All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาเป็นภรรยาตัวประกอบของท่านเสนาบดี: Chapter 21 - Chapter 30

ขณะที่ฟ้ายังไม่สาง เสิ่นเหล่าต้าก็รีบไปที่ตัวเมืองเพื่อซื้อเครื่องในหมูสองชุด ราคารวมสองอีแปะ เขาและหวังซื่อช่วยกันล้างทำความสะอาดแล้วนำไปต้มในหม้อเนื่องจากเป็นการค้าขายครั้งแรก หวังซื่อจึงไม่ตระหนี่วัตถุดิบ นางคิดว่าหากอาหารอร่อย ย่อมดึงดูดลูกค้าได้ตลอดทั้งบ่ายบ้านตระกูลเสิ่นก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอม ผู้คนที่เดินผ่านต่างชะเง้อมองอยากเข้ามาดูว่ากำลังตุ๋นอะไรกัน ช่างหอมยั่วน้ำลายเหลือเกินเครื่องในหมูที่ตุ๋นจนเต็มสองกะละมัง เจียงเมี่ยวให้หวังซื่อนึ่งซาลาเปาแป้งข้าวสาลีผสมข้าวฟ่างอีกหนึ่งหม้อใหญ่ ซาลาเปาทำขนาดพิเศษ ราคาสองลูกหนึ่งอีแปะ แม้แต่กรรมกรที่กินจุก็อิ่มได้ด้วยซาลาเปาสองลูกทุกคนทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง เสิ่นเหล่าต้ากับหวังซื่อไม่มีเวลาพักเลย ที่บ้านมีรถเข็น เขาจึงนำเตาที่ใช้ก่อไฟในฤดูหนาวออกมา พรุ่งนี้จะได้อุ่นกับข้าวได้ตกกลางคืน เสิ่นเหล่าต้ากับหวังซื่อนอนอยู่บนเตียง ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ"ท่านพี่ พรุ่งนี้จะขายดีไหมนะ? เราใช้น้ำมันและเครื่องปรุงดี ๆ ไปตั้งเยอะ ถ้าขายไม่ออก..."หวังซื่อยังคงกังวล แต่เสิ่นเหล่าต้ากลับใจกล้า"ถ้าขายไม่ออกก็เลิกขาย ข้าจะพาต้าหลางไปหางานทำที่เมือ

"ถ้าขายที่เมืองฝูหรงไม่ได้ เช่นนั้นก็คงต้องไปขายที่อื่น น่าเสียดายที่ลูกหอมของข้าจะขายให้ท่านไม่ได้แล้ว"เจียงเมี่ยวโค้งคำนับเล็กน้อยพร้อมกับฝืนยิ้ม เถ้าแก่เนี้ยฉินบิดผ้าเช็ดหน้าในมืออย่างกังวลใจพวกคุณนายที่เดิมก็ไม่พอใจหลินอวิ๋นอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งแค้นใจกว่าเก่านางทำตัวเผด็จการ คิดว่าขู่จะปิดร้านแล้วจะกดดันเถ้าแก่ได้ แต่นางก็แค่ลูกสาวเจ้าเมืองเท่านั้น ได้แต่อวดอำนาจในท้องที่ พอออกจากเมืองฝูหรง จะไปมีอำนาจอะไรกับใคร? ลูกหอมของร้านจินซิ่วเก๋อถูกกว่าและหอมกว่าของในเมืองหลวง ซื้อไปฝากใครก็ดูดีมีหน้ามีตา ทว่าตอนนี้กลับถูกหลินอวิ๋นทำลายจนหมดหลินอวิ๋นตกใจมาก นางไม่คิดว่าเจียงเมี่ยวจะไม่กลัวคำขู่ของนาง ในใจเป็นโทสะ ทั้งยังเสียหน้า ถึงอย่างนั้น นางก็อยากได้ลูกหอมจึงได้แต่ยืนนิ่งเด็กสาวอายุสิบกว่าปี ถึงจะเอาแต่ใจแค่ไหนก็แสดงความหวั่นไหวออกมาทางสีหน้าเจียงเมี่ยวเลิกคิ้ว นางเดาความคิดของนางออกจึงหาทางลงให้"ข้ารู้ว่าคุณหนูชอบลูกหอมเลยอยากซื้อเยอะ ๆ ทำการค้าก็ไม่ควรไล่ลูกค้า..."เจียงเมี่ยวเห็นสีหน้าหลินอวิ๋นดีขึ้นก็พูดต่อ"แต่คุณหนูก็รู้ว่าลูกหอมมีค่า ทั้งยังทำยาก เอาเช่นนี้ดีไหมเจ้าคะ

