8.เข้าใจผิด

“ดูสิ..เขาไม่ได้สนใจเจ้าเลยสักนิด..”

ลุควิคกล่าวออกมาพร้อมกับส่งผ้าเช็ดหน้าให้กับเลลานี่

“แล้วทำไมข้าถึงจะต้องการให้เอสมาสนใจล่ะลุควิค ข้าคือเดมที่สามารถเอาชนะบุรุษได้อย่างสบายๆ ข้าไม่ได้ต้องการแต่งงานกับใครเลยด้วยซ้ำ”

เธอไม่ได้อ่อนแออย่างที่พวกเขาคิดสักหน่อย พวกเราทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเด็กๆ เพราะว่ามารดาของเธอเสียทำให้ทั้งลุควิคและเอสเป็นห่วงเธอมากทีเดียว

แต่พวกเขาทั้งสองคนคงลืมไปว่าความฝันของเธอคือการเป็นซอทมาสเตอร์ และเธอสามารถขึ้นเป็นเดมได้ตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำ ทำไมสตรีจะต้องรอคอยให้บุรุษมาปกป้องด้วยก็ไม่รู้

“แต่ข้าต้องการแต่งงานกับเจ้านะ สิ่งใดก็ตามที่เจ้าชอบ..เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่มีวันห้ามไม่ให้เจ้าทำหรอก ในชีวิตของข้า เจ้าสำคัญมากนะเลล่า”

เธอสำคัญอย่างนั้นหรือ? เธออาจจะเชื่ออย่างนั้นหากว่าเมื่อปีก่อนเธอไม่ได้ยินที่ท่านเคาน์เตสพูดคุยกับลุควิค หน้าที่ของเธอนั้นคือการให้กำเนิดทายาทของตระกูลแบล็คเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นเมื่อแต่งงานเข้าไปแล้ว การทำงานในฐานะเดมของเธอคงจะต้องถูกสั่งห้าม

เธอชอบลุควิคมากพอสมควร เธอมองเขาในฐานะบุรุษผู้หนึ่งมาตลอด ไม่ได้มองแบบเพื่อนเหมือนกับเอส

แต่ทว่าหากเราแต่งงานกันแล้วเธอจะต้องละทิ้งความฝันทั้งหมด สวมชุดเดรสหนักๆ พวกนี้แทนการถือดาบ แบบนั้นเธอจะสามารถมีความสุขในฐานะภรรยาของเขาได้อย่างไรกัน

มิสู้ให้เธอแต่งงานกับเอสซะยังดีกว่า หมอนั่นบอกว่าจะให้อิสรภาพเธอ แต่มีข้อแม้ว่าเธอจะต้องมีลูกให้เขาสักคน หลังจากนั้นเธอจะสามารถกลับไปเป็นเดมเลลานี่คนเดิมได้..

“ข้าสำคัญกับเจ้าจริงๆ หรือลุควิค หรือว่าข้าสำคัญกับตระกูลแบล็คกันแน่..”

ลุควิคกัดกรามแน่นจนเส้นเลือดผุดขึ้นมาที่ขมับ

“ทำไม..เจ้าไม่ถามเรื่องนี้กับเอสบ้างล่ะ?”

เพราะว่าข้าไม่ได้รักเขานะสิ!! ข้าไม่ได้รักเขาแต่ว่าข้ารักเจ้า เพราะแบบนั้นในใจก็เลยคาดหวังกับเจ้ามากกว่า..คาดหวังคำตอบของเจ้ามากกว่าคำตอบของเอส

“ข้าจะถามเขาแน่..ไม่ต้องเป็นห่วง”

“เช่นนั้นเจ้าตั้งใจว่าจะเลือกเขาอย่างนั้นหรือ ช่วยบอกให้ข้ารู้ล่วงหน้าก็ดี เพราะว่าข้าจะได้ทำใจเอาไว้..”

เลลานี่กำมือแน่น

“เจ้าจะทำใจ หรือว่าเจ้าจะเข้าหาเลดี้เรเซเดนกันแน่ลุควิค”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ

“แล้วถ้าเจ้าเลือกเขา มันจะผิดอะไรกันเลล่า หากว่าข้าจะเข้าหาเลดี้เรเซเดน!!”

บนทางเดินของเรามันไม่ราบรื่นเหมือนเดิมอีกต่อไป เธอสื่อสารทางคำพูดไม่เก่ง ทุกครั้งที่มีปัญหาเลลานี่จะหาทางออกด้วยการไปฝึกดาบ

ครอบครัวของเธอมีแค่ท่านพ่อผู้เฉยชาต่อทุกสิ่งหลังจากที่ท่านแม่เสียไป เพราะแบบนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าจะต้องพูดออกไปแบบไหนดี ลุควิคถึงจะเข้าใจเธอ..

แต่บางทีการรอคอยให้เขามาเข้าใจอาจไม่ช่วยอะไรก็ได้ ในเมื่อเธอในสายตาของเขา เธอคือแม่วัวพันธุ์ที่มีหน้าที่ผลิตทายาทให้ตระกูลแบล็คก็เท่านั้นเอง

“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ..หากเจ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ข้าขออยู่คนเดียวได้ไหม”

ทำไมกันนะ ทำไมยิ่งเขาพยายามเดินเข้าหาเธอมากเท่าไหร่ เลล่าก็ยิ่งพยายามวิ่งหนีเขาไปไกลมากเท่านั้น รอยแยกเล็กๆ บนทางเดินของเรามันเริ่มใหญ่ขึ้นจนแยกเราทั้งสองคนออกจากกันตั้งแต่เมื่อไหร่

เราอยู่ด้วยกันแทบจะทุกวันแล้วมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนไหนกันนะ ตอนไหนกันที่เราเริ่มไม่สนิทกันเหมือนเดิม หรือมันเริ่มตั้งแต่ที่เขาบอกความในใจกับเธออย่างนั้นหรือ เพราะว่าเธอรักเอสอย่างนั้นสินะ

ไม่ว่าสตรีใดก็ล้วนแล้วแต่อยากจะเป็นดัชเชสมากกว่าเคาน์เตสทั้งนั้น เลล่าเองก็คงจะไม่แตกต่างกัน..

