บททั้งหมดของ ซวยแล้ว ฉันดันเผลอมีลูกกับตัวร้าย: บทที่ 41 - บทที่ 50

ดาเนียขมวดคิ้วเล็กน้อยในท่าทางที่สนิทสนมมากกว่าปกติของแลนดรี บอกตามตรงว่าตั้งแต่มาที่นี่ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา แต่ทว่าเขาไม่เคยแตะต้องหรือว่าทำอะไรที่เกินเลยมากกว่าการจับมือเลย แลนดรีให้เหตุผลว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจ อีกทั้งจนกว่าเธอจะยินยอมแต่งงานกับเขา เขาจะไม่ล่วงเกินและทำให้เกียรติของเธอเสื่อมเสียอีกทว่าในยามนี้เขากลับเข้ามากอดเธอเอาไว้แน่น“เหนื่อยใช่ไหมคะ เช่นนั้นไปที่บ้านพักก่อน ข้าจะทำมื้อเที่ยงให้ท่านทานก่อนดีไหม แล้วเราค่อยไปช่วยกันเก็บไข่ในเล้ากันต่อ..”อาดาลพยักหน้า เขาตามน้ำไปราวกับว่าตัวเขานั้นคือแลนดรี ดาเนียจับมือของเขาเอาไว้แน่น นั่นยิ่งตอกย้ำว่าความสัมพันธ์ของดาเนียและน้องชายของเขามันคงจะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ทั้งสองคนคงจะตกหลุมรักกันและกัน..แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกไม่ดีด้วยนะ เพราะรู้สึกเหงาที่แลนดรีจะมีคนรักอย่างนั้นหรือดาเนียส่งลูกแอปเปิ้ลให้เขา“ข้าไปเก็บที่สวนด้านหลังมาค่ะ รีบทานสิคะ..ข้าเห็นว่าท่านชอบทานผลไม้มากทีเดียว”นี่คงจะเป็นความรู้สึกพิเศษของคนรักกันอย่างนั้นสินะ การถูกเอาใส่ใจและการถูกมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักเช่นนั้น

คำถามที่อาดาลเอ่ยถามออกมานั้น ฟังผิวเผินดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไร แต่ทว่าเมื่อดาเนียได้ลองคิดตามคำถามของเขาแล้ว เธอพบว่ามีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้อยู่ในคำถามนั้นเช่นกันเธอชอบแลนดรีที่พูดน้อยและเคร่งขรึมแต่ถึงอย่างนั้นแลนดรีที่พูดคุยและยิ้มเก่งก็ทำให้เธอตกหลุมรักเขาได้อย่างง่ายดาย เธอพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่แลนดรีคนแรกหลังจากที่ได้ทำความรู้จักกับอาดาลที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ ในงานเทศกาลคืนนั้น..ที่เธอมีความกล้าเดินเข้าไปหาเขา เพราะเธอคิดว่าเราต่างก็น่าจะรู้จักกันในระดับหนึ่งจากที่วิหาร..แลนดรีมองหน้าของดาเนียและเมื่อเขามองเห็นความลังเลบนสีหน้าของเธอ เขาก็เดินเข้าไปหาดาเนียก่อนจะโอบกอดเธอเอาไว้“ไม่แปลกหรอกที่เจ้าจะสับสน ไม่เป็นไรดาเนียเจ้าจะรู้สึกอย่างไรกับอาดาลก็ได้แต่เจ้าทอดทิ้งข้าไปไม่ได้เข้าใจไหม..”ดาเนียจับมือของแลนดรีเอาไว้แน่น“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น การทอดทิ้งท่านคือสิ่งที่ข้าไม่มีวันกระทำอย่างแน่นอน”แลนดรีมองหน้าพี่ชายของเขาสลับกับมองหน้าของดาเนีย“เช่นนั้น..พวกเจ้าลองคุยกันดู..นี่คือโอกาสครั้งแรกและครั้งเดียวที่ข้าจะยินยอม”“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะแย่งนางไปอย่างนั้นหรือแลนดรี”แลนดรีพ่

“มีกำหนดการแจ้งมาแล้วนะโอทีส ว่าดยุควีไซร์จะเดินทางกลับมาที่เมืองหลวงในอีกสองวันข้างหน้า..เขากลับมาในฐานะของวีรบุรุษสงคราม เพราะอย่างนั้นข้าบอกกล่าวกับเจ้าเอาไว้ก่อนเลยนะว่า ข้าจะขัดขวางเรื่องที่เขาขอราชโองการเพื่อแต่งงานกับสตรีผู้หนึ่งมิได้หรอก..เขามีความดีความชอบและข้าที่เป็นองค์จักรพรรดิจะต้องทำตามคำขอของเขาอยู่แล้ว”โอทีสมองหน้าของสหายรัก เขายกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเบนสายตาออกไปมองที่สวนดอกไม้ของพระราชวัง“บางที..ในบางทีผู้ที่ควรจะปล่อยวาง อาจจะเป็นกระหม่อมเองก็ได้พ่ะย่ะค่ะ หากแมดดี้ยินยอม กระหม่อมก็ไม่คิดขัดขวางอยู่อยู่แล้ว..”องค์จักรพรรดินั่งลงเบื้องหน้าของโอทีส“หน้าที่คนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างเรานั้น..มีแค่เลี้ยงหลานเท่านั้นก็พอแล้ว เรื่องของหัวใจให้ลูกๆ เขาตัดใจกันไปเองเถิด”โอทีสพยักหน้าเห็นด้วยกับคำกล่าวขององค์จักรพรรดิ“เดี๋ยวก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ..ฝ่าบาทบอกว่าหน้าที่ของเราคือการเลี้ยงหลาน แล้วฝ่าบาทมีหลานอย่างนั้นหรือ? ให้ตายสิ..กระหม่อมว่าฝ่าบาทต้องตามเคี่ยวเข็ญเหล่าองค์หญิงและองค์ชายให้มากกว่านี้นะพ่ะย่ะค่ะ”องค์จักรพรรดิหัวเราะออกมาเสียงดัง“ไม่รีบร้อนโอทีส ข้าไม่รีบร้อนในเรื่องนั

