บทที่ 6

เดิมทีเจ้าของร่างเดิมมักจะไปขายผ้าเช็ดหน้าที่ตัวเมือง และเพราะได้เห็นความเจริญรุ่งเรืองของเมือง จึงคิดอยากจะหนีไปจากตระกูลเสิ่น

กลิ่นหอมของซุปปลาในตะกร้าโชยมาเตะจมูก เจียงเมี่ยวรู้สึกหิวจนท้องร้อง นางรีบหยิบหมั่นโถวสองชนิดที่ฮูหยินจางให้มา กินจนหมดในสองสามคำ ความหิวจึงบรรเทาลง

นางเดินไปอย่างไม่รีบร้อน พอถึงโรงเรียน ก็เห็นผู้คนมากมายอยู่หน้าประตู

มีทั้งคนที่เอาข้าวมาส่งเหมือนนาง และพ่อค้าแม่ค้าที่ตั้งแผงลอยขายของ เจียงเมี่ยวสังเกตเห็นว่า ของที่ขายส่วนใหญ่เป็นซาลาเปา ขนม และบะหมี่ หน้าตาและรสชาติธรรมดา แต่ให้ปริมาณเยอะมาก

เหล่านักเรียนอยู่ในวัยกำลังกินกำลังโต การอ่านหนังสือทำให้เสียพลังงาน ต้องกินเยอะๆ ถึงจะอิ่มท้อง

เจียงเมี่ยวยืนนิ่งอยู่กลางแดด แสงแดดตอนเที่ยงนั้นร้อนแรง นางยกมือบังแดด เขย่งเท้ามองเข้าไปในโรงเรียน

เสิ่นเยี่ยนชิงยังไม่ออกมาอีกหรือ?

"เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่?"

มีคนมาตบบ่านาง เจียงเมี่ยวหันไปมอง ทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับว่าแสงแดดร้อนแรงยามเที่ยงพลันดับวูบลง

เขายืนย้อนแสง ร่างกายสง่างาม คิ้วเข้ม ดวงตาเรียวคม ขนตายาวงอน ราวกับเทพบุตร งดงามดุจแสงจันทร์ หนุ่มน้อยวัยเพียง 17-18 ปี แต่กลับเริ่มฉายแววความหล่อเหลา

นางรู้ว่าพระเอกนั้นหน้าตาดี แต่พอได้เห็นตัวจริง ก็ยังอดตะลึงไม่ได้ เขาเดินเข้ามาใกล้นาง เจียงเมี่ยวได้กลิ่นหอมของไม้ไผ่ ใบหน้าที่แดงก่ำเพราะแดด ยิ่งร้อนผ่าวขึ้นไปอีก

ช่างเป็นคนบ้าหน้าตานัก!

เจียงเมี่ยวถอยหลังไปเล็กน้อย พยายามควบคุมลมหายใจ แล้วยื่นตะกร้าให้เขา

"ข้าทำซุปปลา มาบำรุงร่างกายให้ท่านพี่เจ้าค่ะ!" เจียงเมี่ยวยิ้มหวาน ลักยิ้มที่มุมปากราวกับมีน้ำผึ้งบรรจุอยู่

เสิ่นเยี่ยนชิงเม้มริมฝีปากบาง รับตะกร้าด้วยนิ้วเรียว ก้มหน้าลงเล็กน้อย เพื่อซ่อนแววตาที่รังเกียจและไม่สบอารมณ์

"รีบกินเถิดเจ้าค่ะ ข้าจับปลามาเองกับมือ ต้มตั้งนาน หอมมากเลยนะ" เจียงเมี่ยวนึกถึงซุปปลาสีขาวขุ่นก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้ นางยังไม่ได้กินสักคำเลย

เสิ่นเยี่ยนชิงมองนางด้วยความสงสัย เขาเคยกินอาหารที่นางทำมาแล้ว หวังซื่อกับสวีซื่อถึงแม้ฝีมือทำอาหารจะธรรมดา แต่ก็ยังกินได้ แต่อาหารที่เจียงเมี่ยวทำนั้น... ไม่พูดดีกว่า

