27.รอเวลา

เมื่อได้ฟังคำกล่าวที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของแมเดอลีนแล้ว ท่านหญิงไดอาน่าก็ยกยิ้มขึ้นมา

เธอเคยลงสนามต่อสู้กับราชวงศ์มากมายที่พระราชวัง ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงองค์หญิงปลายแถวแต่ทว่าไดอาน่าก็เหมือนกับลูกธนูที่ถูกลับคมครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้ความคิดของเธอเฉียบแหลมอยู่เสมอ

ในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ลูกสะใภ้ของเธอ นายหญิงและดัชเชสของวีไซร์จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแมเดอลีน

“ข้าไม่มีสิทธิ์จะห้ามเจ้าอยู่แล้วแมเดอลีน ขอให้เจ้าเดินทางอย่างสวัสดิภาพ และขอให้มิก้าเติบโตขึ้นอย่างมีความสุข.."

แมเดอลีนโล่งใจในทันที เธอคิดเอาไว้ว่าท่านหญิงอาจจะรั้งเธอเอาไว้ แต่พอได้ยินคำกล่าวที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นของท่านหญิงแล้ว..นั่นทำให้เธอวางใจอย่างแท้จริง

“หวังว่าท่านหญิงจะสุขภาพแข็งแรงและมีความสุขเช่นกันนะคะ”

ไดอาน่าพยักหน้าเบาๆ หลังจากนั้นเราพูดคุยเรื่องราวมากมายด้วยกัน จนมิก้าตื่นขึ้นมาแมเดอลีนก็บอกลาไดอาน่าพร้อมกับกล่องชูครีมที่ท่านหญิงทำเอง

“จะปล่อยไปเช่นนี้อย่างนั้นหรือคะท่านหญิง โอกาสที่จะได้พบเจอและสานสัมพันธ์กับเลดี้แมเดอลีนและคุณหนูมิก้ากำลังหลุดลอยออกไปเรื่อยๆ ..”

สาวใช้ข้างกายของไดอาน่ากล่าวออกมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“นี่มันพึ่งเริ่มต้นต่างหาก ลูกชายของข้านั้นทำเรื่องข้ามขั้นตอนไปเยอะมากพอสมควร เพราะแบบนั้นข้าถึงได้ต้องลำบากตามแก้ไขปัญหาให้เขาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อนเช่นนี้..จะอย่างไรเสีย แมเดอลีนและเอสจะต้องแต่งงานกัน มิก้าคือหลานของข้าคือสายเลือดของวีไซร์ ข้าไม่มีทางปล่อยนางไปอย่างแน่นอน”

สิ้นเสียงของท่านหญิงไดอาน่าก็มีเสียงของม้าที่กำลังวิ่งมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับจดหมายในมือของผู้ส่งสาร

“สงครามจบลงแล้วครับท่านหญิง..ท่านดยุคฝากมาบอกกับท่านว่า ท่านดยุคกำลังรักษาตัวอยู่อีกไม่เกินหนึ่งปีท่านจะกลับมาที่นี่ครับ”

ไดอาน่ายกยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจ สิ่งที่เธอหวาดกลัวมากที่สุดได้จบสิ้นลงแล้ว

เอสเตบันกำลังจะเดินทางกลับมาแต่ทว่าแมเดอลีนและหลานสาวของเธอกำลังจะเดินทางไปจากที่นี่ ไม่ได้การ! เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละสิ

....................

“ขอให้การเดินทางในครั้งนี้เป็นไปตามที่ลูกหวังนะแมดดี้”

แมดดี้โผเข้ากอดท่านแม่ของเธอด้วยรอยยิ้ม

“รักษาสุขภาพด้วยนะคะท่านแม่ ท่านพ่อเองก็เหมือนกัน..อย่าเอาแต่ทำงานจนดึกดื่นนะคะ”

โอทีสหันหน้ามองไปทางอื่น เขาพยายามกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

“รู้แล้วน่า..เขียนจดหมายมาบ่อยๆ นะแมดดี้ และดูแลมิก้าให้ดี”

“ท่านตา..ท่านยาย”

เดวาอุ้มหลานสาวตัวน้อยขึ้นมากอดเอาไว้แนบอก เพราะมีข้อกำจัดหลานอย่าง นั่นทำให้มิก้าไม่ได้เดินทางออกจากคฤหาสน์เรเซเดินได้มากเท่าที่ควร แมดดี้กังวลเรื่องของสายตาผู้อื่นมากเกินไป เพราะแบบนั้นในทุกครั้งที่แมดดี้พามิก้าออกไปจากเรเซเดน นางจะนั่งรถม้าเก่าๆและพาลูกสาวสวมวิกเพื่อปลอมตัว..

บางทีเธอก็รู้สึกสงสารและเห็นใจแมดดี้มากทีเดียว จนเธออยากจะไปหาท่านหญิงไดอาน่าแล้วพูดคุยเรื่องการแต่งงานของแมดดี้ขั้นมาอีกรอบ เพื่อที่หลานสาวของเธอจะได้ไม่ต้องหวั่นเกรงสายตาของผู้อื่นอีก..

