23.ครั้งเดียว

หลังจากเราพบเจอกับท่านคาดินันเอดิต ชีวิตการเดินเที่ยวงานของแมเดอลีนก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหน ท่านคาดินันก็ล้วนแล้วแต่เดินตามเธอไปอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน

“ข้าไม่ค่อยมีเพื่อนเลยครับ..”

ดาเนียขมวดคิ้ว

“หากชื่อเสียงเรื่องสตรีของท่านคาดินันดีมากกว่านี้ ข้าเชื่อว่าท่านจะต้องมีเพื่อนอย่างแน่นอนค่ะ เหล่าขุนนางต่างตบเท้าเข้าหาท่านคาดินันกันอย่างหนัก..แต่เพราะชื่อเสีย..เอ๊ย ชื่อเสียงของท่านมัน..”

เอดิตไม่ได้โกรธเคืองเลดี้ดาเนียเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าเขาเป็นแบบที่เลดี้ดาเนียกล่าวออกมาจริงๆ

ชีวิตที่ยืนอยู่จุดสูงสุดของวิหาร เขาเฝ้ามองขุนนางคนแล้วคนเล่าที่เดินทางเข้ามาหาเขาพร้อมกับบุตรีของตัวเอง เพื่อกล่าวถึงการแลกเปลี่ยนที่กำลังจะเกิดขึ้นมาในอนาคต

เขาไม่ได้ถูกมองในฐานะของผู้รับใช้พระเจ้า แต่กลับถูกมองในฐานะของผู้ให้อำนาจ เพราะแบบนั้นเอดิตก็เลย..ทำชั่วไปซะเลย เขาไม่อยากมีพันธะกับสตรี แถมยังไม่อยากให้ชื่อเสียงของตัวเองอยู่ในเกณฑ์ที่ดีอีกด้วย

ด้วยเหตุผลนั้นเอง การเป็นชู้กับภรรยาชาวบ้านมันจึงเป็นสิ่งที่เขาต้องทำเพื่อปกป้องตัวเองจากการถูกใช้ประโยชน์

และในยามนี้เขามองเห็นแววตาสีฟ้าอ่อนที่มองเขาด้วยความห่วงใยและหวังดีเป็นครั้งแรกเลย..เลดี้เรเซเดน ท่านบารอนบิดาของนางพึ่งจะประกาศเรื่องที่นางตั้งครรภ์ออกมา แต่มิได้ประกาศเรื่องของการแต่งงานหรือเรื่องการรับรองบุตรออกมาเลย นั่นก็แน่ใจได้แล้วว่าเลดี้เรเซเดนยังโสดอยู่ถึงแม้ว่านางจะกำลังตั้งครรภ์ก็ตามที

“ข้าอยากมีเพื่อนนะครับ ยิ่งเพื่อนที่งดงามอย่างเช่นเลดี้แมเดอลีนด้วยแล้ว ข้ายิ่งอยากทำความรู้จักกับท่านแบบสุดๆ ไปเลย..”

แมดดี้ส่งยิ้มให้เขา

“หากท่านคาดินันมีเจตนาที่บริสุทธิ์ เช่นนั้นข้ายินดีที่จะเป็นสหายของท่านค่ะ”

อย่างน้อยในครั้งแรกที่เราพบเจอกัน เขาก็ไม่ได้เข้าหาเธอในเจตนาที่ไม่ดี อีกทั้งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แววตาคู่นั้นของเขามันดูน่าสงสารมากทีเดียว

เหมือนกับว่าเขาเป็นบุรุษที่ไม่มีเพื่อนจริงๆ

ความใจอ่อนของแมดดี้ทำให้ดาเนียส่ายหน้าเบาๆ เธอเลือกที่จะลุกขึ้นมาซื้อขนมอีกสักสองสามอย่างเพื่อให้แมดดี้และคาดินันเอดิตพูดคุยกัน เผื่อว่าเพื่อนของเธอจะเห็นธาตุแท้ของบุรุษมากรักเร็วขึ้น

“ไม่ใช่นะครับ ข้ารับแค่แป้งทอดเท่านั้น ส่วนเนื้อย่างนี่ข้าไม่ต้องการ..”

ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินสวนทางกันไปมาในงานเทศกาล มีเส้นเครื่องดนตรี เสียงร้องเพลงที่ดังออกมาตลอดเวลา แต่ทว่าหูของเธอกลับได้ยินเพียงเสียงของบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังโต้เถียงกับแม่ค้า

ดาเนียหยักยิ้มที่ผลิบานราวกับดอกไม้ขึ้นมา เธอเดินไปหาเขาก่อนจะยื่นเงินให้แม่ค้าร้านขายเนื้อ

“ข้าซื้อเองค่ะเนื้อย่างนั่นน่ะ..”

แลนดรีมองหน้าของเลดี้ดาเนียด้วยแววตาตกใจเล็กน้อย เขาไม่ได้ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะๆ เพราะแบบนั้นจึงตั้งใจว่าจะรีบมาหาอะไรทานแล้วหลังจากนั้นจะรีบกลับ แต่เธอกลับจับแขนของเขาเอาไว้แน่น

“จะไปแล้วเหรอคะ ทำไมกลับไปเป็นคนพูดน้อยอีกแล้ว หรือว่าวันนี้ท่านก็หลงใหลในความงดงามของข้าอีกครั้งอย่างนั้นหรือ?”

แลนดรีกระแอมเบาๆ

“ข้าไม่ได้..”