................

“ให้ตายสิแมดดี้คนสวยของข้าไปไหนกันนะ”

ดาเนียเดินตามหาแมเดอลีนจนเหนื่อย แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของสหายรัก เธอเดินมาหยุดที่โต๊ะเครื่องดื่ม และในระหว่างที่เธอกำลังจะยื่นมือไปยกแก้วสุราขึ้นมาก็มีมือหนึ่งมาหยิบแก้วนั้นตัดหน้าของเธอไป

“...ขออภัยด้วยครับ เลดี้รับแก้วนี้ไปสิแทนคำขอโทษของข้าสิครับ”

ถึงแม้ว่าบรรยากาศรอบๆ ตัวของเขาจะแตกต่างจากเดิมมากซะจนเธอแทบจะจำไม่ได้ แต่หน้าตาแบบนี้ แววตาเช่นนี้ ไม่ผิดแน่ นี่มันปีศาจจอมเย็นชาที่เมินเธอเมื่อตอนสายนี่!!

“พูดคล่องแล้วอย่างนั้นหรือคะ เมื่อตอนเช้าท่านเหมือนบุรุษที่กำลังหัดพูดเลย..”

อาดาลอมยิ้มนิดๆ กลั้นหัวเราะเอาไว้ นี่ไม่ใช่เหตุการณ์ที่พึ่งเคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งหรือว่าสองครั้ง เขาพบเจอผู้คนทักเขาและน้องชายผิดบ่อยๆ

แต่มันพึ่งจะมีครั้งนี้แหละที่ผู้ที่ทักผิด คือสตรีน้อยแสนน่ารักเช่นนี้ เจ้าแลนดรีไม่รู้จักถนอมสตรีเลยให้ตายสิ

“เมื่อครั้งแรกที่เราพบเจอกันข้ารู้สึกประหม่านิดหน่อยนะครับ อาจจะเพราะว่าข้าไม่มีโอกาสพบเจอสตรีที่น่ารักเช่นเลดี้มาก่อน จะเป็นอะไรไหมครับหากข้าจะขอแนะนำตัวกับท่านอีกครั้ง”

ดาเนียยกแก้วสุราขึ้นมาดื่ม

“ดาเนียค่ะ ดาเนียจากตระกูลเลเซิน”

อาดาลพยักหน้า

“แลนดรีครับ เรียกข้าว่าแลนดรีก็พอ”

ใบหน้าของเธอขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ ในช่วงเวลาที่เขาทำท่าทางเย็นชาว่าน่าลุ่มหลงแล้ว พอเจอเขายิ้มให้เธอเช่นนี้กลับยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะไปมากกว่าเก่า

“ค่ำคืนนี้ไม่ทราบว่าเลดี้มีนัดที่ไหนรึยังครับ”

เขากล่าวพร้อมกับจับเข้าที่เส้นผมสีชมพูของเธอ และการสัมผัสบางเบาเช่นนี้ยิ่งทำให้ดาเนียรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง เขาขยับเข้ามาใกล้ในระยะประชิดจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่อุ่นร้อนของเขา

“ข้าไม่มีนัดค่ะ”

“เช่นนั้นไปที่ห้องของข้า..”

“ข้าจะไม่นอนกับบุรุษที่พบเจอกันแค่สองครั้งหรอกนะคะ ขออภัยที่ต้องกล่าวแบบตรงไปตรงมาแต่ข้าไม่ใช่สตรีที่ท่านจะสามารถปั่นหัวเล่นได้”

อาดาลยิ้มกรุ้มกริ่มแฝงจุดประสงค์เอาไว้อย่างชัดเจน สตรีผู้นี้เหมือนกับลูกแมวตัวน้อยที่กำลังขู่เขาฟ่อๆ

น่ารักดีแฮะ

“อ่า เช่นนั้นเองสินะครับ หากเป็นแบบนั้นเราไปนั่งชมจันทร์ที่สวนด้านหลังของวิหารดีไหม..”

เขากล่าวออกมาพร้อมกับยื่นมือมาให้เธอ

“หากเป็นการชมจันทร์ย่อมได้ค่ะ ปกติแล้วท่านเป็นเช่นนี้ตลอดเลยรึเปล่า ข้าหมายถึง..ท่านเย็นชากับผู้คนที่พึ่งพบหน้า”

อาดาลต้องยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ เขาไม่อยากจะหัวเราะออกมาในยามนี้

“ก็ไม่เชิงว่าเป็นเช่นนั้น ข้าเข้ากับคนอื่นง่ายนะครับ แต่อาจจะเพราะว่าเลดี้น่ารักมากเกินไป ข้าก็เลยไม่รู้จะเข้าหาท่านแบบไหนดี จึงแสดงท่าทางห่างเหินออกไป หวังว่าท่านจะเข้าใจข้านะครับ”