Все главы ทาสราคะองค์ชายใบ้: Глава 41 - Глава 50

ฝูเอ๋อร์มองจ้าวเล่อซีสลับกับม่านซือซือ ซึ่งแม่นางน้อยก็อมยิ้มอย่างมีเลศนัย“ขบขันสิ่งใดหรือเสี่ยวฝู” หวังกวงดุเด็กหญิง“ไม่เสียหน่อย ข้าแค่ประหลาดใจที่นายท่านเรียกหา”“แล้วเมื่อก่อนชายผู้นี้ดีต่อเจ้าหรือไม่” ม่านซือซือถาม‘ตอบให้มันดีๆ นะเสี่ยวฝู’ ใครบางคนกำลังแสดงท่าทางข่มขู่เด็ก“คุณชายทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง ตอนนี้เสี่ยวฝูอยู่ในความดูแลของข้าแล้ว” ม่านซือซือกางปีกป้องฝูเอ๋อร์เต็มที่‘ข้าให้นางมารับใช้เจ้า ไม่ได้ให้เจ้าคอยโอ๋หรือดูแลนางเสียหน่อย’ม่านซือซือขยับปากจะต่อล้อต่อเถียงเขา แต่สุดท้ายนางก็เลือกสงบปากสงบคำลง ด้วยฝูเอ๋อร์ดึงชายเสื้อนางไว้ แล้วเอ่ยว่า“นายท่านดีต่อข้ามาก พี่สาว...เอ๊ย...ท่านแม่ และท่านแม่ไม่ต้องห่วงสิ่งใด”เมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วเรียกตน ม่านซือซือก็ตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก“ข้าเป็นแม่เจ้ารึ...”“ใช่ ท่านย่อมเป็นท่านแม่ของฝูเอ๋อร์!”แม่นางน้อยว่า แล้วจึงโผเข้ากอดม่านซือซือเพื่อขอความรักและความเมตตาจากอีกฝ่ายจ้าวเล่อซีมองภาพตรงหน้า จะว่าไปเขาทั้งขำทั้งยินดี ในที่สุดฝูเอ๋อร์ก็พบคนที่นางอยากให้เป็นแม่บุญธรรมของตนเสียที ‘แล้วข้าเล่า นางมารน้อยอยากให้เป็นอะไร’ คนตั

โลมรักกลางหมู่ดาว อาเฟยนั่งมองแม่นางน้อยที่สีหน้าไม่สู้แจ่มใส นางทำตาพองๆ จ้องเขม็งที่อาหารเย็นตรงหน้า มันเป็นเนื้อไก่ย่างกับข้าวห่อใบบัว แต่นางไม่ได้รับอนุญาตให้กินด้วยก่อความผิดไว้ และหากต้องนับว่ากี่ครั้งมาแล้ว แม่นางน้อยก็คร้านจะเสียเวลาคิดถึง“เจ้าปรุงยาพวกนั้นอย่างไร และใส่ไว้ในสุราตอนไหน” อาเฟยว่าพร้อมถือไม้ไว้ในมือซึ่งมีไว้สำหรับลงโทษเด็กหญิง แน่นอนฝ่ามือนางทั้งนิ่มทั้งเจ้าเนื้อ หากถูกฟาดลงไปเพียงนิดนางคงเจ็บจนต้องร้องไห้โยเย“ไม่เห็นยาก แค่เอาหญ้าแดงไปหมักในน้ำมันเขากวางสักครึ่งชั่วยาม จากนั้นเทใส่นารีแดงเพื่อไม่ให้มันมีกลิ่นหรือรสชาติผิดเพี้ยน ข้าก็เทผงเสน่ห์โฉมงามลงไปเล็กน้อย แต่ไม่นึกว่ามันจะทำให้ท่านแม่ถูกนายท่านอุ้มหายเข้าไปในป่าแบบนั้น”อาเฟยได้ยินแม่นางน้อยเอ่ยจบก็บีบขมับตนเอง เขาไม่รู้จะทำโทษอย่างไรดี ฝูเอ๋อร์เป็นเด็กหญิงที่จ้าวเล่อซีเอ็นดูและยังให้ท้ายเสมอ สุดท้ายผลลัพธ์จึงลงเอยอย่างที่เห็น“ใครใช้ให้เจ้าทำเรื่องนี้”“ไม่มี ข้าเพียงแค่อยากให้ท่านแม่มีความสุข และบำรุงร่างกายนางเพื่อจะได้กลับมาเป็นสาวน้อยและคลอดบุตรง่าย ไม่เหมือนพี่หลินที่เกือบเสียชีวิต”“เฮ้อ ข้าไม่ร

