Все главы ทาสราคะองค์ชายใบ้: Глава 51 - Глава 60

เม่าเฉิงเซ่อ (แมวส้ม) ตลอดระยะเวลาเกือบครึ่งเดือนที่ผ่านมา ฝูเอ๋อร์ตามติดจ้าวเล่อซีแจ และนางมีโอกาสเข้าวังหลวงด้วยแม่นางน้อยกลายเป็นจุดสนใจของเหล่าขุนนางที่อยากประจบสอพลอจ้าวเล่อซี พวกเขาพยายามเข้ามาชื่นชมฝูเอ๋อร์ บ้างก็มอบสิ่งของต่างๆ ให้เด็กหญิง โดยหารู้ไม่ว่าทั้งหมดล้วนเป็นแผนเบี่ยงเบนความสนใจของจ้าวเล่อซี เพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามพุ่งเป้าไปหาม่านซือซือที่กำลังตั้งครรภ์ อีกทั้งตอนนี้นางต้องรับมือทั้งเสี่ยวเหยาและว่าที่พระชายาของเขาเตียวจื่อ ซึ่งนับว่าหนักหนาพอแล้ว นอกจากนั้นในภายภาคหน้านางยังมีหลายสิ่งที่ต้องสะสาง ทั้งหมดล้วนเป็นวิบากกรรมของสตรีซึ่งจะต้องก้าวขึ้นเป็นใหญ่เคียงข้างจ้าวเล่อซีผู้ที่จะนั่งบนบัลลังก์มังกรและที่จ้าวเล่อซีพาฝูเอ๋อร์เข้าวังหลวง จุดหมายคือประกาศให้ทุกคนรู้ว่า แม่นางน้อยเป็นบุตรสาวบุญธรรมของเขา และมีศักดิ์เป็นถึง องค์หญิง‘เสี่ยวฝู... ช่างเป็นแม่นางน้อยที่เกิดมาเพื่อเป็นใหญ่!’อาเฟยเข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มกล่าวอย่างลึกซึ้ง แม้เขาจะไม่แน่ชัดเรื่องชาติกำเนิดนาง แต่เมื่อเจ็ดปีก่อนที่จ้าวเล่อซีได้ช่วยสตรีนางหนึ่งเอาไว้ และในเวลาต่อมานางให้กำเนิดฝูเอ๋อร์ เขาสงสัยอยู

กล่องไม้ของเซี่ยอี๋ ห้าวันผ่านไป จ้าวเล่อซีไม่ได้อยู่ที่ตำหนักจันทร์ส่องหล้า ส่วนม่านซือซือเก็บตัวอยู่ในเรือน นานวันเข้าก็มีอาการเบื่อนางทำขนม ปรุงยา ดูแลสมุนไพร และเย็บผ้าเพื่อเตรียมชุดสำหรับเด็กที่จะคลอดในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ทุกอย่างทำให้ผ่อนคลายและไม่เครียดก็จริง ทว่าเมื่ออยู่ในพื้นที่จำกัด นางก็อยากเดินเล่นเพื่อหย่อนใจและยืดเส้นยืดสาย วันนี้อากาศเย็นสบาย แสงแดดไม่ได้แรง และม่านซือซือเดินเล่นบริเวณสะพานไม้ข้ามลำธารที่ทอดตัวยาวไปถึงด้านหลังของพื้นที่สวนแห่งนี้ ระหว่างที่เพลินตาเพลินใจกับธรรมชาติรอบกาย นางเห็นเตียวจื่อ อีกฝ่ายอยู่ไม่ห่างจากจุดที่นางยืนอยู่ ท่าทางดีใจที่เห็นนางปรากฏตัวเตียวจื่อมาพร้อมสาวใช้เจี้ยนปู่ ทั้งคู่เป็นนายกับบ่าวที่เข้าขากัน และมักคิดร้ายต่อผู้อื่นเป็นประจำ“ฮูหยินดูอารมณ์ดีจนน่าอิจฉา”เตียวจื่อกล่าวทักทาย น้ำเสียงนางเจือด้วยอคติ ทว่าสีหน้าบุตรีเจ้ากรมการปกครองหมองคล้ำไปนิด เส้นเลือดฝอยในดวงตาก็แตกดูน่ากลัวไม่น้อย ซึ่งนางคงมีเรื่องให้กังวลใจ“แล้วแม่นางเตียวเล่า เหตุใดสีหน้าจึงคล้ายคนไม่สบาย”“ฮึ สาเหตุล้วนเป็นเพราะฮูหยินกีดกันไม่ให้รัชทายาทไปที่เรือนข

