บทที่ 7

เมื่อเจียงเมี่ยวออกจากร้านจินซิ่วเก๋อ นางกำเงินในมือด้วยความรู้สึกพึงพอใจ นี่นี่คือรายได้ก้อนแรกของนางในยุคโบราณเชียวนา!

เมื่อมีเงินแล้ว นางก็อยากจะใช้จับจ่าย โดยเฉพาะการซื้อเนื้อ นางจึงหยิบเงินสิบอีแปะออกมาซื้อเนื้อหมูหนึ่งชั่ง เป็นหมูสามชั้นที่มีมันแทรกพอเหมาะ นางนึกภาพหมูตุ๋นหอมกรุ่นที่ไม่เลี่ยนปากขึ้นมาในใจ

ข้างๆ แผงขายเนื้อ มีเครื่องในหมูวางอยู่สองพวง พ่อค้าเห็นเจียงเมี่ยวมองอยู่ จึงขายหัวใจและตับหมูให้นางในราคาอีแปะเดียว แถมกระดูกหมูให้อีกสองชิ้นใหญ่

เจียงเมี่ยวยิ้มรับมาด้วยรอยยิ้ม พ่อค้าส่ายหน้า คิดในใจว่าสะใภ้คนนี้คงโง่เขลา เครื่องในหมูเหม็นสาบเฉกเช่นนี้ ใครเล่าจะเสียเงินซื้อของพรรค์นี้

ทว่าเจียงเมี่ยวไม่สนใจว่าพ่อค้าจะคิดอย่างไร เครื่องในหมูถ้าทำให้ดีย่อมอร่อยยิ่งกว่าเนื้อเสียอีก

แดดยามเที่ยงร้อนจัดนางรีบเดินกลับบ้าน โดยอาศัยร่มเงาของต้นไม้ ที่บ้านตระกูลเสิ่นกำลังจะกินข้าวเสร็จพอดี

ปลาสองชั่งที่จับได้ ส่วนที่อร่อยที่สุดให้เสิ่นเยี่ยนชิง ส่วนที่เหลือก็แบ่งให้พวกผู้ชาย ส่วนผู้หญิงและเด็กได้แต่น้ำแกง โชคดีที่เจียงเมี่ยวใส่ผักไว้มาก ผักที่ชุ่มน้ำซุปปลาก็อร่อยจนแทบกลืนลิ้นตามไปด้วย

เสิ่นเอ้อร์หลางเลียชามจนสะอาด พอเห็นว่าไม่มีน้ำแกงเหลือแล้ว จึงวางชามลง

"ซุปปลาที่ท่านป้าเล็กทำอร่อยมาก ถ้าได้กินทุกวันก็ดีสิ!"

ไม่มีใครคัดค้าน เสิ่นเหล่าตี้เคยตามหัวหน้าคนงานไปกินที่โรงเตี๊ยม เขากล้าพูดได้เลยว่า พ่อครัวในเมืองก็สู้ฝีมือสะใภ้สามไม่ได้ เขาทำปากขมุบขมิบ ถ้ามีเหล้าอีกสักจอกก็คงจะดี ชีวิตนี้คงสุขสบายยิ่งกว่าเทพเซียน

"ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ!"

ฮูหยินจางกำลังเก็บชามตะเกียบ เห็นนางเข้ามาก็เอาข้อศอกชี้ไปที่ครัว

"ซุปปลาของเจ้าอยู่ในหม้อ"

ขนมที่เจียงเมี่ยวกินก่อนออกจากบ้านย่อยหมดแล้ว นางวางตะกร้าลง เปิดฝาหม้อ ไอร้อนพวยพุ่งออกมา ฮูหยินจางกลัวว่าซุปปลาจะเย็น จึงก่อไฟอุ่นไว้ให้ ในหม้อมีหัวไชเท้าเยอะ แต่ด้านล่างยังซ่อนเนื้อปลาไว้ชิ้นหนึ่ง

เจียงเมี่ยวรู้สึกซาบซึ้งใจ บ้านตระกูลเสิ่นมีคนมากนางคิดว่าได้กินแค่น้ำแกงก็ดีแล้วซุป แต่ฮูหยินจางไม่เพียงแต่ก่อไฟอุ่นไว้ให้ ยังเก็บเนื้อไว้ให้นางด้วย

"ท่านแม่..."

ฮูหยินจางถือชามเข้ามา เห็นสายตาของเจียงเมี่ยว นางทำหน้าบึ้งด้วยความเขินอาย

"ปลานี้เจ้าจับมา ทั้งเจ้ายังเป็นคนทำ ก็ต้องมีส่วนของเจ้าสิ!"

หวังซื่อกับสวีซื่อทำงานบ้านงานครัว ก็ไม่เห็นจะได้กินมากกว่าคนอื่นเจียงเมี่ยวเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่สะใภ้ทั้งสองถึงอิจฉานาง แม่สามีของนางรักใคร่ลูกชายคนที่สามจนเอนเอียง แม้แต่นางก็ได้รับความเมตตาไปด้วย

"ท่านแม่ ท่านช่างดีเหลือเกิน!" นางกินทั้งเนื้อทั้งน้ำแกงจนหมด ในท้องอิ่มอุ่นและรู้สึกพึงพอใจ

นางช่วยล้างชามและอุปกรณ์ทำครัวจนสะอาด แล้วหยิบตะกร้าขึ้นมา ในใจรู้สึกกังวลเล็กน้อย

"ท่านแม่ ข้าซื้อเนื้อหมูมาหนึ่งชั่งเจ้าค่ะ"

ฮูหยินจางหยุดมือ สีหน้าเคร่งขรึม

"เพิ่งจะได้กินปลา ทำไมซื้อเนื้อมาอีก? เจ้านี่เงินเหลือหรือไร?"

