บทที่ 4

ครั้นพักผ่อนยามบ่ายแล้ว เหล่าบุรุษตระกูลเสิ่นก็ออกไปทำงานที่ไร่นาอีกครั้ง ท่ามกลางแสงแดดอันร้อนแรง หวังซื่อ ภรรยาของบุตรชายคนโต ก็ช่วยงานด้วยการแบกน้ำไปให้ ส่วนสวีซื่อนั้นตั้งครรภ์อยู่ ไม่สามารถทำงานหนักได้ นางจึงอยู่บ้านเพื่อจัดการงานบ้านต่างๆ

หลังจากทานอาหารเสร็จ เจียงเมี่ยวนั่งอยู่เฉยๆ ในห้องโถง เธอคิดอยากจะทำงานบ้าง เพราะเจ้าของร่างเดิมนั้นเป็นคนเกียจคร้าน งานบ้านที่คุณนายจางสั่ง นางมักจะทำลวกๆ หรือไม่ก็ผลักภาระไปให้พี่สะใภ้ทั้งสอง ถึงแม้จะดูถูกตระกูลเสิ่น แต่ก็ยังถือตัวว่าเป็นภรรยาของซิ่วไฉ

คุณนายจางเชื่อว่าเจียงเมี่ยวเป็นคนมีบุญวาสนา นางจะช่วยให้สามีรุ่งเรือง ตราบใดที่นางไม่ทำเรื่องร้ายแรง คุณนายจางก็พร้อมจะตามใจ นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้สวีซื่ออิจฉาและคอยหาเรื่องนางอยู่เสมอ

เจียงเมี่ยวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนคนในตระกูลเสิ่นจะไม่ได้เลวร้ายอะไร เพียงแต่ยากจนไปหน่อยเท่านั้น

ตามเนื้อเรื่องในนิยาย พระเอกจะสอบผ่านระดับอำเภอในปีหน้า และอีกสามปีต่อมาจะเข้าเมืองหลวงเพื่อสอบจอหงวนและได้เป็นขุนนาง

นั่นหมายความว่า เธอจะต้องทนกินซาลาเปาแป้งหยาบๆ ไปอีกสี่ปี เจียงเมี่ยวรู้สึกหน้ามืด คิดในใจว่าสวรรค์คงอยากให้เธอตาย!

ในฐานะบล็อกเกอร์ด้านอาหารที่มีผู้ติดตามนับล้าน เธอเป็นคนที่ชอบกิน ชอบทำอาหาร แต่ตระกูลเสิ่นนั้นยากจนข้นแค้น ขนาดเรื่องปากท้องยังแทบจะเอาตัวไม่รอด

เจียงเมี่ยวถอนหายใจ เธอต้องทำให้ตระกูลเสิ่นร่ำรวยขึ้นโดยเร็ว เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง และต้องเก็บเงินไว้ใช้ในอนาคตด้วย

เพราะเมื่อเข้าเมืองหลวง พระเอกก็จะได้พบกับนางเอก ทั้งสองจะรักใคร่กันดี นางซึ่งเป็นเพียงตัวประกอบ คงไม่จำเป็นต้องไปขัดขวางความสุขของพวกเขา

"เมี่ยวเอ๋อร์ เอาเสื้อผ้าที่กองไว้ในลานบ้านไปซักที่แม่น้ำ" เจียงเมี่ยวกำลังครุ่นคิดถึงหนทางร่ำรวยก็ถูกเสียงของคุณนายจางเรียกสติ

"เจ้าค่ะ!" อากาศร้อนอบอ้าว ทำให้เหงื่อออกง่าย ยิ่งทำงานในไร่นาด้วยแล้ว เสื้อผ้าก็เต็มไปด้วยคราบเหงื่อไคลและดินโคลน เสื้อผ้าที่ทุกคนเปลี่ยนออกมากองรวมกันเต็มกะละมังใบใหญ่

เจียงเมี่ยวไม่รังเกียจ นางก้มลงจะยกกะละมัง แต่กลับยกไม่ขึ้น

คุณนายจางเห็นนางตอบตกลงอย่างรวดเร็วก็รู้สึกแปลกใจ พอเดินออกมาเห็นภาพตรงหน้า ความคิดพลันแสดงออกทางสีหน้า"เป็นอย่างที่คิดจริงๆ" นางนึกว่าสะใภ้สามขยันขึ้น ที่แท้ก็หาทางอู้งานนี่เอง

เจียงเมี่ยวหน้าแดงก่ำ เธอไม่ได้คิดจะอู้งานจริงๆ นะ!

