บททั้งหมดของ ซวยแล้ว ฉันดันเผลอมีลูกกับตัวร้าย: บทที่ 1 - บทที่ 10

“นี่แมดดี้ ครั้งแรกก็จะต้องเกิดขึ้นด้วยความไร้เดียงสา มันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไรทั้งนั้น ก็แค่ทำทุกอย่างไปตามที่หัวใจต้องการ คนเราก็ควรจะมีช่วงเวลาที่ปล่อยให้หัวใจนำทางบ้างไม่ใช่รึไง?”ฉันยกแก้วเหล้ารัมขึ้นมาดื่มพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วยกับคำกล่าวของเพื่อนรักอย่างดาเนียฉันอยากจะมีครั้งแรกที่สุดแสนจะประทับใจ เหล่าเลดี้ชนชั้นสูงต่างก็ทำเช่นนี้ด้วยกันทั้งนั้น การแต่งงานทางการเมืองมันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะแบบนั้นในชีวิตของสตรีผู้หนึ่ง ครั้งแรกของเราก็ควรจะส่งมอบให้กับบุรุษที่เห็นแค่ครั้งเดียวก็สามารถบอกได้เต็มปากว่านี่แหละ บุรุษที่พร้อมจะทำให้เรารู้สึกลุ่มหลงทั้งตัวและหัวใจนี่คือร้านสุราที่มีผู้คนมากมายเดินผ่านเข้าออก กฎของที่นี่ค่อนข้างชัดเจนว่าจะต้องสวมใส่สร้อยคอที่ทำจากหินเวทมนตร์ความสามารถของสร้อยคอเส้นนี้คือจะให้เช้าวันรุ่งขึ้นความทรงจำทั้งหมดที่เกิดขึ้นในคืนนี้จะถูกลบออกไป เพราะแบบนั้นไม่ว่าวันนี้ฉันจะทำตัวแบบไหนที่นี่ วันพรุ่งนี้จะไม่มีใครจดจำฉันได้ทั้งนั้น“ครั้งแรกก็จะต้องเกิดขึ้นกับบุรุษที่หล่อเหลาหน่อยไม่ใช่รึไง”ดาเนียพยักหน้าเห็นด้วยกับคำกล่าวนั้น“ขอให้คืนนี้

หนึ่งในเหตุผลที่ท่านบารอนจะต้องเก็บตัวของบุตรีเอาไว้ให้มิดชิดนั่นก็เพราะว่าเขารู้ล่วงหน้าว่าตระกูลที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ทั้ง4ตระกูลจะต้องการบุตรีของเขาไปให้กำเนิดทายาทของตระกูลอย่างแน่นอนแมเดอลีนคือเด็กน้อยที่แสนน่ารักและไร้เดียงสา ลูกสาวที่น่ารักและบริสุทธิ์ผุดผ่องของเขาไม่ใช่แม่วัวที่จะให้กำเนิดทายาทของตระกูลพวกนั้นสักหน่อย เพราะแบบนั้นใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะแตะต้องลูกสาวของเขาเลย!!“ข้าคิดว่าเราควรจะเลื่อนพิธีบรรลุนิติภาวะของแมดดี้ไปอีกสักปีนะเดวา”บารอนโอทีสกล่าวกับภรรยาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม บารอนเนสเดวาส่ายหน้าเบาๆ“เราเลื่อนมาสี่ปีแล้วที่รัก ทางพระราชวังไม่ยินยอมให้เราเลื่อนวันบรรลุนิติภาวะของแมดดี้อีกต่อไปแล้ว อีกทั้งปีนี้ลูกสาวตัวน้อยของท่านอายุ20แล้วที่รัก บรรดาเลดี้ทั้งหลายที่อายุเท่ากับแมดดี้มีหลานให้กับท่านตาท่านยายของพวกเขาไม่รู้กี่คนแล้ว”บารอนโอทีสยกมือเพื่อเป็นการห้ามปรามไม่ให้ภรรยากล่าวต่อ“แมดดี้ยังเด็ก..เกินกว่าที่จะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของบุรุษพวกนั้น ลูกสาวที่สุดแสนจะไร้เดียงสาของเรานั้น..นางดีงามมากเกินกว่าจะอยู่ในกำมือของเจ้าเด็กพวกนั้น พวกสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ม

