Все главы ทาสราคะองค์ชายใบ้: Глава 31 - Глава 40

“คุณชายจ้าว ข้าจะส่งเสริมให้ท่านหูหนวกและเป็นใบ้อย่างสมบูรณ์ หน้ากากผีก็ไม่จำเป็นต้องใช้ มู่จิ้นผู้นี้จะกรีดหน้าท่านให้มีบาดแผลเหวอะหวะ จนไม่มีผู้ใดอยากมองอีก”‘หากเจ้ามีฝีมือ จงก้าวเข้ามา อย่าได้เก่งแต่ปาก’“เหตุใดข้าต้องลงมือเอง ในเมื่อลูกสมุนข้ามีมากมาย”มู่จิ้นว่าจบก็สั่งให้คนของเขาออกมาจากที่ซ่อน แล้วเข้าไปรุมทำร้ายจ้าวเล่อซีราวกับเป็นพวกหมาหมู่ร่างสูงใหญ่คำรามเสียงดัง และจัดการศัตรูชั่วอย่างบ้าคลั่งหลายครั้งเขาเกือบพลาดพลั้งเพราะพวกมันเอาแต่แว้งกัด นอกจากนั้นยังเล่นทีเผลอเพื่อหวังใช้พิษร้ายกาจกับจ้าวเล่อซีเมื่อเขาวาดดาบในมือออกไปฟันร่างตรงหน้าอย่างรวดเร็ว และจ้าวเล่อซีต้องขมวดคิ้วมุ่น ร่างเหล่านั้นกลับเป็นสตรีในชุดเสื้อผ้าโปร่งบาง ที่เขาเห็นเช่นนั้นเกิดจากเขาถูกยาหลอนประสาทเล่นงาน“เหตุใดถึงยั้งมือเล่า” มู่จิ้นหัวเราะขบขันจ้าวเล่อซีเคลื่อนไหวเชื่องช้าลงกว่าเดิมเพราะเสียงกรีดร้องของสตรีเหล่านั้น พร้อมเลือดสดๆ ของพวกนางที่พุ่งมาเปรอะเนื้อตัวเขา กระทั่งเขาหันไปอีกด้านหวังจะป้องกันตัวจากอาวุธมีคม ร่างอรชรของสตรีผู้หนึ่งก็โผเข้ามาหาเขา เนื้อตัวสตรีผู้นั้นสั่นเทา น้ำตาไหลนองหน้า จว

ข้าทำเจ้าลำบากแล้ว จ้าวเล่อซีวางร่างอรชรบนฟูกหนานุ่ม เขานั่งอยู่ข้างเตียงไม่ห่างไปไหน คราแรกที่เขากับนางกระโดดลงจากหอสูงเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เพราะมีมือสังหารดักซุ่มอยู่และระดมยิงลูกธนูไฟใส่พวกเขา นั่นจึงเป็นสาเหตุให้เขาเสียหลัก เกือบพาม่านซือซือจมหายสู่กลางแม่น้ำลึก!หญิงสาวกอดชายหนุ่มแน่น นางหวาดกลัวจับจิต แต่ปากพร่ำพูดให้เขาทิ้งนางเสีย“คุณชายปล่อยข้า ซือซือ...ไม่มีค่าพอให้ต้องห่วงใย” นางผลักหน้าอกแกร่ง แล้วดิ้นรนเพื่อให้จ้าวเล่อซีสลัดนางทิ้งไป “หากยังมีวาสนาต่อกัน แม้ตายเป็นผีข้าก็จะตามไปรับใช้คุณชายเช่นเดิม”จ้าวเล่อซีหัวเราะหึๆ และเอ่ยเสียงขรึม ฝ่ากระแสลมแรงและระลอกคลื่นน้ำ ‘กล่าวได้ดี ชีวิตและวิญญาณเจ้าคือทาสของข้า เช่นนั้นสิ่งที่เจ้าปรารถนานับว่าประเสริฐที่สุด’ กล่าวจบเขาจึงตัดสินใจสกัดจุดให้ม่านซือซือ สิ้นฤทธิ์ลงเสีย มิเช่นนั้นทั้งเขาและนางอาจต้องทิ้งชีวิตไว้ในผืนน้ำลึกทั้งคู่พอเขาพานางขึ้นฝั่งได้ จ้าวเล่อซีต้องออกแรงอย่างหนักเพื่อเอาตัวรอดจากพวกหมาลอบกัด คราวนี้พวกที่เขาต้องเผชิญหน้ามีฝีมือคล้ายทหารที่ถูกฝึกมาอย่างดี อีกทั้งยังตั้งค่ายกลด้วยความชำนาญ มองปราดเดียวก็รู้ว่าไ