คุณนายจางไม่สนใจว่านางจะคิดอะไร ตะโกนเสียงดังไปที่ห้องข้างๆ

"เอ้อร์หลาง มาช่วยป้าเมี่ยวยกเสื้อผ้าหน่อย"

"ขอรับ!" เสิ่นเอ้อร์หลางถึงจะอายุยังน้อย แต่ก็มีเรี่ยวแรงมาก กะละมังไม้ขนาดใหญ่เกือบเท่าตัวเขาก็ยกขึ้นได้สบายๆ เสื้อผ้าที่กองพูนจนบังตา ทำให้เขาต้องแหงนหน้าเดิน เจียงเมี่ยวรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ใช้งานเด็ก

ต้ายาได้ยินเสียงก็วิ่งออกมา เห็นท่าทางตลกๆ ของเอ้อร์หลางก็ยิ้มออกมาอย่างเขินอาย นางเดินตามหลังทั้งสองไป เหมือนลูกเจี๊ยบตัวน้อยๆ

คุณนายจางตวาด "เจ้าจะตามไปทำไม?"

ต้ายาตกใจจนตัวสั่น ยืนนิ่งไม่กล้าตามไปอีก เด็กหญิงวัย 5 ขวบ ผอมแห้งแรงน้อยเพราะขาดสารอาหาร นางใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ของสวีซื่อที่นำมาเย็บใหม่ ผ้าสีเทาๆ มีรอยปะชุน โชคดีที่คนตระกูลเสิ่นหน้าตาดี นางจึงดูน่ารักน่าเอ็นดู

เจียงเมี่ยวชอบเด็กๆ ยิ่งต้ายานั้นเป็นเด็กดี เชื่อฟัง นางจึงอยากพาไปด้วย

"ท่านแม่ ให้ต้ายาไปกับพวกเราเถอะเจ้าค่ะ เด็กดีอย่างนี้ ไม่ดื้อไม่ซนหรอก" เจียงเมี่ยวจับมือเล็กๆ ของต้ายา มือที่แห้งผอมนั้นสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ต้ายามองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาเป็นประกาย

"ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ดูแลนางให้ดีๆ ล่ะ อย่าให้นางเข้าใกล้แม่น้ำ ระวังจะตกน้ำเอา!"

"เจ้าค่ะ!"

คุณนายจางมองทั้งสามเดินจากไปด้วยสายตาเคลือบแคลง เมี่ยวเอ๋อร์เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ไม่เพียงแต่ขยันทำงานขึ้น อีกทั้งยังดูแลเด็กๆ อีกด้วย

แต่คุณนายจางก็รู้สึกดีใจ นางคิดไม่ผิดจริงๆ เมี่ยวเอ๋อร์เป็นคนดี

หมู่บ้านชิงเฉวียนตั้งอยู่ติดกับภูเขา ชื่อหมู่บ้านนั้นตั้งตามชื่อน้ำพุใสสะอาดที่เชิงเขา น้ำในลำธารใสจนมองเห็นพื้นเบื้องล่าง ริมฝั่งมีพืชน้ำขึ้นหนาแน่น

เหล่าสตรีในหมู่บ้านจะซักผ้ากันในตอนเช้า ตอนนี้ทุกคนออกไปทำงานที่ไร่นากันหมด ริมแม่น้ำจึงไม่มีใครอยู่

เจียงเมี่ยวให้เด็กๆ ยืนห่างจากแม่น้ำ นางนั่งยองๆ ซักผ้า เอ้อร์หลางกับต้ายาช่วยบิดผ้า

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ซักผ้าเสร็จทั้งหมด

เจียงเมี่ยวยืดเส้นยืดสาย ตอนนี้เธอคิดถึงเครื่องซักผ้าสุดหัวใจ

ทันใดนั้น ก็มีแสงสีเงินวาววับแวบผ่านพงหญ้า ปลาตัวเล็กๆ หลายตัวแหวกว่ายผ่านไปมา เจียงเมี่ยวตาโตทันที

ปลา! นึ่ง ต้ม ผัด แกง ทอด... ในหัวของเธอนึกถึงเมนูปลาสารพัดชนิด น้ำลายแทบไหล

ก็ช่วยไม่ได้ นอกจากช่วงตรุษจีนแล้ว เจ้าของร่างเดิมแทบจะไม่ได้กินเนื้อเลย

เธอถอดรองเท้า ม้วนขากางเกงขึ้น น้ำในลำธารเย็นเฉียบ พืชน้ำสัมผัสกับข้อเท้าของเธอจนรู้สึกคันยุบยิบ แต่เธอไม่สนใจ สายตาจับจ้องไปที่ปลาในน้ำ

เธอใช้เสื้อผ้าเป็นอุปกรณ์จับปลา ใช้วิธีที่เคยเห็นมาในชีวิตก่อน จนในที่สุดก็จับปลาได้สองตัว ปลาเฉาหนักประมาณสองชั่งดิ้นดุ๊กดิ๊กจนน้ำกระเด็นใส่หน้าเอ้อร์หลางเต็มๆ เด็กชายรีบเช็ดแขนเสื้อด้วยสีหน้าตื่นเต้น

"ท่านป้า ปลา! ท่านจับปลาได้ด้วย!"

ต้ายาก็ดึงชายเสื้อนางด้วยความตื่นเต้น

เจียงเมี่ยวยิ้มขำ ลูบหัวเด็กๆ ทั้งสองคน แล้วใช้เชือกฟางร้อยปลาไว้

"ไปกันเถอะ กลับบ้านไปป้าจะต้มซุปปลาให้กิน!"