ม่านซือซือนั่งรถม้าคันเล็กเพื่อกลับตำหนักจันทร์ส่องหล้า พอได้ครึ่งทาง นางรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ การหายใจติดขัด จึงสั่งให้หยุดรถม้า และช่วงเวลาดังกล่าว ในตรอกเล็กๆ มีขอทานพเนจรถูกทหารของเมืองหลวงไล่ตะเพิด ม่านซือซือได้ยินเสียงทุบตี เสียงร้องโอดโอยใจพลันนึกสงสาร ประกอบกับสุนัขทั้งสองตัวเห่าเสียงดังขรม เสียงพวกมันฟังแล้วชวนให้สงสัย“ข้าจะลงไปดูสักหน่อย”เหม่ยหลานที่มาด้วยเห็นท่าไม่ดี จึงออกปากห้าม“ฮูหยิน เรื่องบางเรื่องท่านควรปล่อยผ่าน อย่าได้ยื่นมือไปยุ่งจำได้หรือไม่ รัชทายาทเตือนไว้อย่างไร”ม่านซือซือฉุกคิดอยู่ประเดี๋ยว ทว่านิสัยนางเป็นเช่นนี้ เมื่อเห็นคนเดือดร้อนก็ไม่อาจนิ่งเฉย “แต่ข้าคิดว่าเขาต้องการความช่วยเหลือ”หญิงสาวสังหรณ์ใจบางอย่าง พอเปิดผ้าม่านดู นางเห็นร่างที่นอนกองอยู่กับพื้น ชายขอทานถูกทหารถ่มน้ำลายใส่ บางคนเตะที่ชายโครงเขาราวกับเป็นที่ระบายอารมณ์“สั่งให้พวกเขาหยุดเดี๋ยวนี้!”เมื่อตวาดขึ้นแล้ว ม่านซือซือจึงก้าวลงจากรถม้า เป็นตอนนั้นที่ขอทานกำลังจะถูกหิ้วปีกไปทิ้งนอกประตูเมือง ทว่าพอพวกเขาเห็นว่านางลงจากรถม้าที่มีป้ายตำหนักจันทร์ส่องหล้า จึงต่างพากันถอยเปิดทางให้

เป็นม้าโยกให้เจ้าเพลินใจ ม่านซือซือเย็นเยียบจับขั้วหัวใจ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนางไม่ทันได้ตั้งตัว พอคลำหาเสียงตัวเองพบจึงรีบคว้าไว้แล้วเอ่ยถามเหม่ยหลาน“บิดาข้ามีโทษร้ายแรงเพียงใด!”เหม่ยหลานมองม่านซือซือ เห็นสิ่งชั่วร้ายที่กำลังตามรังควานหญิงสาว เรื่องนี้ไม่ง่าย คนที่จ้องเล่นงานนางไม่ได้คิดเพียงแค่อยากเอาชีวิต ม่านซือซือ แต่มีจุดมุ่งหมายคืออยากทำให้จ้าวเล่อซีคลั่งเพื่อจะได้ควบคุมเขาได้ดังเดิม“เฮ้อ นางเป็นถึงลูกสาวสุดที่รักของเจ้ากรมการปกครอง ฝ่ายนั้นมีสายเครือญาติของมเหสีอี้เหอ ถึงยามนี้นางไม่ได้ถือตราหงส์ดั่งเดิมแต่นางยังมีอำนาจอยู่บ้าง และเกากงกงไม่ได้สร้างฐานกำลังมาเพียงแค่ชั่วข้ามคืน อีกทั้งสกุลอี้ทำชั่วมานานจึงยากนักที่จะล่มสลายลงได้ง่ายๆและการวางแผนร้ายเพื่อฆ่าคน โดยเฉพาะผู้ที่จะขึ้นเป็นพระชายาของรัชทายาท ย่อมมีโทษร้ายแรง!”“แต่ท่านพ่อไม่มีทางทำเรื่องนี้” ม่านซือซือสั่นผวา การที่บิดามาเมืองหลวง นางไม่อยากเชื่อว่าจะทำให้เขาต้องพบกับความหายนะ ทั้งหมดเป็นแผนของคนที่คิดชั่วกับจ้าวเล่อซีหรอกหรือ โดยหวังจะใช้นางเป็นเครื่องมือ“ฮูหยิน เมื่อเขาเป็นบิดาท่าน เรื่องนี้ย่อมเกี่ยวพันถึงชื่

สตรีที่เคียงคู่มังกร จ้าวเล่อซีไปพบเสี่ยวเหยาที่เรือนของนาง เมื่อได้เห็นบุรุษที่สวมหน้ากากขาวผู้มีเรือนกายสูงใหญ่ เสี่ยวเหยาก็มีน้ำตาเอ่อคลอหน่วย“ทะ ท่านพี่...”“สามหาว เจ้ามีสิทธิ์เรียกรัชทายาทเช่นนั้นรึ!” อาเฟยตวาดใส่เสี่ยวเหยา และนางรีบยกมือปาดน้ำตาที่นองหน้าก่อนเอ่ยเสียงสั่นๆ“รัชทายาทเล่อซี”“นั่นคือสิ่งที่เจ้าต้องพึงระลึกไว้ รัชทายาทสูงส่งเพียงใด และเจ้าเป็นเพียงสาวใช้ในเรือน ได้รับการดูแลถึงเพียงนี้ก็นับว่าโชคดี อย่าได้ก่อเรื่องใดอีก มิเช่นนั้น ผ้าขาวหรือจอกสุราเจ้าก็จะไม่ได้รับ แต่เป็นการถูกตัดลิ้น เลาะฟัน แล้วตัดเส้นเอ็นแทน แน่นอนเจ้าจะไม่ตายในทันที แต่จะทุกข์ทรมานนานแสนนานจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ”เสี่ยวเหยาพรั่นพรึงต่อคำพูดอาเฟย นางรู้เรื่องนี้ดี ด้วยที่แคว้นของนางมีวิธีทรมานคนสารพัด การที่นางมาเป็นสาวใช้ของจ้าวเล่อซีคือคำสั่งมารดาซึ่งหวังจะผูกไมตรีต่อชายหนุ่ม ทว่านางไร้วาสนา จ้าวเล่อซีไม่เคยชายตาแลนาง มิหนำซ้ำเขายังปล่อยนางทิ้งๆ ขว้าง ๆ ความสาวที่มีนับวันยิ่งโรยราลง เช่นนี้นางมีชีวิตอยู่ก็เหมือนดอกไม้ที่ขาดน้ำ นับวันยิ่งเหี่ยวเฉา มินานคงแห้งตายไป“เสี่ยวเหยามีชีวิตอยู่เพื่อรั