ซีซั่น 2 ตอนที่ 3 น่าเสียดาย NC

ใบหน้าหวานของแมเดอลีนขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ เมื่อท่านดยุคถอดเสื้อตัวนอกของเขาออก ตามมาด้วยเสื้อตัวในและกางเกงที่เขาสวม

เธอจัดเตรียมน้ำอุ่นเอาไว้ในอ่างเรียบร้อยแล้ว และแมเดอลีนกำลังก้มหน้าลงเพื่อรอคอยให้ท่านดยุคที่ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าสักชิ้นเดินลงไปในอ่างน้ำที่ทำจากไม้ ที่นี่ไม่ได้สะดวกสบายเหมือนกับคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เขาเคยอยู่ เพราะแบบนั้นเธอก็เลยคิดว่าเขาจะไม่ได้รับความสะดวกเท่าที่ควร

“อายอะไรกัน มิใช่ว่าทุกส่วนบนร่างกายของข้านั้น เจ้าเคยเห็นมาแล้วอย่างนั้นหรือ?”

เธอเคยเห็นมาแล้วก็จริงแต่ทว่ามันเป็นในช่วงเวลายามราตรีที่ทั่วทั้งห้องไม่มีแสงไฟสักดวง ในคืนนั้นมีแค่แสงจันทร์เท่านั้นที่ส่องสว่างและเป็นพยานให้เรา..

เมื่อเอสเตบันเห็นว่าแมเดอลีนเงียบไป เขาก็เดินเข้าไปหาเธอ บอกตามตรงว่าเขาชื่นชอบบ้านหลังนี้มากทีเดียว เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันถูกย่อส่วนไปหมด ห้องอาบน้ำเล็กๆ อ่างน้ำเล็กๆ ที่เข้าไปนั่งสองคนคงจะอึดอัด..

มือของเอสเตนบันเอื้อมไปที่ด้านหลังก่อนที่เขาจะดึงรั้งผ้ากันเปื้อนออกจากเอวของแมดดี้

“ข้าคิดถึงเจ้ามาโดยตลอด..”

เธอช้อนสายตามองหน้าเขา

“ข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่านั่นไม่ใช่คำลวงแสนหวานที่ท่านกล่าวออกมา..”

เอสเตบันแค่นหัวเราะ เขาใช้มือปลดกระดุมเสื้อที่ด้านหลังของแมเดอลีนลงอย่างรวดเร็ว

“เช่นนั้นให้ร่างกายของข้าเป็นสิ่งยืนยันสิแมดดี้ ข้าไม่เคยมองสตรีใด ปลายนิ้วนี้ไม่เคยสัมผัสสตรีใดเลยด้วยซ้ำ มีแต่สัมผัสดาบและเศษซากศพของกองทัพเผ่าทะเลทรายก็เท่านั้น”

แก้มของเธอแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง มันเกือบจะดีอยู่แล้ว..เธอเกือบจะคิดว่าตัวเองได้หลงรักพระเอกของเรื่องนี้หากเขาไม่ได้พูดถึงเศษซากศพอะไรนั่น..

แมเดอลีนเอียงใบหน้ารับสัมผัสจากเขาเบาๆ ด้วยความขวยเขิน

“เช่นนั้นแล้วเจ้าล่ะ..ข้าไม่พอใจที่เจ้าและคาดินันผู้นั้นสนิทสนมกันมากถึงเพียงนั้น..”

แมเดอลีนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“เอดิตคือเพื่อนค่ะ เขาคือสหายที่น่ารักมากๆ ของข้า เขาช่วยเหลือข้าหลายอย่างมากทีเดียว ตั้งแต่ตอนที่ข้าคลอดมิก้าจนถึงตอนนี้เขาช่วยเลี้ยงดูมิก้า..ไม่มีอะไรที่ท่านต้องเป็นกังวล..”

เมื่อได้ฟังคำกล่าวของแมดดี้ เขายิ่งต้องเป็นกังวลเลยไม่ใช่รึไง! หมอนั่นได้อยู่กับลูกสาวของเขาในช่วงเวลาที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย แถมยังได้สนิทสนมกับแมดดี้ตลอดระยะเวลาที่เขาไปออกรบ..และด้วยสายตาที่เขามองเห็นนั้น มองจากที่ไหนก็รู้ว่าคาดินันผู้นั้นไม่ได้คิดกับแมดดี้แค่เพื่อน..

รสขมเฝื่อนผุดขึ้นมาในอก นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขารู้จักความหึงหวง..แต่ไม่เป็นไร ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาจะถือซะว่าเพราะเขาไม่ได้อยู่กับแมดดี้ เพราะแบบนั้นจะมีแมลงชั้นต่ำมาดอมดมและชื่นชมความงดงามจากดอกไม้ของเขาก็ไม่เป็นไรหรอก แต่หลังจากนี้ไปหากแมลงตัวนั้นมันยังไม่เจียมตัวและยังอาจหาญเข้าใกล้แมดดี้ของเขาอีกล่ะก็..รับรองได้เลยว่าไอ้แมลงตัวนั้นศพไม่สวยอย่างแน่นอน

ริมฝีปากของเอสเตบันจุมพิตลงไปบนไหล่ของแมดดี้เบาๆ เขาถอดชุดเดรสที่เธอสวมอยู่ออกไป ก่อนจะดึงรั้งร่างกายของแมดดี้เข้ามาไว้แนบอก

“เจ้าบอกว่าเขาเป็นแค่เพื่อนข้าก็สบายใจ เช่นนั้นแล้วในดวงตาคู่นี้ของเจ้าข้าเป็นอะไรล่ะแมดดี้..”