“ที่วิหารมีข้อห้ามมากมายอีกทั้งลูกยังไม่เคยไปอยู่ที่อื่นมาก่อนนอกจากคฤหาสน์ของเรา..แมดดี้แม่รู้ว่าในใจของลูกมีความกังวลมากมายแต่ลูกจะผ่านมันไปได้ด้วยดี"แมเดอลีนส่งยิ้มให้กับท่านแม่ผู้งดงามของเธอ ท่านแม่คือสตรีที่มีเส้นผมสีทองสว่างเป็นสัญญาลักษณ์ที่แสนสวยงามของตระกูลเกโลทีส ท่านแม่และท่านพ่อของเธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คู่ที่ได้แต่งงานเพราะความรัก สายเลือดของตระกูลทั้ง5คือสายเลือดที่พิเศษและศักดิ์สิทธิ์ เพราะแบบนั้นจึงต้องแต่งงานกันเองภายใน 5ตระกูลเท่านั้นถึงจะสามารถให้กำเนิดทายาทได้ท่านแม่เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนมีถึง9ตระกูลด้วยกัน แต่ทว่าเพราะช่วงเวลาที่เลยผ่าน บางตระกูลไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายได้ ทำให้ตระกูลนั้นๆ จะต้องล่มสลายไปตามกาลเวลาตระกูลเรเซเดนของเราเองก็เหมือนกัน หากว่าท่านแม่ให้กำเนิดเด็กผู้ชายไม่ได้ ในบางทีมันอาจจะล่มสลายตรงที่เธอต้องแต่งงานออกไปอยู่ที่อื่นก็ได้ ในนิยายไม่ได้กล่าวถึงตรงนี้เพราะว่าเธอคือตัวประกอบที่ไม่มีค่าอะไรให้ต้องมาใส่ใจ“หากว่า..ลูกมีความรักขึ้นมา แล้วบุรุษผู้นั้นไม่ได้อยู่ในหนึ่งในสี่ตระกูลที่เหลือ..แบบนั้นท่านแม่จะว่าอะไรลูกไหมคะ”เดวาหัวเราะออกมาเบาๆ เธ

สิ่งที่อาดาลกล่าวออกมานั้นมันไม่ใช่คำโอ้อวด เรื่องนั้นเอสเตบันรู้ดีอยู่แล้วว่าความช่ำชอง..ไม่ใช่สิ ความเข้าใจในตัวสตรีของอาดาลนั้นมีมากแค่ไหนฝาแฝดตระกูลกรีนที่มีใบหน้าเหมือนกันจบแทบแยกไม่ออก แต่นิสัยกลับแตกต่างกันราวกับฟ้าและเหว“ท่านควรเอาใจใส่เดมเลลานี่มากกว่านี้ ก่อนที่ท่านจะสูญเสียนางไปให้กับคนช่างเอาใจอย่างท่านเคาน์ลุควิค สตรีล้วนแล้วแต่พ่ายแพ้ให้กับการเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ”เอสเตบันยักไหล่เบาๆ“ข้าไม่ต้องการให้นางพ่ายแพ้ให้ข้าอาดาล ข้าต้องการให้นางชนะข้าต่างหากล่ะ”อาดาลยกยิ้มทะเล้นขึ้นมา เขาจงใจกวนโมโหท่านดยุค“เช่นนั้น..ข้าจะรอดูวันที่นางจะไปจากท่านนะครับ”“ไม่มีวันนั้นอาดาล..ว่าแต่เจ้าเองเถอะ อาของเจ้าไม่สั่งให้เจ้าเข้าหาเลดี้เรเซเดนหรืออย่างไร”เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว เขามาที่นี่ก็เพื่อที่จะยลโฉมว่าที่ภรรยาในอนาคตอยู่พอดี เลดี้ผู้นั้นช่างงดงาม ความงามที่ล้ำเลิศสมกับตระกูลเรเซเดน นางเหมาะสมกับการประดับเอาไว้บนวิหารหรือไม่ก็ยกนางขึ้นไปวางเอาไว้บนหิ้งมากกว่าที่จะจับจูงมือของนางเพื่อพานางไปไหนมาไหน เขาไม่ค่อยอยากจะมีภรรยาสวยๆ สักเท่าไหร่ ชีวิตคงจะวุ่นวายน่าดูหากได้สาวงามเช่นนั้น

แมเดอลีนหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินตามเขา เธอคิดว่านี่มัน..ไม่เหมาะสมเอามากๆ อีกทั้งตามเนื้อเรื่องแล้ว ตัวร้ายแบบเขาไม่น่าจะมายุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ใช่รึไง แล้วทำไมเขาถึงได้ลากเธอมาที่นี่ต่อหน้านางเอกอย่างเดมเกโลทีสกันนะนี่มันไม่ปกติแล้ว..“ท่านดยุคคะ..”เธอร้องเรียกเขาอีกครั้งเพื่อหวังให้เขาหยุดยั้งการกระทำที่มันผิดปกติทั้งหมดทั้งปวงพวกนี้ทว่าเสียงเรียกที่เต็มไปด้วยความประหม่าพร้อมกับสายตาที่สั่นไหวของเธอไม่สามารถทำให้ความตั้งใจของเอสเตบันหยุดลงได้เลยเขาอุ้มเธอขึ้นมาในทันทีก่อนจะพาเธอเดินเข้าไปยังสวนที่แสนสวยงามของวิหารศักดิ์สิทธิ์“อ๊ะ..”เธอร้องออกมาด้วยความตกใจที่อยู่ๆ เขาก็ตรงเข้ามาแล้วช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าหญิง“ท่านดยุคคะ นี่มัน..”“หากไม่เงียบข้าจะจูบเจ้าซะ!”แมเดอลีนอ้าปากค้างกับคำขู่พวกนั้น เธอยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ในทันทีด้วยท่าทางไม่ไว้วางใจอะไรของเขากัน คำขู่เช่นนั้นมันสมควรที่จะพูดออกมางั้นเรอะ!เขาวางเธอลงบนม้านั่งในสวนด้านหลังที่ไม่มีใครเดินเข้ามา เพราะถัดจากสวนนี้ไปมันคือที่พักของเขา นี่คือเหตุผลที่ไม่มีใครเดินผ่านไปมาในสวนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของท่า