"กินสิเจ้าคะ" เจียงเมี่ยวเห็นเขายังไม่กินก็เร่งรัด นางอยากให้เขากินเสร็จเร็วๆ จะได้ไปขายผ้าเช็ดหน้า

ผ้าขาวที่คลุมตะกร้าถูกเปิดออก ไอร้อนพร้อมกับกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย เนื้อปลาสีขาว นุ่มละลายในปาก กินกับหัวไชเท้าหวานๆ และเต้าหู้ที่ชุ่มไปด้วยน้ำซุป ซดน้ำซุปคำหนึ่ง กินขนมอีกคำหนึ่ง เสิ่นเยี่ยนชิงกินจนอิ่มหนำสำราญ

นักเรียนคนอื่นๆ ได้กลิ่นก็มองมาด้วยความอิจฉา ทำไมอาหารที่คนอื่นทำถึงหอมอย่างนี้ ซาลาเปาเนื้อในมือเขาดูจืดชืดไปเลย

ปกติอาหารที่ฮูหยินจางเอามาให้ เขากินแค่พออิ่ม แต่วันนี้เขากินจนจุก เสิ่นเยี่ยนชิงรู้สึกเขินเล็กน้อย จึงยื่นชามคืนให้เจียงเมี่ยว

เจียงเมี่ยวเห็นชามเปล่าที่น้ำซุปถูกกินจนหมดเกลี้ยงก็ยิ้มออกมา

"ท่านพี่ ซุปปลาที่ข้าทำอร่อยหรือไม่เจ้าคะ? ต่อไปท่านพี่อยากกินอะไร ข้าจะทำให้กิน"

นางเป็นคนหน้าตาสะสวย ยิ่งเวลายิ้ม เปรียบเสมือนดอกไม้ที่บานสะพรั่ง เบ่งบานในใจเขา

เสิ่นเยี่ยนชิงรู้สึกใจเต้นแรง เม้มริมฝีปากแน่น เอามือจับชายแขนเสื้ออย่างประหม่า

"อืม"

"เช่นนั้นท่านพี่รีบเข้าไปเถิดเจ้าค่ะ อ่านหนังสือเหนื่อยๆ ต้องดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าคะ!"

เจียงเมี่ยวถือตะกร้าเดินจากไปอย่างร่าเริง ชายกระโปรงที่พลิ้วไหว เหมือนผีเสื้อน้อยที่แสนสุข

เสิ่นเยี่ยนชิงมองตาม ดวงตาเย็นชา พลันนิ่งงัน แค่เขาชอบใจ นางก็ดีใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

ถ้าเจียงเมี่ยวรู้ความคิดในใจเขา คงหัวเราะออกมาดังๆ ต้นขาของพระเอกนั้นใหญ่ นางต้องกอดให้แน่น พูดให้น้อย ทำให้พระเอกจดจำความดีของนาง เพื่อที่วันข้างหน้า เมื่อเขามีอำนาจวาสนา นางซึ่งเป็นเพียง 'ไก่' จะได้พลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วย

ร้านจินซิ่วเก๋อไม่ได้ใหญ่โต แต่มีสินค้าครบครัน ตั้งแต่ผ้าเช็ดหน้า ถุงหอม ไปจนถึงฉากกั้น และเสื้อผ้าสำเร็จรูป

เจียงเมี่ยวกวาดตามอง งานปักในร้านมีหลากหลายก็จริง แต่ฝีมือยังไม่ค่อยดี แบบก็ดูเชยๆ

แต่ก็ไม่แปลก เมืองฝูหรงเป็นเมืองเล็กๆ ช่างปักฝีมือดีมีน้อย ฝีมือของเจ้าของร่างเดิมก็ถือว่าโดดเด่น เจียงเมี่ยวไม่รู้ว่านางไปเรียนกับใครมา เหมือนกับว่ามีความสามารถติดตัวมาตั้งแต่เกิด

"คุณหนูเจียงมาแล้ว"