มือของเอสเตบันแกะเชือกที่มัดชุดชั้นในของเธอออกอย่างรวดเร็ว แมเดอลีนทั้งเขินอายและประหม่าในเวลาเดียวกัน เพราะแสงไฟในห้องนี้สว่างมากพอสมควร เธออายมากเกินกว่าจะเปิดเผยร่างกายของตัวเอง..

แต่ความเขินอายของแมดดี้ก็ไม่สามารถทำลายความตั้งใจของเอสเตบันได้ เขากระชากชุดชั้นในของเธอออกจากร่างกายที่เขาถวิลหามาตลอดเวลา แน่นอนว่าเธอยังคงงดงาม เนินอกคู่นี้ยังคงสวยงามเหมือนกับในคืนนั้นที่เขาทั้งขบกัดและใช้ปลายลิ้นหยอกเย้ามัน ผิวกายของเธอยังคงขาวเนียนและเป็นรอยแดงได้ง่ายๆ เพียงแค่เขาใช้ปลายนิ้วที่หยาบกร้านของเขาแตะสัมผัสลงไปเบาๆ แมดดี้ยังคงเหมือนเดิมทุกประการ..เป็นดอกไม้แสนสวยที่รอคอยจะแย้มบานเพื่อเขาคนเดียวเท่านั้น

เอสเตบันอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาแมเดอลีนเข้าไปนั่งในอ่างไม้ด้วยกัน มันเล็กและคับแคบไปสักหน่อยสำหรับสองคน เพราะแบบนั้นแมเดอลีนจึงจำเป็นที่จะต้องนั่งลงบนตักของเขา

เธอสะดุ้งเล็กน้อยที่บางอย่างกำลังทิ่มแทงลงไปบนบั้นท้ายของเธอ ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาจนเธอต้องเบนสายตาไปมองทางอื่น

“นี่เจ้ากำลังอายอย่างนั้นหรือภรรยา..ให้ตายสิครั้งแรกที่เราทำเรื่องเช่นนี้ในร้านสุราเจ้ายังไม่ประหม่าขนาดนี้เลย”

ก็ครั้งนั้นเธอทำทุกอย่างไปตามเสียงของหัวใจ แต่ครั้งนี้เธอทำทุกอย่างไปตามความต้องการของทั้งร่างกายและหัวใจ

มือของเธอถูกยกขึ้นมากุมใบหน้าของเขาเอาไว้

“เพราะครั้งนั้น..มันไม่ได้มีความรู้สึกมาเกี่ยวข้องนะสิ”

เอสเตบันแสยะยิ้ม

“เช่นนั้นครั้งนี้..เจ้ารู้สึกแบบไหนกันล่ะที่รัก หัวใจดวงนี้กำลังเต้นแรงในความรู้สึกแบบไหนกัน”

เมื่อกล่าวจบ มือของเอสเตบันก็สัมผัสลงไปบนเนินอกของแมเดอลีน เขาเคล้นคลึงมันเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่ล้ำลึกลงไปเรื่อยๆ

“อา..ท่านดยุคคะ..”

“ไม่สิ ไม่ใช่ดยุค แค่เอสก็พอ..สามีภรรยาที่ไหนเรียกยศแทนชื่อ..แมดดี้ในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่ เจ้าไม่เคยสัมผัสตรงนี้แล้วนึกถึงใบหน้าของข้าเลยอย่างนั้นหรือ”

เมื่อกล่าวจบปลายนิ้วของเอสเตบันก็เคลื่อนลงไปด้านล่าง เขาใช้ปลายนิ้วถูไถสัมผัสที่ด้านนอกก่อนที่มันจะจมหายเข้าไปด้านในอย่างช้าๆ

“อะ..อื้อ..ดะ..เดี๋ยวก่อนค่ะ!”

นิ้วที่หนึ่งและสองตามลำดับ เอสเตบันงอนิ้วเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเริ่มขยับเข้าออก

“น่าเสียดายที่เจ้าไม่ทำเช่นนั้น..ทั้งที่ข้าคิดถึงใบหน้าของเจ้าในทุกครั้งที่ข้ารู้สึกใคร่ ข้าสัมผัสตัวเองในขณะที่หลับตาคิดถึงเพียงใบหน้านี้ของเจ้า ข้าคิดมาตลอดว่ามันจะมีความสุขมากแค่ไหนกัน หากว่าข้าไม่ต้องใช้มือของตัวเองเพื่อปรนเปรอในความรู้สึกอยาก แต่ได้ใช้ร่างกายของเจ้าทำในสิ่งที่ข้าอยากจะทำ..”

ความเร่าร้อนก่อตัวขึ้นมาในกาย เสียงเว้าวอนหวานฉ่ำของเธอถูกกล่าวออกมาอย่างน่าอาย

ร่างกายของเธอบ่งบอกได้ดีว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แมเดอลีนไม่ยินยอมให้ใครสัมผัสมันเลย..เธอเสร็จสมอย่างง่ายดายเพียงแค่ถูกเขาสัมผัสไม่กี่ครั้งเท่านั้น

การตอบสนองนั้นยังคงไร้เดียงสาไม่เปลี่ยน อีกทั้งด้านในยังคงรัดแน่นเหมือนเดิมจนเอสเตบันอยากจะดึงนิ้วออกแล้ว กระทั้นกายส่วนนั้นของเขาเข้าไป..

แต่ทว่าเขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องรีบร้อน เขายังมีเวลามากมายที่จะค่อยๆเก็บเกี่ยวความสุขไปเรื่อยๆ