การเดินทางล่าช้าลงเล็กน้อยเพราะเม็ดฝนที่ตกลงมา เอสเตบันสั่งให้ขบวนรถม้าของเขาหยุดพักที่โรงแรมแห่งหนึ่งก่อนถึงเมืองหลวงไม่ไกลมากนัก เขาอุ้มภรรยาลงจากรถม้าในสภาพที่แมเดอลีนกำลังหลับอย่างสบายในอ้อมแขนของท่านดยุคแห่งวีไซร์ และก็แน่นอนว่าไม่มีใครที่อาจหาญกล้าวิพากษ์วิจารณ์การกระทำของท่านดยุคและว่าที่ดัชเชสหรอกหลังจากที่ส่งภรรยาเข้านอนเรียบร้อย เอสเตบันก็มารับลูกสาวที่ฝากเอาไว้กับดาเนีย เขาพอจะเดาได้ว่าดาเนียและเจ้าแฝดนรกทั้งสองคงจะอยากมีช่วงเวลาที่เป็นส่วนตัวมากเหมือนกัน“จริงๆ ให้มิก้านอนกับข้าก็ได้นะคะท่านดยุค”ดาเนียกล่าวก่อนจะอุ้มมิก้าที่กำลังหลับส่งให้เอสเตบัน เขาส่งยิ้มเพื่อเป็นการขอบคุณให้กับดาเนีย“ไม่เป็นไร แมดดี้หลับไปแล้วข้าแค่จะพามิก้าไปนอนพักกับแม่ของนางเท่านั้นเอง เจ้าก็รีบพักผ่อนเถิด พรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้า”โรงแรมนี้เป็นโรงแรมขนาดเล็กมากพอสมควร มีห้องพักเพียงสามห้องเท่านั้น แต่เพราะว่าเราไม่ได้มีทางเลือกมากมายเท่าไหร่นัก เอสเตบันจึงจำยอมให้ภรรยาและลูกสาวของเขาพักที่โรงแรมแห่งนี้ชั่วคราวไปก่อนเขาไม่ได้นอน เมื่อกล่อมมิก้าให้หลับเสร็จเรียบร้อยแล้ว เอสเตบันก็ถือดา

เดวารินน้ำชาใส่แก้วให้ท่านหญิงไดอาน่าที่เดินทางมาที่คฤหาสน์เรเซเดนพร้อมกับขบวนรถม้ามากมายที่จอดเทียบอยู่ด้านหน้า“ข้าได้ยินมาว่าท่านดยุคเดินทางเข้ามาในเมืองหลวงเรียบร้อยแล้วอย่างนั้นหรือคะท่านหญิง”ไดอาน่าพยักหน้า“ตอนนี้เอสคงจะอยู่ในพระราชวัง และอีกไม่นานเขาน่าจะมาที่นี่เพื่อทำให้เรื่องราวมากมายระหว่างทั้งสองตระกูลเรียบร้อย..”เดวาผ่อนลมหายใจยาวผ่านทางจมูก เธอดีใจที่เรื่องราวต่างๆ กำลังคลี่คลายไปได้ด้วยดี เพราะแบบนั้นแมดดี้ลูกสาวของเธอจะได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาเสียทีรถม้าจอดเทียบที่ด้านหน้าคฤหาสน์เรเซเดนพร้อมกับแมเดอลีนและดาเนียที่กำลังเดินเข้ามา“ท่านป้าคะ ข้าคิดว่าอาจจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ท่านช่วยรีบตามหมอ..”ดาเนียที่ตะโกนเสียงดังพร้อมกับพยุงแมเดอลีนเข้ามาถึงกับชะงักในทันทีเมื่อเธอมองเห็นท่านหญิงไดอาน่า มารดาของท่าน ดยุคกำลังนั่งดื่มน้ำชาอยู่เดวาลุกขึ้นไปหาแมดดี้ในทันที“เกิดอะไรขึ้นดาเนีย แมดดี้ไม่สบายอย่างนั้นหรือ?”ดาเนียกลืนน้ำลายลงคอ“ยังไม่แน่ชัดว่าแมดดี้เป็นอะไรกันแน่ แต่นางมีอาการเวียนหัว คลื่นไส้และอาเจียนค่ะ”เดวาอ้าปากค้างในทันที นางหันไปมองหน้าของท่านหญิงไดอาน่าที่ก