เถ้าแก่เนี้ยของร้านจินซิ่วเก๋อนามสกุลฉิน อายุประมาณสามสิบกว่าปี ผิวขาวเนียน ยิ้มแย้มแจ่มใส หน้าตาดูเป็นมิตร ได้ยินมาว่าสามีของนางอยู่ที่เมืองหลวง นางหย่าร้างแล้วกลับมาเปิดร้านปักผ้าที่เมืองนี้

"ข้าเอามาส่งผ้าเช็ดหน้าเจ้าค่ะ" เจียงเมี่ยวยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม

"ฝีมือของคุณหนูเจียง ข้าวางใจได้อยู่แล้ว..." เถ้าแก่เนี้ยฉินรับผ้าเช็ดหน้ามา พอเห็นลวดลายที่ปัก ก็ตาโต

"โอ้โห! ผีเสื้อตัวนี้น่ารักจัง เหมือนจริงมาก ข้าเหมือนได้กลิ่นดอกไม้เลย!"

"ข้าลองคิดแบบใหม่ๆ ดู แล้วก็ปักลงไป ท่านเถ้าแก่เนี้ยว่าเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?" เจียงเมี่ยวไม่ได้แปลกใจกับปฏิกิริยาของนาง นางเคยเรียนศิลปะมาก่อน จึงรู้วิธีถ่ายทอดจิตวิญญาณของสิ่งต่างๆ ได้อย่างดี

"ดี ดีมาก!" เถ้าแก่เนี้ยฉินชอบใจมาก เดิมทีฝีมือของคุณหนูเจียงก็ดีอยู่แล้ว แต่ขาดความมีชีวิตชีวา ตอนนี้กลับดูมีชีวิตชีวาราวกับของจริง งดงามไม่แพ้ช่างปักในเมืองหลวง

แถมเมื่อก่อนนางยังหยิ่งยโส แต่ตอนนี้กลับยิ้มแย้ม ทำให้เถ้าแก่เนี้ยฉินรู้สึกเอ็นดูมากขึ้น

"ปกติผ้าเช็ดหน้าผืนละสองอีแปะ พวกนี้ข้าให้ผืนละสี่อีแปะ ต่อไปก็ปักแบบนี้ แล้วข้าจะให้ราคานี้!"

เจียงเมี่ยวพอใจ ในเมืองฝูหรงมีร้านปักผ้าสองร้าน ราคาที่เถ้าแก่เนี้ยฉินให้ก็ไม่น้อยแล้ว

"ขอบพระคุณท่านเถ้าแก่เนี้ยเจ้าค่ะ"

"ขอบใจทำไม! ทั้งหมดสิบผืน สี่สิบอีแปะ รับไปสิ"

"คุณหนูเจียงจะรับผ้าเช็ดหน้าไปปักอีกสิบผืนหรือไม่?" เถ้าแก่เนี้ยฉินหยิบผ้าดิบสีขาวสิบผืนส่งให้นาง พร้อมกับไหมปักอีกจำนวนหนึ่ง

"คราวนี้ข้าขอผ้าเพิ่มอีกผืน ข้าอยากจะปักถุงหอมเจ้าค่ะ" ถุงหอมขายอันละสิบอีแปะ ช่างปักฝีมือดีทำได้วันละสองอัน รายได้ดีกว่ามาก

เถ้าแก่เนี้ยฉินพยักหน้า หยิบผ้าอีกผืนส่งให้นาง

ผ้าที่เหมาะจะปักถุงหอมที่สุดคือผ้าไหม แต่นางยังไม่มีเงินซื้อ จึงได้แต่ใช้ผ้าฝ้ายธรรมดาที่ราคาถูกที่สุด

เจียงเมี่ยวรับผ้ามาด้วยความดีใจ หักต้นทุนแล้ว นางปักผ้าสามวันก็ได้เงินสามสิบอีแปะ ตอนนี้ค่าแรงผู้ชายทำงานหนึ่งวันได้แค่สิบอีแปะ ถึงแม้จะดูเหมือนเยอะ แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่าร่ำรวย