บททั้งหมดของ ทะเลรักอันดามัน: บทที่ 21 - บทที่ 30

20จุดจบของคดี “ยังไม่นอนอีกเหรอ” ราชันเดินขึ้นมาบนบ้านพบว่าปาการังยืนรอเขาอยู่ที่ระเบียงบ้าน “ใครจะไปนอนหลับ คุณยังไม่กลับมาแบบนี้ ดีที่คืนนี้ฝนยังไม่ตก” คนพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางแสดงให้รู้ว่า เธอกำลังน้อยใจ ที่เขาทิ้งเธอไปทั้งวัน “ดีใจจัง เมียเป็นห่วง นึกว่ากลับมาจะไม่มีใครรอเสียอีก” ราชันโอบเอวหญิงสาวอย่างเอาใจ อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่าปะการังรักและเป็นห่วงเขาจริงๆ “ไหนล่ะขนมผม” ก่อนไปฝั่งชายหนุ่มขอให้นายหญิงทำขนมให้เขาแล้วก้พร้าว “ของคุณอยู่บนโต๊ะ ส่วนของพร้าวป้าแก้วเก็บไว้ให้แล้ว” ทั้งสองคนเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารกลางบ้าน ขนมบัวลอยที่ปะการังทำไว้ให้สามีเธอใช้วัตถุดิบธรรมชาติที่หาได้ไม่ว่าจะดอกอัญชัน มะพร้าว และที่สำคัญเธอใส่ความรักลงไปด้วย “ปะการังคุณเชื่อไหม ว่าผมไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตของผมจะมีโอกาสได้มีภรรยากับเขา” ราชันมองหน้าหญิงสาวและพูดออกมาอย่างที่คนฟังถึงกับรู้สึกแปลกใจว่าอยู่ดีๆเขาพูดเรื่องนี้ทำไม “ทำไมล่ะคะ คุณชอบผู้ชายเหรอ” หญิงสาวคิดว่าสามีของเธ

22ความเข้าใจที่คงไม่สายจนเกินไป คดียังคงรอฟังการตัดสินจากศาล ระหว่างนั้นทั้งสินชัยและมัทนาก็เดินทางไปเยี่ยมธิดาทุกวัน ห่วงเดียวที่คนเป็นแม่มีอยู่คือมัทนา แต่การแสดงออกของพ่อเลี้ยงที่เปลี่ยนไปและการรับมัทนาเป็นลูกบุญธรรมตามกฎหมายก็ทำให้ธิดาสบายใจขึ้น ส่วนในเรื่องของการรับความผิดที่ได้กระทำธิดาทำใจได้แล้ว ทุกอย่างถูกดำเนินการไปตามเส้นทางของกฎหมาย หนีอะไรก็หนีได้แต่ไม่มีใครหนีกรรมที่ตัวเองทำได้ทั้งนั้นพ่อเลี้ยงสินชัยกลับมาบริหารบริษัทอีกครั้งหลังจากยุ่งเหยิงไปหมด ตั้งแต่ที่เขาแกล้งป่วย และตอนนี้เขาก็ได้สอนมัทนาให้เรียนรู้งานในบริษัท เพราะลูกสาวแท้ๆของเขาคงจะรักในการเป็นนายหญิงของเกาะมากกว่าการบริหารบริษัทของพ่อแน่ๆ“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่”ปะการังยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างอ่อนน้อม แต่ก็ยังแอบมีกังวลกลัวว่าผู้ใหญ่ทั้งสองจะรู้สึกว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงใจง่าย ที่ยอมเป็นภรรยาของลูกชายของเขาโดยที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน“เจ้าของฝีมือทำขนมใช่ไหมจ๊ะ” ประภารับไหว้และพูดแซวลูกสะใภ้“ค่ะ ขายเป็นอย่างไรบ้างคะ มัวแต่ยุ่งๆเรื่องที่บ้านเลยไม่ได้สอบถามมาเลย”ปะการังยังไม่รู้เ

