียงเมี่ยวพูดไม่ออก นางไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พระเอก แต่พูดแบบนี้กับแม่สามีไม่ได้

"ท่านพี่กับท่านแม่ ต้องมีเหมือนกันเจ้าค่ะ"

สวีซื่อเบ้ปาก สะใภ้สามไปเรียนรู้วิธีประจบประแจงมาจากไหน แม่สามีนางก็ชอบเสียด้วย เห็นแม่สามีลูกสะใภ้รักใคร่กลมเกลียวกัน นางก็รู้สึกขมขื่นในใจ

"พริกนั่นเจ้าเก็บมาทำไม? มันมีพิษนะ" นางว่าแล้ว สะใภ้สามไม่รู้จักสมุนไพรจริงๆ คอยดูเถอะ จะทำให้ขายหน้าให้ดู

เจียงเมี่ยวเลิกคิ้ว ดวงตากลมโตยิ่งดูสดใส

"นี่คือพริก เอาไว้ทำกับข้าว ใครได้กินก็ต้องติดใจ"

สวีซื่อทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ สะใภ้สามไม่เพียงแต่ประจบ ยังพูดจาโอ้อวดอีก

"พรุ่งนี้ข้าจะทำให้พี่สะใภ้รองชิมดูนะเจ้าคะ"

"ข้าไม่กินหรอก!"

เจียงเมี่ยวยิ้มกว้าง ไม่กินก็ดี นางจะได้กินเยอะๆ คอยดูเถอะ แล้วหล่อนจะต้องเสียใจภายหลัง