ซีซั่น 2 ตอนที่ 1 โลกที่หยุดหมุน

แมดเดอลีนมีอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัดเจน เธอเดินนำเอสเตบันเข้ามาด้านในบ้านหลังน้อยที่ปกติแล้วเธอจะอยู่ที่นี่กับลูกสาวเท่านั้น ของเล่นที่ทำจากไม้วางเกลื่อนอยู่บนพื้น พร้อมกับภาพวาดที่เด็กสาวตัวน้อยคงจะสร้างสรรค์มันขึ้นมาจากมือเล็กๆที่ไร้เดียงสา ในภาพวาดนั้นมีผู้หญิงที่มีเส้นผมสามเส้น และเด็กน้อยกำลังยืนจับมือกัน

เอสเตบันหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูด้วยความรู้สึกมากมายในใจ มีกระดาษหลายแผ่นทีเดียวที่วาดภาพเดิมซ้ำๆ ที่เปลี่ยนไปคงจะเป็นสีของชุดบ้างล่ะ ทรงผมบ้างล่ะ แต่ทว่าในทุกรูปจะมีแค่มิก้าและท่านแม่เท่านั้น..ไม่มีรูปไหนเลยที่มีท่านพ่อหรือว่าผู้ชายสักคนอยู่ในภาพวาดของมิก้า

เขาตระหนักได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดที่เสียดแทงเข้ามาในใจ เขาไม่โทษทั้งมิก้าและแมดดี้ ที่ในระหว่างเส้นทางที่แสนสวยงามในการเติบโตของลูกสาว มันไม่มีเขาอยู่ในนั้น

ในมุมมองของเอสเตบัน บางทีแมดดี้อาจจะกลัว มีหลายอย่างที่อาจจะทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของเรา หลายอย่างมากทีเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว..ทั้งระยะทาง เวลาที่เราห่างกันมากมายขนาดนั้น

เขาไม่ได้ส่งจดหมายไปหาเธอเลยแม้แต่ฉบับเดียว ส่วนเธอเองก็ไม่ได้ส่งจดหมายมาหาเขาเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าจะยืนยันความรู้สึกในใจนี้อย่างไรดี..บางทีเขาอาจจะต้องค่อยเป็นค่อยไปกับความสัมพันธ์ในครั้งนี้ของเรา

มันเหมือนกับว่าเขาอาจจะต้องลงมือจีบภรรยาใหม่อีกครั้งหนึ่ง

“เจ้า..ดูแลมิก้ามาคนเดียวอย่างนั้นหรือ”

แมเดอลีนส่งยิ้มให้กับเอสเตบัน เธอส่ายหน้าเบาๆ

“มีผู้คนมากมายแย่งชิงกันเลี้ยงดูมิก้า ทั้งท่านตาและท่านยาย ยังมีท่านน้าดาเนียอีก ข้าแทบไม่ได้อุ้มลูกด้วยซ้ำในช่วงแรก ท่านพ่อชอบพานางไปที่พระราชวังเพื่อไปอวดองค์จักรพรรดิด้วยล่ะ..”

แมเดอลีนเล่าเรื่องพวกนั้นไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉายชัดบนใบหน้า เธอรินน้ำชาจากกามาให้เขา พร้อมกับส่งยิ้มที่ผลิบานราวกับกลีบดอกไม้ให้

“ท่านคงเหนื่อยมากเลยใช่ไหมคะ”

เอสเตบันรับแก้วน้ำชาไปดื่ม

“การอยู่ในสนามรบที่ยาวนานขนาดนั้นมันทำให้ข้า..แทบจะกลับมาใช้ชีวิตปกติไม่ได้เลย ผู้คนล้มตาย ต้องเข่นฆ่าและฟาดฟัน สังหารเพื่อปกป้อง..”

ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถก้าวข้ามผ่านช่วงเวลาที่แสนเลวร้ายนั้นมาได้ เธอเข้าใจและรู้สึกเห็นใจเขามากทีเดียว

“เช่นนั้นท่านดยุคพักผ่อนก่อนดีไหมคะ..”

เขายื่นมือมาจับมือของเธอเอาไว้ เอสเตบันชอบนะที่บ้านหลังนี้มันแคบจนแทบไม่มีพื้นที่อะไรมากมาย มีห้องเล็กๆในบ้านที่เอาไว้นั่งเล่น ส่วนครัวอยู่ด้านหลัง มีห้องนอนขนาดหนึ่งห้อง..เป็นสถานที่ที่ดีเหมาะแก่การปรับความเข้าใจกัน

“เจ้ายังรอข้าอยู่รึเปล่า ยังต้องการข้าอยู่ไหม?”