เรือนกายนางอุ่นอยู่สักหน่อย ส่วนกายแกร่งนี้ให้ความเย็นสบาย ผิดแต่ส่วนที่พองขยายของเขามันส่งไอร้อนให้นางต้องหน้าแดงซ่าน และ ใจนั้นนึกมันเขี้ยวเหลือเกินมือเรียวสวยลูบไล้กล้ามหน้าอกแน่น และบั้นท้ายงอนงามขยับไปทาบกับความอุ่นจัดในร่มผ้าจ้าวเล่อซีแท่งหยกเขาแข็งขัน แสดงความกราดเกรี้ยว หากมันเป็นอสรพิษร้าย ป่านนี้คงฉกนางและฝังเขี้ยวไปแล้ว “ข้าปรารถนาท่านตลอดมา” นางไม่ได้เพ้อ หากอยากบอกความต้องการของตน“ฝันสูงเกินตัวแล้ว สาวรับใช้ต่ำต้อย” เขาว่าและหัวเราะหึๆม่านซือซือได้ยินเข้าจึงอยากหยิกเนื้อหยิกตัวจ้าวเล่อซีนัก ทว่านางกลับคิดวิธีเอาคืนเขาใหม่ หญิงสาวเคลื่อนตัวลงไปด้านล่างช้าๆ พร้อมใช้สายตายั่วยวนบุรุษที่นางรักหมดใจจากนั้นสองเต้าอวบอิ่มก็นาบแก่นกายร้อนฉ่าเอาไว้ นางใช้สองมือบีบเต้างามเข้าเบียดชิดกัน โดยให้แท่งหยกลำอวบที่เส้นเลือดปูดพองอยู่ด้านใน จากนั้นก็ถูไถความนิ่มนุ่มที่เด้งไหวสะท้านยามนางขยับร่างอรชรความอวบอิ่มจากสองถันที่ขาวและนุ่มนิ่มดั่งเนื้อเต้าหู้อ่อนบีบรัดแก่นกายเขา ยิ่งนางขยับตัวมากเท่าใด จ้าวเล่อซียิ่งพึงใจหายใจถี่กระชั้นมากเท่านั้น“ตำราเล่มใดสอนเจ้าเช่นนี้”ม่านซือซือหัวเรา

ความลับของสาวใช้มะ ไม่นะ พี่สาว!” ม่านซือซือนั่งนิ่งๆ นางไม่ได้กล่าวอะไร กระทั่งฝูเอ๋อร์เอามือป้อมๆ ออกจากริมฝีปากนาง“เรียกชื่อนายท่านเช่นนั้นไม่ได้ หากใครได้ยิน พี่สาวต้องนั่งคุกเข่าที่เรือนบรรพชนหลายวัน และต้องอดข้าว อดน้ำ ข้างในนั้นมีแต่กลิ่นธูปน่าเวียนหัวจะตาย เคยมีคนสลบแล้วถูกอุ้มหายตัวไปด้วยนะ!”“ร้ายแรงเพียงนั้น”แม่นางน้อยพยักหน้าเร็วไว สีหน้าที่แย้มยิ้มเมื่อครู่ซีดสลดลงไปถึงสามส่วน“มีสิ่งใดทำให้เจ้ากลัว”ฝูเอ๋อร์ก้มหน้างุด อาการเช่นนี้หากม่านซือซือเดาไม่ผิดย่อมมีผลมาจากจ้าวเล่อซี ทว่าหญิงสาวยังคาดคะเนสิ่งใดไม่ได้ กระทั่งได้ยินเสียงท้องเด็กหญิงร้องเบาๆ นางจึงหัวเราะพรืดใหญ่“เจ้าหิวรึ”เมื่อทำเรื่องขายหน้า ฝูเอ๋อร์จึงรีบเอามือกุมท้องอวบๆ ของตนไว้“เปล่าเสียหน่อย ข้ากินอิ่มแล้ว” ฝูเอ๋อร์ปฏิเสธ ซึ่งมันไม่แนบเนียนเอาเสียเลย“จะว่าไปแล้ว ของกินเล่นพวกนี้คงไม่ถูกปากข้าสักเท่าไหร่ และคงน่าเสียดายหากต้องทิ้งไว้”ฝูเอ๋อร์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง รีบกล่าวว่า“หือ พี่สาวทำไมพูดเช่นนี้ ของดีๆ ล้วนมีไว้ต้อนรับแขก ตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยกินด้วยซ้ำ ได้แต่สูดเอากลิ่นหอมๆ และก็กลืนน้ำลายลงคอ”ม

กระทั่งเห็นร่างอวบเจ้าเนื้อโผล่ออกมาจากประตู ม่านซือซือจึงเอ่ยเรียกอีกฝ่าย“เสี่ยวฝู!”เด็กหญิงยกนิ้วชี้ขึ้นทาบริมฝีปากเล็กๆ ส่งสัญญาณให้ม่านซือซือเงียบ“เจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร”“ข้าคิดถึงคำที่พี่สาวพูดตลอดวันเลย”“เจ้าหมายถึงสิ่งใด”“พี่สาวอยากเป็นแม่ของข้าใช่หรือไม่”“เป็นเช่นนั้น เจ้าเป็นคนน่ารักท่าทางฉลาดเฉลียว” ฝูเอ๋อร์ยิ้มดีใจเมื่อได้ยินม่านซือซือชมตน“ท่านกอดและเล่านิทานให้ข้าฟังก่อนนอนได้ไหม”“ย่อมได้ เรื่องเช่นนี้ข้าทำอยู่ประจำ มีเด็กข้างบ้านที่มักงอแงข้าจะทำขนมให้เขากินแล้วกล่อมนอน”“เยี่ยงนั้น ข้าอยากให้พี่สาวทำเช่นนั้นกับข้าบ้าง พรุ่งนี้เป็นวันเกิดข้า”“โอ้ ดีจริง แต่เจ้ารู้วันเกิดตัวเองด้วยหรือ เจ้าเคยบอกว่าไม่มีแม่”เด็กหญิงก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองก่อนเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม “ป้าหวังเป็นคนบอกข้าเอง”ม่านซือซือไม่ได้ซักต่อ นางคิดว่าสำหรับเด็กเล็กๆ การฉลองวันเกิดคงสำคัญยิ่งนัก“ตอนนี้ป้าหวังคงไม่ได้กลับเรือนง่ายๆ พี่หลินท้องโตมาก ข้าได้ยินว่านางต้องคลอดลูกยากแน่ๆ อีกทั้งก่อนหน้านี้นางถูกคนวางยาด้วย”ม่านซือซือพยายามจับต้นชนปลายสิ่งต่างๆ ที่ฝูเอ๋อร์เล่า ทว่าเด็กหญิง