“มีท่านแม่นี่แหละที่รักข้าที่สุด” เจียงเมี่ยวพูดพร้อมรอยยิ้ม ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู“เจ้าช่างไม่รู้จักอาย”ฮูหยินจางยิ้มน้อย ๆ แกล้งทำเป็นหยิ่ง ทนความออดอ้อนแบบนี้ไม่ไหว จึงใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากของนางแล้วผลักออกไป"เนื้อติดมันในครัวจะเอาไปทำอะไร?"นางมองดูเนื้อหมูที่หนักราวสามชั่ง ไม่มีเนื้อแดงเลยสักนิด"ข้าจะเอาไปเจียวน้ำมันเจ้าค่ะ แล้วเอาน้ำมันหมูมาทำเครื่องประทินผิว ทามือทาหน้า รับรองว่าขาวเนียน""จริงหรือ?"ฮูหยินจางสงสัย นางรู้แค่ว่าน้ำมันหมูกินอร่อย ไม่เคยรู้ว่ามีสรรพคุณแบบนี้ด้วย"รอทำเสร็จแล้ว เดี๋ยวข้าเอามาให้ท่านแม่ลองเจ้าค่ะ อากาศหนาวผิวจะแห้งแตก พอทาแล้วจะสบายตัว"เจียงเมี่ยวเคยทำมาก่อนใช้ดีกว่าของเคาน์เตอร์แบรนด์เสียอีก"หน้าข้าเหี่ยวเหมือนเปลือกไม้แล้ว จะใช้ของดี ๆ แบบนั้นให้สิ้นเปลืองทำไม? ข้าไม่ใช้หรอก!""ท่านแม่แก่แล้วก็ยังสวย ท่านพี่หน้าตาดีก็เพราะท่านแม่นะเจ้าคะ ถึงได้หล่อเหลาขนาดนี้"คำพูดนี้ถูกต้อง ฮูหยินจางถึงจะดูเคร่งขรึมไม่ค่อยยิ้ม แต่หน้าตาดี เห็นได้ว่าตอนสาวๆ คงงดงามมาก"เจ้านี่ชอบพูดเอาใจข้า!"ฮูหยินจางหน้าแดงจัด แต่ตอนสาวๆ นางก็เป็นหญิงงามที่สุดในละแวกห

