All Chapters of ซวยแล้ว ฉันดันเผลอมีลูกกับตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

บนใบหน้าของแมเดอลีนฉายชัดถึงความวิตกกังวล ริมปากของเธอนั้นเม้มๆคลายๆ ด้วยความชั่งใจ ทุกอย่างอลหม่านตีกันอยู่ในสมองหลังจากคืนนั้นก็ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้วเธอเองก็วุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัวมาที่วิหารจนไม่ได้สนใจรอบเดือนที่ยังไม่มาเลย“เลดี้เรเซเดน..ท่านกำลังตั้งครรภ์ครับ”ความคลุมเครือเข้าปกคลุมบรรยากาศ แมเดอลีนเวียนหัวไปหมดกับความจริงที่ตีแสกหน้าว่าเธอท้อง!!ดาเนียยื่นถุงเงินให้กับหมอที่ประจำอยู่ที่วิหาร“ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะคะ”หมอผู้นั้นรับถุงเงินนั้นไปถือครองเอาไว้ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพเลดี้ทั้งสองแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็วดาเนียเองก็อยู่ในสภาพที่ไม่แตกต่างจากแมดดี้เท่าไหร่นัก เพราะหากว่าแมดดี้กำลังตั้งครรภ์ นั่นหมายความว่าพ่อของเด็กที่จะอยู่ในท้องนั้นจะต้องเป็นบุรุษจากสามตระกูลอย่างแน่นอนท่านดยุควีไซร์ เคาน์แบล็ค และตระกูลกรีน“ใจเย็นๆ ก่อนแมดดี้ ข้าคิดว่าเราควรจะ..”“ข้าจะกลับบ้านดาเนีย ข้าอยากจะกลับไปสารภาพความผิดบาปในครั้งนี้กับท่านพ่อและท่านแม่ ข้าอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้เพราะหากเรื่องมันโด่งดังขึ้นมาในภายหลังตระกูลเรเซเดนจะต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงอย่าง

เอสเตบันยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน ก่อนที่เขาจะหลับตาลงนอน เขายังคิดว่าเมื่อตื่นมาเขาว่าจะไปหาแมเดอลีนอีกหน่อย แต่มันกลับกลายเป็นว่าในช่วงเวลาที่เขาหลับไปนั้นมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นเธอตั้งครรภ์..กับลูกของใครกันนะ แถมเมื่อคืนจุมพิตที่เขาบังคับให้เธอส่งมอบให้เขาด้วยความไม่เต็มใจนั้นมันยัง..ดีมากๆ อีกด้วยเขาชอบที่จูบนั้นมากทีเดียว จนรู้สึกว่าตัวเองเสียการควบคุมไปชั่วขณะแต่ดูเหมือนว่าเขาจะต้องตัดใจสินะ..ว่าไปแล้ว เธอตั้งท้องลูกของใครกัน?อาดาล? ลุควิค? หรือแม้กระทั่งเจ้าคนบ้าการต่อสู้อย่างแลนดรีอย่างนั้นหรือ ชื่อที่เอ่ยมานั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำเช่นนั้นเธอตั้งครรภ์ลูกของเขาอย่างนั้นหรือ?เอสเตบันก้มศีรษะลงอย่างอับจนด้วยคำตอบ หัวใจของเขาเต้นในจังหวะที่มันไม่ปกติเอาซะเลย หลายๆอย่างรอบตัวของเขากำลังบอกว่า..เรื่องนั้นมันเป็นไปได้!!เขาคุ้นเคยกับริมฝีปากคู่นั้น คุ้นเคยกับกลิ่นกายหอมกรุ่นของเธอในแบบที่เขาชอบมันมากทีเดียว ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นแบบนี้กับสตรีทุกคนที่เข้ามาใกล้ เขาไม่ได้มีหัวใจที่หวั่นไหวแบบนั้นเลย“ท่านหญิงรออยู่ที่คฤหาสน์เรเซเดนนะครับท่านดยุค”แล้วแม่เขา..ไปทำอะไรท

เมื่อทุกตระกูลได้ข้อสรุปกันแล้ว เราต่างก็แยกย้ายกันเดินทางกลับ ท่านหญิงไดอาน่ามองหน้าของลูกชายที่ดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นักวันนี้เอสเตบันไม่พูดคำใดออกมาแม้แต่ครึ่งคำ เธอเอื้อมมือไปแตะลงบนหน้าผากของเอสเตบันช้าๆ“เอส..ลูกเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายตรงไหนอย่างนั้นหรือ ที่วิหารมีอะไรที่ไม่สะดวกสบาย..”“ไม่ใช่แบบนั้นครับท่านแม่ ที่วิหารสะดวกสบายดีทีเดียว เพียงแต่ข้ารู้สึกเวียนหัวมากจนไม่อยากจะนั่งรถม้าเลยครับ มัน..เหมือนกับรถม้านี่กำลังหมุนและข้าอยากจะอาเจียนออกมาอย่างบอกไม่ถูก..”ไดอาน่ามองลูกชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง“เช่นนั้นพอถึงวีไซร์แล้วแม่จะรีบให้กอนตามหมอมาดูเจ้าหน่อยนะ..”เพราะเธอมีลูกเพียงคนเดียวเท่านั้น เป็นลูกชายที่ถึงแม้ว่าเขาจะดื้อไปสักหน่อย แต่ทว่าเขาก็เป็นลูกชายที่แสนน่ารักในสายตาของเธออยู่ดีและเมื่อถึงคฤหาสน์ เธอก็รีบประคองเอสเตบันขึ้นไปพักที่ห้องนอน รอไม่นานหมอที่เก่งกาจที่สุดในจักรวรรดิก็เดินทางเข้ามาเพื่อมาดูแลอาการป่วยของท่านดยุค“อาการป่วยของท่านดยุคเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ”หมอถามออกมาพร้อมกับจับชีพจร“ท่านดยุคปกติดีทุกอย่างจนถึงตอนที่ท่านนั่งรถม้า