ลักลอบขึ้นเตียงจักรพรรดิ อาเฟยเข้ามาในวังหลวงด้วยการปลอมตัวเป็นหมอหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งยามนี้อีกฝ่ายหายสาบสูญไประหว่างเดินทางกลับเรือนของตนขันทีรูปงามออกมาเก็บสมุนไพรตามปกติอันเป็นหน้าที่หนึ่งของสำนักการแพทย์ซึ่งอยู่ภายใต้การดูแลของมเหสีอี้เหอ ส่วนมากเป็นการปรุงยาลับๆ อันมีพิษร้ายกาจหาสิ่งใดต้านมันได้ ตำรับยาเหล่านั้นมาจากชนเผ่าเยว่หลาง โดยที่นางคาดการณ์ว่าตนเป็นผู้รู้แจ้ง ทว่าในความจริง โลกนี้ย่อมมีผู้เก่งกว่าและรอบรู้อยู่ทุกหนแห่ง อย่างน้อยหมู่บ้านช่างไม้ก็มีหวังกวง และตอนนี้ข้างกายม่านซือซือก็มีนางมารน้อยฝูเอ๋อร์หลังจากอาเฟยทำหน้าที่ของตนเรียบร้อย เขาก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นกำแพงสูง ก่อนหายตัวลับเข้าไปพบกับจ้าวเทียนฉาง คนที่อยู่ในตำหนักใหญ่โต พอได้พบใบหน้าคุ้นเคยก็ดีใจเป็นล้นพ้น แต่เขาไม่ผลีผลามแสดงออกถึงความในใจที่อัดแน่นอยู่จนแทบล้นทะลัก เพียงแต่ขยับตัวเล็กน้อย ก่อนสั่งให้คนที่อยู่คอยรับใช้ออกไปให้หมด“ข้าต้องการความสงบ และอยากนอนสักงีบ”เมื่อขันทีน้อยได้ยินเช่นนั้นจึงยอบตัวห่างออกไปจ้าวเทียนฉางมองคนที่สวมชุดทะมัดทะแมงและอำพรางใบหน้าไว้ด้วยตาข่ายสีดำ กระนั้นดวงตาของอาเฟยก็งดงา

ฮูหยินขององค์ชายใบ้ หนึ่งเดือนผ่านไป ความรู้สึกแรกเมื่อม่านซือซือก้าวเข้ามาในตำหนักแห่งนั้น นางตอบตนเองไม่ได้ว่าดีใจหรืออึดอัด และลึกๆ นางกลับหวั่นใจถึงสิ่งที่ยังคาดเดาไม่ได้ เมืองหลวงกว้างใหญ่ผู้คนล้วนแปลกหน้า จิตใจคงไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน คดเคี้ยวลึกลับยากหยั่งถึงและไม่อาจไว้ใจได้ อีกทั้งตำหนักแห่งนี้มิได้มีโฉมงามที่เคียงคู่กับจ้าวเล่อซีเพียงคนเดียว ซึ่งไม่ใช่เพียงแค่แม่นางเสี่ยวเหยา หากยังมีอีกคนที่มเหสีอี้เหอเตรียมการไว้เพื่อให้อีกฝ่ายนั่งตำแหน่งพระชายาของจ้าวเล่อซี“ท่านแม่...” ฝูเอ๋อร์เรียกนาง และแม่นางน้อยก็ยิ้มประจบจนดวงตาเล็กๆ ยิบหยี และฝูเอ๋อร์ในบ่ายวันนี้ดูเหนื่อยล้าอยู่สักหน่อย การนั่งรถม้าหลายคืนติดต่อกัน ถึงจะได้พักผ่อนตามทางบ้าง แต่อาเฟยก็เข้มงวดหลายสิ่ง คงตั้งแต่จู่ๆ ที่มีชายชุดเขียวโผล่มา เขามีนามว่าตี้หยงชุนซึ่งมีท่าทีพิลึก นอกจากนั้นฝูเอ๋อร์ยังมีอาการไม่สู้หน้าอีกฝ่าย ยามนั้นนางก็กอดม่านซือซือแน่นและยังฝันร้ายติดกันหลายคืน เมื่ออาเฟยให้คนไปสืบเรื่องราวของตี้หยงชุน กลับพบว่าเขาไร้ตัวตนที่แน่ชัด เรื่องนี้ทำให้ ม่านซือซือเครียดอยู่มิน้อย และนางก็ออกปากกับอ

ยาดังกล่าวหวังกวงปรุงขึ้นในหมู่บ้านช่างไม้ มันถูกส่งมาที่คฤหาสน์สัตตบงกชโดยคำสั่งของถานปิง“เจ้าคงไม่อยากให้บุตรของเจ้าลืมตาขึ้นมาดูโลกแล้วต้องกลายเป็นคนบ้าใบ้หรือหูหนวกใช่ไหมเล่อซี” ในอดีตถานปิงเคยเอ่ยกับเขาเช่นนั้น และอธิบายว่าพิษที่อยู่ในตัวเขาสามารถถ่ายทอดถึงลูกหลาน“เจ้าสมสู่กับพวกนางได้ แต่อย่าริรักหรือคิดมีทายาทเลย มันจะเป็นบาปติดตัวเสียเปล่า”‘หากท่านตาประสงค์เช่นนั้น หลานจะทำตาม’“เด็กดี เจ้าเชื่อฟังตาเสมอ”ความที่เขายังเป็นเด็กหนุ่ม จ้าวเล่อซีจึงยอมให้ถานปิงทำลาย เลือดเนื้อเชื้อไขของตน กระทั่งเติบใหญ่จึงพบว่าสตรีที่ต้องกลืนน้ำแกงของหวังกวงหลังจากร่วมหลับนอนกับบุรุษต้องมีสภาพเช่นไร บางคนเกิดประสาทหลอน หรือที่ร้ายแรงกว่านั้นพวกนางต้องป่วยจากผลข้างเคียงเมื่อกินยามากเกินไป สุดท้ายจึงถูกหามศพออกไปทิ้งดังนั้นในคฤหาสน์สัตตบงกชจึงไร้สตรีตั้งครรภ์ แต่ก็ใช่ว่าเรื่องนี้จะไม่เคยเกิดขึ้น และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้จ้าวเล่อซีขัดคำสั่งของถานปิงเมื่อย้อนนึกถึงเรื่องเหล่านั้น จ้าวเล่อซีได้แต่ถอนหายใจ เขายังจำคำเตือนของหวังกวงได้ ม่านซือซือได้รับพิษจนขับเลือดสีดำข้นคลั่กออกมาเมื่อเกือบหน