เจียงเมี่ยวถือเนื้อหมูสามชั้นสองชั่งกลับบ้าน เถ้าแก่คุ้นเคยกับนางดี จึงแถมกระดูกใหญ่ให้อีกสองท่อนหมั่นโถวที่กินตอนเที่ยงยังติดคออยู่ นางคุ้นกับอาหารดี ๆ พอมากินหมั่นโถวแป้งหยาบ ๆ นี้ก็กลืนไม่ค่อยลงลูกหอมจะขายดีหรือไม่ยังไม่รู้ ถึงเจียงเมี่ยวจะมั่นใจว่าขายได้ แต่ก็บอกไม่ได้ว่าจะขายหมดเมื่อไหร่ เถ้าแก่เนี้ยฉินจะให้เงินมัดจำ ทว่านางปฏิเสธเงินที่ได้จากการขายผ้าเช็ดหน้าและถุงหอม หักค่าใช้จ่ายแล้วเหลือ1,500 อีแปะ แลกเป็นเงินก็ได้หนึ่งตำลึงครึ่ง สำหรับชาวชนบทถือเป็นเงินก้อนใหญ่ค่าเล่าเรียนของเสิ่นเยี่ยนชิง ครึ่งปีก็สองตำลึงแล้ว คนในตระกูลเสิ่นทำงานทั้งปี นอกจากผลผลิตในไร่นา ผู้ชายก็ต้องออกไปทำงานหาเงินไม่มีวันหยุด ทั้งปีได้แค่ห้าตำลึง หลังจากหักค่าใช้จ่ายแล้ว ยังแทบไม่เหลือ ทั้งที่ฮูหยินจางเป็นคนประหยัดดังนั้น คนสมัยก่อนจะเรียนหนังสือได้ต้องรวยหรือไม่ก็คนในบ้านช่วยกันส่งเสียเสิ่นเยี่ยนชิงฉลาดเรียนเก่ง คนในครอบครัวจึงยอมลงทุน ถึงจะมีบ่นบ้าง แต่ก็ไม่มีใครโวยวายจริง ๆ จัง ๆไม่เหมือนบัณฑิตจ้าวในหมู่บ้าน เรียนไม่เก่ง สอบมาสิบกว่าปีก็ยังไม่ผ่าน เป็นภาระให้ครอบครัว หลานชายอายุยี่สิบกว่
Last Updated : 2024-12-17
LOGIN