"ประกาศราชโองการจากทางพระราชวัง เนื่องจากชนเผ่าทะเลทรายกระทำการรุกล้ำพื้นที่ทางตอนใต้ของจักรวรรดิโอลีวีเย่ร์ ทำให้องค์จักรพรรดิทรงมีรับสั่งให้ท่านดยุคแห่งตระกูลวีไซร์ออกเดินทางไปจัดการประกาศศักดิ์ดาให้ชนเผ่าทะเลทรายล่วงรู้ถึงความแข็งแกร่งของจักรวรรดิโอลีวีเย่ร์"ท่านหญิงไดอาน่าถึงกับเป็นลมในทันทีที่ข้าหลวงจากพระราชวังประกาศราชโองการออกมา เธอมีลูกชายแค่คนเดียวเท่านั้น แล้วเหตุใดองค์จักรพรรดิถึงได้กระทำการเช่นนี้กันนะ ไม่เห็นแก่ความเป็นสายเลือดของเราแล้วหรืออย่างไรกัน!“รับราชโองการพ่ะย่ะค่ะ”“ฝ่าบาทฝากข้อความมาบอกท่านดยุคว่าขอให้ท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพและนำชัยชนะกลับมาให้ชาวเมืองทุกคนของโอลีวีเย่ร์ด้วยนะครับ”เอสเตบันหยักหน้า เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรือว่าไม่ชอบใจอะไรเลยที่ตัวเองถูกส่งไปออกรบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่เขาจับดาบออกรบ เขาคิดว่านี่คือหน้าที่ของขุนนางทุกคน ที่จะต้องปกป้องจักรวรรดิเอาไว้“ให้ตายสินี่มันเรื่องอะไรกัน เจ้าไปทำอะไรไม่ดีกับขุนนางคนไหนรึเปล่าเอส ทำไมชื่อของเจ้ามันถึงไปอยู่ในใบราชโองการได้!”ช่วงนี้เขาไม่ได้ทำอะไรเลย มีแค่บุกรุกไปที่เรเซเดนเมื่อคืนเท่านั้นเอง..แ

แมเดอลีนรู้ดีว่านี่ไม่ถูกต้อง แต่ทว่าหากจะถามถึงเสียงความต้องการในใจของเธอแล้วละก็ ถึงแม้ว่านี่มันจะไม่ถูกต้องแต่ทว่ามันถูกใจเนี่ยนะสิเขาลูบไล้ปลายผมของเธออย่างช้าๆ นิ้วของเขาที่สัมผัสบนเส้นผมสีแดงนั้นราวกับกำลังถ่ายทอดความรู้สึกออกมาไม่มากก็น้อยอย่างที่บอกว่าเราต่างกำลังหลงใหลกันแทบบ้า..และในส่วนลึกของหัวใจเอสเตบันมั่นใจว่าความคิดของแมเดอลีนเองก็คงจะไม่แตกต่างจากเขาเท่าไหร่นัก“หากว่าเจ้ายังไม่ผลักไสข้าออกไป ข้าจะคิดซะว่าเจ้ายินยอมนะแมดดี้”เขาก้มลงจูบที่เส้นผมของเธอเบาๆ ก่อนจะกระซิบถ้อยคำที่แสนอ่อนโยนนั่นขึ้นมาเธอยกมือขึ้นมาเพื่อทำท่าจะผลักไสเขาออกแต่ทว่าเอสเตบันกลับรวบข้อมือเล็กๆ ทั้งสองข้างของแมเดอลีนเอาไว้แน่น เขาขมวดคิ้วพร้อมกับทำท่าทางไม่พอใจเมื่อเธอทำท่าเหมือนกำลังปฏิเสธเขา“ไหนโอกาสที่ท่านดยุคจะให้ข้าปฏิเสธหรือว่าผลักไสล่ะคะ ทันทีที่ท่านก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้ ท่านก็เชื่อมั่นในใจอย่างแรงกล้าไปแล้ว ว่าท่านจะต้อง..ได้ทำในสิ่งที่ท่านต้องการไม่ใช่รึไง”เอสเตบันไม่เถียง เขาอุ้มแมเดอลีนขึ้นมาพร้อมกับพาเธอเดินไปที่เตียง ดวงหน้างามนั้นขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก“จะ