นางรู้ว่าสะใภ้คนนี้ตะกละ แต่ก็ไม่น่าจะกินเนื้อได้ทุกวัน เงินให้ลูกชายคนที่สามเข้าเมืองหลวงไปสอบยังเก็บไม่พอ นางกลัวว่าถ้าสะใภ้คนนี้ถูกตามใจมากไป ตระกูลเสิ่นคงรั้งตัวนางไว้ไม่อยู่

"ท่านแม่ ท่านพี่อ่านตำราเหนื่อย เห็นท่านพี่กินซุปปลาอย่างเอร็ดอร่อย ข้าก็เลยอดใจไม่ไหว..."

ไม่ต้องให้เจียงเมี่ยวพูดต่อ ฮูหยินจางก็เข้าใจ ตระกูลเสิ่นของพวกเขานั้น มีอะไรก็ต้องให้เหล่าซานก่อน แต่ฐานะทางบ้านยากจน ของดีที่สุดก็แค่ซาลาเปาแป้งขาวกับผักดอง เมื่อสะใภ้สามอยากจะดูแลลูกชาย นางผู้เป็นแม่จะขัดใจได้อย่างไร

เจียงเมี่ยวเห็นสีหน้าฮูหยินจางอ่อนลง ก็รู้สึกโล่งใจ

นางไม่ได้กลัวฮูหยินจาง ถ้าคนตระกูลเสิ่นกล้ารังแกนาง นางก็จะหาโอกาสหนีไป ด้วยฝีมือของนาง การใช้ชีวิตในโลกยุคโบราณไม่ใช่เรื่องยาก แต่ตราบใดที่ยังอยู่กับตระกูลเสิ่นก็ต้องสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขาไว้

"ท่านแม่ นี่เงินจากการขายผ้าเช็ดหน้าเจ้าค่ะ" เจียงเมี่ยวนับเงินสิบอีแปะแล้วส่งให้ ฮูหยินจางรับมาอย่างลังเล

"ทำไมยังมีเงินเหลือ?" นางรู้ราคาผ้าเช็ดหน้า ปกติเมี่ยวเอ๋อร์จะส่งเงินสิบอีแปะ คราวนี้ซื้อเนื้อแล้ว ทำไมยังมีเงินเหลืออีก

"เถ้าแก่เนี้ยเห็นว่าข้าปักผ้าสวย เลยขึ้นราคาให้เจ้าค่ะ เงินที่ได้เลยจะเอาไปดูแลท่านพี่" เจียงเมี่ยวพูดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าน้อย ๆ เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจของหญิงสาว

"ถ้าอย่างนั้น คราวหน้าเก็บเงินไว้ให้เหล่าซาน อย่าใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายล่ะ"

เป็นไปไม่ได้ที่เจียงเมี่ยวจะเก็บเงิน นางหาเงินก็เพื่อกินเนื้อมิใช่หรือ?

"ท่านแม่ การดูแลท่านพี่ไม่ใช่การใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายนะเจ้าคะ หากท่านพี่ร่างกายแข็งแรงก็จะอ่านตำราได้สบาย อีกอย่างท่านแม่ก็ผอมลงแล้ว ต้องบำรุงร่างกายสักหน่อย"

"ข้าแก่จนจะลงโลงอยู่แล้วจะบำรุงอะไร" ฮูหยินจางยังยังพูดเสียงแข็ง แต่สีหน้านางอ่อนลงแล้ว

"อย่าพูดอัปมงคลอย่างนั้นสิเจ้าคะ ท่านแม่ต้องอายุยืนถึงร้อยปีแน่ ๆ หากท่านแม่บำรุงร่างกายให้แข็งแรง ก็จะได้รอรับความสุขจากลูกชายและลูกสะใภ้นะเจ้าคะ!"

คำพูดของเจียงเมี่ยวทำให้หัวใจของฮูหยินจางอ่อนยวบ สะใภ้สามหน้าตาดี หาเงินเก่ง รักสามี ดูแลนางอย่างดี แม้แต่ลูกสาวแท้ๆ ของนางก็ยังไม่ใส่ใจนางเท่านี้

ตอนนี้ฮูหยินจางมองเจียงเมี่ยวแล้วเห็นดีไปเสียทุกอย่าง

"เจ้าวิ่งไปโรงเรียนตอนกลางวัน บ่ายนี้ก็ไม่ต้องทำงานแล้ว พักเท้าสักหน่อยแล้วปักผ้าเช็ดหน้าในห้องเถอะ"

แม่สามีกำลังให้นางได้พักผ่อนสินะ เจียงเมี่ยวกระพริบตาปริบๆ ต้นขาของพระเอกยังไม่ได้เกาะ ฮูหยินจางก็ยื่นต้นขามาให้เกาะแล้ว

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ เดี๋ยวข้าจะไปเดินเล่นที่เขาหลังบ้าน หาสมุนไพรสักหน่อย"

ฮูหยินจางขมวดคิ้ว นางไม่รู้ว่าเมี่ยวเอ๋อร์ไปรู้จักสมุนไพรตอนไหน

"บนเขามีแมลงเยอะ ให้เอ้อร์หลางไปเป็นเพื่อนเจ้าด้วยแล้วกัน"

"เจ้าค่ะ"