แมเดอลีนคิดว่าท่านดยุคโหดร้ายไปหน่อยตรงที่เขาไม่คิดอ้อมค้อมเลยสักนิดเดียว เขาถามออกมาอย่างตรงไปตรงมาถึงความสัมพันธ์ของเรา

ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะไม่ยุ่งเกี่ยว แต่ในวินาทีที่เห็นเขาปรากฏตัวต่อหน้ามันก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกมากมายที่อัดแน่นและเก็บซ่อนอยู่ในใจ หลั่งไหลออกมาราวกับเขื่อนที่ทำนบพัง

“ท่านดยุค..ไม่แต่งงานกับเดมแล้วอย่างนั้นหรือคะ”

เมื่อเธอถามคำถามนั้นเขาก็ลุกขึ้นในทันทีพร้อมกับอุ้มแมเดอลีนขึ้นมา เอสเตบันนั่งลงอีกครั้งแล้ววางร่างของแมเดอลีนลงบนตักของเขา

“ข้าจะไม่มีวันแต่งงานกับสตรีอื่นนอกจากเจ้า แมดดี้..วันนั้นมันยังไม่ชัดเจนอีกอย่างนั้นหรือ ว่าข้าไม่ต้องการสตรีใดอีกแล้ว ข้าต้องการแค่เจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น กับสตรีอื่นข้าไม่มองและไม่สนใจ..มิก้าคือลูกสาวของข้า และนางควรจะได้รับการปฏิบัติจากผู้อื่นด้วยความให้เกียรติ ให้สาสมกับที่นางเป็นบุตรีของดยุควีไซร์..”

เพียงแค่เขามองสบตามันก็คล้ายกับโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน

หากว่าเธอยื่นมือคู่นี้ไปดึงรั้งใบหน้านั้นของเขาเข้ามาแล้วโอบกอดเขาเอาไว้ กดจูบลงไปบนริมฝีปากคู่นั้นที่เธอโหยหามาตลอด เนื้อเรื่องในนิยายมันจะเปลี่ยนไปไหมนะ

แต่ต่อให้เนื้อเรื่องในนิยายจะเปลี่ยนไป แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ?..ในวันนี้ทุกความรู้สึกของเธอมันชัดเจนตั้งแต่เริ่มแล้ว

การที่เขาเดินทางมาหาเธอที่นี่ มันก็สามารถตอบคำถามให้เธอได้ทุกคำถามแล้วว่าเขารู้สึกเช่นไรกับเธอ

“ท่านดยุค..รักข้าอย่างนั้นหรือคะ ข้าเคยบอกกล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้ต้องการให้ท่านมาแต่งงานกับข้าเพียงเพื่อให้ท่านมารับผิดชอบ..ข้าต้องการบุรุษที่พร้อมจะรักและมองแค่ข้าคนเดียวเท่านั้น”

สายตาของเขาวาดผ่านร่างกายของเธอช้าๆ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองถูกกลืนกินไปด้วยความปรารถนา เขาฝังจมูกหอมลงมาบนหน้าผากของเธออย่างนุ่มนวล ราวกับต้องการบอกว่าเธอคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา

“ตลอดระยะเวลาที่ข้าอยู่ที่ค่ายทหาร ข้าไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดไปจนถึงวันไหน แต่ถึงอย่างนั้นในใจของข้าก็ยังคงเฝ้าภาวนาขอให้ความรู้สึกที่อัดแน่นในใจดวงนี้ได้บอกกล่าวให้เจ้ารู้สักวันหนึ่ง แมดดี้ สี่ปีไม่ใช่ระยะเวลาน้อยๆ เลยนะ เราอยู่ห่างกันมามากพอแล้ว เพราะฉะนั้นจากนี้ไปเราอยู่ด้วยหันให้มากหน่อยท่าจะดี ชดเชยในช่วงเวลาที่ข้าจะต้องทรมานอยู่ในห้วงแห่งความคิดถึงเจ้า..”

เมื่อเขากล่าวออกมาเช่นนี้แล้วเธอจะทำเช่นไรได้อีก เธอจะเอาแรงที่ไหนไปผลักไสเขาออก ในเมื่อแขนทั้งสองข้างของเธอในยามนี้กำลังโอบกอดและดึงรั้งเขาเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว

นี่คงจะเป็นครั้งแรก..ครั้งแรกที่แมดดี้เริ่มจูบเขาก่อน และจุมพิตครั้งแรกในรอบสี่ปี..มันรู้สึกดีในแบบที่เอสเตบันคิดว่าการที่เขาขี่ม้าอดหลับอดนอนมาเป็นระยะเวลาหลายวันเพื่อให้ถึงที่นี่เร็วที่สุด มันคุ้มค่ามากทีเดียว

จูบของเขามันหนักแน่นและเร่าร้อน ราวกับเปลวไฟที่ลุกเผาผลาญทุกความรู้สึกให้ลุกโชนขึ้นมา มือของเธอโอบกอดที่คอและไหล่ของเขาแน่น เสียงหัวใจที่เต้นแรงนั้นบอกไม่ได้ว่าเป็นเสียงหัวใจของใครด้วยซ้ำ

เราทั้งคู่ต่างก็กำลังประหม่า ตื่นเต้นและคิดถึง..อ้อมกอดนี้เองที่เธอโหยหามาตลอดใจช่วงเวลาที่ผ่านมา มือคู่นี้ที่เธอปรารถนาอยากให้เขาสัมผัสเธอและ..ดวงตาคู่นี้เองที่เธออยากให้เขามองมาที่เธอแค่เพียงผู้เดียวเท่านั้น..

ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตและร่างกายของเธอมันกำลังโห่ร้องออกมาพร้อมกับบอกว่าเอสเตบันนี่แหละคือคนที่เธอต้องการ จะตัวร้ายหรือว่าอะไรเธอก็ไม่สนใจทั้งนั้นขอแค่ให้เธอได้รักเขาก็พอ..

“แมดดี้..พาข้าไปอาบน้ำหน่อยสิ”