"กินข้าวอยู่ก็หุบปากเสียบ้าง!"ฮูหยินจางตาเขียว จะมาประจบก็ช่างเถอะ นางก็แค่หวังให้ลูกชายคนที่สามกับเมี่ยวเอ๋อร์รักใคร่ปรองดองกัน อยู่ด้วยกันไม่แยกจากไปตลอดกาล เจียงเมี่ยวหน้าแดงทั่วทั้งใบหน้า ก้มหน้าแทะเนื้อกระต่าย ในใจด่าตัวเองว่าไม่เอาไหน ไม่รู้ว่าเสิ่นเยี่ยนชิงเป็นอะไร ช่วงนี้ถึงทำตัวแปลก ๆ หรือว่านางเอาใจเขามากเกินไป?เสิ่นเยี่ยนชิงมองใบหน้าแดง ๆ ของนางรู้สึกก็คันมือ อยากจะสัมผัสพอกินข้าวเสร็จ เจียงเมี่ยวช่วยเก็บจานชามแล้วก็ไปทำงานของตัวเองต่อน้ำมันหมูแข็งตัวแล้ว นางเคยเห็นคนอื่นทำครีม แต่ไม่รู้ว่านางจะทำได้หรือไม่?นางผสมน้ำมันหมูกับสมุนไพรต่าง ๆ ตามสูตร สุดท้ายได้แค่สองกระปุกเล็ก เนื้อครีมละเอียดนุ่ม มีกลิ่นหอม ถือว่าเป็นของชั้นดี แต่จะได้ผลอย่างไรต้องรอลองใช้ก่อน เจียงเมี่ยวเริ่มทำลูกหอม คราวนี้นางใช้ลูกพีชที่เหลือทำกลิ่นผลไม้ห้าลูก ร้านจินซิ่วเก๋อต่อไปจะขายแค่เดือนละยี่สิบลูก นางไม่ต้องไปเมืองทุกสามวันแล้ว เวลาที่เหลือก็ขึ้นเขาไปเก็บดอกไม้ที่ยังเหลืออยู่ให้หมดอีกอย่าง เจียงเมี่ยวคิดไกลกว่านั้น ตอนนี้นางยังเป็นว่าที่ภรรยาของเสิ่นเยี่ยนชิง สัญญาขายตัวอยู่ที่ตระกูลเ

เมื่อเจียงเมี่ยวตื่นอีกครั้ง ฟ้าสว่างแล้ว นางล้างหน้าล้างตาเสร็จ หยิบขนมชิ้นหนึ่งใส่ปาก "หวานเลี่ยน"สมัยโบราณน้ำตาลมีราคาแพง ร้านขนมหากไม่ใส่น้ำตาลเยอะก็ไม่กล้าขาย นางกินชิ้นเดียวก็กินไม่ลงแล้ว ดื่มชาเย็นครึ่งถ้วย รสหวานในปากก็ยังไม่จาง ยังมีรสขมด้วย ขนมนี่ยังสู้ที่นางทำเองไม่ได้เลย เจียงเมี่ยวใช้กิ่งหลิวจุ่มเกลือขัดฟัน บ้วนปากด้วยน้ำชาเข้มข้นสองครั้ง รสชาติจึงจางลงขนมที่เหลือนางแบ่งให้เอ้อร์หลางกับต้ายา เจียงเมี่ยวไม่ชอบกินหวาน แต่เด็ก ๆ ชอบมากท่าเรือคึกคักไปด้วยผู้คน เสียงตะโกนขายของดังระงมหน้าแผงพะโล้ของตระกูลเสิ่น มีลูกค้าไม่ขาดสาย กลิ่นหอมลอยไปตามลม แรงงานแบกหามต่างสูดกลิ่นอย่างอดใจไม่ไหวกลิ่นนี่ช่างหอมจริงๆ พวกเขาต้องรีบทำงาน เดี๋ยวจะได้ไปซื้อพะโล้ชามหนึ่ง ทั้งหอมทั้งเผ็ด กินแล้วมีแรงทั้งตัว ในฝูงชนมีชายร่างผอมเล็กคนหนึ่ง เขาสวมเสื้อผ้าขาดวิ่น สกปรกมอมแมม เสื้อคลุมยังมีรูสองรู ผมมันเยิ้ม ตาจ้องแผงตระกูลเสิ่นไม่วางตา แววตาฉายแววเจ้าเล่ห์ เสิ่นเหล่าต้าเป็นคนตักกับข้าว พะโล้สองกะละมังขายหมดอย่างรวดเร็ว บางคนที่ซื้อไม่ทันก็ขอน้ำซุป ถึงไม่มีเนื้อขอแค่ชิมรสชาติก็ยังดี