11.ผิดพลาด

บนใบหน้าของแมเดอลีนฉายชัดถึงความวิตกกังวล ริมปากของเธอนั้นเม้มๆคลายๆ ด้วยความชั่งใจ ทุกอย่างอลหม่านตีกันอยู่ในสมอง

หลังจากคืนนั้นก็ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้วเธอเองก็วุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัวมาที่วิหารจนไม่ได้สนใจรอบเดือนที่ยังไม่มาเลย

“เลดี้เรเซเดน..ท่านกำลังตั้งครรภ์ครับ”

ความคลุมเครือเข้าปกคลุมบรรยากาศ แมเดอลีนเวียนหัวไปหมดกับความจริงที่ตีแสกหน้าว่าเธอท้อง!!

ดาเนียยื่นถุงเงินให้กับหมอที่ประจำอยู่ที่วิหาร

“ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะคะ”

หมอผู้นั้นรับถุงเงินนั้นไปถือครองเอาไว้ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพเลดี้ทั้งสองแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ดาเนียเองก็อยู่ในสภาพที่ไม่แตกต่างจากแมดดี้เท่าไหร่นัก เพราะหากว่าแมดดี้กำลังตั้งครรภ์ นั่นหมายความว่าพ่อของเด็กที่จะอยู่ในท้องนั้นจะต้องเป็นบุรุษจากสามตระกูลอย่างแน่นอน

ท่านดยุควีไซร์ เคาน์แบล็ค และตระกูลกรีน

“ใจเย็นๆ ก่อนแมดดี้ ข้าคิดว่าเราควรจะ..”

“ข้าจะกลับบ้านดาเนีย ข้าอยากจะกลับไปสารภาพความผิดบาปในครั้งนี้กับท่านพ่อและท่านแม่ ข้าอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้เพราะหากเรื่องมันโด่งดังขึ้นมาในภายหลังตระกูลเรเซเดนจะต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงอย่างแน่นอน”

ดาเนียทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ตัดสินใจไม่พูดออกมา

“แมดดี้..ข้า..”

แมเดอลีนส่งยิ้มให้กับดาเนีย

“เจ้าไม่ผิดเลยดาเนีย เรื่องนี้คนที่ผิดคือข้าเองที่ไม่รู้จักการป้องกันและระมัดระวังมากกว่านี้ เด็กคนนี้ยิ่งไม่ผิดดาเนีย เพราะแบบนั้น..ข้าจะต้องปกป้องเขาให้ดีที่สุดในฐานะของคนเป็นแม่”

ดาเนียมองหน้าของเพื่อนรักด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“เช่นนั้นข้าจะบอกทุกคนว่าเจ้าล้มป่วยดีหรือไม่”

แมเดอลีนพยักหน้า

“เอาแบบนั้นก็ได้ดาเนีย”

สิ่งแรกที่เธอต้องคำนึงถึงคือ..ไม่ว่าพ่อของเด็กจะเป็นใครก็ตาม ความสัมพันธ์ของเรามันเริ่มต้นมาจากความต้องการจากทางร่างกายเท่านั้น มันไม่ได้มีความรู้สึกทางใจเข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะแบบนั้นไม่ว่าเขาจะเป็นใคร หรือว่าเธอจะมารู้ทีหลังว่าเขาเป็นใคร จะไม่มีการเรียกร้องเพื่อให้เขามารับผิดชอบเธอหรือว่าเด็กคนนี้

แมเดอลีนเดินทางกลับมาที่คฤหาสน์เรเซเดนในคืนนั้น แน่นอนว่าการปรากฏตัวของลูกสาวที่ควรจะอยู่ที่งานเลี้ยงของพระราชวังมันทำให้บารอนโอทีสรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากล

“แมดดี้ลูกรัก..เจ้าลืมอะไรไว้รึเปล่า..”

แมดดี้คุกเข่าต่อหน้าท่านพ่อและท่านแม่ของเธอ เธอไม่ได้ร้องไห้เลยแม้แต่นิดเดียวเมื่อล่วงรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ ไม่มีน้ำตาจากความเสียใจแม้แต่หยดเดียวที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่นั้น

“ท่านพ่อ ท่านแม่คะ ลูก..มีเรื่องอยากจะสารภาพถึงความผิดบาปที่ลูกได้ก่อขึ้นมา”

โอทีสกำมือแน่นด้วยความรู้สึกร้อนใจ เขาเงยหน้าขึ้นและกำลังสวดภาวนาในใจ ท่าทางของแมดดี้นั้นมันทำให้เขาพอจะเดาได้ว่าลูกสาวอันเป็นที่รักของเขานั้นจะกล่าวคำใดออกมา

ในขณะที่ท่านพ่อกำลังทำท่าทางโกรธเคือง แต่เดวากลับนั่งลงบนพื้นพรมแล้วโอบกอดลูกสาวของเธอเอาไว้

“แมดดี้..บอกแม่มาเถิดว่าความผิดที่เจ้าว่านั้นมันร้ายแรงมากแค่ไหน”

แมเดอลีนโอบกอดท่านแม่เอาไว้

“ลูก..ตั้งครรภ์ค่ะท่านแม่”