24งานวิวาห์ทะเลอันดามัน วันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง มณีและมัทนาที่เดินทางจากฝั่งมายังเกาะเพื่อจัดงานแต่งงานให้กับพี่สาวด้วยตัวเอง พิธีช่วงเช้าเสร็จสิ้นไปแล้ว ที่เกาะไม่มีวัดจึงต้องไปนิมนต์พระมาจากวัดที่ฝั่ง เพื่อทำพิธีให้ถูกต้อง ส่วนในงานกินเลี้ยงช่วงกลางคืน ทุกคนต่างก็พากันลุ้น ว่าคืนนี้ฟ้าฝนจะเป็นใจไหม เพราะมันเป็นช่วงฤดูมรสุมเข้าพอดี แขกที่ถูกเชิญมาในงานมีไม่ถึงยี่สิบคน งานกินเลี้ยงก็เป็นแบบสบายๆ มีโต๊ะอาหาร และเก้าอี้สำหรับคนที่เกาะมาร่วมงาน กับข้าวที่ทำก็เป็นแบบบริการตัวเอง ป้าแก้วรับผิดชอบเรื่องขอคาว มณีรับเรื่องของหวาน ส่วนชาวบ้านท้ายเกาะก็เตรียมบาบีคิวมาย่างเป็นหลายร้อยไม้ “ในวันนี้เป็นวันที่ทุกคนเฝ้ารอมาแสนนาน นายหัวของเราจะมีเมียแล้ว” เพื่อนสนิทของราชันทำหน้าที่เป็นพิธีกรในงานให้พูดด้วยความดีใจ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา เพื่อนๆทุกคนต่างก็ไม่เคยคิดว่าราชันจะมีครอบครัว “ขอให้ท้องฟ้า ดวงดาว พระจันทร์ หาดทราย และท้องทะเลอันดามันแห่งนี้ ร่วมเป็นพยานให้กับความรักของทั้งคู่ เพื่อแสดงว่าทั้งสองตกลงเป็นสามีภรรยากันแล้ว เ

2รสรักที่ไม่ได้ตั้งใจ “ยังไม่เห็นจัดอะไรเลย คุณภาคินนี่ยังไงคะ ทำเหมือนไม่อยากไปอยู่บ้านใหม่” ยิหวาเห็นข้าวของทุกอย่าง ยังถูกจัดวางเป็นระเบียบ ไม่เหมือนภาพที่เธอคิดไว้ ว่ามันคงจะมีข้างของอยุ่ในกล่อง ที่ถูกวางไว้เต็มห้อง “มานี่ มาดูภาพเก่าๆกัน” ชายหนุ่มกวักมือเรียกหญิงสาวให้ตามเขาขึ้นไปนั่งบนที่นอน “จะนั่งข้างล่างทำไม ขึ้นมานั่งข้างๆฉันนี่ มาดูบนนี้” ภาคินตีมือหนาไปที่ที่นอน “ไม่ค่ะ ยิหวาจะนั่งตรงนี้” หญิงสาวปฏิเสธ “ถ้าเธอไม่ขึ้นไป ฉันจะลงไปนั่งข้างล่างกับเธอนะ” ชายหนุ่มขู่ “ก็ได้ค่ะ” ถึงแม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็คงดีกว่าการ ให้เจ้านายของเธอต้องลงมานั่งบนพื้น “ดูรูปนี้สิ ยิหวาเธอไม่ใส่กางเกง เห็นแต่กางเกงใน” ชายหนุ่มหยิบภาพมาดูจดแทบจะติดใบหน้า “ทำไมต้องดูใกล้แบบนั้นคะ” ยิหวาพยายามจะแย่งรูปจากมือ “ก็จะดูว่ามีอะไรอยู่ในกางเกงใน” หญิงสาวกระโจนใส่ภาคินอย่างสุดตัว เพื่อหวังจะแย่งรูปในมือ แต่กลายเป็นว่า เธอกำลังพาตัวเอง ไปอยู่ในอ้อมกอดเขา อย่างไม่ได้ตั้งใจ “อ

4 คิดถึงและรอคอย เกือบเดือนแล้วที่ภาคินเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ ไม่มีวันไหนที่ยิหวาไม่คิดถึงเขา ยังโชคดีที่การติดต่อสื่อสาร ในสมัยนี้ทำได้ง่าย ทุกวันภาคินจะโทรไลน์มาหายิหวา บอกเล่าว่าแต่ละวันเขาทำอะไรบ้าง “วันนี้ที่เมืองไทยฝนตกด้วยค่ะ ที่อเมริกาอากาศเป็นอย่างไรบ้างคะ” ยิหวามักจะแอบรับสาย ในที่ที่เธอคิดว่าจะไม่มีใครเห็นและได้ยิน “อากาศเย็นสบาย ไม่หนาวมากเกินไป แต่อยากให้เธอกอดจัง” ชายหนุ่มปากหวาน หยอดคำหวานให้คนที่รออยู่ทางนี้ ยิ้มได้ แม้มันจะเป็นแค่คำพูด ของคนที่อยู่ห่างไกลกัน “คิดถึงคุณจังค่ะ” ในใจมีคำมากมายที่อยากเล่า อยากบอก แต่มันพูดได้แค่คำว่าคิดถึงเท่านั้น “อดทนนะ นี่แค่เดือนเดียวเอง อีกตั้งนานกว่าเราจะได้กลับไปเจอกัน” ยิหวาสัญญากับคนไกลทุกวัน ว่าเธอจะรอเขา ไม่ยอมให้ชายใด มีโอกาสเข้ามาใกล้ทั้งตัวและหัวใจของเธอ หลายครั้งที่หญิงสาว อยากขอคำสัญญาจากอีกฝ่ายบ้าง แต่หัวใจและสมอง มันก็คอยเตือนเธอ ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ “ยิหวาไปไหนมาลูก” ดาร