“วันนั้นท่านรับปากแล้วนี่คะ ว่าครั้งหน้าที่เราพบเจอกัน     ท่านจะรับผิดชอบการกระทำที่ทำกับข้า..”

เขาร้องขอให้เธอนอนด้วย และคืนนี้เธอก็ว่างอยู่พอดี เพราะแบบนั้น..ดาเนียคิดว่านี่คือโอกาสอันดีที่เธอจะจับจูงมือของบุรุษแสนหล่อเหลาเพื่อพาเขาเข้าไปในห้องแล้วอยู่ตามลำพังเพื่อมองดูดอกไม้ไฟที่ถูกจุดขึ้นมา..

ดวงตาของแลนดรีเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขามั่นใจว่าตัวเองไม่เคยพบเจอสตรีผู้นี้อีกเลยหลังจากวันนั้นที่เราพบเจอกันเพียงชั่วพักชั่วครู่ที่วิหาร แล้วทำไมเธอถึงเรียกร้องให้เขารับผิดชอบอย่างนั้นหรือ..

หรือว่าเพราะอาดาล? หมอนั่นจะต้องทำเรื่องต่ำช้ากับเลดี้ดาเนียอย่างแน่นอน หมายความว่าอาดาลสวมตัวเป็นเขาอย่างนั้นสินะ..

“ข้าไม่ได้..”

“ปัง!!

เสียงดอกไม้ไฟที่ถูกจุดขึ้นมาดังมากพอสมควรนั่นทำให้ดาเนียไม่ได้ยินเสียงที่แลนดรีพูดออกมาเลย เธอส่งยิ้มให้เขาก่อนจะจับจูงมือของเขาเข้าไปในตรอกเล็กๆ

เธอผลักให้แผ่นหลังของเขาแนบชิดลงไปบนกำแพง ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะจุมพิตลงไปบนนั้นอย่างแผ่วเบา..

มือข้างหนึ่งของแลนดรีกำลังถือแป้งทอดอยู่ ส่วนอีกข้างไม่ได้ถืออะไรทั้งนั้น เขายกมือขึ้นมาเล็กน้อย สมองกำลังสั่งการให้เขาผลักไสนางออกไป แต่ทว่าหัวใจกลับสั่งให้เขารออีกหน่อย..เพราะจุมพิตที่นางกำลังส่งมอบให้เขา มันหวานล้ำมากเหลือเกิน

เปลือกตาค่อยๆปิดลงในขณะที่ริมฝีปากสัมผัสกัน เป็นไงเป็นกันวันนั้นเธอก็จะต้องนอนกับเขาให้ได้เลย!!

ถึงแม้ว่าแสงไฟที่นี่จะสลัวและมองไม่ชัด แต่เธอกลับมองเห็นเส้นผมของเขาได้อย่างชัดเจนว่ามันมีสีเขียวเข้ม..

เขาคือคนของตระกูลกรีน และ..เขาแต่งงานหรือว่ารักกับเธอไม่ได้หรอก

เพราะแบบนั้นการร่วมหลับนอนของเรามันจะเป็นไปด้วยความต้องการมากกว่าความรู้สึก

อย่างน้อยก่อนที่เธอจะเดินทางออกไปจากเมืองหลวง เธอก็อยากจะมีค่ำคืนแสนหวานกับบุรุษที่หมายตาเอาไว้..

จูบของเรานั้นเริ่มต้นอย่างช้าๆ และค่อยๆ ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ตามจังหวะของลมหายใจ

เธอผละริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากนั้นของเขา และนั่นทำให้ดาเนียมองเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำของเขาได้อย่างชัดเจน

เธอเผลอหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจกับความน่ารักของเขา

ทำไมเขาทำเหมือนกับว่านี่คือจูบแรกล่ะ ทั้งที่ในคืนนั้นเราก็จูบกันไปแล้ว

แลนดรียกมือขึ้นมาแตะลงบนริมฝีปากของตัวเอง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือการจูบ..อย่างนั้นหรือ?

เขาไม่มีประสบการณ์เรื่องความรักมาก่อนเลย ต้องเรียกว่าเขาไม่เคยใกล้ชิดกับสตรีใดเลยน่าจะถูกต้องกว่า และในยามนี้เขาพึ่งจะถูกช่วงชิงจูบแรกไป..

“ท่านแลนดรีคะ..คืนนี้ท่านอยู่กับข้าได้รึเปล่า?”

เธอร้องขอพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา มือทั้งสองข้างของดาเนียกำลังโอบล้อมรอบคอของแลนดรีเอาไว้ เธอกำลังตั้งตารอคอยคำตอบของเขาที่เขากำลังจะพูดมันออกมา..

“....เป็นข้าจะดีอย่างนั้นหรือครับ”

แล้วเป็นท่านมันไม่ดีตรงไหนกัน?

“ข้าชอบดวงตาคู่นี้ที่ดูเหมือนว่าท่านจะไม่แยแสต่อสิ่งใด ชื่นชอบริมฝีปากนี่ที่ท่านขบเม้มมันอยู่เสมอเมื่อเราพบเจอหน้ากัน ชอบเสียงของท่านในแบบที่แค่ฟังในครั้งเดียวก็รู้แล้วว่านี่คือเสียงของท่านอย่างแน่นอน..”

ข้ารู้ว่าระหว่างเรามันคิดจริงจังถึงขั้นเป็นคนรักไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น..ครั้งเดียวก็ยังดี ขอแค่ครั้งเดียวที่เธอสามารถทำตามหัวใจของตัวเอง