เดวาเบิกตากว้างเล็กน้อย แต่ทว่าไม่ได้มีร่องรอยความโกรธเคืองบนใบหน้าของเดวาเลย เธอยกมือขึ้นมาลูบผมของลูกสาวเบาๆ

“แมดดี้..แม่จะถามเจ้าแค่คำถามเดียวเท่านั้น เด็กคนนี้มีพ่อหรือไม่”

แมเดอลีนขบกัดริมฝีปากล่างจนห้อเลือด เธอส่ายหน้าไปมาก่อนจะก้มหน้าลง

“เช่นนั้นก็ดี เราจะเลี้ยงเด็กคนนี้ให้มีความสุขที่สุดในเรเซเดน ส่วนเรื่องบิดาของเขา ข้าจะให้ทุกคนจดจำว่าพ่อของเด็กคนนี้ตายไปแล้ว”

แมเดอลีนคิดว่าท่านแม่และท่านพ่อจะโกรธเคืองเธอมากกว่านี้ซะอีก

“เพียงแต่..การที่เจ้าตั้งครรภ์นั้นก็บอกได้แล้วว่าพ่อของเด็กคนนี้คือเจ้าเด็กชั่วจากตระกูลของสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ หากเจ้ามั่นใจว่าไม่ต้องการให้เขามีพ่อ เช่นนั้นจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมา ลูกของเจ้าจะใช้ชื่อตระกูลของเรเซเดน..ไม่ว่าเขาจะเกิดมามีเส้นผมสีอะไร เขาคือเรเซเดนตลอดไป”

โอทีสกล่าวพร้อมกับนั่งลงเบื้องหน้าของลูกสาวที่เขารักประดุจแก้วตาและดวงใจ

แมเดอลีนมองหน้าท่านพ่อของเธอด้วยแววตาสั่นระริก

“ไม่ต้องร้องไห้แมดดี้ ตาและยายของเด็กคนนี้จะให้ความรักและความอบอุ่นแทนพ่อของเขาเอง..เจ้าควรจะไปผลัดเปลี่ยนชุดนอน แล้วขึ้นไปนอนเถิดลูกรัก เรื่องหลังจากนี้พ่อจะจัดการเอง ไม่มีอะไรให้เจ้าต้องกังวลใจ”

ครั้งหนึ่งแมเดอลีนเคยรำคาญใจ กับความรักที่มากมายของท่านพ่อ เธอเคยไม่ชอบในช่วงเวลาที่ท่านพ่อคอยสั่งห้ามนู่นนี่เต็มไปหมด แต่ทว่าในวันนี้เธอกลับรู้สึกดีมากจริงๆ ที่เธอได้รับความรักที่มากมายเช่นนั้นจากท่านพ่อ..เสมอมา

“ลูกขอโทษด้วยนะคะ ที่ลูกทำให้ชื่อเสียงของตระกูลเสื่อมเสีย..”

เดวาเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวของเธอ

“แมดดี้ ไม่มีใครที่ไม่เคยผิดพลาดหรอกนะลูกรัก แม่อนุญาตให้เจ้าร้องไห้ในวันนี้แค่วันเดียวเท่านั้น หลังจากนี้ไปอย่าร้องไห้ออกมาเพราะตั้งครรภ์เด็กคนนี้อีก เขาไม่ได้เกิดมาเพราะความผิดพลาด แต่เขาคือของขวัญที่พระเจ้าส่งมาให้ครอบครัวของเรา”

แมดดี้ที่ตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้ออกมา ในยามนี้เธอกำลังร้องไห้ออกมาอย่างหนักในอ้อมแขนที่แสนอบอุ่นของท่านแม่

เดวามองหน้าของโอทีส เธอไม่ยินยอมให้น้ำตาของแมดดี้ที่รินไหลออกมานี้สูญเปล่าอย่างแน่นอน

เธอจะต้องเอาคืนไอ้เด็กชั่วที่ทำให้ลูกสาวของเธอเสียใจอย่างสาสมเลยคอยดูสิ!

…………..

“เพราะแบบนั้นเจ้าก็เลยพาบุตรีของเจ้ากลับบ้านไปสินะ”

โอทีสพยักหน้า

“แมดดี้ลูกสาวที่แสนสวยงาม น่ารัก และไร้เดียงสาของกระหม่อมนั้น..กำลังตั้งครรภ์พ่ะย่ะค่ะ”

องค์จักรพรรดิที่กำลังยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่มถึงกับสำลัก พระองค์คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าใบหน้าของสหายคนสนิทในวันนี้ดูหมองคล้ำมากกว่าทุกวัน

“นั่นคือเรื่องน่ายินดีมิใช่หรือโอทีส..แล้วเหตุใด..”

“การที่ลูกสาวผู้แสนงดงามของกระหม่อมตั้งครรภ์มันคือเรื่องน่ายินดีอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่กระหม่อมไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ทำให้นางอยู่ในสภาพเช่นนั้น”

อ่า..องค์จักรพรรดิคิดว่าเขาเริ่มจะเข้าใจเรื่องราวขึ้นมาหน่อยแล้ว

พ่อของลูกในท้องแมดดี้นั้นหาไม่ยากสักหน่อย แค่รอคอยนางคลอดออกมา แล้วมองดูสีผมก็จะทราบแล้วว่าไอ้คนเฮงซวยที่โอทีสกำลังตามหานั้นมันคือใครกันแน่