16.เอาคืน

ดวงตาสีฟ้าอ่อนกำลังช้อนขึ้นเพื่อมองหน้าของบุรุษที่บุกเข้ามาในห้องนอนของเธอในยามวิกาล เขาอุ้มเธอขึ้นมากอดเอาไว้ แล้ววางเธอลงอย่างแผ่วเบาบนตักของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างมันราวกับมีเมฆหมอกมาบดบังเพราะว่าเธอมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ถนัดเท่าไหร่นัก มันเหมือนกับเธอกำลังง่วงนอนมากๆ ..

“ท่านกำลังใช้เวทมนตร์อะไรกับข้าคะ..แล้วท่านมาที่นี่ทำไม..”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าตั้งครรภ์”

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเขารับรู้ว่าเธอตั้งครรภ์ เช่นนั้นเขาคงจะไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีใช่ไหมนะ..ฝ่ามือหนาของเขาเอื้อมมือมาปิดตาเธอเอาไว้ ก่อนที่ปลายจมูกจะกดแนบลงบนเรือนแก้มของเธอ

ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำอะไรกับเธอกันแน่ ร่างกายถึงได้รู้สึกไร้เรี่ยวแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ข้าคือชายผู้นั้น..พ่อของเด็กน้อยที่อยู่ในนี้”

เขาวางมือลงบนหน้าท้องของเธอ แล้วสัมผัสมันลงไปด้วยความนุ่มนวล แม่ของเขาย้ำหนักหนาถึงเรื่องที่ว่าห้ามเขาทำอะไรแมเดอลีน เพราะสตรีที่ตั้งครรภ์ในช่วงแรกๆ อาจมีภาวะเสี่ยงที่จะแท้งได้ ทางที่ดีหากว่าเขาอยากจะทำอะไร..ท่านแม่ให้เรารอคอยจนถึงช่วงเวลาห้าเดือนไปแล้ว และควรจะทำด้วยความอ่อนโยนด้วย

เขามาที่นี่ก็ไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีอะไรเลย เขาแค่อยากมาหาเธอเท่านั้น

“มะ..หมายความว่ายังไงกันคะ”

เอสเตบันยกมือเขาออกมา เขามองเห็นเธอหลับตาอย่างว่าง่าย

“ข้าคิดว่าเจ้าคงจะลำบากมาก เพราะแบบนั้นข้าจึงมาที่นี่ เพื่อมารับผิดชอบในสิ่งที่ข้าทำลงไป และ..ในคืนนั้นมันดีมากจนข้าลืมไม่ลงเลย”

เธอขบกัดริมฝีปากล่างในทันที บอกตามตรงว่าแมเดอลีนกำลังลังเลในใจ เมื่อเขากล่าวออกมาว่าเขาคือบุรุษในคืนนั้นที่เราทั้งคู่มีค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนด้วยกัน อยู่ๆ เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาในทันที อาจจะเพราะว่ามีบุรุษแค่ 4 คนเท่านั้นที่สามารถทำให้เธอตั้งครรภ์ได้ ตัดเคาน์แบล็คและเซอร์แลนดรีออกไป ก็จะเหลือแค่สองคนเท่านั้น นั่นก็คือดยุควีไซร์และเซอร์อาดาล..

เธอค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองหน้าเขา สิ่งที่ฉายชัดในดวงตาของแมเดอลีนคือเส้นผมสีเงินสว่างของเขาที่มันกำลังสะท้อนเข้ากับแสงของดวงจันทร์

ในคืนนั้นก็เป็นเช่นนี้ เธอหลงใหลไปกับภาพลักษณ์ที่สะกดสายตาและสะกดหัวใจของเขาไปอย่างนั้นสินะ

ทั้งๆ ที่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับตัวละครของเนื้อเรื่องหลักเพราะว่าเธอไม่ต้องการให้ตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความวุ่นวาย แต่สุดท้ายทำไมกันนะ? ทำไมเธอถึงได้ตั้งครรภ์ลูกของตัวร้ายกันได้ล่ะเนี่ย

ความอ่อนเพลียปรากฏให้เห็นผ่านแววตาของเธอ เพราะกำลังตั้งครรภ์สินะร่างกายของเธอถึงได้เปลี่ยนแปลงไป..

“หากคืนนี้เจ้าง่วงก็นอนก่อนเถอะ ข้าจะออกไปจากที่นี่หลังจากที่เจ้าหลับแล้ว..”

เธอจะหลับตาลงได้ยังไงกัน ในเมื่อตัวเองทำเรื่องใหญ่โตเอาไว้ขนาดนั้น

“อันที่จริงข้าไม่ได้ต้องการให้ท่านมารับผิดชอบข้าหรอกนะคะ ในคืนนั้นเราทั้งคู่ต่างก็สมยอม และเป็นข้าเองที่ไม่ได้ดื่มยาห้ามตั้งครรภ์ ข้าไม่อยากจะดึงรั้งชีวิตของท่านให้ต้องมารับผิดชอบในเรื่องที่ท่านไม่ได้ผิดอะไรเลย”

นั่นคือสิ่งที่เอสเตบันตกใจจนเขาแทบจะระเบิดอารมณ์โมโหออกมา เธอกล่าวออกมาด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า ในแบบที่เธอไม่รู้หรอกว่าเขาพยายามมากแค่ไหนที่จะมาที่นี่แล้วแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาจะรับผิดชอบเรื่องนี้!

“เจ้าจะให้ข้าทำตัวเสื่อมเสียเกียรติเช่นนั้นได้อย่างไร เมื่อเด็กคลอดออกมานางจะมีเส้นผมสีเงินตามแบบฉบับของตระกูลวีไซร์..ข้าไม่ยินยอมให้ชื่อเสียงของข้า..”

“ก็เพราะอย่างนั้นไงคะ เพราะว่าท่านไม่ได้คำนึงถึงเรื่องต่อจากนี้ของเราเลยด้วยซ้ำ ท่านคิดว่าการแต่งงานมันง่ายอย่างนั้นหรือคะ คิดว่าเมื่อเราแต่งงานกันแล้วทุกอย่างจะจบลง ท่านได้ผู้สืบตระกูล ส่วนข้าได้เรียกคืนชื่อเสียงของตัวเองกลับมาอย่างนั้นหรือ? ท่านดยุคคะ..ข้าจะไม่แต่งงานกับท่านเพราะท่านแสดงออกว่าต้องการรับผิดชอบหรอกนะคะ หากชีวิตการแต่งงานของเรามันไม่มีความสุข เช่นนั้นเราจะแต่งงานกันไปทำไม”

เปลือกตาของแมเดอลีนเริ่มหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ

“เราทั้งคู่ควรจะเดินทางไปตามทางเดินของเรา..แบบนั้นถึงจะถูกต้องค่ะ อย่าเอาความสุขทั้งชีวิตของท่านและข้ามาทิ้งไปกับคำว่ารับผิดชอบเลย”

นี่คงเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เขาจะยินยอมทำให้เกียรติของวีไซร์เสื่อมเสียเช่นนี้

“เจ้าเลือกเองนะแมเดอลีน เพราะอย่างนั้นข้าหวังว่าเจ้าจะไม่..คืนคำทีหลัง”

เธอส่งยิ้มให้กับท่านดยุคแห่งวีไซร์

“ข้าไม่ทำเช่นนั้นแน่นอนค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของเดมเลลานี่นะคะ ข้าจะบอกกล่าวให้นางรับรู้ถึงเรื่องนี้เองว่าท่านดยุคไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”

เขาไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นสักหน่อย มันจะจบลงง่ายๆ แบบนี้เลยใช่ไหม..

แต่เขาจะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อนางยืนกรานเอาไว้ว่านางไม่ต้องการความรับผิดชอบจากเขา

ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองไปยังประตูไม้บานใหญ่ของห้องนอนแมเดอลีน บารอนโอทีสได้ยินในทุกคำกล่าวของบุรุษลึกลับที่เข้ามาในคฤหาสน์ของเขา และเขารู้ตั้งแต่แรกว่ามีผู้บุกรุกเข้ามา เขารีบวิ่งมาหาแมดดี้ในทันทีเพราะเป็นห่วง และนั่นทำให้เขาได้ยินถ้อยคำทุกถ้อยคำที่หมอนั่นบอกกล่าวกับแมดดี้..

เขาเคารพและเชื่อมั่นในการตัดสินใจของแมดดี้เสมอ ไม่ว่านางจะเลือกทางไหน เขายินดีและสนับสนุนการเลือกของแมดดี้อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง และอย่างน้อยที่สุดวันนี้เขาก็ได้รู้แล้วว่าพ่อของหลานในท้องของแมดดี้คือใครกันแน่

ดยุควีไซร์อย่างนั้นหรือ เจ้าเด็กคนนี้สมควรอย่างยิ่งที่จะต้องได้รับการสั่งสอนสักหน่อยแล้ว!

...............

“ข้ากำลังเลือกอยู่โอทีส แต่เจ้าก็รู้ว่าการทำศึกกับชนเผ่าทะเลทรายมันไม่ใช่เรื่องง่าย คนพวกนั้นเป็นพวกป่าเถื่อน พวกเขาอยากได้ที่ดินติดทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์ของเรา..และข้ายกให้ไม่ได้อยู่แล้ว”

บารอนโอทีสส่งยิ้มให้กับองค์จักรพรรดิ

“เช่นนั้นกระหม่อมขอบังอาจกราบทูลรายชื่อของบุรุษผู้เก่งกาจที่จะนำชัยชนะครั้งนี้มาให้พระองค์ได้หรือไม่?”

องค์จักรพรรดิหรี่ตามองหน้าสหายรัก

“ว่ามาสิโอทีส เจ้ามองว่าใครกันที่จะเป็นแม่ทัพในการนำทหารของเราไปต่อสู้กับพวกชนเผ่าทะเลทราย”

โอทีสมองหน้าขององค์จักรพรรดิด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ดยุควีไซร์พ่ะย่ะค่ะ เราควรจะส่งบุรุษที่แสนเก่งกาจผู้นั้นออกไปรบแนวหน้าของกองทัพเพื่อประกาศศักดิ์ดาของจักรวรรดิโอลีวีเย่ร์ให้เกรียงไกรไปทุกหนแห่ง”

องค์จักรพรรดิหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างไม่ต้องเดาเลย แสดงว่าพ่อของเด็กในท้องแมเดอลีนคือเอสเตบันอย่างนั้นสินะ