แต่ทว่าเพราะเธอเคารพการตัดสินใจของแมดดี้ ด้วยเหตุนั้นเดวาจะยื่นมือไปจุ้นจ้านชีวิตที่เหลืออยู่ของลูกสาวไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“ไม่ต้องห่วงนะคะท่านลุง ท่านป้า ข้าจะดูแลทั้งแมดดี้และมิก้าให้ดีที่สุด”

โอทีสลูบผมของดาเนียเบาๆ

“ลุงจะรอคอยงานแต่งของเจ้านะดาเนีย เจ้าเองก็ควรจะคิดเรื่องนั้นได้แล้ว”

ดาเนียหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ข้าคิดเรื่องนั้นทุกวันเลยค่ะ เพียงแต่ข้ายังหาบุรุษในความคิดไม่เจอเท่านั้นเอง”

เธอเคยมีค่ำคืนแสนสวยงามและมันดีมากๆ กับบุรุษผู้หนึ่ง แต่ทว่าเมื่อดวงตะวันสาดแสงออกมาจากขอบฟ้า ข้างเตียงของเธอที่เคยมีเงาร่างของเขาอยู่ก็จางหายไปราวกับไม่เคยมีบุรุษผู้ใดอยู่ในห้องนี้

และหลังจากนั้นเป็นต้นมาเธอก็ไม่ได้พบเจอกับเซอร์แลนดรีอีกเลย เธอเข้าใจว่าเขาอาจจะถูกส่งตัวไปร่วมกับกองทัพของท่าน ดยุค แต่บอกเธอสักคำไม่ได้งั้นเรอะ! นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไปราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอสักนิดเดียว

เมืองหลวงเฮงซวยนี่..ไม่มีบุรุษที่จริงใจสักคนเลยรึไง!

เมื่อรถม้าวิ่งออกมาได้สักพัก มิก้าก็หลับอย่างสบายในอ้อมแขนของมารดา แมเดอลีนยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเธอมองหน้าของลูกสาวในยามที่นางกำลังหลับ..

“ข้าได้ยินมาว่าสงครามจบแล้ว..”

ดาเนียกล่าวออกมาโดยที่สายตาของเธอมองหน้าของแมดดี้อยู่

“อย่างนั้นเองสินะ เช่นนั้นทางจักรวรรดิคงจะชนะใช่ไหม”

ดาเนียพยักหน้า

“เจ้าไม่เปลี่ยนใจงั้นเหรอ บางทีการพบเจอท่านดยุคในรอบ4ปีนี้อาจจะดีก็ได้ เขาอาจจะยังไม่ลืมเจ้าเหมือนกับที่เจ้าไม่เคยลืมเขาแม้แต่วันเดียว”

แมเดอลีนชะงักเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมามองสบตาเพื่อนรักด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ

“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปีแมดดี้ ทำไมข้าจะไม่รู้ถึงความรู้สึกของเจ้า”

แมเดอลีนพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

“อาจจะเพราะข้ากลัว..ข้าไม่กล้าคาดหวังเพราะกลัวว่าตัวเองจะผิดหวัง ไม่กล้าเผชิญหน้าเพราะกลัวว่ามันจะไม่เป็นไปตามที่ข้าคิดเอาไว้..”

เธอคือตัวประกอบของเรื่องนี้ และตามเนื้อเรื่องของนิยายตัวร้ายอย่างเอสเตบัน หลังจากสิ้นสุดสงครามแล้วเขาเดินหน้าเพื่อร้องของให้เดมเลลานี่แต่งงานด้วย เนื้อเรื่องหลักของนิยายเริ่มต้นตรงนั้น..การต่อสู้ที่ดุเดือดของตัวร้ายและพระเอก

การเดินทางออกจากจักรวรรดิของเธอนั้น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าเธอหวาดกลัวการพบเจอท่านดยุคอีกครั้งหนึ่ง เธอคิดว่าหากเธอยังอยู่ที่นั่นเธอจะรับมือกับความผิดหวังไม่ได้

การเลือกเดินทางออกมาสองปีในระหว่างที่ตัวร้ายและพระเอกกำลังต่อสู้กัน เธอคิดว่านั่นคือเรื่องที่ดีที่สุดแล้วเท่าที่ตัวประกอบคนหนึ่งจะทำใจได้

“ให้ตายสิ ความคิดของเจ้ามันซับซ้อนเกินไปแล้วแมดดี้ หากเขาไม่รักเจ้าอีกแล้วการพบเจอเขาน่าจะดีไม่ใช่รึไง เพราะว่าเจ้าจะได้ตัดใจง่ายมากขึ้น”

จริงๆ มันก็ควรจะเป็นเช่นนั้น แต่กับมิก้าล่ะ กับลูกสาวของเธอที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย หากว่านางมองเห็นบุรุษที่มีใบหน้าเหมือนนางกำลังตามรักสตรีอื่นนางจะรู้สึกเช่นไรกัน

แมเดอลีนกำลังรอคอยให้มิก้าโตมากกว่านี้ เพื่อที่เธอจะได้อธิบายเรื่องราวของเธอและท่านดยุคให้มิก้าได้รับฟัง แมเดอลีนเชื่อว่าลูกสาวคงจะเข้าใจเธอบ้าง..ไม่มากก็น้อย